de overduidelijke ik ben 2 en ik zeg nee fase, Diep ademhalen en je voorhouden het is een faaaaaassseeeee
Lastig en herkenbaar. Hier had het ook heel erg met mijn burn out te maken. Wat hier goed werkt is kort, simpel en rustig uitleggen waarom iets niet mag. En zonder boos worden doorpakken als je de consequentie verteld hebt. Ik zou je man het niet laten overnemen eigenlijk. Misschien is het handiger als je man je helpt om rustig te worden ipv overnemen. Misschien een mooi boek: kijk, luister en begrijp van jantine peters. En er worden triple p cursussen gegeven vanuit loes.nl. Gaan wij (mijn man en ik) eind sept ook doen. Zijn 5 avonden. Misschien nog een idee!
Je peuter geeft zo aan dat ze meer zelf wil gaan doen, je zal haar af en toe meer los moeten gaan laten. Dus soms wél haar zin geven. Dat kan door haar af en toe een keuze te geven. Wil je staand of liggend je luier om doen? Wil je de groene of de roze beker? Zo geef je haar het idee dat ze zelf beslist maar uiteindelijk gebeurd er toch wat jij wilt (ze heeft haar luier om. Of ze heeft gedronken etc). Het is goed voor haar zelfvertrouwen als ze soms zo een keuze zelf kan/mag maken en deze gerespecteerd wordt. Er wordt naar haar mening geluisterd. Maar soms zijn er weleens dingen waarin ze niet zelf een keuze heeft, maar ik leg haar dan wel altijd consequentie uit. Bijvoorbeeld met oversteken. Mijn dochter geeft nu netjes een handje maar dat deed ze niet altijd. Hiervoor zei ik altijd tegen haar: als we oversteken geef je mama een handje en aan de overkant mag je zelf lopen. Wilde ze dat niet doen, prima, maar dan til ik je op en draag ik je naar de overkant. Dit ging meestal gepaard met een hoop gekrijs maar zodra ik aan de overkant kwam herhaalde ik waarom ik haar had gedragen en was het krijsen ook wel over zodra haar voeten weer de grond raakten. Verder geen strijd van gemaakt, geen straf gegeven of boos gedaan. Ze leek het toch wel snel te begrijpen hoor want ze geeft nu alweer tijden netjes een handje bij het oversteken. Dus...ook ik geef het advies pick your battles. En leg veel uit waarom iets is, en bereid voor op wat komen gaat (we gaan zo weg, dus drink nu nog even een slokje. Dan gaan we daarna je jas aan doen en naar de auto lopen etc etc)
O en ik geef ook heel veel positieve aandacht. Als ik bij de kassa in de supermarkt sta, mag zij haar karretje weg zetten en even in het speelhoekje spelen. Als ik heb betaald loopt ik daarheen en geef ik aan dat we zo weggaan. Meestal blijf ik nog een minuutje staan kijken (zo schattig hoe ze dan ineens keihard door dat speelhoekje rent om overal nog even mee te spelen) en zeg dan: kom, we gaan! Komt ze niet gelijk? Loop ik het speelhoekje in en pak haar hand (of pak haar op, afhankelijk van driftbui en hoeveelheid boodschappen) en neem haar mee de winkel uit. Zonder verdere commentaar, zonder boos worden. Komt ze wel gelijk? Beloon ik met: wauw wat kan jij goed luisteren grote meid! High five! Na een paar weekjes dit doen, hoef ik haar nu eigenlijk nooit meer uit het speelhoekje te dragen. Ze komt gelijk als ik zeg dat we gaan.
hier ook in die fase, al een maand of 2 en hopelijk draait het snel bij want ik heb me ook wel eens betrapt op schreeuwen wat hier het beste werkt is deal sluiten , wil niet eten, wil niet opruimen, ik wil tv kijken.. oke dan eerst opruimen / brood op eten en daarna tv. en tegenwoordig zegt ze dan, oke mama samen opruimen en brood eten bij tv . uhhh ,
herkenbaar, met de luier: afleiden, iets geven van de plank en de rest even negeren dan is ze snel afgeleid met handje vast; op de momenten dat het kan los, anders toch maar met wat gekrijs vasthouden of een beetje overdrijven: pas op, een auto, we mogen niet botsen vlak voordat we weggaan heb ik altijd veel geduld, ik heb nooit haast met weggaan, ik calculeer tijd in. We hebben een drinkfles die meegaat. Als ze geen jas aan wil neem ik die mee en vindt ze het buiten koud, of ik zeg dat ze niet mee mag zonder jas en trek alvast de deur dicht, dan denkt ze "oh help" ik wil nog mee. Ik laat haar trouwens ook altijd kiezen tussen 2 jassen.