Zijn bed hebben we nu inderdaad ook verschoven. Het slaapje eraf heeft wel effect. Eerst deed hij er 1 tot 1,5 uur over om in te slapen en nu een minuut of 5.
Ze is eergister geweest. Ze heeft weer een aantal dingen die ze echt niet kon weten gezegd en er gebeurde weer het een en ander met zoonlief (positief). Nu gaan we bekijken of er wateraders in ons huis zijn. En er komt een medium (daar ben ik wel heeeeeel benieuwd naar). Ze heeft gezegd dat er een bepaalde energie in ons huis is maar niet eng of negatief.
Het rare is dat hij overdag een doodnormaal kindje is. Super lief, soms baldadig, hahaha. Eet goed, drinkt goed. Super lief en beschermend voor zijn zusje. Rust, ritme en regelmaat. Ik moet er niet zoveel mee bezig zijn, maar het zit me ontzettend hoog.
Och wat heftig allemaal zeg. Ik herken het ook zeker, vooral de zorgen en het enorme slaapgebrek. Hier een hele makkelijke eerste en 1,5 jaar later kwam de tweede: oef dat was zwaar. Ze is nu 3,5 en nog steeds slaapt ze niet geweldig. We zijn erachter dat ze ws hoogsensitief is en dat daar veel van de problemen liggen. Ik denk dat het goed is om je eigen gevoel te volgen. Misschien niet meer alles bij iedereen neerleggen, zodat je niet gaat twijfelen aan jezelf. Natuurlijk doe je dingen die je vooraf niet had gedacht, maar dat is nu eenmaal zo. Anderen die het niet meegemaakt hebben, weten niet wat het met je doet. De weg die je volgt zou ik ook lekker volgen. Wie weet! Misschien kan een slaaptrainer (Philips mybuddy?) ook wat helpen? En als het gestart is sinds de komst van de jongste, dan zou ik het daaraan linken (Spanning, verandering, stress?). Maar ergens zou het weer over moeten gaan he.... Als dit allemaal niet werkt, zou ik toch eens proberen het los te laten. Even een paar maandjes een bedje oid bij jullie op de kamer en over een tijd zie je wel weer verder. Daarnaast zou ik ook zeker wel eens weg gaan en je man erbij thuis laten. En eens familie laten oppassen, want ik weet wat voor gevolgen stress, zorgen en weinig slaap met je kunnen doen. Ik heb mede daardoor een burn out gehad en dat moet je niet willen. Sterkte! Laat je weten als het medium geweest is?
Meid, gelukkig je bent niet de enige! Wij zijn als ouder maar 2x in 2 jaar samen een avondje weg geweest. En een meisje dat nooit slaapt. Voel je niet alleen. Ben blij om te lezen dat wij ook niet de enige zijn want krijg ook vaak zo'n gevoel en dat het bij een ander altijd maar goed gaat.
Heel herkenbaar, tropenjaren echt Wat mij erg geholpen heeft, was toch wat tijd voor mezelf nemen. Ik voelde me zo opgeflokt door het moderschap, dat de enige tijd die ik alleen was nou eigenlijk nooit was Zelfs op de wc zaten ze nog bij me op schoot, dag en nacht aan me vastgeplakt en hoe dol ik ook op ze ben, ik werd er echt heel erg ongelukkig van om me geen individu meer te voelen. Laten huilen kon ik echt niet, maar huilen mag, zolang ze het niet alleen hoeven te doen. Dus ik gaf ze dan toch aan papa of aan een zusje, mijn ouders, mensen die ik vertrouwde en net zoveel van de kinderen houden als ik. En dan ging ik alleen boodschappen doen. Of een half uurtje in bad. Hemels! Ik knapte daar echt van op en langzaam ben ik dat uit gaan breiden. Het is zo belangrijk om tijd voor jezelf te hebben, om te weten dat jij er ook bent en ertoe doet. Sterkte met de slaapperikelen ook, hier zijn we na 6 slapeloze jaren overgegaan op melatonine, werkte super! Nu zijn we er sinds een paar nachten mee gestopt omdat ze zelf een ritme hadden gevonden. Ze worden nog steeds allebei meerdere keren wakker 's nachts, maar ik heb met man en kinderen afgesproken dat de oudste papa wakker maakt als er iets is en de jongste mij. Ik kan ze simpelweg niet allebei verzorgen 's nachts en aangezien het d eoudste niet uitmaakt wie hem helpt (water, plassen, bang in het donker etc) en de jongste heel erg aan mij hangt, hebben we het voor nu even zo opgelost. Niet heel gezellig aangezien man nu veel bij de oudste slaapt en ik bij de jongste, maar alles kan me nu even gestolen worden, zolang ik maar slaaap! Pick your battles, kies wat jij belangrijk vindt en nodig hebt en doe het. Dat verdient elke moeder
Vlinder84, op de een of andere manier vind ik jouw verhaaltje ontroerend. Ik herken ook veel van alle verhalen hier. En ik sluit me ook bij jou aan. Je moet echt zorgen dat je je momenten weer gaat nemen. Zoals sugarblossom schreef: 2x in twee jaar weg geweest zijn met z'n tweeën: dat is echt te weinig. En zoals vlinder84 zei: er zijn altijd mensen die ook goed voor jouw kind kunnen en willen zorgen. Natuurlijk kan jij dat als moeder het beste, maar wel als je zo nu en dan tijd voor jezelf neemt. Wij hebben ook tijdens de meest zware jaren de kinderen met enige regelmaat bij mijn ouders gebracht. Dan gingen we niet eens altijd wat bijzonders doen (poolen, courmetten, spelletjes doen, wijntje drinken, daghapje eten), maar gingen we vooral op tijd naar bed en lang slapen. En soms vond ik de boodschappen doen zonder de kinderen al een feestje. Toen onze dochter een maand of 6 was, zijn de kinderen zelfs drie nachten bij mijn ouders geweest. Ik kon niet meer. Ik trok het niet meer. Maar na twee nachten wilde ik ze echt weer ophalen. Ik trok het zonder ze ook niet (lijkt wel een verslaving hahaha). Maar mijn man heeft me tegengehouden en gezegd dat we dit echt even moesten doen. En na die derde nacht voelde ik me pas ietsje uitgerust. Maar ondanks dat we met enige regelmaat de kinderen een nachtje uit logeren deden of iets anders, ik kreeg een burn out. Ondanks de hulp ging ik helemaal voorbij aan mezelf en kreeg een burn out. En dan ben je gewoon nog verder van huis, dat moet je niet willen. Tijdens mijn burn out (en daarvoor) was het echt overleven. De dagen kon ik maar amper doorkomen en de tijd wilde ik wel verder kijken, tot mijn man weer thuis kwam en kon helpen. Om 18/19 uur viel ik in slaap en kon ik echt niet meer wakker blijven.... Heel zwaar, ook zeker voor mijn man. Onze kinderen zijn nu 3,5 en bijna 5 en het slapen van de jongste blijft op en af gaan en is ze altijd vroeg wakker. Maar het is al zeker niet meer zo erg als dat het was. Onze dochter (3,5) is ws hoogsensitief zijn we nu achter. Dus slapen zal hoogstwaarschijnlijk een ding blijven met perioden. Maar we kunnen wel wat meer opvoeden en dingen bespreken nu. Dus bijv op de toilet wil ik niet gestoord worden. Doen ze het wel, dan stuur ik ze weer weg en beantwoord ik hun vraag oid niet. Maar soms zet ik ze ook maar even voor de tv of iPad en dan ga ik lekker even in alle rust douchen (dat doe ik al een hele periode). Dat soort dingen probeer ik wel in te lassen. Dus aan alle oververmoeide, gestresste, bezorgde mama's: probeer jezelf te beschermen. Neem de tijd voor jezelf, sta je kind af en toe even af. Ga met je man, moeder, vriendin, alleen soms even wat doen. Opladen is heel belangrijk als je goed voor je kinderen wilt kunnen zorgen. Dus waar je kunt: zorg voor jezelf!!