Het ouderschap is ook loodzwaar! Maar zeker als je al zes maand constant bij je kind bent, en dat ook nog eens niet van een leien dakje loopt. Waarom doe je jezelf dat aan? Dat trekt niemand, toch? En als je het antwoord op die vraag niet kent: nee, dat trekt niemand. Maar ook: als jij constant bij je baby bent, hoe verwacht je dan precies dat je man het kan overnemen?
Bij de meestte opnames en ik denk zeker op de mbu zijn systeemgesprekken. En een opname kan de partner ook lucht geven , wetend dat er voor zijn vrouw gezorgd wordt.
Ik vind het helemaal niet zo gek hoor dat je riep dat hij of jij even weg moet. Dat kan toch ook gewoon even letterlijk lucht geven soms? Noodzakelijk is het dan wel om, zodra de rust bij beiden weer is teruggekomen, te praten met zn tweeën op een constructieve manier (dus zonder modder gooien/verwijten/aannames en vooral je eigen gevoel laten spreken door te zeggen 'ik vind' en 'ik voel me'). Hebben jullie weleens onder de loep genomen welke cycli jullie "ruzies" doorlopen en/of gesproken over relatietherapie? Verder denk ik dat het voor jullie beiden goed zal zijn als jullie concrete afspraken maken over bepaalde zaken, bijv. het naar bed brengen van de kleine maar kan bijv. ook het douchen/flesje maken/uit bed halen/oid. van/voor de kleine zijn. Als jullie schema het toe laat misschien afspreken dat jij haar de ene dag naar bed brengt en hij de andere dag? Of jij iedere ma t/m woe en hij iedere do t/m zat/zon (en evt. de zondag of een andere dag afwisselen)? Tis een tip Misschien keek je man (voor jouw gevoel) wel alsof hij water zag branden doordat hij gewoon niet goed wist wat ie met r aan moest gezien jij jullie dochter altijd naar bed brengt (of begrijp ik dit nu verkeerd?), en niet omdat ie jou niet tot steun wilde zijn? Heb je zelf het idee alsof jouw gedachten je soms meer in de weg zitten dan je lief is? Zo ja, dan zou cognitieve gedragstherapie (CGT) weleens wat voor je kunnen zijn. Ik weet verder niet wat voor angsten je hebt, dus wellicht krijg je al CGT. Ik vind het in ieder geval niet direct overkomen alsof je een PND hebt (al zou dat wel kunnen natuurlijk), maar lijkt het er i.m.o. op dat jij/jullie gewoon nog wat worstelen met het ouderschap en daarin je/jullie weg moet(en) zien te vinden.. zowel in de relatie tussen jullie als ouder tov. jullie kind, maar ook tussen jullie onderling. De dynamiek verandert gewoon enorm als er een kind bij komt en dat kan een heel gepuzzel zijn om daarin jullie weg te vinden. Hoe is het met de letterlijke slaap 's nachts? Komt daar (mede) de vermoeidheid vandaan, of zijn het meer alle (mentale) zorgen die je opbreken (of beiden)? En heb je al eens je vitamine-, hormoon- en schildklierwaardes laten prikken?
Zeker! Mijn man kwam elke dag langs, ook al was ik zo uitgeput dat ik niet eens kon praten, hij zat aan mijn bed. Samen krijg je gesprekken met de verpleegkundigen en met een psycholoog. Maar ook met iemand die jullie met baby observeert. Daarnaast worden ‘s nachts de nachtvoedingen door de nachtdienst gedaan, dus je komt helemaal tot rust. Ze stimuleren daar ook om zonder baby op pad te gaan, dus je kan weg en zij zorgen dan voor je kindje. Ik vond dat heel moeilijk in het begin, maar ze bouwen het rustig op. Toen het eenmaal beter met mij en andere moeders ging, deden we regelmatig een drankje in de stad. Uiteindelijk heb ik er een hele fijne tijd gehad. Ik denk TS dat je hier serieus over na moet denken. Voor alle partijen zal dit goed doen. En ja de eerste nacht is moeilijk, maar daar kom je wel door heen.
Ik zie heel veel over opname schrijven. Maar mijn eerste vraag is heb je al hulp van de ggz? Zo niet verwijzing vragen aan de huisarts en zo snel mogelijk hulp krijgen, heel vaak pakt een acuut behandelteam dit op. Als ik zo door de regels lees denk ik ook niet meteen aan een postnatale depressie wel iemand met angst en met name controle behoeftigheid. Wat ook heel moeizaam kan zijn voor je partner. dus probeer eerst hulp te regelen via de huisarts dat is de eerste stap!
Mee eens! Ik begreep dat dit al aan de orde was maar anders is dat de eerste stap. In mijn geval verwees de huisarts me meteen naar de crisisdienst van de GGZ en zo kwam het balletje snel aan het rollen. Iemand benoemde hier dat het vooral op relatieproblemen lijkt. Maar wat ik lees, zijn er vooral hevige angst en wat depressieve klachten en die hebben (kan ik uit ervaring zeggen) een enorme impact op je relatie. Hoe goed de ander je ook probeert te helpen en te begrijpen.. Als jouw leven alleen maar draait om een baby en jezelf en vooral hoe je ooit van die angst/depri gevoelens en vermoeidheid af komt en de ander heeft gewoon zijn werk etc. en wil daar zijn ei over kwijt, maar dat kan niet en hij/zij moet wel extra bijspringen op praktisch gebied en daarnaast constant beschikbaar zijn als luisterend oor, dan moet je heel goed uitkijken dat je niet heel hard uit elkaar groeit. Ik vond dat echt loodzwaar en moeilijk. Ik denk dus dat de relatie issues meer een gevolg zijn dan het primaire probleem maar ik besef me ook dat ik hier niet de diagnose hoef te stellen Nogmaals veel sterkte TS!
Dankjewel voor je antwoord! Het klinkt 'goed'. Ik zet 'goed' even tussen haakjes, want het dekt de lading niet helemaal, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Werd je niet heel zenuwachtig van de observatie? Ik observeer regelmatig in mijn werk hoe ouders het doen met hun kinderen en krijg soms terug van ze dat ze dat lastig kunnen vinden. Omdat het niet helemaal naar werkelijkheid is ongeveer. Je gedraagt je misschien toch anders.
Nee ik werd er niet nerveus van. Het was een hele fijne therapeut en ze was er ook om uitleg te geven over ‘babytaal.’ Het is natuurlijk heel vervelend als je zo in de put zit met een pasgeboren baby, maar het is zó goed dat dit bestaat. Ik hoop TS dat je dit leest en er wat mee doet/kan. Van alleen al de rust die je daar krijgt knap je enorm op en langzaam kun je dan weer (samen) van je kindje genieten. Sterkte! ❤️
Ik vond m'n baby's destijds ook lood en loodzwaar. Ik was (en ben) een controlfreak en deed daarom alles zelf. M'n man werkte en reisde veel, waardoor ik er ook fysiek vaak alleen voor stond. Ik sliep nauwelijks, deed alles op de automatische piloot en zat er na een paar weken compleet doorheen. Pfffff, wat was die periode heftig en wat hebben we vaak ruzie gehad! Ik telde letterlijk de dagen af tot de baby's meer konden en ik meer vrijheid kreeg en durfde te nemen. Sommige dames hierboven zeggen trek aan de bel of ga naar de HA, als jij voelt dat dit voor jou de juiste route is dan moet je dit zeker doen! Maar mocht je dit liever niet doen, weet dan dat deze periode hoogstwaarschijnlijk TIJDELIJk is. Het wordt beter en makkelijker, voor jullie allebei. Nu zit je midden in zo'n zwarte waas, maar er is een uitgang en zoalng je geen fullblown (postnatale) depressie hebt, is het enige dat je moet doen om dichter bij die uitgang te komen je kop boven water houden en zwemmen. Mij gaf die gedachte veel rust. Het mag een k#tperiode zijn en je mag domme dingen doen en zeggen (en je man ook natuurlijk).
Ik heb ook nog regelmatig aan je gedacht. Bij gaat het wel minder door de Corona crisis.. Mijn dagbehandelingen zijn gestopt. Ik heb wel een noodnummer gehad maar dat is toch anders. Veel houvast is weggevallen. Ik wil absoluut jou topic er niet voor misbruiken maar ik probeer soms wat gevoelens op papier te zetten. Als je op mijn handtekening klikt kom je wat tegen, misschien heb je wat herkenning? Heel veel sterkte!
Ik like je reactie niet omdat het leuk is maar omdat het zo herkenbaar is.. Je gedichten zouden zo over mij kunnen gaan.
Hoi lieve schrijvers, ik heb gevraagd om dit topic te heropenen om meerdere redenen, maar vooral omdat ik wil laten weten dat ik alles gelezen heb en om jullie te bedanken. Voor alle lieve, uitgebreide reacties, tips, advies, eigen ervaringen. Ik heb nooit gereageerd maar wel steeds alles gelezen en overdacht. Sommige dingen ben ik een beetje van geschrokken. Een aantal van jullie gaf aan dat een opname wellicht op zn plaats zou zijn. Heel eerlijk: ik denk het zelf ook maar vond en vind dat doodeng en ik durf dat gewoon niet aan te gaan. De Corona-crisis heeft me in dat opzicht wat rust gegeven, omdat ik niet meer hoefde te twijfelen of een opname een plan zou zijn. In combinatie met de Corona-angst zit ik liever thuis dan ergens opgenomen en gescheiden van mn man. Ook heeft de Corona-angst het een en ander gerelativeerd. Corona geeft een reële angst, wat gek genoeg wel even fijn was tussen alle onlogische angsten die ik nog steeds heb. Ook is Corona-angst een angst die je kunt delen met anderen, wat het dragelijker maakt. Daarnaast heeft Corona mij ook even afgeleid van mn depressie. Ik kon me even focussen op iets anders ofzo. Helaas is dat nu wel weer weg, die focus.