Nou ik zou serieus een gesprek aan gaan om te ontdekken waar het echte probleem zit. Want als dit veel extremer is dan vroeger zit er misschien wel meer achter en heeft ze een beetje hulp nodig? Want dit is niet meer gezond!
Die arme moeder van jou! Zou toch eens een moeder gesprek je gaan beginnen zonder kinderen en partners er bij. Mam lief dat je aan mij denkt en van ik snap jou wel als moeder ben er namelijk zelf ook een. Je hebt mij verstandig op gevoed dan moet je gaan proberen om mij te laten in mijn doen en laten heb vertrouwen IN MIJ als dochter. Mam als je zegt dat ik mijn sjaal om moet doen buiten dan kan ik er nog wel om lachen!! Het moederen blijft bij je horen. En heb je echte vragen en zorgen je mag het mij gerust vragen maar probeer vertrouwen te hebben in mij jou dochter. Ze klinkt ts wel als een betrokken moeder ook al is het zeeeer vervelend maar ze is betrokken kijk of er een andere weg genomen samen kan woorden van mam ik begrijp je zorgen. Strooien met leeftijd en volwassen zijn ach dat werkt echt averechts Mijn pa zou ook in staat zijn en doet het ook als ik bijvoorbeeld laat met de brommer gaat van af hem bel even als je aangekomen ben. Hoe vaak ik niet gewezen heb van pa ik ben al 40!!!!!!!!!!!! maar hij blijft het doen!! Pas zijn vrouw van .... Je dochter is al 40!!!!!!!! Geen kind meer al lang niet meer. Maar zelf als moeder.Rij ik naast mijn zoon met de fiets dan is standaard mijn antwoord KIJK UIT met oversteken. Mam ik ben al14!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Penseel...ik dacht hetzelfde... arme moeder Ik kan me het helemaal indenken hoe ze aan het malen is. Ik heb namelijk ook een angststoornis. Op dit moment gaat het heel goed...net therapie gehad en sport nu veel... Tips... laat je moeder inzien dat ze onrealistisch denkt...en misschien wil ze ermee aan de slag. Ik vind het trouwens wel heel confronterend om te lezen nu...ik hoop namelijk dat ik niet zo word als de kinderen ouder zijn en hun eigen leven hebben.
Dit is niet overbezorgd...dit is irreëel! Hier heeft ze hulp bij nodig, want het zal steeds erger en erger worden.
Vrees ik ook. Ik ben wel benieuwd eigenlijk of er ooit iets is voorgevallen bij je moeder of bij jullie waardoor ze nu zo overbezorgd is. Heeft ze zelf financiële problemen gehad bijvoorbeeld? Of jullie? Of is dit gedrag van haar spontaan ontstaan?
Ze heeft zelf alles behalve financiële zorgen ze hebben t heel goed zeg maar. mijn partner heeft een verslavingsgeschiedenis (vast nog wel ergens een topic van mij over te vinden) nu is hij 2 jaar clean en staan we allang weer op eigen benen geen nare dingen meer en zijn ook alles behalve geldsmijters . ik ben juist iemand die eerder te weinig uitgeeft aan kleding emd. Bijvoorbeeld. Maar sindsdien is t denk ik begonnen. Mijn stiefbroer is toevallig ook nu 3 jaar clean maar heeft nog wel veel Hulp nodig misschien dat ze dat op ons betrekt maar daar hebben wij dus geen behoefte aan zoals ik al vaak heb aangegeven. Ik zal er vd week nog eens met haar over praten. Heb haar ook nog niet verteld van onze eventuele verhuizing (zie topic goede kans op ons pad gekomen) dit puur omdat ik weet hoe ze gaat reageren en dat is jammer want t zijn leuke dingsn om te delen met je eigen moeder denk ik..
Ik vind je moeder niet zo heel vreemd reageren, gezien je topicgeschiedenis hier. Je vriend heeft een verslaving, is clean, maar toch, daar moet je je hele leven mee leven. Jullie waren beiden een flinke tijd lang werkloos, jij in de ziektewet. Ondanks dat toch nog een 2e kind erbij. Verder zijn jullie jong, en woonden jullie als ik het me nog goed herinner, antikraak of in een sloopwoning. En dan nog een 2e auto kopen, dat moet je echt pas doen als jullie weer financieel gezond zijn. Dat is waar je moeder allemaal aan denkt. Dat zijn nog al wat gebeurtenissen, jullie hebben niet altijd verstandige keuzes gemaakt, en dat heeft je moeder van dichtbij moeten aanzien. Dat kan niet makkelijk zijn voor een moeder, om te zien dat haar kind dat allemaal meemaakt. Probeer je eens in haar te verplaatsen, en ga een gesprek met haar aan.
Hier een moeder die ook totaal overbezorgd is en bijkomend zich met alles wil moeien. Ik ben 50 km verder gaan wonen (niet bewust, maar het helpt echt! - bij mijn zus staat ze elke 2 à 3 dagen voor de deur, maar bij mij nooit door de afstand). En ik vertel haar een heel deel dingen niet meer, pas achteraf of maar half. Ik bel zelf ook maar 1 à 2 keer per week. Dan heeft ze ook minder kans om elk wissewasje te bekritiseren en gaat het veel meer om algemene zaken. Mijn zus belt haar minstens elke dag ... maar die twee hebben dus voortdurend gehannes. Ik heb het geprobeerd hoor ... haar duidelijk maken dat ik echt niet in 7 sloten tegelijk zal belanden. Maar "ze is mijn moeder en dus bezorgd". Na wat debacles met schoonfamilie tijdens onze vakantie vorig jaar heeft ze nadien wel een sleutel gekregen van mijn voordeur (héél lang tegen geweest, want ze wil hier ook heel ons huis komen hervormen). Ik dacht dat ze hier gelijk zou staan de eerste keer als we es 2 dagen weg waren ... Maar ze heeft gek genoeg het ding nog nooit gebruikt.
Ik krig een beetje t idee dat je ons neerstempelt als uitkuitkeringtrekkers. Wij hebben btw nooit anti kraak gewoond dus denk dat je daarmee iemand door elkaar haalt. Maar dan nog hebben wij wel ons eigen leven onze financiën zijn prima op de rit en verdienen boven modaal. Dat ik in de ziektewet zat is natuurlijk irrelevant en kwam puur door schildklier en bekken instabiliteit. Dat mn partner thuis heeft gezeten kan de beste overkomen (3 maanden dus wat je lang vindt) . Dat van de verslaving vind ik wel relevant absoluut maar dan nog hebben wij ons eigen leven , onze eigen sores en onze eigen financiën. En die tweede auto kan natuurlijk prima met tweeverdieners ligt aan hoe je de rest invult kwa financiën.
Dat andere huis staat idd ook 50 km verderop klinkt goed haha. Ze heeft idd een voordeur sleutel en als we dan 8 uur afspreken is ze er 7:30 en stampt zo naar boven ...
Ga het gesprek eens aan en kom je nergens dan zou ik het anders aanpakken. Ik zou dan vanuit een vriendin spreken en haar om advies vragen vanuit haar baan en dan jouwn situatie met haar vertellen en eens kijken wat ze daar over zegt als het om een ander gaat en haar dan confronteren als ze dan goed advies geeft van maar mama die vriendin dat ben ik en die moeder ben jij. Dat het je zorgen baart dat zij zo'n zorgen ervaart over jouwn leven dat ze er niet meer van kan slapen.
Ik heb ook een overbezorgde moeder.. Inmiddels ben ik al 40. En helaas.. Ik ga ook steeds meer op me moeder lijken. Zo eng! Maar goed.. Wat ik deed, toen ik jonger was.. En nog... Ik vertelde pas achteraf de spannende dingen, die ik had gedaan. Zij had geen slapeloze nachten ervan, en ik geen zeurende moeder. En als je achteraf verteld, heb je toch voldoende te vertellen.. En merkt ze vanzelf dat je het best wel kan!
Inderdaad! Leuk al die IKKE IKKE reacties, maar je moeder geeft signalen af dat ze zich niet helemaal ok voelt. Vooral als het steeds erger wordt. Ik zou me inderdaad als een volwassene opstellen en nagaan hoe ik mijn moeder kan helpen.
Enigszins herkenbaar, helaas! Mijn moeder heeft er ook een handje van (nog) niet zo erg, maar toch vervelend want het kan mij of mijn zus behoorlijk onzeker maken in bepaalde situaties. Wat ik doe, weinig meer vertellen, of naderhand.. niet fijn, maar helpt wel. Ik reageer ook vrij bot als ze zo doet, voor beide niet leuk, maar wel nodig. Enne, ook hier ziet ze het probleem niet in. Ze zegt altijd: "Wacht maar tot (naam van m'n dochter) zo en zo oud is".
Gut, zijn wij stiekem zussen. De mijne kan ook zo bezorgd zijn. Laatst deed ze met tranen in d'r ogen de deur open. Dochter en ik zouden langskomen, maar waren wat te laat. Mijn moeder hoorde sirenes, dus ging ze uiteraard uit van het ergste scenario en dat ons iets was overkomen. Zucht. Ze ziet niet een beer op de weg, maar een complete kudde. O ja en laatst moest ik voor mijn werk een stuk rijden met de auto richting randstad. Dat heb ik de ochtend dat ik er heen ging verteld, zodat ze zich daar dan niet twee weken druk over gaat maken. Misschien toch handig om eens een gesprek aan te gaan. Vooral als je hele epistels per mail krijgt over wat er mis kan gaan als jij met je paard weggaat. Jij bent volwassen en leeft je eigen leven en niet dat je meer over iedere scheet verantwoording hoeft af te leggen.
mijn moeder ik ook wel zo, niet zoals als de jouwe, maar wel veel zorgen, als mijn dochter bijvoorbeeld een beetje uit de hum is het meteen, bel de dokter, zelfde geldt voor mijn zoon en mezelf, maar ik denk vooral komt omdat ze mijn vader verloren is, ze geef ook zelf toe dat ze sinds doen gevoeliger is en ze is echt (hoe zeg je dat) gefocust op ons veiligheid, gelukkig is het nog niet zo erg, en kunnen we er grapjes maken en als echt te ver zal gaan kan er met haar over praten, alhoewel wel moeilijk is hoor
Jeetje.... die mail... dat zijn dus dingen waar ik 3 jaar geleden met mijn angststoornis zo op had kunnen reageren. Inmiddels dus niet meer. Maar daar lijkt het op. Als ik nu hoor ik ga met mijn paard weg met de trailer zou ik zeggen, veel plezier meid, doe je voorzichtig? En datzelfde zou mijn familie ook doen. Jouw moeder maakt echt drama van iets leuks!!! Sorry dat ik het zo zeg, maar het klinkt als een angststoornis en daar moet ze echt iets aan laten doen, want het wordt steeds erger.
Ik merk ook echt dat het steeds erger wordt, ze komt zo ik zal er eens over praten. En die mail is inderdaad echt overdreven, doe je voorzichtig schat is echt voldoende. Dankjewelvoor je berichtje en super dat jij er weer bovenop bent gekomen!