Ik las dat je bij je broer inwoonde hoe reageerd hij eigenlijk op deze situatie want voor hem moet dat toch ook niet gemakkelijk zijn om zo te leven en zijn zus zien weg te kwijnen
Hij geeft mij gelijk..Hij vindt het ook niet kunnen dat hij nu ineens weer gaat stappen in de weekenden.. Alsof hij 18 is ofzo Terwijl hij nu vader is geworden. Hij is altijd al een feestbeest geweest en heeft hierdoor zelfs nooit een opleiding afgemaakt. Ik ben zelf HBO gediplomeerd en had/heb niks met uitgaan. Dus die verschillen komen we nu tegen in onze relatie. Hij werkt 5 dagen in de week dus thuis heb ik hem altijd ontzien wat het huishouden betreft. Thuis doet hij dus niks. Maar zelfs nu de kleine er is doet hij niks... Ik doe echt alles zelf!!! Zelfs de zorg over de kleine neemt hij niet op zich. Hij heeft door onze ruzie nu al bijna een week NIET naar haar omgekeken, laat staan vastgehouden.. :x Ik voel me dus al min of meer alleenstaand. Ik betaal mijn eigen spullen, mijn eigen rekeningen. Ik koop alles voor de kleine. Sinds ze geboren is heeft hij alleen maar een muziekmobiel voor haar gehaald. Ik betaal alles: luiers, cremetjes, kleren, etc. Maar hij heeft wel geld om uit te gaan...
Sjeempie Assi, ik schreef laatst dat ik de situatie enigzinds herkende, maar vind het erg jammer om te horen dat je vriend totaal geen oog heeft voor zijn kindje. Dan kan hij wel ruzie hebben met jou maar daar kan zij toch niks aan doen? Ik denk dat je voor jezelf al een keuze hebt gemaakt maar nog de moed bij elkaar moet sprokkelen een stap te nemen. Maar meid als je zo ongelukkig bent en geen vooruitgang ziet dan is het toch tijd om voor jou geluk te gaan kiezen? Zoals je al zegt, je voelt je al alleenstaand dus je kan dat heus wel alleen, en daarbij woon je bij je broer in die je heus wel een handje zal helpen! Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen!
Hij heeft haar vandaag eindelijk opgepakt toen ze huilde en ik aan het strijken was. Ik denk zelf dat hij afstand van haar hield want waar zij is, ben ik natuurlijk. En aangezien we elkaar al bijna een week pijnlijk vermijden! Maargoed, ik heb ook geen zin om met hem te praten over alles. Ik heb nu gewoon de tijd om goed na te denken over alles..zonder invloeden afkomstig van zijn kant. Natuurlijk hou ik ook rekening met hem. Als ik de relatie nu beeindig voel ik me schuldig tegenover hem. Hij is voor mij verhuisd naar de andere kant van NL nadat ik het daar niet meer volhield. Hij heeft hier een baan + een gratis interne opleiding van 2 jaar zodat hij zijn papieren haalt. Als hij met die opleiding stopt moet hij van zijn werkgever 5.000 euro betalen (vanwege het niet afmaken van zijn studie).. Maar als ik de relatie beeindig, heeft hij hier niks meer te zoeken. Met alle gevolgen van dien voor hem. Dat wil ik hem niet aandoen! Want ondanks onze verschillen is hij wel een goed mens.
Tja eerst wilde ik schrijven dat ik het wel herkende.. Na twee maanden ongeveer, kreeg ik ook even genoeg van mijn man. Ik was aan het kloten met bv moest er regelmatig uit 's nachts en hij klaagde dat het wel aanpassen was, zo met die gebroken nachten. Als ik me ergens zorgde over maakte zei hij: ik weet het ook niet. En ging vervolgens verder met waar hij mee bezig was. Grr! We hebben toen wel flink ruzie gehad en nu gaat het beter, in dat opzicht dat ik meer van hem kan hebben. Onze dochter komt nu maar 1 keer per nacht, dus ik slaap meer. Nu is ze bijna 4 maanden en er is weer een beetje rust tussen ons gekomen. Maar nu ik je hele topic heb gelezen, denk ik wel dat er bij jullie wat meer aan de hand is. Misschien kun je afspreken dat ie eens in de maand ofzo uitgaat, dat ie dan los mag gaan, maar verder bij jullie blijft? Misschien moet je eens wat voedingen kolven zodat hij jullie kind een fles kan geven? Dat geeft jou meer vrijheid zodat je eens even de stad in kan. Hij ervaart hoe het is om steeds bij haar te zijn en jij kan eens even eruit? Het is voor hem natuurlijk wel makkelijk dat jij alles doet, maar hij mag ook eens nadenken dat de zorg voor jullie baby niet gemakkelijk is. En mocht je hem écht, écht zat zijn, kan je broer hem er toch uitzetten? Kun jij lekker rustig blijven zitten tot je een woning hebt. En misschien ben ik hard en voor een buitenstaander is het makkelijk gezegd, maar.. Jij wil rekening met hém houden, maar wie houdt er rekening met jou?1
Weet je? Uiteindelijk gaat het niet eens om de dingen die hij niet doet in huis. Koken doet hij dan wel! Ik heb hem waarschijnlijk ook veel te veel verwend door alles voor hem te doen. Daar kun je altijd uit komen, naar mijn inziens. Wat mij opbreekt zijn die verschillen tussen ons. We denken over veel dingen ZO anders. En juist DAT zorgt ervoor dat ik weinig vertrouwen in de toekomst heb. Want bepaalde opvattingen verander je niet zomaar even. En daardoor leef ik continu met een opgejaagd gevoel binnen de relatie, ook al lijkt het dan op dat moment hartstikke goed te gaan tussen ons. Want, niet te vergeten, we hebben het 8 van de 10 keer gewoon goed samen. Alleen in mijn hoofd.. Als ik het teruglees kan ik me goed voorstellen dat iedereen denkt: Jeeeee, wat een rotzak! Maar dat is dus totaal niet zo..anders was het makkelijker geweest om te vertrekken! We zijn letterlijk elkaars eerste liefde; alles hebben we voor het allereerst met elkaar gedeeld. En eerlijk is eerlijk; hij is altijd de romanticus geweest in de relatie en ik meer de persoon die moeilijk praat over emoties en eigenlijk nooit eens spontaan 'ik hou van je' zegt. Ik was gisteren zo aan het denken.. En moest ineens denken aan wat Dr.Phil zei in zijn afgelopen show over relatieproblemen: 'Hoe plat je een pannenkoek ook maakt, hij blijft 2 kanten houden'. Ik zeg niet dat het nu goed zit tussen ons. Helemaal niet! Maar ik moet wel die '2 kanten' blijven zien om een geheel eerlijk beeld te schetsen. Poeh, waar een openhartig gesprek met je moeder al niet goed voor is.
Assi, ik wil gewoon heel eerlijk tegen je zijn... Je hebt inderdaad alleen maar de negatieve kanten van je vriend omschreven tot nu toe. Terwijl ik denk er moeten ook goede dingen zijn aan hem anders zou je nooit een kind willen met zo'n persoon. Elk verhaal heeft 2 kanten en jouw rol in dit hele verhaal is heel wazig, behalve dat alleen jij oog voor jullie dochtertje hebt en jij je vriend misschien teveel hebt verwend zodat hij een beetje 'lui' is geworden. Ik denk altijd een man gaat niet voor niks stappen, zuipen en laat thuis komen als thuis en met zijn vriendin/vrouw alles goed. Dat moet een oorzaak hebben. Ik zeg niet dat jij de schuldige bent, helemaal niet. Maar als mens moeten we wel heel goed kijken naar ons eigen aandeel in het hele plaatje en goed nadenken waarom het eigenlijk zover is gekomen. Pas als een situatie echt uitzichtloos is en er misschien sprake is van geweld of een van de 2 zegt openlijk ik ga weg bij je, heeft een relatie inderdaad helemaal geen zin meer. Maar in jullie geval denk ik dat het nog niet afgelopen is. Als jij hem zover kan krijgen dat hij inziet dat je niet gelukkig bent zo en hij zijn best zal doen om te proberen veranderen heeft het zeker nog een kans. Maar dan moet jij hem die kans wel geven en je niet verder van hem distansieren. Dit allemaal heeft heel veel tijd en energie nodig en dat weet jij zelf ook. Een relatie is niet makkelijk, maar soms moet je door de slechte tijden heen om echt tot mekaar te groeien. Ik hoop dat dit in jullie geval zo is. Ik hoop echt dat jullie eruit komen en een nieuwe start kunnen maken, want de liefde is er wel volgens mij... Grt Vanilia
Kun je niet eens proberen om met hem in gesprek te gaan met een derde erbij? Iemand waar je vriend naar luistert? Niet in de zin van dat ie alles doet wat die man of vrouw zegt, maar wel naar bepaalde argumenten. Iemand die het met jullie allebei goed bedoeld (je moeder?) Want zeker als jij zegt dat hij altijd de romanticus was, kan ik me voorstellen dat hij het een beetje moeilijk heeft nu. Al dan niet terecht schijnen mannen het moeilijk te vinden als hun vrouw ineens minder met hen bezig is maar wel met de baby. Misschien doordat jij veel taken naar je toe hebt getrokken voelt hij zich overbodig? Mag ik vragen in wat voor opvattingen jullie zo verschillen? Was dat voor de baby niet ook al?
Vandaag ben ik jarig.. Vanochtend stond hij al vroeg op. Ik lag nog in bed met de kleine. Mijn vriend kwam even later de slaapkamer in met een grote boeket lichtroze rozen en een cadeau. Heb hem niet uitgepakt, maar ik weet zeker dat het een laptop is (ik klaagde altijd over de mijne omdat hij zo traag is en altijd uitvalt..) Hij vroeg of ik hem alsjeblieft wilde vergeven en dat ik hem genoeg had gestraft door 1 week niet tegen hem te praten... Ik zei: 'En weet je ook waarom...? Want ik vind dit wel weer heel makkelijk..'' Hij zei dat hij afgelopen weekend echt vroeg naar huis wilde komen, maar dat zijn neefje hem zat te pushen om te blijven en daar uit te gaan...en dat hij het tegenover hem toch niet kon maken om naar huis te gaan? Maar zo gaat het dus altijd met zijn neefje en zijn vrienden...die bepalen blijkbaar alles en mijn vriend is zo zwak om er tegenin te gaan of.....hij vindt het wel prima allemaal!! Op de vraag of hij toen niet aan ons dacht en waarom hij dan niet even kon bellen, zei hij: 'Ik dacht de hele avond alleen maar aan jullie, geloof me. En ik had moeten bellen..' Ik vond dat weer zo krom, hoe kun je de hele avond aan ons denken, maar niet even de moeite nemen om te bellen? Maargoed..... Hij wilt nog 1 kans van me en zegt dat ons meisje en ik het allerbelangrijkst zijn in zijn leven. Ik zei dat ik hem die ene kans al eerder had gegeven, toen ik zwanger was en we ditzelfde probleem hadden. Ik vertelde hem dat ik in mijn hoofd al bezig ben aan een bestaan zonder hem en dat ik het niet meer zie zitten tussen ons. Dat zei ik met pijn in mijn hart want het liefste ben ik gewoon gelukkig met hem en ons meisje..gewoon samen! Ik schrok heel erg van zijn reactie want hij draaide heel gek met zijn ogen en het leek echt alsof hij ging flauwvallen. Maar hij ging snel zitten op de grond. Ik heb mijn woorden niet teruggenomen... Klinkt misschien hard, maar ik wil hem laten weten dat ik het nu gewoon echt meen. Dat het nu gewoon genoeg is geweest. Dat ik het zat ben dat zijn vrienden blijkbaar toch op de 1ste plaats komen. Ik voel me ontzettend rot en zou hem het liefst een grote knuffel geven en stevig vasthouden..en zeggen dat ik van hem hou. Maar de kloof is gevoelsmatig nu nog even te groot. We praten wel weer.. niet hele gesprekken, maar we praten in ieder geval weer.. Het komt wel goed, maar het heeft even tijd nodig. Ik besef nu wel, na vanochtend, dat ik het niet wil opgeven.
hoi, ik heb even je verhaal gelzen. Jeetje wat moeilijk en dat op je verjaardag. Gefeliciteerd. En nee ik zal zeker je woorden niet terug nemen. Wieweet Gaat hij er nu is goed overnadenken. Veel sterkte!!
Volhouden meid , klinkt hard maar misschien gaat hij het nu wel inzien dat dit niet is wat jij wil ... ga zo een tijdje door en kijk of hij ook daadwerkelijk zijn best gaat doen en niet weer gelijk op de oude weg verdergaat ... laat hem maar eens goed zweten en denk gewoon goed na over de toekomst en of dit wel is wat je wil ...
Gefeliciteerd met met je verjaardag! Blijkbaar heeft ie er wel over nagedacht en hopelijk gaat hij inzien dat het anders moet. Zeker als je ziet hoe hij reageerde.. Voor jou ook goed om te merken dat je het nog niet wil opgeven. Veel praten, af en toe wat leuks doen samen, dan komen jullie er vast wel!
Ja, Assi nu herken ik het weer! Zo ging het ook tussen mijn vriend en mij, ik heb hem op een zeker moment precies hetzelfde gezegd en hij barstte werkelijk in tranen uit. Hij wilde dit niet zo en zag het ook niet in dat ik het zo moeilijk vond. Sindsdien is hij echt hard bezig geweest om te veranderen, het heeft even geduurt maar doordat ik hem wel de tijd gaf had hij wel een doel om op af te gaan. Nu zo heel af en toe bespeur ik (vooral wanneer hij een drankje gaat doen bij familie) dat hij nog niet altijd maat weet, maar na wat gesprekjes e.d. ziet hij het wel weer in en doet ontzettend zijn best. En ach als het niet vaker dan zovaak gebeurd vind ik het ook niet eens zo erg, als hij maar wel even wat laat weten. Ik hoop voor jullie dat je vriend de kans grijpt en laat zien wat hij waard is en volledig voor jou en zijn dochter gaat zoals mijn vriend het bij ons deed. En ook heel fijn dat je nu weet dat je het ook niet op wil geven!
En meid, hoe staat het ervoor? Zijn er al dingen veranderd of misschien wel knopen doorgehakt? Hoe voel jij je?