Even van me afschrijven hoor. Hopelijk herkent iemand het en kunnen we een beetje onze gevoelens kwijt. Sinds november 2014 ben ik gestopt met de pil. Klaar voor kinderen. Allemaal spannend, maar vooral super leuk! Nu ander half jaar verder... en nog steeds niet zwanger. Gesprekken gehad, bloedonderzoek gehad, inwendige echo gehad, sperma getest, laparoscopie gehad en alles blijkt goed. Geen echte reden dus, waarom het niet lukt. Waarom word ik dan niet zwanger? Ik snap er niks van. Elke maand telleustelling. En elke maand word ik er verdrietiger over. Vraag me af of het ooit wel gaat lukken. Misschien is het me niet gegund? Ik weet het niet meer. Is er iemand die dit herkent? Gelukkig heb ik een lieve gyn, die het ons van harte gunt. Ondanks dat er niks aan de hand is, mogen we de aankomende maanden gebruik maken van IUI (in eigen cyclus). Dit om de druk er een beetje af te halen. Blij mee, maar toch ook wel lastig om het "uit handen" te geven. Hopelijk lukt het hier wel mee.
Jeetje meid 😔 Weet niet zo goed wat ik moet zeggen... Alles lijkt dan zo'n cliché. Ik hoop in ieder geval oprecht dat jullie nu met de IUI succes gaan hebben, en dat je snel een mooie positieve test in handen krijgt! Succes en sterkte met de spannende tijd!
Heel herkenbaar! Bij ons heeft het ook lang geduurd. Uiteindelijk ben ik zwanger geworden na iui en nu weer zwanger na ivf. Geef de moed nog niet op!
@cupcake85 Dank je wel voor je lieve reactie. Ik hoop echt van harte dat ik volgende maand een positieve test in handen heb. Hopelijk helpt IUI ons een beetje. @Essie3 Thanks! Ik probeer de hoop niet op te geven, maar het is zo frustrerend! Ze zeggen toch dat je "het moet loslaten"... vraag me soms af of opgeven dan toch positief kan werken Fijn om te lezen dat het toch nog goed kan komen na een lange tijd! Super voor je dat het gelukt is. Hopelijk bij ons ook! Heb je ook IUI gehad is eigen cyclus?
Ja ik had dat ook. Wij zijn beide kerngezond en vruchtbaar verklaard maar zwanger worden lukte niet. Daarom 6x iui gedaan. De 6e (en de 3e met hormonen) raakte ik zwanger. Dit ging mis met 36 wkn. Daarna 9x iui gehad, maar de 9e keer overstimulatie. Daarom over op ivf. Poging 1 gelijk zwanger. Dit ging helaas mis met 27 wkn. Daarna gelijk weer ivf gehad. Poging 1 raak. Gezonde zoon. Weer ivf. Poging 1 raak. Gezonde dochter. Weer ivf.... geen zwangerscgap. 4x cryo ook geen zwangerschap. Toen ff on hold gezet (afvragen of we dit echt wel weer wouden) en ik raakte spontaan zwanger van nr. 5 (wel met utrogestan op eigen gebruik). Wij weten nog steeds niet waarom het nooit eerder spontaan lukte toen we 20 jaar jonger waren.
@RoGiJuLi Jeetje wat een verhaal zeg! En twee keer mis gegaan in een later stadium Wat naar zeg! Blij voor je dat het uiteindelijk wel gelukt is! En wel 5x zelfs! Gek dat de laatste dan toch spontaan is gegaan, he! Af en toe is het lichaam toch een raar ding hoor!
Hoi Elfi, Ik weet precies hoe je je voelt!! Heb in hetzelfde schuitje gezeten. Bij ons was ook alles goed en niets kon verklaren waarom het maar niet lukte. Erg frustrerend!! En zekers als iedereen in je omgeving zo zwanger is (althans zo lijkt en voelt het dan). Hier vond ik het juist een fijn idee om het uit handen te geven, omdat je dan precies weet hoe en wat. Ook gaf het mij meer rust. Wij hebben 6 IUI gedaan en 1 ivf voor ons eerste dochtertje. Zij is geboren begin 2014. Na ruim 3 jaar zelf proberen was zij er. Nu zwanger van ons 2e wondertje en dit keer lukte het 'pas' bij ivf poging 2. Wel nu 'maar' anderhalf jaar bezig geweest om zwanger te mogen raken. Helaas hebben wij nooit cryo's gehad, dus wij moesten elke keer alles weer opnieuw doen. IUI heb ik ook 3x in eigen cyclus gedaan en 3x met hormonen. Ik vond de stap daardoor naar ivf minder groot, omdat je dan al 'gewend' bent aan de ziekenhuisbezoeken en hormonen prikken. Ik hoop voor jullie dat IUI jullie brengt wat jullie zo graag willen en blijf vooral hopen en dromen!! Al weet ik dat je dat op een gegeven moment niet meer durft.. ook uit zelfbescherming. Veel succes met de IUI!
Om eventjes op die zin in te pikken. Het "loslaten" heeft ook een soort van medische uitleg waardoor je het misschien wat meer snapt. Na anderhalfjaar vermoed ik dat je best wel weet wat progesteron is en waar het voor dient.. Maar wat velen niet weten is dat cortisol gemaakt wordt van progesteron. En wanneer wordt cortisol gemaakt? Bij stress. Een simpele uitleg is dat je bij wijze van spreke een potje progesteron hebt, wat sowieso al verhoogd is na je eisprong (door de eisprong) maar als je enorm gaat stressen er in, gaat dat potje progesteron verminderen want een deel progesteron gaat omgezet worden naar cortisol wegens stress. Misschien dat bovenstaande wel een verklaring kan zijn vanwaar het cliché / de mythe komt.. En wat ook is, de keren dat ik zwanger was, waren net de keren dat ik naar NOD toe een pak kalmer was en rustiger. Al denk ik wel dat het ook komt door die verhoogde progesteron (die uiteraard hoog bleef) en progesteron zelf heeft een kalmerende werking.. Nuja, ik weet ook wel dat het loslaten of er niet mee bezig zijn gewoon dikke bullshit is. Zoiets kan je niet doen als je echt graag een kindje wilt. (Leg dat maar eens uit aan mensen waar het vanzelf ging of mensen zonder kinderwens ) Maar onthou ! Slechts heel erg weinigen zijn uiteindelijk zonder kinderen gebleven... dat is ook iets wat ik me voortdurend blijf voorhouden. En in tussentijd focus ik me vooral op het in orde krijgen van mijn lichaam : meer water drinken, seleniumwaardes verhogen, B12 in orde krijgen (staat laag-normaal, dokters willen me niet verder helpen hierin) en een fliiiinke portie geduld. Wij weten ondertussen wel dat we zwanger kunnen worden, de vraag is maar of we het ooit gaan kunnen houden.. 't is al zo een gewoonte geworden, zowel het bijhouden van de cyclus, de temperatuur, als het zwanger worden... dat ik me er echt niet druk meer in maak. Pas de dag dat ik voorbij de 12 weken geraak zonder genetische fouten zal ik er in beginnen geloven.
ik raakte ook zo verzand in het negatieve, de teleurstelling als het niet lukte, de druk van weer opnieuw proberen, de angst dat het nooit zou lukken... ik was elk moment van elke dag aan het 'voelen' of er wat was. was dat een steek? was dat een kietel? heb ik nou wel of niet opgezwollen borsten? etc en toen het me echt allemaal te veel werd en we stopten met het medische traject was ik de maand erna zwanger. en de tweede keer probeerden we het niet eens en voila. ik denk echt dat het mij heel erg geholpen heeft om er wat minder mee bezig te zijn. maar dat doe je niet zomaar. succes met de iui, misschien geeft dat de rust die je nodig hebt.
Hoi Elfi, Ik herken veel in jouw verhaal. Wij zijn december 2014 gestopt met d e pil en hadden iets van het geeft niet als het een paar maandjes duurt. Maar na een maand op 8 begon ik de hoop aardig te verliezen mijn partner bleef positief gelukkig. uiteindelijk in februari 2016 besloten om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing welke we gelukkig ook kregen. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan waar een aantal dingen worden gecontroleerd het zaad van mijn partner (wat overigens heel goed is) ik kreeg een inwendige echo en ik moest bloed prikken 8 dagen na mijn ovulatie. Hier kwam verder niks uit dus we werden naar huis gestuurd en mochten het nog een jaartje gaan proberen. Ik heb hier geen rust van gevonden en heb samen met mijn partner besloten om voor een second opinion te gaan in een ander ziekenhuis. Daar ben ik inmiddels ook geweest en krijg nu in mijn volgende ronde een onderzoek waarbij ze kijken of de eierstokken doorgankelijk zijn dit duurt nog ongeveer 2 weken (duurt voor mijn gevoel nu heel lang) Als hier niks uitkomt mogen wij in september/oktober gaan starten met het echte medische traject. Het duurt allemaal best lang, maar wij hebben nog de hoopt dat het allemaal goed moet gaan komen. Ik hoop dat het voor jullie allemaal goed gaat.
Tja het is natuurlijk kansberekening... elke keer is er een kans dat er een bevruchting plaatsvindt, maar ook een kans dat dit niet gebeurt. Hoe verder je gaat in de tijd, hoe groter de kans wordt dat het in die hoeveelheid tijd een keer moet lukken. Maar dat je gewoon vruchtbaar bent is geen garantie dat het die specifieke maand ook gebeurt. Kan domweg pech zijn, net als de loterij... Niet dat je daar veel aan hebt, misschien - mij stelt het wel gerust, want het is zo onwaarschijnlijk dat het onmogelijk is dat je helemaal nooit zwanger zult worden (als je tenminste niet pas een jaar voor de overgang begint te proberen). Daardoor is 'loslaten' misschien gemakkelijker? En wat betreft stress - ik heb er verder geen onderzoeken over, maar wel het anekdotische bewijs van een vriendin die een superdrukke en stressvolle baan had waar ze heel ongelukkig van werd. Lukte dik anderhalf jaar niet om zwanger te worden. Gestopt met de baan, en binnen een paar maanden, poef. Bij mijn moeder hetzelfde verhaal omgekeerd: eerste twee zwangerschappen direct bij de eerste keer zwanger. De derde keer gewenst, heel stressvolle periode in haar leven, en de zwangerschap is nooit gekomen. Dus tja, ik kan me er iets bij voorstellen. Stress voorkomen is onmogelijk, maar zaken als yoga, meditatie, eventuele therapie kunnen misschien wel helpen om de druk te verlagen?
Ik herken je verhaal. Mijn ex en ik hebben het jaren geprobeerd zowel binnen als buiten de MMM. Veel behandelingen gehad; tevens IUI en IVF. Nooit gelukt helaas. Oorzaak was niet te vinden. Zowel bij mij als bij mijn ex was alles goed. het leek wel aan de combinatie te liggen, werd ons verteld. Ook de vele dosis clomid en puregon werkten niet. Werd er alleen maar dikker van. Nu met nieuwe partner lijkt de theorie van het ziekenhuis te zijn opgegaan; na één keer anticonceptie te zijn vergeten, was ik prompt zwanger. Nu een hele mooie dochter van een goed half jaar Wat ik wil zeggen; geef de hoop niet op. Ik ben er zelf alleen nooit heel erg 'mee bezig geweest' in de zin van; ik zie het wel. Komt het, dan is het goed. Zo niet, dan niet. Tuurlijk was er teleurstelling en dergelijke, maar mijn wereld verging niet elke maand. Er zijn in mijn ogen meerder mooie en leuke dingen dan moeder worden waar ik me aan optrok toentertijd.
Hier wel een oorzaak gevonden waardoor het niet lukt... Maar toch ook al lang bezig en ik wil je goede moed toewensen! Hopelijk is het snel aan jullie!
Ik begrijp je gevoel heel goed. Hier al bijna 3,5 jaar bezig en nog steeds zonder resultaat en de gyn weet nog steeds niet waarom het niet lukt...
Hoi Elfi, Wat zijn er toch een hoop meiden die helaas langer moeten wachten op een zwangerschap! Ook wij zijn vanaf oktober 2014 bezig en tot op heden nog geen positieve test gehad. Twee weken geleden de derde IUI poging ondergaan met stimulatie, twee eitjes, maar helaas ongesteld geworden. Vier dagen overtijd! Kan komen door de Utrogestan, maar de hoop wordt dan met de dag groter. Wij zijn naar een ander ziekenhuis overgegaan voor een second opinion. Gelukkig gaven zij direct aan een kijkoperatie te willen doen, omdat er endometriose is geconstateerd. Over 3 a 4 weken de operatie, dus ben benieuwd. Mocht je info willen over de IUI behandelingen, dan mag je mij gerust mailen hoor. Ik maak mij er ook wel druk over...althans, niet echt druk, maar het schiet wel door mijn gedachte een paar keer per dag. "waarom lukt het niet??" Zeker wanneer ik weer van die leuke posts op FB ziet van andere gezinnetjes. De een na de andere vriendin is zwanger. Hierdoor merk ik ook dat ik niet meer echt in het groepje pas en ook nergens meer voor gevraagd wordt, wat mij ook veel pijn doet. Wellicht bescherming vanuit hun kant...ik weet het niet... Hopelijk is het voor ons allemaal raak dit jaar en kunnen we onze banner snel aanpassen! Dat lijkt mij zo leuk ..."Je bent ... weken zwanger"....