hoi, ik ben zwanger van ons tweede kindje en heb sinds de 18e week last van harde buiken. op een gegeven moment zo om de 20 minuten wel een. de assisente van de HA vond het een slim idee om even niet te gaan werken (werk 3 dagen als secretaresse) en rust te houden. kijken of het daarmee minder werd. nu ben ik 1,5 week thuis en ik merk wel verbetering, maar zodra ik thuis dan meer denk te kunnen doen dan krijg ik weer meer last. ik merk dus dat ik echt die rust nodig heb, maar voel me zo schuldig tegenover mijn collega's. de vakantieperiode komt eraan en 1 collega is al met verlof en 1 in de ziektewet i.v.m operatie. de verloskundige zegt dat ik zelf naar mijn lichaam moet luisteren en moet kijken wat voor mij wel of niet gaat. dat kan ik alleen beslissen. ze zei: het kindje heeft er geen last van, maar jij wel. niemand bepaald verder voor jou wat wel of niet gaat. zoals het nu gaat is het voor mij wel om te doen,maar nu doe ik ook heel weinig, ik kan toch niet tot het eind van mijn zw.schap zo doorgaan? dan kan ik ook niet meer werken. pfff...lastig vindt ik dit. mejon
Ja, dit zou ik ook zeer vervelend vinden. Kun je dan niet heel rustig aan doen op je werk? Je hebt geen fysieke baan, dus dat moet toch lukken? En je werkgever zal het ook heus wel begrijpen dat je niet op volle kracht en te veel stress kunt functioneren.
Ja, is heel vervelend. Ik werk ook al minder. half in de ziektewet. Maar het heeft niets met een lichamelijk zwaar beroep te maken....maar met stress. En dat kan je heel moeilijk ontlopen als secretaresse. Weet er alles van. Je moet gewoon naar je lichaam luisteren. Het kan heel goed dat het over een tijdje beter gaat en dat je weer deels kan gaan werken. Maar harde buiken is heel erg pijnlijk en toch een teken dat je te veel doet. Daar moet je naar luisteren...maakt niet uit hoe vroeg in je zwangerschap. Succes. groetjes van Merel
het is misschien fysiek niet zwaar, maar de ass. van de HA zei ook: je bent met een adm. baan wel vaak met 10 dingen tegelijk bezig en ik werk in een ziekenhuisen daar is het niet zo vaak heel rustig plus er komen ook erg vervelende dingen aan mijn neus voorbij...ook van baby's en kindjes dus op dat punt is het ook zwaar. (sterfgevallen e.d.). misschien dat ik volgende week weer ga proberen, woensdag moet ik naar de verloskundige en ik kan met haar ook nog bespreken wat ik het beste kan doen. nu voelt het voor mij dat ik echt nog rust moet nemen.
He mejon, ik heb precies het zelfde. Ik zit vanaf 22 weken thuis met harde buiken, nu dus al 11 weken. Bij mij ging het ook beter toen ik niet meer werkte en als het dan thuis heel goed gaat ben je gauw geneigd weer meer te gaan doen. Ook ik werd hiervoor iedere keer weer afgestraft. Had in het begin nog wel de hoop weer aan het werk te kunnen gaan maar heb deze hoop op een gegeven moment maar laten varen en me er bij neer gelegd. De gyn heeft me vanaf het begin gewaarschuwd dat ik wel niet meer zou mogen gaan werken. Het enige wat ik je eigenlijk mee kan geven is probeer je te berusten in de situatie en zoek zo veel mogelijk afleiding. Ik hoop in ieder geval dat ik de 40 weken niet vol hoef te maken!
Mischien kun je op je werk een oplossing zoeken door gedeeltelijk te gaan werken, bv voor 25% in de ziektewet, of halve dagen te gaan werken. Ook wat aangepast werk zou niet verkeerd zijn.. Je moet echt naar je eigen lichaam luisteren en wat niet gaat gaat niet en dan is dat jammer voor je eventuele collega's... Sterkte..
hoi, weet je wat het ook is dat het zo voelt voor mij....mijn collega's hebben zelf geen kinderen dus dan voel je je ook al niet zo begrepen. ze weten ook echt niet wat ze zich moeten voorstellen bij een harde buik of wat dan ook. heb in mijn vorige zwangerschap ook regelmatig van ons unithoofd (eeuwige vrijgezel) als ik wel eens last van iets had een opmerking gekregen van: jij wil zwanger zijn! en toen mijn dochtertje er was en we natuurlijk gebroken nachten hadden heb ik ook te horen gekregen: jij wil een kind! ik voel nu dat ik beter niet kan gaan werken, maar ik voel me ook "schuldig" tegenover mijn collega's omdat het voelt of dat hun ook denken dat ik gewoon lekker thuis zit (juist omdat hun niet weten hoe en wat je kunt voelen tijdens een zwangerschap). en ik heb natuurlijk ook nog een dochtertje van 1,5 jaar. mijn unithoofd zei vorige week: ja ik zou marly dan wel gewoon naar de oppas blijven doen. het scheelt dat mijn moeder de oppas is, maar zij woont in een andere woonplaats dan ik en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat meiske steeds weg te brengen terwijl ik thuis ben. ze is helemaal niet vervelend en als ik een leuke film opzet gaat ze die mooi kijken en kan ik op de bank bij haar gaan liggen. maar het voelt dan ook dat hun vinden dat ik nu ook niet voor mijn dochtertje kan zorgen en dat klopt natuurlijk niet helemaal. wou dat ik me niet zo schuldig voelde, ik trek me te veel aan wat anderen denken.
Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, maar je moet voor jezelf zorgen hoor. Een ander doet dat niet voor je! En je hebt ook de verantwoording voor je dochter en je beebje natuurlijk. Heb ook eens een collega gehad die de hele zwangerschap zo moe was, dat ze dus de hele zwangerschap niet is geweest. Het zou sonde zijn al zou je te veel hooi op je vork nemen! Succes. X Esther
na 2 of 3 dagen belde het UWV al op en die bellen me nu 9 juli weer op om te vragen hoe de situatie dan is. toevallig moet i die ochtend ook naarde verloskundige dus kan ik het ooknog bespreken. maar wij hebben een pratkijk met 4 verloskundigen dus je hebt regelmatig een andere en de een zegt rust nemen en de ander zegt: oh, is wel normaal hoor. maar ik lees ook hier op het forum best veel dat dat gezegd wordt en dat er wel vroegbevallingen van kunnen ontstaan. dus ik vindt het zeker niet iets kleins en ik wil er ook voor mijn dochtertje zijn en niet dadelijk in het ziekenhuis liggen aan de wee-remmers. gister had ik de kledingkast boven eens even netjes opgeruimd en wat weg kon weg gedaan, en 's avonds had ik weer heel veel last van mijn buik. is toch weer te veel geweest dan. en ik heb het echt op mijn gemakje gedaan!
Hoi Mejon, nou, je merkt het al: iets kleins kan dus al weer veel te veel zijn. Ik zou er in jouw plaats nog niet over peinsen om het volgende week dan weer te proberen: het werk dat gedaan moet worden is nu niet jouw probleem: je baas moet dat oplossen. Wat dat betreft is er voor secretariele functies over het algemeen via het uitzendbureau toch gauw genoeg iemand gevonden? En wat een kul-argument van hem: jij wilt een kind, jij wilt zwanger zijn... Zegt hij dat ook tegen iemand die met een gebroken been thuiskomt van wintersport: kom maar gewoon werken, want jij wilde zonodig skieen? Of tegen iemand die rookt en longkanker krijgt: jij wilde zonodig roken, dus je komt nu maar gewoon werken, de chemo's ofzo doe je maar in je vrije tijd? Dara moet je het echt mee vergelijken: jij hebt er wel zelf voor gekozen om een kindje te krijgen, maar toch niet om dan lekker beroerd te zitten wezen tijdens de zwangerschap? En wat betreft je kindje en oppas: ik kan me voorstellen dat je haar nu niet voor die volle 3 dagen naar je moeder doet, maar jij kunt nu niet ten volle er voor haar zijn: lekker ravotten is er nu niet bij en je zegt zelf al: als ik haar voor de video zet, is ze hardstikke rustig.... Zie het niet als: dan breng ik haar weg terwijl ik thuis zit, maar zie het ook als: dan breng ik haar naar een plek waar ze meer aandacht en energie kan krijgen. Dan kun jij weer helemaal bijgetankt er voor je dochtertje zijn als ze thuiskomt! Heb jij je rust en zij haar aandacht. En reken maar dat ze het helemaal niet erg vindt om bij oma te zijn, toch? Als ik naar mijn nichtje kijk die elke vrijdag bij mijn ouders is, nou, die is daar hardstikke happy! (Laatst gingen mijn broer en schoonzus even de stad in, en dan parkeren ze de auto bij mijn ouders, omdat die aan de rand van het centrum wonen en parkeervergunning hebben. Mijn nichtje helemaal blij toen ze het huis zag, (ze is net 2), en helemaal over de rooie toen ze er helemaal niet naar binnen gingen: huilen! Zo zie je dan maar weer, he? Maar sterkte ermee en zorg goed voor jezelf. Klopt dat als je doorloopt, er vroeggeboorte kan komen en dat wil je ook niet voor de 'nieuwe' kindje, toch?
Hallo, erg herkenbaar, ik werk dan procent in de zorg (fysiek zwaar werk) van 3 tot half 11. Ik werk nu alleen maar late diensten (ben zo ingepland) Maar het valt me steeds zwaarder, na een avonddienst moet ik echt bijkomen en dan mag ik weer een dienst werken ,enz.enz. en er loopt hier een meisje rond van 3 die 's morgens om 6.30 wakker is, het zijn dan wel erg lange dagen. Ik voel me ook schuldig omdat er weinig inval is en ieder mankracht nodig is. en collega's snappen het ook niet (hebben wel kinderen) maar ja mijnandere zwangere collega is tot 6 weken voor de datum aan het werk gebleven, maar dat was niet met inval en niet in de zomer, en veel vroege diensten. Ik weet dat het zwaar wordt, maar ik voel me zo'n zeikerd, omdat ik het eigenlijk niet trek. Ik weet dus hoe je je voelt. groetjes kikker
volgende week woensdag moet ik weer naar de verloskundige en zal dan ook met haar bespreken of het verstandig is wel te gaan werken. want anders kies is voor mezelf en de kleine en ga ik dat maar niet meer doen om te verkomen dat er wat mis gaat of ik aan de weeremmers kom te liggen.
voel me ook snel een zeur hoor! vanmiddag heb ik mijn baas voorzichtig verteld dat ik over 5 weken eigenlijk liever niet ook nog een koopzondag wil werken(die zijn bij ons al vastgesteld op 1 jan per persoon) maar dan werk ik hoog zomer zo-ma-di-wo-do dat vind ik gewoon te vermoeiend als ik eerlijk ben. ben dan ook bijna 26 weken. vind het nu al erg vermoeiend 4 dagen achter elkaar en dan savonds een harde buik en languit op de bank denk dat ik dat toch ook maar bespreekbaar moet maken met verloskundige. collegas met kinderen reageren soms erger dan die zonder hoor! wand hun hadden nooit ergens last van!
ja dat klopt, krijg je die verhalen! ik heb dan altijd zoiets van: joh, wees blij dan! 1 collega van mij zei ooit: als ik zwanger ben dan weet ik zeker dat ik ook zo ziek wordt hoor.....(tuurlijk dat weet je van te voren!). mensen kunnen domme dingen zeggen. als ik jou was zou ik zeker mijn baas erop aanspreken. ik zit te twijfelen of ik de huisarts ook even zal bellen en kijken wat hij ervan zegt dat het verder niet verbeterd is. mejon
nou had de ass. van de HA gebeld en die deed me toch kattig. ze had het druk, jaja, en ik wil even iets vragen. nou, heb uiteindelijk de VK gebeld en uitgelegd dat als ik ook maar iets meer doe meteen veel last heb. ik mag de komende weken echt nog niet werken en als ik ondertussen naar de bedrijfsarts moet dan moet ik dat ook aangeven. ze zei: 9 van de 10 x loopt dat wel goed en hebben ze daar wel begrip voor. zo niet of bij twijfel dan laat ze mij maar bellen. mocht het over een aantal weken niet beter zijn dan kan het zijn dat ik helemaal niet meer mag werken tot mijn verlof. mejon
heb het unithoofd laten weten dat ze voorlopig niet op me kan rekenen (via een mail; zwak he). ja, ze kan zo bot zijn, heb daar helemaal geen zin in. maar ik kreeg een aardig mailtje terug, maar ze kan natuurlijk ook niet anders. nu moet ik haar woensdag bellen als ik naar de VK geweest ben en het UWV mij weer gebeld heeft. maar heb al wel gestuurd dat ik de eerste paar weken zeker nog niet kom werken. heb vanavond staan strijken en had daarna weer last. het is toch wat dat je nog niet op je gemak een wasje kunt wegstrijken zonder harde buiken te krijgen. erg vervelend hoor.
Hoi Mejon. Wat vervelend dat je zo'n last van harde buiken hebt. Bij mij begon het in de 29ste week van de zwangerschap maar dan om de paar minuten. Ik heb toen ook absolute rust voorgeschreven gekregen. Ik zat thuis in de stoel en kon weinig beginnen... Maar na een aantal weken merkte ik dat ik toch langzaam wat meer kon zonder gelijk harde buiken te krijgen, dus misschien is er nog hoop voor je
Hoi mejon, Ik begrijp helemaal hoe je, je voelt ik ben zelf nu 32 weken en heb al last van harde buiken sinds 19 weken en het is alleen maar erger geworden. ben dus ook stoer door blijven werken ten koste van mezelf. Wat er alleen maar voor zorgde dat ik steeds weer een week thuis zat. Nu heeft mijn baas gezegd dat ik niet meer mag komen werken tot na mijn verlof. had nog 2 weken moeten weken voor mijn verlof maar dat ging gewoon niet meer en nu zit ik thuis met harde buiken zelfs als ik helemaal niets doe.. Heb er nu ook zwangerschapssuiker bij dus moet elke dag prikken en kan nauwelijks meer lopen van de pijn in mijn bekken. Ik bleef dus ook doorwerken omdat ik mijn collega's niet wilde afvallen en nu kan ik bijna niets meer. En eerlijk gezegd kan het mij ook niet meer schelen wat ze er wel of niet van vinden ik voel de pijn. Dus luister heel goed naar je lichaam en laat het werk maar even voor wat het is. Dit is mijn derde zwangerschap en hoop dat ik dit keer mijn kindje wel kan voldragen want dat heb ik nog nooit gehad zijn bij mij beide rond de 33 en 35 weken geboren. Jij weet wat je voelt en als men daar geen begrip voor kan tonen dan is dat hun probleem maak er alsjeblieft niet jou probleem van. Ik heb zelf nu een kleine van 3 jaar en die breng ik wel elke dag naar de crèche want anders trek ik het helemaal niet en zij vindt het alleen maar leuk want mama kan nu toch niet met haar spelen zoals ze gewend is. Maak het bespreekbaar bij je HA en VK en zorg goed voor jezelf want die stress en schuldgevoel kan je er niet bij hebben. Heel veel sterkte liefs Jonesy
ik heb het met die termijn ook gehad, maar de vlk zei tegen mij dat het kwam door een groeispurt in mijn buik. Ik heb toen 2 weken rustig aan gedaan en daarna ging het beter. zo rond de 30e week kun je weer zo'n periode verwachten. Sterkte.