Mijn relatie loopt niet lekker meer.. Ik neem eigenlijk alle zorg van de kleine op me, meneer doet weinig tot niks. Behalve als ik effies vraag of hij haar even vast kan houden zodat ik ook mijn ding kan doen. En dat houdt hij 15 minuten vol ofzo :S Hij zit alleen maar achter zijn pc. Helpt met niks in huis! We praten bijna niet meer, doen niks leuks samen. Hij gaat blijkbaar liever weg met zijn vriendjes! (die ik trouwens waardeloos vind, maargoed..allemaal van die feestbeesten die nog geen verplichtingen hebben) Afgelopen weekend ging hij uit op zaterdag en kwam zondagmorgen pas weer thuis. Gisteren ging hij weer weg met vrienden, zou vroeg thuis komen en meneer kwam uiteindelijk pas om 05.30 uur in bed! En geen belletje, niks. En ik ondertussen maar thuis braaf moedertje spelen.. Ik doe het met liefde, daar niet van. Maar ik voel me in de zeik genomen: meneer hangt de feestbeest uit en ik zit thuis met de baby. Nou nee, ik ben hem eigenlijk vrij ZAT. Moet ook zeggen dat mijn gevoelens voor hem echt geminderd zijn en dat ik er vaak over fantaseer dat het over is tussen ons. We wonen nu in bij mijn broertje en ik ben hard op zoek naar een eigen woning. Sta al een tijd ingeschreven dus kan niet lang meer duren. Heb een baan gevonden voor 24 uur per week. De vraag is alleen of hij meeverhuist of niet. Of ik dit nog wil of niet!!! Ik zit ook in de knoop met mijn gevoelens. Wat voel ik eigenlijk voor hem of is hij meer 'veilig en vertrouwd'? We zouden gaan trouwen toen ik zwanger was, maar ik ben afgehaakt. Ik wil niet met hem trouwen! Dat zegt toch ook veel? Hij kan echt lief en zorgzaam zijn, maar ook egoistisch en heeft kanten die ECHT onverenigbaar zijn met die van mij... Ik heb geen vertrouwen in mijn relatie meer. En deze gevoelens zijn niet van gister..speelt al langer. Lijkt wel of ik verdomme klem zit! Wie herkent dit of heeft tips? En praten heeft weinig nut, ik heb al zo vaaaaak aangegeven waar ik mee zit. Dan gaat het ff goed en daarna begint het opnieuw en opnieuw. Juist omdat onze karakters toch teveel verschillen t.o.v. van sommige zaken! Ben ook zo bang voor wat mensen ervan zullen zeggen. We hebben immers net een baby samen. Mijn familie..zijn familie..vrienden... Dus ik maak me meer zorgen om die aspecten dan om de emotionele nasleep.. Dat zegt ook al heel veel...
Ach meid wat een rotsituatie! Ik kan maar 1 tip geven: ga samen met iemand praten, een maatschappelijk werker of een relatiecoach. Dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan en krijg je geen spijt van je keuze. Bovendien kan zo iemand helpen met de noodzakelijke regelingen voor de kleine als je besluit niet samen verder te gaan. Sterkte!
Lastig meid, maar een kind heb je samen. Niet één persoon, dus hij heeft net zo goed zijn verantwoordelijkheden, en daar mag je hem best op wijzen! Misschien is een tijdelijke break een optie? Je geeft zelf al aan dat je gevoel minder wordt, en dat het trouwen ook al van de baan was.. eventjes wat tijd voor jezelf om de situatie te overdenken en dan met een 'helder' hoofd een beslissing maken. Succes meis
Bedankt voor jullie reacties, meiden! Ik was gisteravond naar mijn moeder gegaan en heb ook met haar zitten kletsen over wat er nu gaande is. En het gekke is dat ze het al had zien aankomen. Ze vindt het natuurlijk heel erg allemaal, maar ze zei wel: als het niet gaat, dan gaat het niet! Gisteren heeft hij ons meisje de hele dag niet eens aangekeken of vastgehouden. Wat kan zij er nou aan doen? Nee, meneer zat de hele dag natuurlijk achter zijn pc nadat hij om 13.00 uur zijn bed uit kwam rollen na een nacht stappen! Ik heb gister ook geen woord met hem gewisseld. Waarom zou ik ook? Ik val alleen maar keer op keer in de herhaling. Geen zin meer in! Ik dacht dat zijn houding echt zou veranderen als de kleine er eenmaal zou zijn. Maar zo zie je maar weer..mensen veranderen niet snel! Een tijdelijke break is misschien wel een optie, maar daar ben ik niet zo van. Ik weet namelijk dat de verschillen tussen ons niet op te lossen zijn. Het komt elke keer weer terug. Ik ben een huismus en neem genoegen met wat ik heb. Hij is van de feestjes en jaagt dingen na die te hoog gegrepen zijn voor hem..waardoor hij de verkeerde gasten aantrekt en die wil ik dus verrr uit buurt van mijn kind hebben.
Phoee, wat een situatie. Ik begrijp dat je er nu doorheen zit. Het lijkt alsof je jouw beslissing al gemaakt hebt. Maar ik zou je toch adviseren om open kaart te spelen naar je partner toe. Jullie hebben inderdaad samen een kleintje dus ook al kunnen jullie misschien niet samen leven, jullie zullen toch nog een heeele lange tijd met elkaar te maken hebben. Dus vertel dit verhaal tegen hem en dat je eraan denkt om hem te verlaten. Of een tijdelijke break doet soms ook wonderen, dat hij ineens 'bijtrekt' omdat hij toch wel beseft wat hij heeft... Succes ermee...
Ik zou samen hulp zoeken, niet alleen, een relatie is nl iets waar je samen aan moet werken. En verder, hoe denk je het voor je te zien als je wel uit elkaar gaat. Je vriend heeft nl net zoveel recht op jullie dochter als jij. Dan heb jij niks meer te zeggen over wie er bij je dochter komt en niet als zij bij hem is. Ik zeg neit dat je bij elkaar moet blijven hoor maar het is er misschien wel een om over na te denken.
Tja , ik kan hier heel kort en bondig over zijn , als hij geen energie in jullie steekt zou ik hem ook links laten liggen .. zoals ik het lees erger je je vreselijk aan hem en zijn complete levensstijl en dit zal echt niet zo snel veranderen , vrees ik .. ik zou zeggen trek je eigen plan zorg voor een huisje en werk en ga lekker met je meisje verder .. zo iemand is gewoon een blok aan je been en je maakt je kwaad en irriteert je , nou dan kan je beter alleen zijn , hoef je je ook geen zorgen meer te maken en je niet meer te ergeren .. en geloof me ik ken zulke types maar al te goed ( heb er jaren mee samengeleefd ) en veranderen doen ze toch niet voor iemand anders , pas als ze het zelf moe zijn en inzien dat het toch niet werkt .. sterkte meis , zoiets is toch niet makkelijk en al helemaal niet met een kindje ..
Ik herken zeer veel in je verhaal, en ook ik had telkens de hoop dat de vader van mijn kinderen zou veranderen. Ik ben enkele keren bij hem weggegaan waarna hij beweerde zich te beseffen wat hij opgaf en dat hij zou veranderen,maar dat ging telkens maar enkele weken goed en vervolgens begon alle ellende weer van voor af aan. Uiteindelijk ben ik dan voorgoed bij hem weggegaan en hoewel het emotioneel inderdaad in het begin zeer zwaar kan zijn, uiteindelijk voelde het ook als een opluchting. Maar dat het bij mij zo gelopen is wil natuurlijk niet zeggen dat het bij jou ook zo zal gaan. Als ik jou was zou ik hem er zeer zeker eens mee confronteren en ook duidelijk laten merken dat je het niet meer pikt,een kind heeft 2 ouders en beide ouders moeten de verantwoordelijkheid op zich nemen. Als hij dat niet wil doen,dan is het misschien inderdaad de juiste beslissing om bij hem weg te gaan en samen met je kleine een nieuwe start te maken. In ieder geval heel veel sterkte meid!!
hai Assi, Ik heb je verhaal gelezen en erg veel herkend. Heb hier meerdere keren een topic over willen openen, maar *durfde* het niet, omdat iedereen heir wel op een roze wolk inc de papa's leken te zitten. Ik ken je niet .. ken je situatie alleen van wat je hebt getikt, maar ik wil toch een ding zeggen. Ik las een topic wat jij opende... *papa's na de bevalling of zo* Ik las jouw openingsstuk en was zo jalours op je.. je gaf mij toen tijdens het lezen zo het gevoel dat jullie ( jij en je vriend )het samen deden...t respect en de waardering die je kreeg/voelde. Jouw trots zijn op hem en zijn trots zijn op jou voelde ik.. t topic straalde liefde uit.. ( zo las ik het tenminste.. ) T deed mij met mn neus voor mijn gevoel neerdrukken op t feit dat ik het anders voelde. ( loopt hier btw weer stukken beter hoor voordat iedereen hier mij adviseert bij mn vriend weg te gaan ) Kijk..als jij je beslissing gemaakt hebt zou ik alleen zeggen heel veel sterkte en geluk, ik wilde dit stukje gevoel van mij alleen even delen omdat we vaak de mooie dingen vergeten als we er even door heen zitten. Als t twee dagen regent weten we ook niet meer dat de zon geschenen heeft sterkte
Ik wil je alleen maar sterkte wensen ik kan me er niks bij voorstellen (gelukkig) maar het lijkt me wel vreselijk hopelijk mogen jullie eruit komen heel veel suc6 met alles!
hai ik zit in een soortgelijke situatie qua gevoelens kort en bondig; mijn gevoelens voor hem zijn erg veranderd ik weet niet meer wat ik voor hem voel net als jij blijkbaar, al is het om andere redenen je woont bij je broer in vertel je, maar lang kan je daar niet meer blijven? een break kan altijd (tijdelijk of niet...) het is geen slecht idee om weg te zijn van de mensen die je kent dwz, weg van beinvloeding, al is dat mss ook onbewust (zoals je ma) en alle goedbedoelde adviezen die je alleen maar laten twijfelen) ik denk dat dit de beste oplossing is MAAR op je eentje wonen en met een kindje is niet goedkoop dokter eerst alles heel goed uit op financieel vlak in ieder geval; even op jezelf met je kindje zal je wss wel helpen om klaarheid te krijgen in wat je voelt of juist niet meer als je nog eens wilt praten pb je maar ok? knuffels
Ik herken het wel een beetje wat jij omschrijft. Na de geboorte van mijn eerste heb ik ook heel lang getwijfeld aan mijn gevoelens voor hem. Ook hij vond feestjes erg gezellig en was nog niet klaar om de volledige verantwoordelijke 'huis' vader te zijn. Na 1,5 jaar was er (na echt een hele boel praten en ruzies) eindelijk verandering in de zaak, en nu zegt hij dat hij heel erg met zichzelf in de knoop zat. Ik heb hem ruimte gegeven (waar hij heel dankbaar voor is) om die dingen op te lossen en verder te kunnen met zijn nieuwe leven. Maar ja het ging wel gepaard met een heleboel ergenissen van 2 kanten hoor! Nu zijn we bijna 5 jaar verder en echt hij is super verantwoordelijk, en de leukste vader die je je voor kan stellen (maar dat is hij eigenlijk altijd wel geweest, hij is vanaf dag 1 dol op zijn kinderen) en de liefste man voor mij! Ik hou echt heel veel van hem en ik ben blij dat ik mijn ergernissen even aan de kant heb gezet om hem een kans te geven! Misschien heb je wat aan mijn ervaring? Heel veel succes in ieder geval met de situatie en een keuze nemen!
Als ik jou verhaal zo lees lijkt het alsof je je keuze al gemaakt hebt. ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn en wil je dan ook heel veel sterkte en succes wensen! Hoe gaat het nu? Nog geprobeerd om met hem te praten of heeft dat helemaal geen zin meer?
Hoi meiden! Bedankt voor jullie reacties... Hoe het hier nu gaat sinds ik bijna 4 dagen terug dit topic opende... Sja, we hebben sindsdien GEEN woord met elkaar gesproken. Ik vermijd ook elk mogelijk contact met hem. Het levert wel een omgemakkelijke situatie op thuis en ergens vind ik het ook heel erg allemaal.. Maar ik merk ook dat ik RUST in mijn hoofd krijg. Ik ben een type dat zich sterk terugtrekt in haar schulpje als het ff teveel wordt...en dat doe ik dus nu ook; ter zelfbescherming. Gewoon even de boel laten voor wat het is en in alle rust nadenken en mijn EIGEN ding doen.. Wat mijn vriend betreft blijf ik erbij: hij is een heel goed mens met het hart op de juiste plek, ongetwijfeld! Maar ECHT gelukkig ben ik niet meer met hem. Ik voel bij hem geen rust omdat ik er altijd weer voor moet oppassen dat hij niet weer een gek besluit neemt over iets, zich laat beinvloeden door vrienden, achter mijn rug om de feestbeest uithangt. Vooral zijn ideeen over de toekomst botsen GIGANTISCH met die van mij. Hij vindt het idee van makkelijk geld verdienen door bepaalde praktijken een aantrekkelijk idee dankzij vrienden van hem (en je weet wat voor duistere gevaarlijke gasten je daarmee aantrekt!!) en ik ben tevreden met wat ik heb, ik hoef niet veel!!! Ik laat mijn dochtertje en mezelf niet in gevaar of problemen brengen door bepaalde ideeen van hem! Ik ben moeder en ben verantwoordelijk en volwassen! Ik wil mijn meisje graag de juiste voorbeelden geven in haar leven.. Het enge is, is dat mijn vriend eigenlijk hetzelfde soort type man is als mijn vader (met wie ik overigens al jaren geen contact meer heb!!) Enerzijds wil hij dolgraag een gezin hebben; huisje boompje beestje. Maar anderzijds, hoe je het ook wendt of keert, verlangt hij ook naar een zorgeloos vrij leventje zoals hij dat vroeger had (extreem veel zuipen en veel uitgaan, alleen maar hangen met vrienden...gewoon doelloos!). En over die vrienden maar te zwijgen....! Absoluut niet mijn type volk, sorry.. Alles draait alleen maar om zuipen & uitgaan.... En ik weet dat die vrienden voor altijd een deel van zijn leven zullen uitmaken. Het is een beetje een lang verhaal geworden, maar het komt er op neer dat alhoewel hij en ik ook hele mooie tijden hebben samen en veel hebben gedeeld... ik blijf me elke dag opnieuw druk maken om die grote verschillen tussen ons..... we staan beiden met een andere kijk in het leven. Ze zeggen weleens; tegenpolen trekken elkaar aan! In ons geval zeker waar...alleen ben ik er nu niet zo blij meer mee als toen (maargoed, als je verliefd bent zie je alles wat meer door een roze bril natuurlijk)
Ik zou de stoute schoenen aan trekken en je hele verhaal tegen hem doen. Niet emotioneel worden gewoon recht voor zijn raap zeggen waar jij nu tegen aan loopt en wat je eigenlijk nu wilt. Kijk dan maar hoe hij reageerd, en neem dan een beslissing. Geef je vriend wel de kans om zijn verhaal te doen. Je weet het maar nooit...........en jullie hebben wel samen een dochter.
Ik herken het wel. En ik ben toen wel getrouwd met de vader van mijn kind en heb pas de beslissing genomen om bij hem weg te gaan toen mijn zoontje bijna 4 was, En dat voelde als een bevrijding echt had dat veel eerder moeten doen dan steeds proberen het kind samen op te voeden, Maar het gekken is we zijn nu nog samen alleen wonen niet samen en dat werkt voor ons blijkbaar toch beter en ben zelfs zwanger van onze tweede maar samen wonen of trouwen met hem nooit meer, Nu heb ik de regie in handen en bevalt me prima en hij is door het gebeuren een betere vader geworden en neemt de verantwoording zo nu en dan en daar voelen wij ons alle bij prettig bij sommige mannen kunnen gewoon niet de hele verantwoording aan daar kan je niks aan veranderen.
Of schrijf een brief aan hem. Vertel exact hoe je je voelt. Dan kun je de tijd nemen om een goede brief te schrijven, hij kan je niet interupteren en naar mijn mening komt het altijd veel serieuzer over. Een brief maakt veel meer indruk. Tenminste bij mijn relatie heeft dat altijd goed geholpen!
maak je in ieder geval niet druk om wat anderen ervan zeggen! het is jullie kindje en jullie leven en je doet wat het beste er voor is ook al zijn andere het er daar niet mee eens, jammer voor hun! sterkte xxx
zeker een goede tip, bij een gesprek heb je toch vaak het idee dat het uiteindelijk de verkeerde kant op gaat, of dat de helft niet aankomt en dat soort dingen zo kan jij wel goed je gevoel in de brief overbrengen en maakt het het wat duidelijker zeg maar