Bij het druilerige weer, hoort natuurlijk een heerlijk zeikberichtje. Heb sinds een jaar nu last van een paniekstoornis (PND). Waar ik nogal moeilijk uitkom. Ik doe echt onwijs mijn best (volg Cesartherapie, train mezelf met dingen die ik eng vind, Fysiotherapie gevolgd etc.), want alle klachten die ik namelijk heb zijn spanningsgericht. Ik vertrouw mijn lichaam kennelijk zo weinig, dat ik 24/7 de volledige controle over alles wil houden en als de dood ben dat geen controle meer heb (dus flauwval, bewustzijn verlies etc). Nu is dat natuurlijk voor mij zwaar allemaal, maar mijn vriend heeft er ook last van dat ik nooit ergens naartoe durf of dat ik uiteindelijk ergens in paniek raak omdat ik er nog niet klaar voor was. Ik moet zeggen dat ik via Cesartherapie al aardig wat fijne tips heb gekregen om te zorgen dat ik het onder controle wil houden! Gister hadden we weer een discussie en toen klapte hij er uit dat ik er nu maar eens ''klaar'' mee moest zijn en dat ik een beetje doorzettingsvermogen moest laten zien . Nou mijn kaak hing ergens letterlijk op mijn knietjes. Ik geloofde gewoon niet dat hij dat zo makkelijk kon zeggen, terwijl hij weet hoe moeilijk ik het er mee heb, hoe erg ik mijn best doe en hoe schuldig ik me altijd al voel tegenover hem en tegenover mijn zoontje. Het ligt helaas niet zo makkelijk en dat weet hij ook. Vandaar dat dit nogal heel erg hard aankwam. Hij vind ook dat ik teveel naar mijn familie luister hierin (tatatamm, ik ben hiermee dus ook erfelijk belast, want mijn oma, tantes en moeder hebben het gehad), omdat hun gewoon weten waar ik het over heb en ze me daarom goed gerust kunnen stellen hierin en eigenlijk altijd voor me klaar staan als ik ze nodig heb. Al is het maar voor een gezellig praatje. Ik snap natuurlijk dat het voor hem ook niet makkelijk is, want ik beperk hem natuurlijk ook in de dingen die we samen of apart kunnen doen. Maar soms ga ik denken of hij gewoon niet beter af is zonder mij dan? Dat hij dan ook de kans verdiend om gelukkig te zijn met iemand anders ipv met zo'n hoopje ellende. Maar dit nu en dat gezeik van zijn ouders van de vorige werk erbij... Ik kreeg al op mn sodemieter van mn cesartherapeute omdat ik weer veel te gestresst en gejaagd was toen ik daar weer kwam. Ben als de dood dat ik van 1 paniekaanval in de 3 weken, weer terug zak naar dagelijks een aanval (ik was hier namelijk al heel trots op, ookal durf ik nog een hele hoop niet, ik kom tenminste wel ergens, rij auto, wandel stukjes en ben laatst zelfs weer zelf de snelweg opgeweest met mijn zusje , ookal mocht ik dat daarna wel ff bekopen met een aanval, maar dat is logisch als iets zoooo eng is). Hoe kan ik dit voor mijn vriend ook het beste oplossen en ook op een manier dat ik niet zelf zenuwachtig thuis zit.
Kort gezegd: je kunt het niet oplossen voor je vriend... hij zal moeten accepteren dat het een proces is voor jou. En ik neem aan dat hij dat allemaal ook wel weet, maar dat het soms voor hem ook een beetje veel wordt. Wellicht kan het hem helpen om er een keer met iemand over te praten? Ik snap wel hoe het voor hem voelt, het is soms heel frustrerend dat je moet toekijken hoe iemand aan het worstelen is met van alles en je eigenlijk niets (voor je gevoel dan) kunt doen om te helpen. Over of hij niet beter af zonder jou: hij kiest er voor om bij jou te blijven. Hij ziet dus meer dan alleen 'het hoopje ellende' dat je zelf beschrijft, dat is wellicht iets wat jij moet accepteren. Dat hij andere dingen in jou ziet dan jij. Misschien kunnen jullie samen andere activiteiten ondernemen die je wel aan kunt (uit eten in eigen huis, spelletjesavond, iets anders leuks)? Dan kun je op die manier ook weer een ander contact krijgen met elkaar. En tot slot: je bent met recht trots op jezelf!! Je gaat je problemen aan en je probeert er iets mee te doen, hoeveel mensen nemen hierin niet de makkelijke weg en doen niets?