Lieve allemaal Na 8 rondes proberen in 2012 ( met de nodige tegenslagen: man ziek, dochter verdacht van heupdysplasie wat gelukkig niet zo bleek te zijn, veel stress) was ik eindelijk zwanger! 25 sept een positieve test en een dikke week later de eerste echo met 7 weken. Een mooi kloppend hartje, wauw! Ik was zo gelukkig, mijn meisje van toennnet 2 jaar zou grote zus worden en wat voor 1! Ik voelde me zwanger met de bekende bijbehorende kwaaltjes. 23 oktober hadden we weer een echo. Een grote nachtmerrie want het hartje was met 9,5 weken gestopt.... Ik stortte meteen helemaal in. Waarom weer zon verlies? We waren ons eerste kindje (ons zoontje) in sept 2009 al verloren met 21 weken zwangerschap vanwege een ernstige hartafwijking. Gelukkig kregen we snel daarna onze mooie meid, maar nu weer een enorme klap.... Uiteindelijk ben ik op 1 nov gecurreteerd omdat er niets gebeurde. Bah wat ellendig allemaal weer. Helaas bleven er klachten en bleek op een echo dat er resten zaten. 17 december is er met een hysteroscopie het restweefsle verwijders. Ze hebben toen door mijn baarmoeder heen geprikt maar dit zou wel vanzelf genezen. 7 januari weer een echo: er was een heel klein restje te zien. Te verwaarlozen zei de gyn. Ook was er een eitje van 14 mm te zien, dus mijn cyclus had zich herpakt. Inmiddels zijn we in de vierde ronde beland na de MA. De terleurstelling iedere maand als ik weer ongesteld word is enorm groot. Ik ben er ook erg mee bezig, niet goed maar hoe zet ik die knop om? Ik ben zelf 29 maar mijn man is een behoorlijk stuk ouder en dat geeft mij ook wel wat druk. Hijs is fit en gezond hoor en een super leuke en lieve papa voor onze dochter. Zijn zaad is ook getest en prima van kwaliteit. We vrijen altijd in de vruchtbare dagen (dag 10 tot en met 18 om de dag) maar nog niks. Ik heb 15 april wel weer een afspraak gemaakt met de gyn omdat ik gewoon geen rust kan vinden na al het gebeurde en gewoon heel graag wil zien en horen dat alles er nu gewoon goed uitziet. Ik zou graag willen kletsen met meiden die ook bezig zijn na tegenslagen en het onzekere, verdrietige gevoel herkennen. De ansgt, wanhoop en het ongeduld.... Want ik heb lieve mensen om mij heen maar echt begrijpen doet volgens mij niemand het. Liefs Dreamer
Hallo Dreamer, Je hebt aardig wat meegemaakt. Ik herken me zelf heel erg in je verhaal. We zijn vanaf jan 2010 bezig met zwanger worden maar het is tot nu toe niet gelopen zoals we hadden gewild. Het zwanger worden lukt nu niet en ik was er heel veel mee bezig. Bij ons is tot nu toe ook niets gevonden. Op dit moment probeer ik andere dingen in te plannen voor afleiding en er minder mee bezig te zijn maar het is zo moeilijk. Vooral als anderen zwanger worden en weer bevallen. Dan is de confrontatie erg lastig. Groetjes
Hallo Dreamer en Logo, Ik wil ook graag meekletsen als dat goed is. Ik heb ook in oktober een kindje verloren na ruim 14 weken zwangerschap. Sindsdien ligt mijn hele hormoonhuishouding overhoop.. Ik ben sindsdien nog maar twee keer ongesteld geworden en wacht nu ook alweer 42 dagen :x Wel een aantal dagen bruinverlies gehad, dus hoop op het beste, maar niks wijst op komende ongi of mogelijke nieuwe zwangerschap. Dreamer, ook ik heb een man die stukje ouder is (ik ben 25)! Ik snap de frustratie echt helemaal!! Soms voel ik me ook zo bezwaard er weer over te beginnen, hoewel iedereen wel meelevend is. Bijkomstig probleem: ik heb een translocatie, dus de kans dat het weer misgaat is relatief groter bij ons Hopelijk vinden we zo wat steun aan elkaar! Liefs MaDe
Hallo Made, Natuurlijk mag je meekletsen! Wat vervelend dat je lichaam zo doet. Het is zo frustrerend als je lichaam niet doet wat je wilt. Gelukkig is mijn cyclus redelijk oké. Wij zijn 30 en 32 jaar. Het is niet echt oud maar ook niet echt jong. Ik merk wel dat ik hier best last van heb. Kunnen ze niets doen ivm translocatie? Wat houdt het precies in? X
Ja heel frustrerend! Maar toch fijn om te lezen dat ik niet alleen ben, jullie hebben het ook niet makkelijk (gehad). Translocatie wil in mijn geval zeggen dat er twee chromosomen aan elkaar geplakt zitten. Normaal heb je van ieder paartje twee losse strengels, dus twee chromosomen nr 1, twee chromosomen nr 2 t/m twee chromosomen nr 23. Uiteindelijk heb je dus 46 losse chromosomen, in paartjes gesorteerd. Ik heb maar 45 chromosomen, omdat ik van nr 13 en nr 14 slechts 1 losse heb en de andere 13 en 14 vormen samen een lange strengel. Dit betekent dat ik mijn dna verkeerd door kan geven, wat resulteert in ofwel trisomie 13, ofwel trisomie 14. Beiden zijn niet verenigbaar met het leven. Het kindje kan daarnaast ook drager zijn van mijn translocatie, maar is dan verder helemaal gezond. Uiteraard kan het kindje ook een normaal dna-patroon hebben. Heel verhaal.. hoop dat je het snapt. Jullie waren allebei een stuk verder in de zwangerschap dan ik.. Lijkt me nog veel moeilijker! Ik neem aan dat jullie je kindje gevoeld hebben, ik had dat nog niet. Hoe zijn jullie met het verlies omgegaan? Liefs
Hallo Made en logo Leuk dat jullie komen kletsen. Ja helaas is zwanger worden en zijn niet echt een roze wolk hier.... En bij jullie dus ook niet zo te lezen. Jeetje logo eerstookeen kindje verloren met 24 weken en daarna twee miskramen en nog geen kindje wat moeilijk zeg!! MaDe jouw verhaal is ook niet niks. Jeetje wat ingewikkeld allemaal he... Hoeveel ouder is jouw man als ik vragen mag? Ons eerste kindje heeft altijd nog een plekje in ons leven. Zo herdenken wij elk jaarzijn geboortedag en heeft hij een plekje thuis met spulletjes een foto en kaarsjes. Ik was heel trots na de bevalling toen hij op mijn buik werd gelegd. Ik was toch mama geworden en hij was zo klein maar zo mooi al! De dagen erna waren heel moeilijk. Drie dagen na zijn geboorte is hij gecremeerd, het ergste was hem daar achterlaten en hem nooit meer kunnen zien en voelen. Helemaal verwerken doe je het nooit. Ik heb er veel over gepraat (nog wel met sommige mensen). We hebben veel fotos gemaakt en veel symbolische dingen gedaan. Dat helpt mij heel erg. Voor de MA van oktober heb ik ook een doosje gemaakt met daarin de echo fotos, kaartjes, test en andere aandenken. We hebben ook een boompje geplant, toch fijn dat er iets doorleeft. Het is een geschenk dat ik wel een dochtertje heb. Datmaakt de wens voor een brusje niet minder. Die wens is heel groot en elke maand lijkt zo lang te duren.... We zijn al met al zoveel tijd al kwijt geraakt. Fijn dat we zo alvast een clubje hebben om te kletsen! Liefs D
Hallo Dreamer, Mijn man is 12 jaar ouder. Wij hebben inderdaad ook een doosje voor ons kindje met de echofoto's, zwangerschapstesten en alle informatie vanuit het ziekenhuis etc. Ons kindje was nog niet zover ontwikkeld, maar we hebben toch voetafdrukjes gekregen. Die staan nu in een fotolijstje in de kast. Daar ben ik echt heel trots op en super blij mee. Zo heeft hij/zij toch een plek in ons huis. Heel stom is dat, maar ik heb ook het gevoel zoveel tijd te verliezen. Al met al was ik nu over 2-3 weken uitgerekend geweest. Nu is het nog maar de vraag of we uberhaupt in 2013 nog een kindje zullen krijgen. Of in 2014 voor dat geval. Omdat wij zelf voor zwangerschapsafbreking gekozen heb, vraag ik me soms wel eens af of ik de natuur niet op zijn beloop had moeten laten gaan. Want misschien zou dat de enige keer geweest zijn dat ik een kindje in mijn buik kon voelen. Nu heb ik dat bijzondere natuurlijk niet kunnen ervaren. Maar aan de andere kant weet ik donders goed dat ons kindje 0% kans had en het beter zo is. Maar ik probeer, ondanks alles toch positief te blijven! Hopelijk lukt het ons allemaal om een gezond kindje te krijgen en te kunnen genieten van de schopjes en de dikke buiken Ik hoop dat we allemaal wat aan ons clubje zullen hebben! Liefs MaDe
Hoi! Mooi, elk aandenken is er 1! En dat moet je zeker koesteren. Ja die dubbele gevoelens en twijfels zijn normaal hoor. Je hart en hoofd zitten dan gewoon niet op 1 lijn. Dat is ook gewoon heel moeilijk er komen zoveel emoties los! Heb je al een beetje een manier gevonden er voor jezelf mee om te kunnen gaan? En je zegt dat je positief probeert te blijven, goed zo! Er komt vast nog een kindje voor jullie! En ja die uitgerekende datum pffff die zijn zo erg! De mijne was 22 mei. Hoopte dan weer zwanger te zijn maar dat is de vraag nog maar, zolang hebben we niet meer! Ik ben mijnpositiviteit een beetje kwijt . Ben soms bang dat er iets niet goed is met mn baarmoeder na al dat gerommel en noem maar op. Sexen wordt al zo gepland, zwangere vrouwen maken me stikjaloers, ik wordt gek van mezelf soms. Niet naar de sauna rond mn ovulatie, overal op letten.... Kan moeilijk ontspannen. Mijn cyclus is tot nu toe wel vrij regelmatig gelukkig. Die pech hebben jullie ook nog eens dat dat niet zo is.... X
Nou ik heb dat soms ook wel hoor! Ik moet zeggen dat ik de dood van ons kindje inmiddels wel geaccepteerd heb, vooral door er veel over te praten en ook doordat het lijstje met de voetafdrukjes er is. Dat kan je toch aan mensen laten zien en dan is het voor anderen ook wat concreter en kunnen ze zich beter een voorstelling van het geheel maken vind ik. Ik mis nu vooral het idee van het zwanger zijn en het uitkijken naar een baby'tje. Natuurlijk mis ik ons kindje wel, maar ik heb er ook vrede mee dat dit de beste oplossing voor hem/haar was. Het lukt me ook niet altijd om positief te zijn, maar ik doe mijn best! Ik snap je twijfels! Ik heb ook een tijd gedacht dat er misschien wel verklevingen zitten door de curretage, of dat ik geen eisprong heb. Dat laatste heb ik nog steeds wel, ik ga de volgende ronde ook kijken of ik m'n ei kan ontdekken met ovulatietestjes. Als ik geen ei kan ontdekken, heb ik me voorgenomen naar de huisarts te gaan. Misschien dat zij dan verder kunnen helpen, want ik ga echt niet elke keer meer dan 40 dagen wachten. Ik heb wel eens gelezen dat er bij lange cyclussen vaak geen eisprong is. Mooie datum 22 mei Mijne is/was 17 april, dus dat zullen wij niet meer redden. Of het moet zijn dat het bruinverlies van afgelopen week een voorbode is voor iets moois. Maar daar ga ik niet vanuit Maar ik kan me helemaal inleven in je verhaal! Ik word ook heel erg jaloers door andere zwangere vrouwen. Ik baal daar ontzettend van. Je wilt uiteindelijk ook zelf je vreugde delen als je zwanger bent, maar nu is het even ronduit klote om het bij anderen te zien. Een vriendin van mij is nu 8 maanden ver en ik merk dat ik haar ontwijk. Is voor haar natuurlijk ook niet leuk. Ik heb hier nog niet echt een oplossing voet gevonden moet ik zeggen. Het sexen doen wij standaard om de dag, omdat ik dus niet weet wanneer ik ovuleer. Aan de ene kant geeft dit veel onzekerheid omdat ik nooit weet wanneer ik eventueel een zwangerschapstest kan doen, maar aan de andere kant geeft het wel een soort van houvast en structuur. Wij vinden het allebei niet erg en het is een soort van 'gewoonte' aan het worden. Niet storend, maar inderdaad ook niet echt spannend en spontaan meer Niet kunnen ontspannen is inderdaad heel vervelend! Gaan jullie wel eens weekendjes weg? Eventjes ertussen uit? Ik merk dat ik bezig moet blijven met dingen, anders ga ik teveel nadenken! Leuke dingen helpen dan heel erg. Over een paar weken gaan wij een weekendje weg naar Parijs en Brussel voor onze eerste trouwdag Nou het is een heel verhaal geworden Fijn om te lezen dat heel veel dingen toch niet 'raar' zijn ofzo en dat er meer mensen zijn hetzelfde ervaren en voelen. Liefs MD
Hoe snel was je de laatste x zwanger? Heb je geen ovulatiepijn oid? Ik denk m altijd te voelen, maar of t klopt???
Nee geen ovulatiepijn, maar dat had ik voor mijn zwangerschap ook niet, dus geen verrassingen daar. De vorige keer was ik de vierde ronde zwanger, maar ook wel enigszins onregelmatige cyclus. Nu zitten we in de derde ronde, maar elke ronde duurt nu een stuk langer en mijn cyclus ligt nu veel meer overhoop. Duurde het bij jou/jullie lang? Liefs!
Goedemiddag dames, Zou ik mee mogen kletsen met dit draadje? Ik ben net ongi geworden en zit hier een beetje moedeloos mee te lezen. Vorig jaar oktober na 4 jaar! eindelijk een positieve test in handen maar na 7,6 weken (13 november 2012) geen kloppend hartje. En vanaf dat moment is het elke maand afwachten en dan die teleurstelling. Ik wil ook zo graag weer maar we zijn nu maanden verder en nog niets. Vanaf de eisprong tot menstruatie vind ik zo een rot tijd. Hoop hier lotgenoten te vinden. Ik heb de verhalen gelezen, wel heftig wat jullie hebben meegemaakt.
Hallo Made, Ik begrijp je verhaal denk ik. Als het goed is mag je dan wel een IVF traject in waar ze bekijken welke eitjes en spermacellen goed zijn? Of kan dat bij jullie niet? Ik heb inderdaad Daan* een aantal weken gevoeld. Dat was echt super en eigenlijk ben ik zo blij dat ik dat mocht meemaken. Een moeilijk moment was wel dat ik op het moment dat Daan* aan het schoppen was een kistje aan het uitzoeken was. Verder kon ik hier wel erg van genieten en mijn man heeft het zelfs kunnen voelen! Al was dat heel zacht! De verwerking is erg zwaar, maar ik heb het nu redelijk geaccepteerd al zit ik mijn verhaal wel met tranen in mijn ogen te typen. Het verwerken heeft veel tijd gekost en veel psychologen. Ik ga er nu redelijk mee om maar waar ik nu tegenaan loop is dat ik niet meer zwanger word. Dat frustreerd zo erg! Hoe gaat het met jou?
Ja een aandenken is zeker fijn. We hebben nog zo veel spullen van Daan*. We hebben zelfs een kluisje gekocht voor de spullen. Haha! Ik ben super blij met een badcapje waar hij in heeft gelegen. We hebben deze speciaal laten maken. Die uitgerekende data zijn erg moeilijk. Ik hoop ook steeds zwanger te zijn maar het is nog niet goed gegaan Ik herken zo het stukje van dingen laten en moeilijk kunnen ontspannen. Ik wil zo veel doen maar eigenlijk durf ik heel veel dingen niet. Wel probeer ik stukje bij beetje mijn normale leven een beetje op te pakken maar dat is zo moeilijk. Hoe denken jullie over sporten na de eisprong en wat doen jullie met eten/ drinken? Waar houden jullie rekening mee? O ja en jaloers zijn. Zucht... Ook herkenbaar! Eerst maakte ik me hier super zorgen over en voelde ik mij schuldig maar daar ben ik maar mee gestopt.
Super hè van die afdrukjes. Wij zijn er ook zo blij mee. We hebben ze ook op het kaartje laten drukken. Ik herken je zo in de zwangerschapsafbreking en je twijfels. Die heb ik nu ook zeker nu we zo lang moeten wachten op een zwangerschap. Maar ik denk dat we allemaal in ons hoofd moeten houden dat we het gedaan hebben voor ons kindje! X
Adria welkom bij ons clubje Alleen jammer dat je dit ook mee moest maken. Ik vind de tijd tot mijn menstruatie ook lastig, al merk ik de laatste tijd dat ik hier wel een beetje afstand van kan nemen. Al kost het wel veel energie en tijd.
Hallo Logo, Wij mogen inderdaad IVF met PGD doen, dan kijken ze voor de terugplaatsing of het met de chromosomen allemaal goed zit. Ik probeer dit echter als een soort van joker te beschouwen, een laatste redmiddel. Want wat als die drie pogingen niets opleveren? En daarnaast is het alleen in Maastricht mogelijk, wat voor ons 2 uur enkele reis is. Uiteraard heb ik het ervoor over, maar liever nu nog niet. Eerst maar eens zelf proberen nog. Het voelen van je kindje lijkt me inderdaad dubbel, verdrietig maar wel heel mooi. Ik kan me goed voorstellen dat dat het verdriet erger maakt. Ook ik heb regelmatig de tranen in mijn ogen, dus ik snap je helemaal. Ik loop ook vooral tegen het niet meewerken van mijn lijf aan! Het onzekere is zo frustrerend. En als het dan weer raak mag zijn, is het maar de vraag of het goed zit. Pfff zwanger zijn en zwanger worden moest leuk zijn toch Maar goed, hoop blijven houden dames!
Ik probeer zoveel mogelijk bezig te blijven. Ik heb een fulltime baan en daarnaast gaan we vaak op bezoek bij vrienden en familie. Als ik niks te doen heb, merk ik dat ik een stuk somberder ben. Eten en drinken: ik drink zowiezo geen alcohol, dus dat ik voor mij geen issue. Het eten probeer ik wel een klein beetje op te letten met rood vlees etc. Verder drink ik niet teveel koffie (1 kopje in de ochtend) en niet teveel zwarte thee. Maar ook dit deed ik al niet heel veel. Wel slik ik trouw mijn foliumzuur. Wat doen jullie met eten en drinken? Ik denk dat je ook daar niet al te veel mee bezig moet proberen te zijn. Ook mensen die per ongeluk zwanger zijn en desondanks een wijntje drinken, hebben vaak een goede zwangerschap. Maar toch, ik snap het gevoel en de drang wel hoor! Liefs x
Hallo Adria, Welkom Spijtig om te lezen dat jullie zo lang hebben moeten proberen en dan zo snel al slecht nieuws kregen Heb je enig idee waarom het bij jullie zo lang moest duren? Zijn er tests uitgevoerd bedoel ik dan? Liefs MaDe
Ja als ik zwanger mag worden is het ook weer zo onzeker. Is het dan wel goed? Ik begrijp dat je nog wil wachten met de IVF het is toch een heftig traject. Zelf drink ik zeer weinig alcohol. Dat deed ik al dus dat is geen verschil. Ik heb heel veel moeiten met eten. Ik kijk na mijn eisprong steeds op alle verpakkingen en heb moeite met uiteten gaan. Zo frustrerend! Ik slik ook foliumzuur. Al vanaf 2010 Sporten vind ik zo moeilijk bang dat het fout gaat in het begin maar ik weet ook dat dat eigenlijk niet nodig is.