Nav de titel zullen velen misschien denken dat ik het leven soms niet meer zie zitten. Laat ik voorop stellen dat dit niet het geval is. Heb even getwijfeld of ik een topic zou openen,maar ik MOET gewoon echt even mijn ei kwijt. Al vanaf eind 2006 heb ik met grote regelmaat vreselijke pijnen in mijn buik. Heb meerdere keren in het ziekenhuis gelegen en ook al meerdere operaties achter de rug. Daarnaast ook verschillende diagnoses die vervolgens weer ingetrokken werden. Ik heb 2x een laproscopie gehad. Hierbij werd lichte endometriose vastgesteld. Een behoorlijk verkleefde rechtereierstok en verkleving van de darm aan het bekken. De galblaas is verwijderd omdat men dacht dat het galaanvallen waren en er waren ook meerdere stenen gevonden. In 2012 hebben ze een niersteen weggehaald en iets aan de urineleider gedaan. De diagnose crohn is gesteld en ook weer ingetrokken na een vervolgonderzoek. De hele medische molen door zowat en nog steeds pijn. Normaal gesproken had ik hele goeie periodes en dan weer een periode waarin het minder ging. Maar nu... mijn slechte periode gaat niet meer weg. Ik heb hooguit minder slechte dagen. Vandaag mijn morfine weer met 20gr per dag extra verhoogd. Ik word soms gek. Sociaal isolement en natuurlijk niemand die iets aan de buitenkant ziet. Voor een dagje uit sleep ik mij erdoor heen. Voor mijn kinderen,mijn gezin en omdat ik het zelf perse WIL. Ik neem dan geen medicatie tot ik weer thuis ben. Ik wil graag de hele dag beleven en niet hondsberoerd zijn van de auto rit. Maar als de kinderen op bed liggen begint mijn geschreeuw en gegil weer. De koppies van mijn kinderen die ik die dag heb gezien maken het waard hoor. Maar toch... Ik word soms zo moe van dat dagelijkse gevecht. Word zo moe van het feit dat ik op goeie dagen mijn hele huis netjes aan kant krijg om het vervolgens op slechte dagen weer te zien verslonteren en alleen de hoognodige dingen doe. Zoals stofzuigen een wasje draaien en een goede/gezonde maaltijd koken voor mijn gezin. De was die ik draai word opgevouwen. Maar komt dan vervolgens niet in de kast. Want daar is mijn energie op.. Ik steek de energie liever in mijn kindjes. Zodat zij zoveel mogelijk een "normale" mama hebben. Ik voel mij schuldig als ik in het weekend soms overdag op bed moet liggen. Ik ben zo moe, zo moe... Ik hoop dat ze eindelijk eens vinden wat er aan de hand is. En dat ze er iets aan kunnen doen. Mijn vriend helpt zoveel mogelijk, maar buiten de standaard dingen zoals stofzuigen,dweilen en een stofdoek er door halen heeft hij ook geen kaas gegeten van huishouden. Op steun van mijn ouders hoef ik niet te rekenen. Mijn Bonusmoeder en ik liggen elkaar niet, mijn vader heeft een eigen bedrijf.En mijn moeder woont op ongeveer een half uur auto rijden bij mij vandaan. Maar zij heeft geen rijbewijs. De engiste die over is, is mijn schoonmoeder een schat van een mens die alles wel voor me wil doen.Maar ze werkt ook overdag en neemt daarnaast ook nog veel dingen voor haar moeder op zich. Financien,boodschappen doen medicijnen halen enz. Ik voel me dan zo bezwaard om ook nog een duit in het zakje te doen. Tja, wat ik met dit topic wil bereiken weet ik niet. Ben even mijn verhaal kwijt zeg maar... alleen is dat rotgevoel er nog steeds.
Het lijkt me heel zwaar om zoveel pijn te hebben. Dan mag je best even je ei kwijt hoor! Ik kan je alleen heel veel sterkte wensen.
ik ken een gedeelte! heb migraine natuurlijk minder erg maar ook erg pijnlijk. daardoor ook geen puf voor huishouden, koken en kan soms zelfs niet voor zoon zorgen dat manlief voor hem moet zorgen. Voel me super lui de hele dag terwijl ik echt wel wil. Ik snap hoe machteloos je je voelt, maar denk ook aan jezelf meid! sterkte
Ik snap hoe machteloos je je voelt. Ik heb chronische spanning hoofdpijn met nog minimaal 1 keer in de week migraine aanvallen. Ik heb 3 jaar continue in ziekenhuis gelegen , onderzoeken en ziek ziek ziek. Ik moet zeggen ik loop nu bij een haptonoom en sinds dien worden me goede dagen steeds beter en langer. Laatste jaar kan ik zeggen dat het echt wel goed gaat. Alleen die moeheid blijft in weekend lig ik vaak in bed. Denk om jezelf en probeer positief te blijven meer kan ik niet zeggen. Heel veel sterkte!!
Over het algemeen sta ik heel positief in het leven hoor. Maar soms dan wil je gewoon je normale leven terug. De jonge meid zijn, die je eigenlijk bent. Dat vind ik wel eens lastig. En als je dan ook nog eens op een hoop onbegrip stuit. Bijv van mijn moeder die zegt: Tja je hebt een best een lage pijngrens he? Nou dat zal ik je vertellen!Ze ligt verdorie bij iedere scheet die haar dwars zit plat bij wijze van spreken. Dat doet dan wel even pijn. Vooral omdat ze mijn gevecht niet zien.
Ik begrijp je helemaal!! Sinds 5 jaar extreme chronische vermoeidheid en darmklachten. Ook vermoeden van crohn maar later weer ingetrokken. Ik werk nog 3,5 dag omdat fit financieel gezien beter is maar het erg pittig. Soms word ik er zo moedeloos van.. Als je wilt praten mag je mij een privé bericht sturen. Zit nu op telefoon dus kan niet uitgebreid reageren.
o bah herken veel in je verhaal. niet zo zeer met operaties enzo. maar heb al 12jaar last van mijn bekken en rug. snachts lig ik gillend wakker van de pijn. huishouden was vaak onmogelijk en kwam dus alles op mijn man aan. zat 24/7 aan tramadol en naproxen. maar zelfs dat werkte op een gegeven moment niet meer. Eerste 10jaar heb ik alleen maar gehoord dat t vast wel mee valt, lage pijn grens, zit tussen je oren, gewoon wat meer slapen enz enz. kortom, veel ongeloof en dat doet pijn. heel veel pijn. Na 10jaar begon er toch wel een belletje te rinkelen toen mijn man mn vader vertelde hij hij het allemaal ervaart. Mijn vader zag toen pas in hoe t zat. ben toen naar een revalidatie centrum geweest in Rotterdam en toen ging het eindelijk de goeie kant op na 11jaar. na bevalling mn mn meisje ging het weer bergafwaards en was terug bij start. wat een domper na zoveel jaar weer pijnvrij te zijn, en dan terug bij af. (had als voorzorg al een geplande ks vanwege mijn rug) nu, 10 a 11maanden na bevalling gaat het eindelijk weer de goeie kant op. ik leef weer! vroeger kon ik niks. autoritje was een hell. op de bank zitten kon alleen als een 'pop', recht, en vooral niet met mn benen op de bank oid. boodschappen doen was al een regelrechte hell. en duf dat je word van die medicijnen pfff je bent gewoon een emotieloze pop die de dag probeert door te komen onwijs veel sterkte en hoop dat ze snel vinden wat er aan de hand is. en niet wéér de diagnose terugtrekken. *knuff*
Ach meisje, ik vind het echt heel erg om te lezen dat je na een dag met de kinderen 's avonds ligt te kreunen van de pijn! Mijn hemel, dit is toch ook niet normaal?! Ik ben geen arts en je zult waarschijnlijk zelf alles al hebben geprobeerd en informatie zul je ook wel genoeg gelezen hebben, dus ik kan je helaas niet helpen. Ik kan slechts hopen dat er een dag komt dat je met de juiste medicatie de pijn echt weet te onderdrukken, zonder allerlei nare bijwerkingen. "Wat sommige mensen voor lief nemen, kan de diepste wens van een ander zijn" las ik laatst. Nou, dat gaat in dit geval wel op. Knuffel voor jou. En ik vind je onderschrift trouwens heel mooi! Doet me aan mezelf denken
Op een bepaald moment dan kun je gewoon even niet meer. Iedereen waar ik naar toe ging vond op hun manier wel iets. Wat altijd resulteerde in ff snijden. Had eerst besloten het maar de laten rusten en maar voor lief te nemen dat ik er niet meer vanaf kom. Volgens mij huisarts was de oorzaak vinden als het winnen van de jackpot in de loterij. Een hele hele kleine kans dus. Ben vandaag met mijn dochter mee naar het kleuterfeest geweest. Dat betekend ook autorijden... Dus geen medicatie. Ik zit nu letterlijk te wiebelen en te wiegen achter de pc. Ik hoop dat de oxycodon zo in werkt. Heb dr wel gezegd dat mama zo even op de bank gaat liggen Heb voor haar een film opgezet vind ze ook wel even prima. Maar weet nu al dat ik de prijs heel duur ga betalen. Vanavond schreeuw ik het hele blok weer bij elkaar. Maarja... alles voor je kinderen
Stond vanochtend een klein stukje in de krant: onbegrepen buikpijn kan veroorzaakt worden door een klemzittende zenuw. Dit kan door een operatie verholpen worden. Heb net even gegoogled: buikpijn door beklemde zenuwen, de link van het ntvg.
Vervelend! Gedeeltelijk ken ik het, maar bij mij staat vermoeidheid voorop. Ik lig nog op de bank, net even geslapen... Dat moet helaas elke dag. Een normaal leven ken ik ook niet meer. Het onbegrip van sommige mensen is erg vervelend. En volgens mij verdwijnt dat nooit. Wat bij mij werkt is mijn energie over de dag te verdelen (maar wat ben ik blij als de kinderen op bed liggen) en afwegen wat ik de moeite waard vind om te doen of heen te gaan. Hopelijk vinden ze bij jou iets waardoor je weet wat de oorzaak is en is er wellicht iets tegen te doen. Als ik lees hoe je het doet, heb ik veel respect voor je!
Oh ja, en niet gaan lezen in de topics over het huishouden! Als ik dat lees, voel ik me erg schuldig over mijn 'vieze' huis haha. Mijn energie stop ik ook liever in andere dingen.
Ik word soms zo moe van dat dagelijkse gevecht. Word zo moe van het feit dat ik op goeie dagen mijn hele huis netjes aan kant krijg om het vervolgens op slechte dagen weer te zien verslonteren en alleen de hoognodige dingen doe. Zoals stofzuigen een wasje draaien en een goede/gezonde maaltijd koken voor mijn gezin. DIT VIND IK SOWIESO AL HERKENBAAR, ZONDER DAT IK ALTIJD PIJN HEB! (wel herstellende van een depressie, misschien daarom zo herkenbaar).. STERKTE..