Meiden, ik ben vanmorgen onwijs van mezelf geschrokken. En ik zou graag jullie eerlijke meningen en ervaringen horen. Een klein beetje achtergrondinformatie: Ik ben na ruim drie jaar wachten, na een miskraam en na verschillende KID-pogingen eindelijk in verwachting. Ons wonderkindje groeit voorspoedig, en ook al is het niet biologisch aan mijn man verwant, we zijn er allebei heel gelukkig mee. Ik heb tot nu toe een vrij makkelijke zwangerschap. Maar vanmorgen, toen ik naar de wc ging, verloor ik wat bloed. Ik heb de verloskundige gebeld en zij maakte zich geen zorgen, maar ik was me -uiteraard- helemaal dood geschrokken. Gelukkig kon ik met de Angelsounds snel het hartje van ons wonderkindje weer vinden. Ik was nog een beetje bibberig en emotioneel van de schrik toen ik een smsje van mijn moeder kreeg. Ze schreef dat ik niet de enige in de familie was die zwanger was. Vanmorgen had ze gehoord dat ik ongeveer gelijk op loop met een nichtje van me. "Leuk hè?" schreef ze. Mijn moeder is dol op baby's. En ik vond het helemaal niet leuk. Misschien ben ik jaloers, misschien ben ik hormonaal en onredelijk, misschien ben ik diep in mijn hart gewoon een intens slecht mens, maar ik vond het helemaal niet leuk. Nichtje krijgt ogenschijnlijk zonder enige moeite het ene na het andere gezonde kind. Ze is nu in verwachting van haar vierde, haar zus heeft er ook al vier en haar schoonzusje is in verwachting van d'r tweede. Allemaal alsof het niets is. En mijn eerste gedachte was: "Sjonge, die weten ook van geen ophouden daar." Ik weet het, je hoort iedereen haar kinderen te gunnen, ook als het bij jou zelf niet zo makkelijk gaat. En als je dan na lang wachten en veel moeite eindelijk in verwachting bent of eindelijk moeder bent, dan zou je je helemaal niet druk meer hoeven te maken over het gemak waarmee anderen hun kinderen ter wereld brengen. Want je weet nooit wat een ander allemaal meemaakt of meegemaakt heeft, en bladiebladiebla. Maar zo voelt het voor mij dus niet. Ik vind het belachelijk dat mijn nichtje 'zomaar' vier kinderen krijgt, terwijl ik hier en elders zoveel vrouwen ontmoet die niet eens zeker weten of één kind wel voor ze weggelegd is. En ik vind het ook helemaal niet leuk dat mijn nichtje en ik gelijk oplopen. Het voelt een beetje alsof mijn unieke, langverwachte KID-zwangerschap minder bijzonder wordt gemaakt doordat zij gelijktijdig voor de zoveelste keer een kindje verwacht. Ik weet niet wat ik met deze gevoelens aan moet, behalve ze hier maar eerlijk opschrijven en hopen dat sommige van jullie misschien herkennen wat ik meemaak. Ik zal mijn nichtje natuurlijk nooit vertellen dat ik dit allemaal denk en voel, dit is mijn probleem, niet het hare. Maar ik schrok er wel van. De lange weg voorafgaand aan mijn zwangerschap heeft kennelijk meer en diepere sporen nagelaten dan ik dacht. Of misschien ben ik wel een veel minder goed mens dan ik altijd heb gehoopt. Meiden, wat moet ik met mezelf? Belle, in de war.
Ik snap je gevoelens aan een kant wel, maar het komt een beetje over alsof je het een ander niet gunt, dat vind ik geen goed teken. Een ander kan er niks aan doen dat het bij jou lastig gaat. Ik vind t bijvoorbeeld heel wat dat jij een man hebt die blijkbaar je door dik en dun steunt , er zijn een heleboel vrouwen die dat niet hebben, de ene na de andere ellende meemaken met mannen, het zou toch raar zijn dat een ander jou je huewelijk dan misgunt... T zijn vast je hormonen die de boel uit verband trekken maar ik heb wel moeite met wat je hier schrijft.
oh, wow, wat is dit herkenbaar! Zo in een tweestijd zitten met je ene gevoel en je andere gevoel. Ik kan het me zo goed voorstellen. Ik heb het zelf ook gehad (en nu af en toe nog steeds). Ik heb een vriendin die afgelopen jaar bevallen is van haar 3e. Bij haar 1e 2 zwangerschappen was ze met 2 maanden in verwachting, maar voor deze 3e is ze iets meer dan een jaar bezig geweest. Dit is in mijn ogen nog niet enorm lang, maar maakte wel een hoop geod voor mijn jaloerse gevoelens. Zo van, nou dan heeft ze er tenminste ook hard voor moeten werken en weet ze ook wat het is om op zoiets moois te wachten. Nu is een gezamelijke vriendin (meer haar vriendin dan de mijne, maar vooruit) ook zwanger. Heeft een heel onstabiele knipperlichtrelatie waarin ze vorig jaar hebben besloten om toch maar samen te gaan wonen en dan ook maar een kindje 'te nemen'. (zo noemt ze dat, GRRRRR). Nu erger ik me dus helemaal kapot aan haar als ze over d'r zwangerschap praat, want ik gun het haar gewoon helemaal niet (ook al vind ik dat wel een beetje slecht van mezelf). Ze loopt alleen maar te klagen, heeft nu al afgesproken dat ze een ruggenprik wil, want ze wil zeker geen pijn, Ze duwt haar zwangerschapsborsten zover omhoog dat ze zodra ze anderen (vooral andermans man ) gedag zegt, deze bijna een paar borsten in zijn nek heeft hangen. Nou, je hoort het al....een en al frustratie dus. Dus ik kan me zo goed voorstellen dat als je eindelijk ontvangt waar je zolang naar uit hebt gekeken en wat zoveel liefde en energie heeft gekost, jouw zwangerschap voor jou super speciaal is, en dat het voelt alsof dat teniet wordt gedaan doordat je nichtje (ALWEER) zwanger is en dan ook nog eens in dezelfde periode. Ze mag best zwanger worden/zijn, maar dan wel NA jouw zwangerschap. Dus voel je vooral niet schuldig om je emoties hoor, ik hoop alleen voor je dat ze je niet teveel in de weg gaan zitten en dat je wel blijft genieten van jouw eigen mooie zwangerschap. Want hoe je het ook went of keert. Alle zwangerschappen zijn mooi en speciaal, maar de jouwe blijft toch de mooiste en meest speciale! Ik wens je nog een heel paar mooie maanden en weken toe, waarin je gellukig kunt zijn en kunt genieten van het mooie wonder dat nu in jouw groeit. Op momenten dat je je weer onzeker voelt over al je gevoelens en emoties (fijne of minder fijne) moet je je maar bedenken dat dat komt omdat jij je beseft hoe kostbaar en waardevol een zwangerschap en een kindje is. Leg je handen op je buik en stuur al je liefde en warmte naar je mooie minimensje. Dikke knuffel Lena
Lieve Mama Deluxe, ik stel mijn vraag juist op dit gedeelte van het forum omdat ik graag van andere vrouwen in vergelijkbare situaties wil horen wat zij op dit gebied ervaren. Ik begrijp dat je moeite hebt met wat ik schrijf. Als je mijn verhaal goed gelezen hebt, dan snap je dat ik zelf ook moeite heb met deze gevoelens. Maar ik houd niet van liegen, ook niet tegenover mezelf, en ik kan niet anders dan erkennen dat ik deze gevoelens heb. Hoe lastig of ongewenst ze ook zijn. Alles wat jij nu schrijft, heb ik mezelf ook al lang bedacht. Maar gevoel en verstand liggen soms ver uit elkaar. De gevoelens van mensen die in extreme omstandigheden verkeren (vruchtbaarheidsproblemen, ziekte, verlies) kunnen soms hard en slecht overkomen op mensen die die omstandigheden niet kennen. Iemand die chronisch ziek is, kan soms jaloers zijn op al die gezonde mensen om haar heen, zonder dat ze wenst dat anderen haar pijn en haar verdriet mee hoeven te maken. Ik merk nu dat ik moeilijke gevoelens heb in de richting van mensen die ogenschijnlijk zonder enige moeite kinderen krijgen. (Let op: Ik schrijf ogenschijnlijk, ik erken dat ik niet alles weet.) Daarmee is niet gezegd dat ik het een ander niet gun. Ik wens niemand dezelfde lijdensweg toe die mijn man en ik hebben moeten doorstaan om deze zwangerschap tot stand te brengen. Maar nogmaals, ik hoor graag van vrouwen in vergelijkbare omstandigheden of zij dit soort gevoelens herkennen en hoe zij daarmee omgaan. Ik voel me er hartstikke beroerd onder, en ik zou me graag wat minder eenzaam voelen. That's all. Oh, en Lena, dankjewel voor je reactie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je moeite hebt met die vriendin van je vriendin. Zou ik denk ik ook niet leuk vinden.
Belle, Ik sluit me aan bij Lena. Ik vind het heel begrijpelijk hoe je je voelt, al ben ik (nog) niet zwanger. Het klinkt misschien wel gemeen en je wil eigenlijk niet zo denken, maar ik denk dat heel veel mensen op dit forum het wel herkennen. Ik zou me ook kunnen voorstellen dat als het ons gegund is om dmv ICSI zwanger te worden, dat ik niet heel enthousiast zou reageren als imensen in je omgeving tegelijkertijd zwanger worden (op een 'makkelijke' manier). Ook al weet je in je achterhoofd dat dit heel onredelijk is. Ik vind het vergelijkbaar met bijvoorbeeld het feit dat ik nu net op het punt sta met ICSI te beginnen en mijn collegaatje net is uitbehandeld. We hebben het hier wel eens over en zij gaf eerlijk aan dat ze het ons heel erg gunt, maar aan de andere kant ook bang is dat het ons de eerste keer lukt. Dat klinkt heel tegenstrijdig, maar ik snap het wel heel goed. En ik herken ook het schuldgevoel. Ik weet dat een vriendin van mij nu ook bezig is met zwanger te worden. En sinds ik dat weet, ben ik iedere keer 'bang' dat ze gaat vertellen dat ze zwanger is als ik haar weer zie. Terwijl ik het haar eigenlijk heel erg gun. Dus ik voel me daar ook schuldig over. Hoewel de situatie bij jou nu anders is en je vindt dat je nu je zelf zwanger bent toch juist blij zou moeten zijn voor je nichtje, kan ik het wel goed begrijpen. Je zit toch nog steeds met je achtergrond dat het heel moeilijk is geweest en dat vergeet je niet meteen als je zwanger bent denk ik. Probeer je maar niet te schuldig te voelen en geniet lekker van je zwangerschap!
Lieve Belle, ik moet spijtig genoeg toegeven dat ik me ook herken in jouw gevoelens... Ik zou liever zeggen dat ik het nog nooit gedacht/gevoeld had! Een collega van me is 2 weken geleden komen verkondigen dat ze zwanger is van haar 4e kindje. Ze is in april bevallen van haar 3e en haar 2e gaat zelfs nog niet naar school. Ze hebben het ook helemaal niet breed en ze vertelde dat ze nog eens goed hadden gerekend en dat het nog nét ging om een 4e te krijgen... (of ze ze dan ook nog allemaal kunnen laten studeren als ze dit willen...?) Haar kindjes lopen er ook vreselijk onverzorgd bij, vieze nageltjes, vuile kleertjes,... Enkele weken geleden kwam ze bij ons aan met haar kindjes terwijl eentje 39.5°C (!) koorts had! Ik vind het zo oneerlijk, ze krijgt maar kinderen terwijl ze er (naar mijn mening) niet eens goed voor zorgt en ik (en zoveel anderen naast mij...) krijgen er misschien niet eens eentje... Ik begrijp de reactie van Mama Deluxe ook wel maar je kan er natuurlijk niets aan doen wat je voelt en ik weet ook zeker dat niemand zich kan inbeelden wat het is als je niet in deze situatie hebt gezeten... Ik hoop dat je je echter niet te druk maakt om die gevoelens en gewoon lekker verder geniet van je kleine, grote wonder!
Ik begrijp je ook helemaal,al is het natuurlijk super oneerlijk,maar hoe oneerlijk is het dat jouw mannetje geen "eigen" kindjes kan maken. (sorry voor die zin) Of hoe oneerlijk is het als mensen wie dan ook moeite hebben om zwanger te worden. Jullie hebben daar toch ook niet om gevraagd,we zouden toch allemaal gewoon graag willen dat we ook "normaal" zwanger konden raken. Drugs/alcohol verslaafde mensen of ind. mensen die kinderen mishandelen of verwaarlozen hoe oneerlijk is het dat die mensen zwanger raken of kinderen krijgen,vind het heel normaal dat mensen jaloers worden op dat soort gevallen,en dat jij jaloers word op je nicht vind ik niet raar moet je zien wat jullie er voor moeten doen,er zei raakt moeiteloos zwanger van haar 4e, Nee ik vind het gezonde jaloersie. Sterkte meid,en geniet van je zwangerschap.
Lieve meiden, bedankt voor jullie reacties. Ik ben inmiddels weer een beetje tot mezelf gekomen. Ik heb geruime tijd geleden al met mezelf afgesproken dat ik alle gevoelens die ik heb maar gewoon onder ogen moet zien. Maar na de schrik van vanmorgen (een bloeding in de 14e week) kwam het allemaal effe wat heftiger binnen. Ik ben geen heilige. Ik heb soms gevoelens die niet horen, die niet netjes zijn, soms ervaar ik dingen die ik beter niet met iedereen kan delen, omdat ze makkelijk verkeerd begrepen kunnen worden. Maar ik ben blij dat ik het er met sommige van jullie in ieder geval af en toe eens over kan hebben. Het helpt als je weet dat je niet de enige bent. Maak je geen zorgen, ik zal er mijn zwangerschap echt niet door laten verpesten. Lief en ik zijn zo zielsgelukkig met ons wonderkindje. Maar zoals ik al schreef, het traject naar deze zwangerschap heeft zijn sporen nagelaten, en kennelijk ben ik soms wat extra gevoelig. Ik kan me heel goed voorstellen dat de vriendin die haar moeder onlangs heeft verloren soms jaloers kan zijn als ze hoort dat ik gezellig bij mijn moeder ben wezen eten. Dat zal ik haar nooit kwalijk nemen, dat is in haar situatie heel begrijpelijk. Ik kan me ook levendig voorstellen dat de vriendin die nu net haar verkering uit heeft soms met scheve ogen naar mij en mijn lief kijkt. Ik weet dat zij blij is dat ik zo'n lieve man heb, maar dat neemt niet weg dat ze soms best effe jaloers kan zijn. Ik zal mijn nichtje zoals gezegd zeker niet lastigvallen met mijn onaardige gevoelens omtrent haar zwangerschap. Zij en haar man hebben een prachtig gezinnetje en ik houd van mijn nichtje, ik gun haar alle goeds. Maar voor mij is het een gevoelig onderwerp, en soms word ik geplaagd door onredelijke gevoelens. Dat is nu eenmaal zo. Misschien wilde ik gewoon effe van jullie horen wat ik nu weer tegen mezelf kan zeggen: Wees mild voor jezelf. Vruchtbaarheidsproblemen zijn onwijs moeilijk en ze maken soms gevoelens in je los die je liever niet zou hebben. Maar censureer jezelf niet, voel wat je voelt en laat het vervolgens gaan. Belle, zucht nog een keer diep gaat zich maar weer op andere dingen concentreren.
Hey Belle, Goed dat je jezelf hebt kunnen ontnuchteren, maarre dat soort gevoelens af en toe zijn doodnormaal hoor! Ik heb ze ook elke keer als iemand mij verteld at ze zwanger is van de zoveelste en ik denk dat 99% van de meiden in de MMM ze hebben. Moet ook kunnen, een beetje jaloezie hoort bij het menszijn en is helemaal niet zo slecht. Ik hoop dat je je wat beter voelt nu en laat die hormomen maar leker gieren als het nodig is, want eerlijk gezegd heb je het ondertussen wel verdient dat je die nu voelt groetjes
Belle, volgens mij zijn jouw gevoelens helemaal normaal, hoor. En zolang je niet al teveel negatieve gevoelens laat blijken aan je nicht is er niks aan de hand. Het hoort bij het verwerken van alles denk ik. Je valt toch ook niet iemand aan die rouwt om het verlies van een dierbare bv. die jaloerse gevoelens heeft. Maar ik zou je nu richten op het geluk wat je uiteindelijk ontvangen hebt. Sterkte, het komt wel goed met die gevoelens. Straks ben je ook weer helemaal blij voor je nicht.
Ik begrijp en herken je gevoelens helemaal.( het jaloers zijn/worden) Meer woorden hoef ik er dan ook niet aan vuil te maken.
ik noem het maar "gezonde jarloezie" tuurlijk gun je het een ander ook, maar je wilt zelf ook eens! succes meid, soms kan het even moeilijk zijn. liefs mounia
Ojee wat is dit herkenbaar zeg! Ik had een miskraam gehad, en daarna problemen met het menstrueren, ziekenhuisbezoeken enz. en zat in de MMM, toen mijn schoonzusje zei we gaan in aug. proberen voor een tweede kindje. Dát vond ik al erg, maar nog erger toen ik de tweede keer zwanger bleek, en zij dus precies tegelijk met mij liep, ik vond dat ook helemaal niet leuk, want dan zou alle aandacht wéér naar haar gaan (gaat het nml. over het algemeen wel veel) en ik wilde nu ook eens gewoon de aandacht hebben (dit gaat eigenlijk alleen over mijn schoonmoeder) Mijn eerste gedachte was, o en dan gaat het bij mij zeker weer fout en bij haar niet. En ja hoor, inmiddels zijn we al bijna anderhalf jaar verder en zij heeft een gezond kind en ik heb een tweede miskraam gehad. ik kan me jouw jaloerse gevoelens heel goed voorstellen, en ik denk dat je ze gewoon moet onderkennen, lekker even jaloers en boos zijn, huilen en je afreageren, en die gevoelens zullen vanzelf wel wat minder worden, zeker als jij straks je 20 weken echo hebt en alles goed gaat. Jaloerse gevoelens zijn taboe, maar ik vind dat je ze mag hebben (maar niet naar die persoon uiten natuurlijk) en je mag ze gewoon uiten in je eigen omgeving, tegen jezelf of je man...en verder is het een kwestie van weer verder gaan. Maar dit soort gevoelens onderdrukken heeft toch geen zin... Ik vind het heel rot voor je....ik begrijp echt zooo goed hoe je je voelt...
Belle, hier een dikke virtuele knuffel! Kan me je gedachten heel goed voorstellen hoor! Mamadeluxe, waarschijnlijk bedoel je het goed hoor, maar jij kunt je (gelukkig) totaal geen voorstelling maken hoe het is als je keihard moet knokken om zwanger te raken. Zo'n periode laat wel degelijk z'n sporen achter en zulke gevoelens kun je dan krijgen. Ze plaatst dit topic niet voor niets op dit gedeelte van het forum.
ik weet zeker dat je niet de enige bent. je gevoelens zijn volkomen normaal. Ik heb hetzelfde als jij. het klinkt misschien bot en onbegrijpelijk voor 'normale zwangeren', maar ik voel het zo: ik heb lang genoeg gewacht, nu is het mijn moment! en tja, dat ik sommige daarmee voor het hoofd stoot, moet ik mijzelf dan voorliegen wat ik voel of me schuldig voelen door wat ik voel omdat het bij mij niet gemakkelijk ging? Ik kan mijn leed onmogelijk gaan vergelijken met het leed of onleed van anderen want in het licht van hongersnood en oorlogen valt zoveel in het niet. Dit is mijn weg geweest, dit was mijn verdriet, en dit is nu ook mijn overwinnig, en als ik dat dan moet delen met iemand niet eerst kijhard in haar gezicht geslagen is, kan ik dat moeilijk vinden ja. ohja, en ik ben niet perfect, of moet ik me daar ook al schuldig over voelen?
Logisch dat je enorm geschrokken bent zeg! Ben blij dat de angelsound je gerust kon stellen. Ook al ben ik nog niet zwanger, de jaloerse gevoelens/slechte gedachten zijn er al hoor. Ik denk dat dat een hele normale reactie is. Ik denk ook dat het niet zozeer is dat je het iemand misgunt, maar dat je het jezelf zo had gegund. En dat je nu ineens te horen krijgt dat er nog iemand is die zolang zwanger is, daarvan kan ik me ook voorstellen dat dat niet fijn voelt. Het is jouw beurt om in de spotlight te staan en nu moet je je spotlight delen. Maar onthou dat het jullie zwangerschap echt niet minder speciaal maakt hoor! Ik zou zeggen, laat je gevoelens en gedachtes er maar gewoon zijn. Als je ze toelaat zullen ze eerder weggaan dan wanneer je ze uit alle macht probeert tegen te houden. Het maakt je echt geen slecht mens! Geniet maar van jullie wonderkindje
Idd, ik herken dit ook helemaal. Wij zijn sinds juli bezig voor een 2de en iedereen mocht het weten. 2 vriendinnen met kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd van Keano wouden nog totaal geen 2de! Verleden week zondag kijk ik op facebook en lees daar dat die ene vriendin zwanger is en uitgerekend in augustus. Ik heb gisteren met haar gepraat en ze was direct na het stoppen met de pil zwanger. Wat goed uitkwam want dan bevalt ze in de zomer en dat wou ze zo graag! Ja zeg, hallooooo... wat maakt dat nu uit! Toen ik dat las heb ik echt zitten wenen zoals een klein kind. Waarom zij wel en wij niet direct. Diezelfde avond van verleden week zondag krijg ik telefoon van mijn ex gebuurtje dat zij mss niet op de afspraak kunnen zijn want ze heeft een miskraam gehad op 6 weken en dat moet eruit gehaald worden. Ik vraag of ze bezig waren voor een 2de. Nee, zegt ze, 1 keer zonder condoom gevreeën en het was raak! Maar nu willen ze er wel voor gaan. Ze moet 6 weken wachten door de curretage en dan gaan ze er direct terug voor. Dus mss zal ze dan ook terug zwanger zijn van de 1ste keer en daar sta ik dan. Man man man, ik voelde me rot toen ik dat hoorde! Gelukkig hebben zij ook al hun namen en zijn het deze van ons niet! Daar was ik zooooo bang voor! Dus meid, ik begrijp je gevoelens volkomen. Tja, soms zijn we erg in de gevoelens naar anderen die snel zwanger raken maar daar kunnen wij niet aandoen. Het is nu eenmaal zo. Het is niet zo dat je hen het echt niet gunt, maar gewoon niet op deze moment, niet nu jij zwanger bent of voor mij nog niet bent.
Heel herkenbaar hoor Belle. Ik vind het ook vreselijk van mezelf dat ik die gevoelens soms heb. Ook al is het gezonde jaloezie. Maar helaas zijn die gevoelens er en die kan ik niet negeren. Ze horen gewoon bij de weg die we gaan denk ik. Ik zal ze nooit uitspreken tegen degene in kwestie. Daar zet ik wel braaf mijn maskertje op. Sterkte, Belle!
ik ken de gevoelens heel erg terug. alhoewel ik vaker commentaar van mijn moeder krijg ik dat zo niet mag denken en doen. Dan heb ik zoiets we staan er mee op en gaan ermee naar bed. Ze geeft ook commentaar op mensen wat 3 of 4 kinderen willen na ja dan denk ik waar bemoei je je mee. De ene dag kan ik er goed mee omgaan en de andere dag dan zit ik alleen te huilen. Ik geef nu mijn man maar wat rust en langzaamaan begint hij meer te denken over de kid al zegt hij nu voor het eind van jaar. We zullen zien, hoe meer ik hem gerust laat hoe beter