@Isademi Ik ben zelf ook al vanaf mijn kindertijd chronisch ziek (darmziekte), dit heb ik heel goed kunnen accepteren en wil ook als "gewoon" mens leven en werken voor zover het kan. Maar door deze ziekte ben ik ook 2x keer eerder ontslagen tijdens reoganisatie, en tijdens die 2x werden de "zwakke" er iedere keer uitgegooid. Hierdoor krijg ik een beetje een nare smaak van werkgevers, zij denken ook alleen aan hun eigen centen. Ik heb ook niet om mijn ziekte gevraagd en al helemaal niet om het feit dat het een half jaar geleden allemaal teveel werd. En 5 jaar geleden had ik waarschijnlijk ook wel hetzelfde gereageerd als jou maar ik ben door het bedrijfsleven te vaak besodemietert. Maar geloof me ik werk liever dan dat ik thuis zit maar op dit moment kan het niet anders. En stoppen met werken zou ik meteen doen als dat financieel kon. En als je eenmaal een kinderwens hebt ook al is het voor de 1e, 2e of 5e die wens die blijft. En ik kan nog wel wachten maar hoe lang dan nog want er is elke keer wel een reden te bedenken om te wachten. Verder allemaal bedankt voor jullie reacties. Ik ga 2009 afsluiten en knallen voor een super 2010
Niemand kan voor je beslissen wanneer het tijd is om een tweede kindje te maken/krijgen dat is compleet aan jullie. Bij slecht in je vel zitten denk je toch niet direct aan een kindje verwekken? Sorry dat ik zo hard overkom is geen aanval maar probeer het te snappen. Je word dan betaald voor het 'ziek' zijn. Ik moet ook werken voor het geld en het komt me dan ook niet zomaar aanwaaien. Wij hebben de kinderwens toen uitgesteld vanwege een Burn out. Achteraf maar goed ook, want ik heb me echt heel k*t gevoeld. Vooral nu alles even wankelt qua baan en inkomen. Werkgevers denken inderdaad aan geld, en de zwakken vliegen er nu eenmaal uit. Dat is het bedrijfsleven, het is mij ook overkomen een paar jaar terug maar goed... dat is nou eenmaal zo. Ik zou zelf persoonlijk eerst alles een beetje op een rij zien te krijgen en dan pas gaan denken aan een tweede. (maar dat is mijn mening) Niet alles kan perfect gaan en niet alles is te plannen maar bij een keus zou ik wachten.
En dat ze betaald wordt voor het ziek zijn is niet oke want..?? Me dunkt dat ze in al die jaren dat ze wél werkzaam was, genoeg heeft af moeten dragen aan verzekeringen, belastingen e.d. In feite krijgt ze nu haar eigen geld weer terug. Je zou je door zulke opmerkingen nog bijna schuldig gaan voelen dat je in de ziektewet zit en het bijna als een schande gaan beschouwen. Het lijkt me overigens dat ze niet voor haar lol in de zw zit. Ik heb weleens verzekerdes gehad (werk zelf bij het UWV) die wilden afzien van een WAO/WIA-uitkering, juist door de vooroordelen die mensen vaak hebben over 'uitkeringtrekkers'. Dat vind ik erg jammer en dat zeg ik ze dan ook. Ik probeer ze dan duidelijk te maken dat ze echt niet zómaar een uitkering krijgen want, naast het feit dat ze medisch gezien dus echt wel wat mankeren, het recht daarop zélf hebben opgebouwd tijdens hun werkzame jaren. Het komt in feite uit hun eigen portemonnee! Het zou toch van de zotte zijn dat je tijdens je 'gezonde' jaren waarin je wel kunt werken je scheel betaald aan premies en dat wanneer je ziek bent je dan maar van een zw-uitkering (of wat voor uitkering dan ook) moet afzien omdat het anderen ook niet zomaar komt aanwaaien. Hoe bekrompen kan je zijn En dat ts een wens heeft voor een 2e kind lijkt mij niets met haar ziektebeeld te maken hebben! Ook wanneer ze zwanger zal zijn blijft ze haar ziekte houden aangezien het ook nog eens chronisch is. Ze wordt dus echt niet betaald voor haar kinderwens, wat een onzin.
@tweemeisjes: Tuurlijk mag je je mening geven en daar voel ik me niet door aangevallen maar ik wil wel even een reactie terug geven, ik weet dat niemand anders die keus voor mij kan maken en dat heb ik ook niet gevraagd want die keus heb ik zelf al gemaakt. De echte rotperiode is weer voorbij en toen moest ik er ook niet aan denken om dan zwanger te zijn maar nu ik weer terug aan het krabbelen ben en weer zoveel mogelijk positief in het leven probeer te staan is het voor mij iets moois om naar toe te werken. En het telkens uit moeten stellen van de kinderwens was voor mij ook 1 van dingen waardoor ik me steeds meer depri ging voelen maar nu ik aan mezelf aan het werken ben besef ik dat er altijd wel een reden te bedenken is om het uit te stellen dus wanneer is er dan wel een goed moment komt die nog wel? Ik kies dit keer dus voor mezelf en niet voor een ander, dat heb ik heel mijn leven al gedaan. @Jessy77 BEDANKT!!!!!!!!!!!!! Ik vond het stukje van je heel fijn om te lezen en vooral omdat er bij het UWV dus wel mensen zijn die je begrijpen. Inderdaad voel je je vaak schuldig dat je thuis zit terwijl je echt niet anders kunt. Mensen zien aan de buitenkant niets aan mij en dat maakt het extra moeilijk. Zoals jij het beschrijft heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Nogmaals bedankt
Geen dank hoor Nee, ik vind dat je je echt niet schuldig hoeft te voelen! Dat er mensen zijn die geen uitkering willen zou als een nobel iets gezien kunnen worden, ik persoonlijk vind het gewoon niet zo'n slimme zet. Je bent er immers voor verzekerd, je draagt premies af, wordt maandelijks allemaal op je loon ingehouden, dus mocht je dan een keer ziek en je weigerd een uitkering dan is dat, vind ik, weggegooid geld. Daarbij is het zo dat 'gewoon stoppen met werken' niet voor iedereen weggelegd is. De meeste mensen die aan het werk zijn, zijn toch echt wel afhankelijk van hun inkomen, vooral met de zogenaamde crisisperiode. Dan is het eigenlijk al heel erg vervelend dat je terugvalt van 100% salaris naar 70% uitkering, die 30% inkomen dat je moet missen hakt er dan behoorlijk in hoor. En dan heb je nog mensen die een oordeel hebben over het ziektebeeld van iemand idd. Je moet tegenwoordig wel kreupel, mank, of half invalide zijn voordat ze vinden dat je terecht een uitkering verdiend. Is er aan de buitenkant niets te zien dan is het oordel 'aanstelleritis' al makkelijk gemaakt. Wat die mensen zich vaak niet realiseren is dat iemand, voordat er al überhaput een uitkering wordt toegekend, al allerlei onderzoeken door verschillenden arsten heeft moeten ondergaan. En laten dat nou (gelukkig) artsen zijn die echt wel weten wat ze zeggen aangezien ze daar jarenlang voor gestudeerd hebben. Ik begrijp op zich wel dat je je misschien wat opgelaten kunt voelen door zulke opmerkingen, maar probeer je je daar niet al te druk om te maken. Je bent ziek, dat is niet iets waar je zelf om vraagt of verzint maar iets wat door bekwame mensen beoordeeld is.
Zoals ik al eerder aangaf, voel ik me niet aangevallen en ik respecteer je mening ook hoor. Het is alleen zo dat je niet in ieders leven kunt kijken en vaak spelen er meer factoren mee dan je eigenlijk in de gaten hebt. Maar je bent vrij om je mening te geven ook al is die wat negatief.