Hallo allemaal, Ik wil even mijn hart luchten. Nu ben ik 24 weken zwanger en tot 20 weken heb ik bijna nergens last van gehad. Alleen tijdens de verhuizing wat last van harde buiken gehad, maar die herkende ik toen nog niet. Sinds 1 september ben ik bij een nieuwe baan begonnen, ik was toen 20 weken. Ik kreeg tijdens het werk erg veel last van harde buiken die niet over gingen met rusten. Met de verloskundige erover gehad en die zei dat ik rustiger aan moest doen, dat m'n lichaam dat duidelijk aangaf. Nu heb ik bijna geen last meer van harde buiken maar heb ik sinds een tijdje steeds meer last van m'n bekken en bovenbenen. Vorige controle bij de vk weer te horen gekregen dat ik echt rustiger aan moet doen en bijvoorbeeld het huishouden meer te verdelen met mijn vriend. Nu zouden we dat beide graag willen, maar mijn vriend werkt heel veel. Een optie dat hij iets minder gaat werken zit er voor nu helaas niet in. Hij kan dus gewoonweg niet helpen in huis, ook al wil hij dit echt wel. Ook geen familie in de buurt wonen die een handje kan helpen. Nu heb ik er ook erg moeite mee dat m'n lichaam op het moment niet kan wat m'n hoofd zo graag wil. Toen kreeg ik gisteren in het ziekenhuis te horen dat ik eigenlijk beter zou stoppen met werken omdat het niet de goede kant op gaat zo. Dat was een harde klap in m'n gezicht. Ik wil helemaal niet thuis zitten, niet nu al... Ik volg ook een opleiding bij m'n baan en zou het heel jammer vinden dit allemaal te moeten stoppen. Nu heb ik met mijn vriend gepraat en hij stelde voor om eerst te proberen om minder te gaan werken. Nu wil ik dat wel proberen maar ik weet niet hoe mijn werk daar tegenover staat. Ik zit nog een maand in mijn proeftijd, dus ik ben bang dat ze zeggen stop er maar mee en start eventueel volgend jaar opnieuw. Ik weet dat ik aan mezelf en aan de kleine moet denken, maar ik vind het zo moeilijk. Ik laat al veel dingen, zoals mijn paard daar ga ik bijna niet meer naar toe, leuke dingen doen gaat niet meer want als ik nog moet werken de dagen erna red ik het niet meer. Mijn vrije dagen bestaan eigenlijk alleen nog uit rust houden zodat ik kan gaan werken. Als dat dan ook nog weg valt, ik heb het zo naar m'n zin op t werk. Een lang verhaal, maar wilde het even kwijt. Heeft iemand misschien tips? Groetjes!
Cool dat ze je hebben aangenomen tijdens je zwangerschap, dus ze zien kwaliteiten in je en dat willen ze graag houden lijkt me. Je vraagt er ook niet om dat je lichaam je "in de steek laat". Ik weet niet wat voor werk je doet, maar misschien ander werk, en elke dag een uurtje minder? Of wat langer pauze (heb je sowieso recht op). lastig he dat "wij" als zwangeren ons druk moeten maken over niet doorgaan van contract doordat wij nu eenmaal zwamger kunnen zijn,
Ze hebben mij aangenomen toen ik nog niet zwanger was. Het duurde alleen een half jaar voordat ik daar zou beginnen. Ik werk in de ouderenzorg, pauze hebben wij officieel niet. Nu kan ik tussendoor wel even pauze nemen, maar ik kan niet even gaan zitten als het niet zo lekker gaat. Dan is er niemand die voor de mensen zorgt. Ik vind het lastig.. het weekend moet ik werken en heb voor mezelf dat als graadmeter gesteld. Als ik die 2 dagen weer zoveel pijn heb, vraag ik maandag een gesprek aan met mijn praktijkopleider om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Nu heb ik in principe een contract voor zolang de opleiding duurt, maar omdat ik nog in m'n proeftijd zit vind ik het heel eng.
Je werk zou niet al je energie moeten kosten, dat zei de bedrijfsarts bij mijn vorige zs: ik moest na het werk nog energie over hebben om de dingen te doen waar ik weer energie van kréég om vervolgens weer productief te zijn op het werk. Daarnaast moet je nooit de situatie in de hand werken waarin je je baan de schuld moet geven bij complicaties. Bekijk het eens van de andere eens van de andere kant: stel je blijft werken. Uitputting, harde buiken, misschien wel nare consequenties voor de baby of jezelf (overspannen, depressie) En dan? Word je daar gelukkig van? Wordt je werkgever daar gelukkig van? Wat hierboven wordt aangegeven, je bent aangenomen "ondanks" je zwangerschap. En een werkgever die je er hierom uitgooit, wíl je daar eigenlijk überhaupt voor werken?? Neem je rust! Succes van een 50% thuiszitter sinds 9 weken zwangerschap
Dank je wel voor je reactie @Pechvogol! Daar heb je ook helemaal gelijk in. En nee tuurlijk wil ik niet dat er iets met mij of onze kleine pruts gebeurd. Hoe je het zo zegt over niet alle energie stoppen in het werk en verder niks meer kunnen.. tja zo had ik het nog niet helemaal gezien. Maar ik denk wel dat je gelijk hebt. Ik voel me alleen zo'n zeikerd, er zijn er waarschijnlijk die nog veel meer last hebben dan dat ik heb. Maar misschien zit dat tussen mijn oren, iets met perfectionisme en niet willen falen. Maar jeetje al vanaf 9 weken. Had je toen al zo'n last van je lichaam?
Niet zozeer last van mn lichaam als van de stress. Ik ben in 2015 en 2016 een zoontje en een dochter verloren en wil, zoals ik boven ook beschrijf, mezelf deze keer niets willen verwijten als het weer fout zou gaan. Met 20 weken word ik 100% ziek gemeld op advies van gyn. Vind/vond ik dit rot? Ja altijd wel een beetje, je voelt je toch verantwoordelijk en een afhaker. Maar ja, you live you learn en alle clichés zijn waar: de tent valt of staat niet met jou, je bent gewoon misbaar. En daarnaast: deze baan specifiek is niet belangrijk. Tuurlijk moet je werken voor je geld, maar als het deze baan niet is, dan is het wel een andere. Dus als ze je eruit knikkeren is het hun verlies. Wat belangrijk is, is je gezondheid en je kind. Werken komt wel weer.
Ah ik las “Sinds 1 september ben ik bij een nieuwe baan begonnen, ik was toen 20 weken.” Maar je bent al zo lang van te voren aangenomen en intussen zwanger geworden. Alsnog ze wisten neem ik aan toen je startte dat je zwanger bent en toen hebben ze ook niet gezegd nou kom maar niet. En je hebt neem ik aan een contract en dat hoort vaak bij een CAO? Volgens mij MOET een werkgever ongeacht wat voor werk pauze geven. En ik snap dat je je heel erg verantwoordelijk voelt hoor, helemaal in zo’n werkomgeving, toch, denk goed aan jezelf en je kindje hoor!
Jeetje dat is heftig! Snap zeker dat je dan het risico niet wil lopen. Gaat het nu allemaal goed? En tuurlijk kunnen ze zonder mij als het moet, maar ik kan niet zonder het financiële stukje stel dat hun toch zeggen dat mn contract dan beëindigd wordt. En dat vind ik wel heel eng. Daar zal misschien wel weer een mouw aan te passen zijn, zeker tot mn verlof is afgelopen. Maar daarna... Ik hoop komende maandag een gesprek te kunnen hebben en dan hoor ik wel hoe ze erover denken, alleen wel een beetje met knikkende knieën.
Ja ze wisten wel dat ik zwanger was, maar hebben toen aangegeven dat een jaar wachten misschien beter was. Ik wilde het toch proberen omdat ik me tot die tijd heel goed heb gevoeld en het financieel niet kon om het niet te doen. Mijn oude baan werd het contract niet verlengd dus daar kon ik ook niet blijven. En dan moet ik nu na 1 maand zeggen dat het toch niet gaat. Dat gaat een beetje tegen mijn principes in. Dus ik hoop dat ze er toch een beetje positief in staan en merken dat ik wel graag wil.
Tot nu toe gaat het goed, maar het kan elke dag fout gaan (net als bij iedereen, maar ik heb verhoogde kans). Ik snap de angst niet zo goed, er is toch áltijd wel érgens werk te vinden..? Tuurlijk is het handiger ergens een aanstelling te hebben, maar in deze tijden is toch niks zeker qua banen. Wie dan leeft die dan zorgt hoor. Eerst maar even een gezond kind op de wereld zetten en zelf gezond blijven. Komt goed!
Op dit moment kun je er niks aan veranderen dat je geen pauze kan nemen. Helaas is dit zo op veel plekken in de zorg (en daarbuiten ongetwijfeld ook). Rustiger aan doen is meestal ook niet te doen op zo'n functie. Mensen zullen over je oordelen, altijd. Zet je erover heen en stel de juiste prioriteiten. Dat is dus je baby en niet je werk. Ga in overleg met de bedrijfsarts en probeer een oplossing te vinden (minder werken met vervangende werkzaamheden). Lukt dat niet? Meld je dan ziek als dit het advies is van je verloskundige. Je bent niet zwak. Niet opkomen voor jezelf en je baby, dat is zwakte. Niet dat je moet stoppen met werken omdat je anders risico loopt op vroeggeboorte of een groeiachterstand. Nogmaals, stel je prioriteiten en doe wat juist is. Heel veel succes.