Sorry alvast, kan een lang verhaal worden. Maar ik maar me dus zorgen om mijn man. Hij heeft gisteren zijn evaluatiegesprek gehad op zijn nieuw werk na 5 maanden. En het was eigenlijk niet zo super goed. Hij is leefgroepbegeleider voor mensen met een zware beperking. Hij doet zijn werk echt supergraag, vindt de collega's ook heel leuk, echt zijn droomjob eigenlijk. Maar hij is extreem onzeker, heeft enorme faalangst en daardoor dus heel er perfectionist en ook wel controlerend. Dit kwam dus uit zijn evaluatie erg naar voor. Hij stelt vb veel vragen wat goed is, maar dan 5 keer dezelfde vraag. En dat is irritant natuurlijk. Ook controleert hij dingen die collega's heeft gedaan want hij kan niet loslaten of het danwel goed is, ook heel irritant. Heeft altijd heel veel tijd nodig voor nieuwe dingen en moet soms gewoon echt gepushed worden om iets gewoon te doen. Hij kan ook geen keuzes maken, altijd bang om iemand teleur te stellen. Hij weet dit ook allemaal van zichtzelf, maar het lukt hem niet om die dingen te veranderen. Zijn faalangst en onzekerheid komt voort uit een pestverleden en hij heeft ook een heel zware vorm van dyslexie waardoor hij zich altijd dom voelt, wat hij absoluut niet is. Hij heeft ook iets maar weet de naam niet, waardoor gesproken taal niet altijd duidelijk binnen komt (hij kan dat niet goed omzetten in iets praktisch) Ik zie hem zo graag dat het gewoonweg pijn doet om dan zo een evaluatie te lezen, terwijl ik ook alles wel heel erg herken vanuit de thuissituatie. Maar dat is de ook het verschil met werk natuurlijk, ik zie hem graag en ben met hem getrouwd, ik weet hoe hij is en kan hem dus soms wat beter pushen of uitdagen. Voor collega's is dit gedrag gewoon erg irritant. Ik maak me echt zorgen hoe het verder moet gaan, want hij heeft maar een tijdelijk contract. Ze zien gelukkig ook wel dat hij in de basis wel heel erg goed kan omgaan met de doelgroep. Ik wil hem zo graag helpen maar weet niet hoe. Vind dat hij best eens met een psycholoog gaat praten en dat weet hij ook. Maar hij gaat dat zelf moeten regelen. Ik heb nu met hem de afspraak dat hij tegen het einde van de week een afspraak geregeld heeft. Op het werk is er een Welzijnscoach, en ik vermoed dat hij dat eerst wilt proberen. Ergens vind ik dat ik niet zijn handje moet vasthouden en dat hij het zelf moet uitzoeken, maar ik ben zo bang dat hij het dan weer op zijn beloop laat en er niks veranderd, en dus uiteindelijk zijn werk kwijt raakt. Thuis vanuit hem ook wat meer pushen vb in het maken van keuzes (hij zegt altijd maakt niet uit, kies maar). Hij controleert vaak dingen die ik al gedaan heb, vb als w op hotel zijn geweest en we vertrekken alle kasten nakijken of we alles bij hebben. Ik liet hem dat nu gewoon doen, maar denk dat ik daar wat strenger in ga moeten zijn, wat ergens faciliteer ik zo zijn controledrang ook wel. Misschien ook op sommige dingen niet meer reageren, als hij die voor de zoveelste keer vraagt. Een beetje harder worden op dat vlak. Hij is echt de liefste, meest empathische persoon die ik ken, wil niemand kwaad doen, altijd bezorgd om anderen, maar dat is natuurlijk tegelijk zijn valkuil. En dan komt er nog even bij dat ik een angststoornis heb, en nu dus ook gewoon niet uit mijn hoofd kan zetten dat hij misschien zijn eigen iets gaan aandoen omdat hij deze feedback kreeg. Ik zit nu dus heel de tijd op m'n ongemak te panikeren, bang dat hij zijn auto tegen een boom plant. Wat eigenlijk echt nergens op slaat. Voor mijn gevoel zou ik nu het liefst meegaan naar zijn werk, zodat ik hem kan helpen met waar hij moet of kan veranderen. Kan niet natuurlijk. Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, gewoon even mijn hart luchten denk ik, k zie hem zo graag, die man van mij ❤️
Voordat ik bij je laatste stukje kwam over dat jijzelf last hebt van angsten had ik al vermoedens dat er zoiets zou spelen. Want op zich snap ik wel dat je je zorgen maakt ergens, maar ik vind je denken erg paniekerig en niet helemaal gepast in deze situatie. Je man is pas 5 maanden geleden begonnen. En ‘zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten' , hij heeft weinig vertrouwen in zichzelf en daardoor ook in anderen. Ik denk dat dat vertrouwen moet groeien (door ervaring) , en misschien ook iets waar hij zelf mee aan de slag ‘moet’ als hij dat wil. Ik denk dat hoe dan ook jij je erbuiten moet houden. Je bent zijn vrouw, niet zijn therapeut en niet zijn moeder. Je kan hem helpen (na wederzijds overleg), maar zelf regels opstellen of je voornemen zus of zo te doen; dan ga je moederen. Uit je OP lijkt het ook een beetje dat hij je soms die moederrol geeft (‘Besluit jij maar wat goed is’). Maar ook denk ik dat als hij kasten wil controleren nadat jij ze hebt gecontroleerd.. ach, lekker laten toch? Thuis hoort toch ook een plek te zijn waar je gewoon 100% jezelf kan zijn. Iedereen heeft zijn zo zijn dingen. Ook al heeft het controleren van kasten een diepere reden, het hoeft daarom niet altijd gecorrigeerd te worden vind ik. Op zijn werk is dat wel belangrijk dus daar ‘moet’ hij wel veranderen als management en zijn team dat van hem vraagt. Het is me niet helemaal duidelijk of dat al het geval is? Kortom: ik denk dat het belangrijk is dat hij aan zijn zelfvertrouwen (faalangst) gaat werken, maar ik denk niet dat jij de juiste persoon bent om hem te begeleiden.
Ik weet niet hoe het in België is, maar hier in Nederland raak je zo’n baan echt niet zomaar kwijt, er is zo’n groot personeelstekort in de gehandicaptenzorg. Wil natuurlijk niet zeggen dat hij niet aan die punten moet werken, zeker wel als zijn collega’s er echt last vast van hebben, ik denk dat de Welzijnscoach op zijn werk daarvoor inderdaad de juiste stap voor is, dan zien ze ook op zijn werk dat hij wil verbeteren. Behalve hooguit informeren of hij een afspraak heeft gemaakt met die coach en belangstelling tonen of hij daar wat aan lijkt te hebben, vind ik persoonlijk niet dat jij iets moet doen, al helemaal niet thuis eraan werken (behalve als hij daar expliciet zelf om vraagt natuurlijk), want dan krijg je zo’n scheve verhouding, dan stel je je op als therapeut en je wil neem ik aan gewoon man en vrouw zijn. Thuis is ook een plek waar je jezelf moet kunnen zijn en als hij op zijn werk aan die punten gaat werken, wil hij thuis er misschien niet ook nog mee geconfronteerd worden. Het kost heel veel energie om aan dit soort gedrag/zelfvertrouwen te werken, thuis is het dan belangrijk dat hij zich kan ontspannen.
Ach. Als eerste een dikke digi knuffel. Ik snap echt heel goed dat je je zorgen maakt om je man. Is het een idee dat je man een tweede gesprek aanvraagt met zn leidinggevende. Dat hij geschrokken is van de feedback maar er graag wat mee wil doen. En of ze hem erbij willen helpen zich te ontwikkelen. Dat hij zn werkplek erg fijn vindt en zijn best wil doen om zijn werk op een prettigere manier uit te voeren. verder denk ik dat de kans niet heel groot is dat hij zomaar op straat staat. Weinig personeel.
@artie ik heb niet echt een antwoord op de vraag maar wilde je wel even mee geven dat ik het heel mooi vind om de liefde voor je man te lezen in je bericht. Veel sterkte hoor!
Misschien kan hij binnen zijn werk hier hulp bij krijgen? Mijn moeder deed vergelijkbaar werk en is nu vooral bezig met anderen helpen dit werk goed te doen. Vanwege énorm personeelstekort is er hier bv sprake van zij-instromers die razendsnel starten en gewoon tijdens het werk ook moeten leren. Daar hoort bv even sparren over de dag ook bij; hoe heb ik dit aangepakt? werkte dat goed, doe ik het de volgende keer ook zo of kan het op een andere manier misschien beter? hoe ervaren collega’s dat? etc Misschien kan hij proberen zich open op te stellen en zo bv in gesprek gaan, niet alleen zodat hij van anderen leert, maar ook zodat anderen van hém kunnen leren. Ik denk dat zo’n werkomgeving voot hemzelf ook heel prettig is.
Ik snap je zorgen en een angststoornis ben ik ook bekend mee, dat maakt het niet makkelijk allemaal. Ik zou zelf niet direct aan een psycholoog denken, maar een coach. Dus ik vind dat een hele goede stap. Ik heb 2 weken geleden ook weer een uurtje met een coach gesproken en die kunnen weer zoveel dingen helder maken, waar je zelf niet doorheen komt. Ik zou daar dus nu wel vertrouwen in hebben en je man dat vertrouwen ook geven, dat zal hem ook helpen.
Dank jullie wel voor jullie antwoorden! Goeie eyeopener sommige reacties. Hij heeft mij zelf gevraagd om hem thuis ook wat meer te pushen om zijn controledrang los te laten en om hem te leren keuzes te maken, en daarom dat ik dat ook wel ga doen, want inderdaad, wat maakt het mij uit als hij die kast nog eens controleert, of dat ik moet kiezen wat we eten. Maar hij doet hetzelfde met zijn collega's en dat is niet de bedoeling, ook al komt het inderdaad vanuit zijn eigen perfectionisme en angst om iemand teleur te stellen. Nog een vb van thuis, als hij boodschappen gaat doen belt hij mij gemakkelijk 5keer ondanks dat ik echt een duidelijk lijstje gemaakt heb. Als vb de appelen op zijn, durft hij niet zelf te beslissen om dan peren mee te nemen omdat ik de teleurgesteld zou zijn. Wat natuurlijk echt onzin is. Dus in die dingen denk ik dat ik hem mischien wel kan helpen, door mijn gsm af te zetten. Ook hebben we overlegd dat hij de komende tijd beslist wat we gaan eten, dat klinkt misschien stom maar hij zegt normaal altijd van maakt niet uit, kies maar. Hij moet denk ik echt leren ontdekken dat hij ook een mening heeft en die mag uiten. Wil zeker niet moederen over hem, dus ga wel proberen los te laten om te zorgen dat hij die afspraak regelt. Hij wil dat zelf, weet dat er wel echt iets moet veranderen, dus dat moet ik dan weer leren loslaten. Soms versterken we elkaar ook wel wat in onze valkuilen. Ik wil gewoon echt het beste voor hem, maar moet niet zijn handje vasthouden. Gewoon wat kleine dingen die ik hier kan doen zodat hij misschien meer zelfvertrouwen krijgt of vertrouwen in de dingen als hij ze niet zo perfect doet of zelf doet. Op de feedback stond ook dat hij niet meer moet zeggen of overleggen wat of wie hij gaat doen/wassen enz. Dat vond ik wel een rare opmerking, dat lijkt me toch net collegialiteit, en overleg. Ze vatten dat op als hij kent de werking nog niet, terwijl hij het bedoeld als gewoon overleg of iets mededelen, gewoon dat de collega weet waar hij bezig is als ze hem nodig hebben. Hij is heel erg opgegroeid met ouders voor wie het beste niet goed genoeg is, familie bij wie slim zijn, goede jobs, veel aanzien en geld enz het allerbelangrijkste is. Heeft altijd geleerd om zich te gedragen naar andere hun mening. Tijd om dat te leren loslaten. En ik ga heel hard proberen mijn eigen paniekjes niet op hem te projecteren. Wordt ie waarschijnlijk ook niet zelfzekerder van. En stel dat in het allerslechtste geval zijn contract niet wordt verlengd, dan vindt bij in de zorg inderdaad binnen no-time wel weer iets nieuw. En er willen minstens 3 van de 8 collega's nog kinderen krijgen, dus ik denk dat ze dan heel blij zijn met een man in hun team die al niet uit kan vallen met een zwangerschap en bevallingsverlof. Dus ergens zit hij wel safe.