Hoi, ik heb toch stiekem het gevoel dat ik ervaringsdeskundige aan het worden ben, helaas. De vorige keer dat ik een mk had gehad ging ik best snel weer aan het werk, omdat de muren op me af kwamen thuis. Dus daar ga je dan. Met lood in je schoenen rijd je naar je werk, haalt je badge langs de lezer en loopt naar binnen. En dan? Het grote nutteloze gevoel. Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier? Wat is hier nu leuk aan? Waarom vond ik mijn werk ook alweer belangrijk? Alle projectjes waaraan je de afgelopen maanden zo hard hebt gewerkt liggen als stapels voor je neus. Mijn god, waar begin je? Het eerste stapeltje pak je op en denkt... mmm nu ff niet, het tweede stapeltje gaat door je handen en je denkt... neeeeehhh nu ff niet niet. De ene na de de andere collega komt buurten en de moed zakt nog veel verder in die zelfde schoenen waar het lood toch al in zat. Het stomme is dat iedereen door is gegaan, terwijl jouw leven volledig tot stilstand is gekomen. Een kinder(wens)loze collega vertelde me de vorige keer dat ze het zelfde had toen haar zus was overleden. Je bent gewoon aan het rouwen. Het leven mag niet door gegaan zijn zonder jou en je beebje (of overleden zus in haar geval) in dat zelfde leven. Jou leven is gestopt, dus de rest moet dat ook. En na een tijdje dan staar je nog steeds naar de stapeltjes. Ik heb twee collega's gevraagd die me moesten helpen. Zij gaven mij opdrachten ipv dat ik anderen opdrachten gaf. Zij kwamen checken wat ik aan het doen was geweest die dag. Zij kwamen de volgende ochtend om me weer aan het werk te trappen. Stapje voor stapje zie je de lol er weer van in. Maar het duurt zo ontzettend lang. Wat ik eigenlijk wil zeggen dat het leven op zulke momenten weer zo doelloos is, zoals je het nu hebt geleefd. Doe je nu echt wat je leuk vind? Of moet ik toch gaan kiezen voor mezelf, voordat ik weer in de bodemloze put van mijn (geweldig leuke) werk val, terwijl er nog veel leukere dingen zijn om te doen. Mijn man is geen reiziger, ik wel. Ik hoef geen 3 weken door thailand te reizen, maar regelmatig lekker erop uit vind ik fantastisch. Helaas door mans werk zit dat er niet in. Zou ik van mijn hobby mijn werk willen maken? Pffff wat denk ik nou? Dat lukt nooit... Moet ook wel ff een beetje reeeel blijven. Ik wil drie dagen werken. Maar waarom eigenlijk? Om te beseffen dat iedereen wel vrij is, maar ja... die hebben kinderen, dus een dagje weg lukt ook niet. Ja met 2 buggy's en 2 jengelende kinderen dat ze moe zijn. Volgens mij wil ik ook niet drie dagen werken omdat ik dat lekker vind, maar omdat ik jaloers ben. Op diezelfde moeder die niet (vaak) een dagje weg kan, met 2 buggy's en 2 jengelende kinderen dat ze moe zijn. Vriendinnen om je heen hebben allemaal kinderen, je loopt ze steeds tegen het lijf. Steeds wordt er even (onbewust) flink gestoken. Ze komen met de kinderen, hebben het over de kinderen, moeten naar huis voor de kinderen, jij komt maar hier, want dat is makkelijker ivm de kinderen, ik kan niet vanwege de kinderen. Het leven is kort... wat moet ik er van maken? Betere vraag: hoe kan ik er iets van beters van maken? En hoe kan ik weer door gaan als Mama zonder mijn twee kindjes die ik nooit heb mogen leren kennen, met plezier, zonder wrok of jaloezie? Ik weet het gewoon ff niet meer.
hoi Marjah, Wat herkenbaar en wat droevig... hoewel ik diep in m'n hartje blijf hopen dat de echo foutief was en er toch een wonderlijk beebje nog bij je is.. naïef misschien Vooral het gevoel van nutteloosheid en dat de tijd stil lijkt te staan... *zucht* Sinds het niet zomaar lukt, lijkt het inderdaad of de tijd om me heen stilstaat terwijl iedereen doorgaat met trouwen, kindje 1, kindje 2 en als achterblijver wacht je maar. Ik weet niet goed wat te zeggen, alleen: neem de tijd om te rouwen met alle gevoelens van verdriet, boosheid en nutteloosheid die daarbij horen. En denk na over hoe je het beter zou willen maken, maar zonder een hormonale beslissing te nemen, dat kan later ook nog Voor nu is het heel normaal om het even niet meer te weten... heel normaal om verdrietig te zijn... Er komt een punt dat de pijn niet zo erg meer is.. dat je eraan gewend bent.. dat je weer om je heen kijkt en richting de toekomst. Het punt dat je je kindjes mist, maar dat je wél weer leuke dingen onderneemt en het leven iets lichter en gezelliger lijkt. Hopelijk ook een punt dat je weer kunt hopen en durft te gaan voor een beebje, op welke manier dan ook *knuffel*
Los van het feit dat ik het nooit meegemaakt heb, kan ik me door jouw tekst en schrijfwijze wel goed inleven. Het voelt heel erg leeg en verdrietig. Mensen staan er vaak niet bij stil, dat anderen met een intens verdriet rondlopen. Ik weet niet of dat überhaupt mogelijk is, maar wat ik zo lees... kan je niet wat "tijd voor jezelf" nemen? Verlof of onbetaald. Ik lees door de regels door eigenlijk dat je hier nood aan hebt?. Vakantie gaan - hobby uitoefenen - niet meer weten waarom je je werk leuk vond... Misschien is het wel nuttig om even een time-out te nemen van alle "verplichte nummertjes" en je helemaal te focussen op jezelf? (wat ook héél lastig en confronterend kan zijn). In elk geval, ik weet dat het niet uitmaakt en niet helpt, maar ik meen het wel. Ik wens elke moeder, die heel graag mama wil zijn van harte haar kinderen. Iedereen zou gewoon gelijke kansen moeten krijgen... het lijkt me vreselijk om steeds die ontgoocheling te moeten doorstaan. Zorg voor jezelf he meis...? Liefs x
Bedankt voor jullie reacties. Ik beloof dat ik goed op mezelf ga passen, hoor! Ik weet alleen niet of tijdelijk niet werken voor mij bestemd is. Ben niet zo'n stilzitter. En stiekem weet ik ook dat gewoon een schop onder mijn kont me juist weer de goede kant op kan laten bewegen. Maar die eerste dag weer aan het werk, daar zie ik als een berg tegen op. En daar denk ik nu al aan. Dat ding is er nog niet eens uit! Straks wordt ik gebeld door de arts om te bespreken hoe we verder gaan. Brrrrr
Hoi Marjah, Het is net of ik jouw stukje heb geschreven. Zo herkenbaar. De leegte, het verdriet. Op je werk zitten met het gevoel: "Wat doe ik hier?" Maar ook niet thuis willen zitten, want thuis heb je hetzelfde verdriet en werk kan ook afleiding zijn. Je leven staat stil, terwijl iedereen om je heen maar doorgaat en (nog meer) kinderen krijgt met het grootste gemak van de wereld. Mensen die niet zien hoe groot je verdriet is. Ik weet niet wat ik je adviseren kan, ik worstel met dezelfde gevoelens. Ik ben op zoek naar iets dat me wat blijer kan laten voelen, maar ik weet nog niet wat. Heel veel sterkte!