Ik zit er een beetje doorheen.

Hallo dames,
Ik ben bijna 20 weken zwanger van ons tweede kind. De eerste drie maanden waren vrij pittig, ik was veel ziek en heel erg moe. Gelukkig was dat met 13 weken ineens helemaal voorbij en nu voel ik me lichamelijk gezien topfit. Toch zit ik er psychisch al een paar weken een beetje doorheen. Op het werk lopen de dingen niet zo prettig en ik merk dat stress en vervelende voorvallen drie keer zo hard aankomen dan ze normaal doen als ik niet zwanger ben. Voor de duidelijkheid wat voorbeelden: ik werk 16 uur per week en heb 14 uur op contract (vast contract). Dit is omdat ik in een onderwijsgerelateerde branche werk en alle schoolvakanties vrij ben. Door twee uur meer te werken dan op mijn contract staat haal ik toch mijn jaarnorm. De 16 uren worden verdeeld over vier halve dagen. Dat kan niet anders in mijn functie en ondanks dat het best een nadeel is was het een bewuste keuze omdat mijn functie zo leuk is. Nu komt het steeds vaker voor dat overleggen en besprekingen ‘s avonds plaatsvinden, dit was eerst aansluitend aan mijn werkuren. We hebben per dagdeel een uur indirecte tijd (als de kinderen weg zijn) en daar werden de overleggen in gepland. Als er geen overleg is doen we in die tijd andere dingen zoals observaties uitwerken, de volgende dag voorbereiden etc. We mogen die uren in de avonden dan ook niet schrijven want die vallen onder de indirecte tijd. Al sinds de zomervakantie zit ik nu zo ongeveer om de week vijf dagdelen op mijn werk in plaats van vier. Ook worden er dingen gepland op mijn vrije dagdelen waar ik verplicht bij moet zijn. Voor mijn gevoel blijf ik op en neer aan het rijden en voor de overleggen die op mijn vrije dagdelen worden gepland heb ik geen opvang voor mijn zoon. En dat alles voor een salaris passende bij 14 uur werken. Het zorgt allemaal voor een hoop gedoe en dat wordt nog overgoten door een hormonensausje. Want ik voel me lichamelijk prima maar hormonaal ben ik vergeleken bij mijn vorige zwangerschap echt een wrak. Ik kan niks hebben en als er dingen misgaan kan ik daar echt mee zitten. Aan het begin van het schooljaar kwam er een klacht van ouders. Na een goed gesprek was alles van tafel maar het heeft me een flinke klap gegeven. Ik voelde me zo gekrenkt in mijn professionaliteit! Normaal gesproken zou ik dit ook vervelend vinden maar nu bleef ik er echt mee zitten. Nu stapelen de dingen zich op en merk ik dat ik er na een kleine tegenslag al doorheen zit. Ik stond vanmorgen in de file en zat te janken in de auto omdat ik te laat zou komen. Van pure frustratie. Dat is toch niet normaal? Wie herkent dit en wie heeft tips? Ik wil het wel gaan bespreken met mijn leidinggevende, alleen al om aan te geven dat ik echt niet goed in mijn vel zit, maar ik verwacht niet dat zij nou direct een oplossing heeft.

 

Bedankt voor de reacties. Ik werk op een peuterspeelzaal gespecialiseerd in (dreigende) spraak- en taalachterstanden. We vallen onder de CAO kinderopvang maar qua werkwijze lijkt het meer op het onderwijs. De pedagogisch medewerkers op de peuterspeelzaal zijn ook hbo-erg. We werken intensief samen met een paar basisscholen maar ook met het kinderdagverblijf waar we bij horen. Omdat het steeds gangbaarder wordt dat het kdv en de peuterspeelzaal samenwerken (sommige kinderen hebben een combi van kdv en de peuterspeelzaal vanwege onze speciale begeleiding) en dezelfde thema’s en activiteiten aanbieden moeten we veel samen overleggen. Daarom zijn de besprekingen ‘s avonds, anders kunnen de collega’s van de kinderopvang er niet bij zijn. Het is de bedoeling dat we geen extra uren maken omdat we de uren die we ‘s avonds maken terug moeten nemen van de indirecte tijd die we eigenlijk hebben nadat de kinderen weg zijn (snapt iemand het nog?). Als we dus zo’n bespreking in de avonduren hebben moet ik twee dagen een uur eerder naar huis. Daarom mogen we de tijd van de besprekingen ook niet schrijven. Mijn 14 contracturen worden zo wel erg uitgesmeerd. Om over de kosten van de kinderopvang voor mijn zoon maar te zwijgen. We nemen nu al 22 uur per week af (veel meer dan ik werk dus) en nu zou ik ook nog incidenteel een dagdeel af moeten nemen omdat er overleggen worden gepland in mijn vrije tijd. Gaan werken kost me dan dus geld. Dit probleem heb ik al met mijn leidinggevende besproken en zij begreep me wel. Ze had er alleen op dit moment geen oplossing voor. Volgend jaar (tijdens mijn verlof) gaat er veel veranderen en dan hoopt ze dat het voor mij (en andere collega’s met hetzelfde contract) positief uitpakt. Ik zal de komende drie maanden dus uit moeten zitten. Ik durf niet te vragen om bij enkele overleggen afwezig te mogen zijn omdat ik het afgelopen jaar al veel vrijstellingen kreeg omdat ik in mijn eentje een nieuwe groep heb opgezet. Daar gingen zoveel uren in zitten dat ik bepaalde dingen mocht skippen. Dat vonden mijn collega’s al niet zo leuk dus ik durf nu nergens om te vragen. Het probleem is alleen dat het me op dit moment gewoon teveel stress en frustratie oplevert. Door de hormonen (kloothommels) kan ik het allemaal niet zo goed behappen en zit ik er sneller doorheen dan normaal. Dat laatste ga ik komende week nog wel aangeven bij mijn leidinggevende zodat er een beetje rekening gehouden kan worden met mijn iets minder stabiele staat van zijn op dit moment. Met andere woorden, dat er even wat minder tegen me aan gezeken wordt, haha! Ik loop ook wel een beetje tegen onbegrip aan. Lichamelijke klachten tijdens de zwangerschap worden meestal wel begrepen maar dit vinden mensen een beetje raar, lijkt wel. Al moet ik zeggen dat ik het ook wel apart vind. Voor mijn ivf-behandelingen hebben ik volop hormonen moeten gebruiken en niemand heeft iets aan me gemerkt. Nu ben ik zwanger en nu heb ik ineens enorm veel last van opspelende emoties.