Pyjama aan, luier verschonen, drinken, boekjes lezen, tanden poetsen... Sinds een paar weken is alles stom. Drinken wordt resoluut van tafel geslagen. Boekjes worden na een halve minuut door de kamer gekeild en tijdens het verschonen is het krijsen geblazen en bonkt hij met zijn hoofd tegen de muur. Ik ben erg van het positief gedrag becomplimenteren en blijf ook rustig tegen hem maar hij schopt, slaat, bonkt, gooit en smijt de hele dag door. Na een waarschuwing stopt hij vaak wel met gooien maar ik ben de hele dag alleen aan het afleiden en waarschuwen. Ik ben het zo zat! Gaat dit nog over? Of zijn er nog moeders die hun leed willen delen?
Hier zijn dergelijke fases gelukkig van korte duur, meestal is het na 2,3 weken wel voorbij. Wat volgens mij belangrijk is (en dat is moeilijker als zo'n fase wat langer duurt) is consequent blijven. Waarschijnlijk doe je dat al, maar dat is wel waar je op de langere termijn wat aan hebt. Sterkte!
Hier ook een driftkopje dat heel goed weet wat ze wel, en vooral níét wil. Verschonen is vaak een drama. Misschien niet pedagogisch verantwoord maar ik doe de hele dag aan omkoping en onderhandelen... dat helpt wel. Bijvoorbeeld: ze is dol op boekjes lezen, dus dan laat ik haar een boekje uitzoeken wat we dan al klaarleggen op tafel "voor na het verschonen". Met dat in het vooruitzicht wil ze nog wel enigszins meewerken Misschien kun je bij jou zoontje ook zoiets ontdekken? Iets waar ie het voor over heeft om lief en meewerkend voor te zijn?
Oh ja! Herkenbaar. Hier nog zo een de laatste week. Weet niet of het een fase is of dat het aan onze situatie ligt (dankzij een medehuurder kunnen we op dit moment niet in ons eigen huis wonen). Alles is 'nee', overal moet dwars over gedaan worden, overal moet over worden gebruld en gekrijst, en gisteren kwam meneer me een klap verkopen (hij kwam er echt voor naar me toe lopen) omdat hij van mij niet met de afstandsbediening mocht spelen. Vraagt om een banaan, krijgt hij een banaan gaat hij keihard nee,nee,nee gillen en vliegt de banaan door de kamer... Vanavond enorm gevecht gehad over z'n bad (vindt hij normaal heerlijk; wilde er eigenlijk geen gevecht van maken, maar hij had vanmiddag in de zandbak gespeeld en was dus echt vies). En iedere keer als ik hem verschonen moet probeert hij me te schoppen, en ligt hij zo te wurmen dat het allemaal twee keer zo lang duurt. Ben na zo'n dag wel behoorlijk afgestapt moet ik zeggen. Ik blijf consequent herhalen dat schoppen en slaan niet mag (Nee, schoppen doet pijn). Ik probeer ook langzaam om hem te leren dat hij moet praten om duidelijk te maken wat hij wil. Maar ja, dan is het antwoord natuurlijk soms toch 'nee' .
Hier ook gehad met de oudste, jongste begint er nu een beetje mee. Vooral consequent blijven en duidelijk aangeven dat het niet mag. Je hoeft ook echt niet de hele dag positief te zijn, je mag best laten merken dat je het niet leuk vind. Ik bedoel, 'boos' zijn is ook een emotie en daar moeten ze ook mee leren omgaan. Wat allebei de jongens hier deden met verschonen is steeds weg willen kruipen, draaien en wriemelen. Ik draai hem dan terug en zeg duidelijk, nee (naam) we gaan eerst je luiertje verschonen en daarna mag je weer spelen (o.i.d.( Misschien denk je dat ze nog te klein zijn om het te snappen maar als je hier consequent in bent krijgen ze echt wel in de gaten wat je precies bedoelt. Met eten ben ik ook makkelijk, als ze niet willen, nou dan niet. Vechten werkt toch averechts. We gaan gewoon door met het ritme. Tuurlijk probeer ik het toch weleens terug te leggen en soms eet/drinkt hij dan wel en soms blijft hij weigeren. Maar goed, dan stop ik er gewoon mee en heeft hij 'pech'.
Is een fase.... Hoe cliché en fout dat woord ook is, het geldt hier wel voor hoor. Dennis heeft al een paar van deze fases doorlopen (vaak gepaard met tanden/kiezen, sprongetje in ontwikkeling etc.) en het beste is inderdaad consequent blijven en duidelijk. Soms wat afleiden, uit de situatie halen (dus even met 'm naar buiten of met wat anders spelen of zo) of even laten 'overwaaien', maar uiteindelijk gaat het weer over!
Ik merk wel dat D. echt veel meer begint te praten, heb het idee dat het samenhangt. Oh, en ik geef ook wel aan dat iets niet mag, dat ik het niet leuk vind, dat het pijn doet,...en ik word ook wel eens boos maar probeer wel op een simpele manier woorden aan de emoties te geven. Maar wat ben ik blij dat hij dit weekend bij oma uit logeren gaat