Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringen van dames die in een eerdere zwangerschap vroege weeen hebben gehad en waarbij het kindje te vroeg geboren dreigde te worden of te vroeg is geboren. Is het bij een volgende zwangerschap wel goed gegaan? Ik heb bij mijn dochter vanaf 18 weken met constante harde buiken gelopen, vanaf week 25 opgenomen geweest, weeenremmers ed gehad en daarna volledige bedrust en zo hebben we het met veel pijn en moeite volgehouden tot 39+5. Ondanks dat ik al wat ontsluiting had, leek het verder niet door te zetten (misschien ook mede dankzij de weeenremmers) maar het heeft wel heel veel zorgen met zich meegebracht. Nu ben ik inmiddels 17 weken zwanger van de tweede en ik vind het steeds spannender worden. Elke keer als ik iets van spanning in mijn buik voel ben ik bang dat het weer begint. Ik hoop zo erg dat het me dit keer bespaard blijft! Ik hoop wat meer te kunnen genieten van het zwanger zijn, gewoon door kunnen lopen, geen bedrust, geen ziekenhuisopname. Zijn er dames bij wie het een volgende keer wel gewoon goed ging? Ik probeer het zoveel mogelijk van me af te zetten, ben in ieder geval minder gestresst en heb dit keer ook geen werk dus heb meer rust aan mijn lijf, misschien dat het scheelt. Maar het blijft spannend.
Hier met 25 weken aan de remmers en rijping gezeten bij dochterlief. Nu tot op heden niets aan de hand ( even afkloppen)
Hier met 26 weken de 1e keer opgenomen met weeen. Ook longrijping gehad, weeenremmers, het hele riedeltje. Uiteindelijk met 30 weken + 1 dag bevallen. Nu ben ik 23 weken zwanger, heb 3 weken geleden al een keer een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht met weeenremming en antibiotica. Er bleek achteraf niets aan de hand te zijn gelukkig maar ben nu als de dood dat het weer gebeurt. Het is de afgelopen 3 weken rustig geweest maar toch ben ik er enorm bang voor.. Vooral omdat ze ook geen reden gevonden hebben. Hopelijk verrast mijn lichaam me en draag ik gewoon uit deze keer! Probeer inderdaad niet teveel te stressen (al is dit makkelijk gezegd, want ik voel het ook wel). Heb je veel harde buiken? Anders echt rust nemen. Ik lig nu ook veel op de bank, maar goed, het is voor een goed doel!
Hier bij de 1ste met week32 aan de remmers gelegen 48uur alle spuiten etc gehad mocht na 1 week weer naar huis wel met complete bedrust. Met precies 37week thuis bevallen. Nu inmiddels al over de 39 week en de kleine zit nog prima in me buik.
Af en toe denk ik een harde buik te voelen, maar mijn baarmoeder is nog best klein natuurlijk nu dus ik twijfel vaak. Gisteravond dacht ik er de hele avond last van te hebben maar achteraf kan het ook goed de baby geweest zijn die zat te duwen. En ik had gister juist erg rustig aan gedaan. Ik ga wel bij mijn gyn aankaarten of er nu al maatregelen genomen kunnen worden, misschien hormooninjecties oid. Dat zou me toch wat meer rust geven.
Hey meis dat wist ik helemaal niet! Ik kan je niet echt helpen, maar wel adviseren om bij voorbaat al rustig aan te doen en goed naar je lichaam te luisteren!
Ik probeer het Zodra ik aan mijn lijf iets merk trap ik op de rem. Al is dat soms moeilijk want verder voel ik me nog helemaal niet zwanger. Dus je hebt zo snel de neiging om meer te doen dan eigenlijk zou moeten. Zo til ik mijn dochter vaak op, terwijl ik het eigenlijk niet zou moeten doen. Maar als ze met gestrekte armpjes staat te wachten zeg je niet zo snel nee natuurlijk Of toch nog even stofzuigen/dweilen, dat soort dingen.
Hormooninjecties worden eigenlijk alleen gegeven als je daadwerkelijk te vroeg bevalt. Ik krijg ze dus iedere week, maar kan niet zeggen of ze werken of niet. Het is rustig maar ja vorige keer begon het met 26 weken en daar ben ik natuurlijk nog niet. Kan me voorstellen dat je het erg spannend vindt. Is het ook. Toch scheelt het wel dat je het zolang hebt kunnen rekken. Als je al een keer te vroeg bent bevallen, is de kans veel groter dat het nog een keer gebeurd.
Hier bij de eerste met 28 weken weeën gekregen en opname tot week 38 gelegen met weeën. Had toen ook al vroeg veel harde buiken. Daarom nu sneller aan de bel getrokken. Het rommelt hier al flink. Vanochtend weer in het ziekenhuis geweest en weeactiviteit waar te nemen op de ctg maar cervix was nog prima. Dus weer naar huis met platte bedrust. Ik vind het vreselijk. Ook ik had de hoop om nu te gaan genieten, maar dat wordt hem weer niet. Ook is ons kindje waarschijnlijk niet gezond. Dus ben 1 blok stress. Maargoed als ze nog maar even binnen blijft. Voor nu was een opname niet nodig, bij bloed of vochtverlies wel of als de weeën verergeren. Maar het is al wat afgezakt gelukkig. Dat ze in ieder geval nog maar even binnen blijft.
Ik lees met je mee. Hier met 32 weken bevallen. Bleek nog geen twee dagen ervoor een verstrijkende bbm te hebben (verloor mn slijmprop, aan de bel getrokken en bij toucheren bleek het te verstrijken) Ik had geen weeen, lag wel aan de remmers uit voorzorg. Had ook geen ontsluiting... Maar na ruim een dag braken mijn vliezen s'nachts en ben ik in een half uur bevallen van mijn zoontje. Ik ben momenteel 19 weken zwanger van nummer twee en heb die angst ook! Ik krijg, inderdaad vanwege de vroeggeboorte, proluton injecties vanaf 16 weken. Dat is progesteron om mijn baarmoeder rustig te houden. Verder regelmatig cervix metingen. In tegenstelling van mijn zoontje heb ik nu meer last van mijn buik (banden?). Je kan altijd vragen of jij niet alsnog in aanmerking komt voor proluton. Desnoods op eigen kosten. Het is geloof ik niet zo duur als je het zelf moet betalen! Moeilijk he een tweede zwangerschap na zo'n ervaring met de eerste.
Spannend, weet precies wat je bedoelt!! Hier de eerste zwangerschap vanaf de 15 weken harde buiken. En niet enkele, al snel over de 25 per dag... Vanaf de 18 weken baarmoedermond metingen (verloskundige zag de ernst niet, dus werd toen pas naar een gyn verwezen) en platte bedrust. Met 26 weken was het zo erg dat ik over de 60 harde buiken had met volledige bedrust... Soms echt om de 3 minuten wat ook te zien was op de CTG. De gyn voelde al wat verweking dus dat was rede voor longrijping en weeenremmers. Heb toen 10 dagen in het ziekenhuis gelegen om vervolgens weer thuis platte bedrust te mogen houden. Was een slopende, emotionele tijd. Uiteindelijk is mijn dochter pas met 38 weken gehaald (keizersnede). Nu gebruik ik 3xdgs 200 Utrogestan (Progesteron bollen) maar ook al weer harde buiken vanaf de 14 weken (al is het minder dan bij de eerste, voor mijn gevoel). Ik heb nu om de 2 weken baarmoedermond metingen en verder rustig aan doen maar nog geen platte bedrust. Werk niet en als de kleine slaapt lig ik ook op de bank. Ik ben heel bang voor de woorden 'bedrust'. Heb geen idee wat dan met mijn dochtertje. Maar voor nu is iedere dag dat dat niet hoeft meegenomen...
Duchess, veel sterkte! Proluton ga het toch navragen, mijn gyn weet ook hoe het vorige keer is gelopen en het zou toch zonde zijn als ze nu niet op tijd in kunnen grijpen.. Kunnen ze beter goede voorzorgsmaatregelen nemen! Al moet ik het zelf betalen, dat heb ik er wel voor over. Vorige keer werd ik eerst helemaal volgestopt met allerlei medicijnen, werd daar heel slap van (bloeddrukverlagend) en het hielp helemaal niks. Daar ben ik toen uit mezelf ook weer mee gestopt. Gelukkig zijn ze hier met medicijnen voorschrijven niet zo moeilijk dus als ik er om vraag krijg ik de injecties misschien wel. Loki dat heb ik ook, dat als ik bedrust krijg, wat ik dan in godsnaam met mijn dochter moet doen Ook een van de redenen dat ik het hoop vol te houden. Prettig om te lezen dat ik niet de enige ben met die angst. Iedereen zegt ja je moet er niet aan denken, maarja probeer dat maar eens te doen, het hangt de hele tijd als een soort zwaard van damocles boven je hoofd..
Bedrust met een peuter is inderdaad verschrikkelijk. Ik heb t geluk gehad dat mijn man 3 maanden thuis is geweest maar hij heeft nog maar 1 week voor hij weer gaat werken. Gelukkig hebben we dan nog maar 11 weken te gaan waarin we veel hulp moeten vragen van familie en vrienden. Als we die 11 weken volmaken.
Ik vind het ook echt zwaar met een kleine. Je gaat toch automatisch tillen. Heb nu geregeld dat ik dat meer doe. Mn man had 2,5 week vrij, maar die moet a.s woensdag weer gaan beginnen. Gelukkig wonen moeder en schoonmoeder vlakbij en die helpen veel. Ik moet zeggen, zit er echt sinds gisteren flink doorheen. Je moet je sterk houden en positief denken maar doe dat maar eens. Ik weet dat onze Niek het geweldig heeft gedaan dus het komt wrs wel goed. Maar ja eerst maar eens naar de 27 weken leven. Daarna 30 weken. En dan is iedere dag mooi meegenomen. Ik hoop echt dat mijn lijf me niet in de steek laat. Maar ben zo boos op dit stomme lijf. Pfff.. Waarom kan het niet zonder gedoe.
missiemaartje ik voel dat precies zo! Heb zo'n zin om boos op mijn lichaam te worden! Het doet gewoon niet wat je wil! En je moet je gaan lopen gedragen als een zieke terwijl je je verder prima voelt. Ik kan dan echt een steek voelen als je andere zwangeren vrolijk door de 40 weken ziet huppelen.. wilde dat zo graag ook meemaken, die zorgeloosheid!
Hele herkenbare gevoelens helaas. Ik zit ook vol kwaadheid, soms heel lastig om mee om te gaan. Ik lig ook nog de hele dag te piekeren over de gezondheid van onze dochter. Het is echt niet fijn zo. Bij een eerste kun je je er nog een beetje bij neer leggen (hoewel ik het toen ook zwaar vond) maar nu is het gewoon nog moeilijker.
Mja bij de eerste had ik tot 26 weken een onbezorgde tijd. En het is toen 4 weken heel heftig geweest, eigenlijk 11 met coeveuse tijd erbij gerekend. Maar dat gaat dan zo langs je heen. Ik wist dat het moeilijk ging worden. En dat ik nooit mee zorgeloos zwanger zou zijn. Maar die angst vind ik toch wel echt verschrikkelijk.
Ik had wel de hoop dat het gewoon eenmalig was. En had zo gehoopt dat het nu allemaal goed zou gaan. Maar ik voelde met 9 weken al de eerste harde buiken. En soms denk ik, ik ga positief blijven en er van genieten, maar al vrij snel krijg ik weer een klap in mijn gezicht. Dat gaat nou eenmaal niet. Wat zou ik graag lekker gaan winkelen voor babyspulletjes en bezig gaan voor de babykamer. Maar zit er dit keer weer niet in.
@ duchess; dat herken ik. Ook veel mensen die continue zeggen: positief blijven, het gaat nu toch goed? Mn man wil me ook continue opvrolijken.. Maar daar gaat het gevoel niet van over. Zeker als je thuis zit ga je toch piekeren he.
Veel mensen hebben t niet eens in de gaten. Heb ik 7 weken geleden oid verteld dat ik rust moet houden, gaan ze er vanzelf vanuit dat dat nu niet meer zo is. (bijvoorbeeld) Ik vind het ook lastig als mensen dagelijks vragen (bijv aan telefoon) 'hoe is het' dan zeg ik altijd standaart goed. Moet ik dan elke dag gaan zeggen dat het gewoon slecht gaat? Pff. Voor allemaal een dikke knuffel hoor. Misschien kunnen we elkaar er doorheen trekken.