Hallo, De vader van mijn kindje, een pasgeborene, blijkt verslaafd te zijn aan harddrugs. Onze relatie is nu totaal voorbij, geen enkel contact meer. Dit wou ik niet, naar het lijkt of ik geen keus hierin heb. Hij gedroeg zich al langer vreemd. Heel paranoia, agressief soms, en had steeds geen geld meer. Zijn werk ging helemaal mis tot ontslag aan toe. Hij raakte in gevecht met meerdere mensen en zat vast voor mishandeling. Ook ik kreeg problemen door zijn rare gedrag. Zoals steunpunt huiselijk geweld, algemeen meldpunt kindermishandeling, en financiële problemen. Omdat ik geen ervaring had met verslaafden, kon ik zijn gedrag niet goed thuis brengen. Ik probeerde hem te helpen. Begreep het niet goed. Nam regelmatig afstand. Tot ik vorige maand een cocepijpje in zijn zak vond. Zo een pijpje, waar men drugs in brand. Hij ontkende het nog: die was van iemand anders. Maar voor mij viel alles op z'n plaats. En ik was nogal boos. Mij, ons, blootstellen aan dat soort gekte. En de leugens. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ik heb hem toen direct uit huis gezet, in de late avond, hem geld gegeven voor een kamer. Hij zou mij bellen vanuit een afkickkliniek. Zei hij. Maar dit heeft hij nooit meer gedaan. Sindsdien heeft hij per fb laten weten klaar met mij te zijn "sorry daarvoor" zei hij nog. Verder heeft hij nooit meer iets laten horen. Ook niet naar ons kindje toe. Nu probeer ik het achter me te laten, want ik zie hier geen toekomst in. Ik denk ook miet dat ons kind, een pasgeborene, gebaad is bij een verslaafde vader. Ik wil haar een stabiel en Veilig thuis bieden. Ook gaat hij blijkbaar niet afkicken. Ik vind de situatie lastig te verkroppen, en vind het echt moeilijk te accepteren en achter me te laten. Kan niet goed begrijpen dat hij blijkbaar niks meer om ons geeft. Of zo boos is dat ik hem op straat heb gezet?! Ik blijf er maar mee bezig. Met hem. En dat lijkt me eigenlijk zo zinloos. Want volgens mij heb ik geen keus, kon anders dan hem uit huis zetten, kan niet met een junk leven. En kan hem ook niet veranderen. Dus ja.. Hoe accepteer ik dit? Ook het feit dat wij hem nu blijkbaar volkomen koud laten?!
Als hij echt geen hulp wil, lijkt het mij dat je voorlopig het enige logische en veiligste voor jou en je kind gedaan hebt. Stel dat hij later zou afgekickt zijn, kan je nog altijd kijken of je hem laat omgaan met jullie kind. Lastig vooral ook dat er kennelijk niks communicatie meer is. En dat hij kennelijk de drugs ook belangrijker vindt dan jullie kind. Heeft hij jullie kleintje wel erkend? Succes en sterkte!
Bedankt voor de reacties. Ons kindje is niet erkent. Ik heb dit bewust zo gedaan, omdat hij zich zo vreemd gedroeg (al langere tijd, met episodes). Het lijkt er dus op dat hij officieel en privé niks meer met ons kind te maken wil en zal hebben. Dat is toch niet leuk voor dit kleine meisje? Zij heeft niks misdaan. Ik kan niet begrijpen hoe hij zo kan zijn... Het is echt naar zo onbelangrijk te zijn voor hem. Pats, boem, weg is hij. Verder voel ik mij eigenlijk niet zo sterk, want ik heb mij blijkbaar voor de gek laten houden door hem, en het heeft me heel wat ellende gekost voordat ik zo ver was hem echt uit huis te zetten. En nu krijg ik het ook niet uit mijn hoofd. Ik word ermee wakker en ga er nee naar bed. Alsof ik geobsedeerd door hem ben. Ik hoop echt dat dit met de tijd over gaat. Dat ik aan deze nieuwe, niet geplande situatie wen en een goed leven opbouw zonder hem. Maar ik vind het dus erg moeilijk, oneerlijk ook. Ik denk steeds, maar ik kan hier toch niks doen?l Ik heb volgens mij geen keus meer hierin. Of ziet iemand dit anders? Als ik hem ' terug haal' zit ik hier weer met een 'junk' en al die problemen. Dat vind ik geen optie. Onverantwoordelijk ook. Ik ben nu moeder. Bovendien zou hij iets moeten doen, vind ik. Afkicken. Naar een kliniek gaan. Werk regelen.... Hij vind drugs zo te merken belangrijker. Erg pijnlijk. Zelfs al doet hij dit uit terechte woede, omdat ik hem op straat heb gezet, Dan nog zou hij logischerwijs kunnen begrijpen dat ik dit wel moest doen? Omdat ik toch geen harddrugs en harddrugsgebruik rond m'n kindje kan laten gebeuren? Het lijkt me dat ik deed wat iedere moeder zou doen?! Of denkt iemand daar anders over???
Ik vind dat je zeker het goede heb gedaan hoor! Maar mensen die verslaafd zijn denken niet logisch na... Bij verslaafden zal de drugs/alcohol e.d altijd oo nr 1 staan... Het zijn niet voor niks verslaafden En zolang hij zelf niet ziet dat hij een probleem heeft zal er ook niks veranderen
Nee het is niet eerlijk voor je dochter, ze heeft niets misdaan. Dat heeft je partner. En geloof me, mensen die verslaafd zijn, zijn niet in staat bij emoties van anderen te komen. Dus hij voelt niet wat jullie nu voelen. Verslaafd zijn is een hele nare ziekte, en alleen hij kan er iets aan doen.
Je hebt een verstandige keus gemaakt door hem bewust niet te laten erkennen. En ik vind je erg dapper. Ik hoop oprecht dat jij en je kindje hier samen nog sterker door worden!
hoi annemij ik heb wel zon beetje het zelfde mee gemaakt ik heb een zoon van 6 en zijn vader is ook verslaaft alleen dacht zijn vader wel aan zijn zoon ik heb bijna 7 jaar een relatie gehad en in die jaren bleef hij gebruiken ik wilde dat hij ging stoppen en dacht ook dat hij dit ging doen maar eens verslaaft altijd verslaaft en komen ze der niet makkelijk vanaf ik ben nou al ander half jaar weg bij deze man ik kan je vertellen dat het een heerlijk gevoel is als je na 6 jaar zoveel ellende mee heb gemaakt dan ineens vrij te zijn je heb een goede keuze gemaakt en zit daar niet te veel over in het is moeilijk omdat hij niet vraag hoe het goaat met je kindje maar je moet maar zo denken wees blij dat je der zo snel achter ben gekomen anders maakt je kindje in loop der jaren veelste veel mee wees trots op je zelf en denk aan je kleine voor de rest is er niks of niemand belangrijker gr
Meid, ik kan maar een ding zeggen: wat heb je dat goed gedaan!! Een verslaafde functioneert per definitie niet "normaal", ook niet in relaties dus. Het is absoluut niet persoonlijk dat hij jullie los laat, het ligt aan zijn verslaving. Je kunt hem ook niet of nauwelijks helpen hierin, totdat hij er echt zelf klaar voor is, het is gewoon verschrikkelijk * spreekt uit ervaring, niet met kind erbij trouwens * Hopelijk kun je een ander netwerk rond je dochter creëren, heb je een broer? Een lieve neef? Iemand die je een beetje bij haar kan betrekken, zodat ze ook mannen in haar nabijheid heeft als ze opgroeit. Heb je steun aan je ouders? Vriendinnen? Sterkte en zorg goed voor jezelf en je meisje!
Ik denk dat je best trots op jezelf mag zijn! Je hebt jezelf en je kleine meisje bovenaan gezet. Vind je gevoelens overigens niet raar, het gaat namelijk zoals je eerst bedacht had! Je gaf aan contact te hebben gehad met steunpunt huiselijk geweld, zij kunnen evt je door verwijzen naar een vrouwenopvang die hebben ook ambulant medewerkers die komen aan huis om met je te praten en je te helpen. Zij kunnen je ook helpen met je gevoelens. Ik heb er persoonlijk veel aan gehad, kon daardoor alles een plekje geven. Ik heb een punt gezet achter mijn relatie na het zoveelste geweld, en nadien kwam ik er pas achter dat hij met drugs bezig was en dan niet alleen het gebruiken ervan. Ex toont wel interesse in zoon in die zin dat hij wel naar de rechter gaat voor omgang maar verder niks laat horen, ook de uitspraken niet nakomt, maar wel steeds terug gaat naar de rechter. Sta nu op de wachtlijst voor begeleide omgang, ben benieuwd of hij daar bij op komt dagen. Of dat hij weer eens vast zit. Wees uit dat oogpunt blij dat je je dochter niet hebt laten erkennen en hij geen gezag heeft. En zorg dat het geregistreerd staat bij de kinderbescherming etc, of dat je bewijs hebt van wat er allemaal is gebeurd. Een kind heeft het recht op 2 ouders maar niet ten koste van het kind en de rechters laten je behoorlijk aansukkelen. Zoonlief heeft al een jaar therapie nodig die door zijn vader tegen gehouden wordt en daar doen ze bij de rechter weinig tot niets mee, simpelweg bespreek het maar bij de omgangsbegeleiding! Mocht je een keer willen babbelen, pb maar!
Ik denk dat je gezien de verslaving van je ex het niet beter had kunnen doen / treffen... Je wil zo'n man niet in de buurt van je kindje hebben en je wil ook niet dat hij steeds je leven overhoop gooit. Het enige waar je ex mee bezig is, is het scoren van zijn volgende "shot" en waarschijnlijk denkt hij niet eens meer aan jou en jullie dochter op dit moment. Daar zijn echte verslaafden veel te egoïstisch voor. Mijn advies is: ga eens praten met een therapeut die hier ervaring mee heeft. Dat is niets om je voor te schamen. Bouw je leven lekker op zonder hem, geniet van de rust, van de (echt allebeste) keuze die je hebt gemaakt en later zal je dochter je dankbaar zijn voor de veilige jeugd die jij haar hebt gegeven! Echt, als ik zoiets lees voel ik gewoon een soort trots voor je! Supergoed gedaan en niet meer twijfelen hoor!
Helemaal mee eens! Veel sterkte met dit verlies. Het is natuurlijk ellendig dat je de man waar je ooit verliefd op bent, kwijt bent. Maar je geeft je dochter nu een eerlijke en veilige kans op een goede jeugd.