Ik ben niet alleen, maar voel me wel zo, mag dat dan ook hier? Mn verhaal in het (zeer) kort, in de hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en/of mij wat objectief advies kunnen geven. Na een aantal jaren een relatie ben ik nu halverwege mn zwangerschap. Al vanaf het moment dat we erachter zijn gekomen, is m'n vriend in paniek. Bang -overtuigd- dat hij niet gelukkig gaat worden met een kind in zijn leven. Dat hij zijn vrijheid en zorgeloosheid voorgoed kwijt is. Dit uit zich in somberheid en chagrijn gedrag naar mij. Hij irriteert zich aan alles van mij en er is weinig ruimte voor liefde. Terwijl hij wel zegt heel veel van mij te houden. Toch twijfelt hij ook of hij bij mij wilt blijven. Dit doet hij overigens al een paar jaar, maar ik heb nooit ingezien (of willen inzien misschien) hoe bepalend die twijfel is bij hem. Het breekt me nu op. De zwangerschap is tot stand gekomen na wederom een periode van veel getwijfel: wel, niet, wel, niet een kindje willen. Op het moment dat het een nee was, werd ik zwanger. Gepland/ongepland -het is maar hoe je het bekijkt... Inmiddels kan ik niet meer goed omgaan met het getwijfel: de twijfel over mij/de relatie, maar ook zijn paniek over het kindje dat gaat komen. Hopelijk herkent iemand dit verhaal en kan mij wat tips geven. Liefs
Ik herken het gelukkig niet, maar ik zou mezelf nu wel echt gaan afvragen of je bij hem wilt blijven. Je wilt toch duidelijkheid? Wat heb je aan iemand die altijd maar twijfelt, ik zou het echt verspilde tijd vinden. Je word toch niet gelukkig als je weet dat de ander niet zeker is of hij wel bij je wil blijven.. Sterkte in ieder geval!
Knoop doorhakken. Ik zou zeggen dat je niet voor hem wil gaan, als hij niet 100% voor jou gaat. "Jij kan de keuze niet maken, dus doe ik dat nu". Die twijfel lijkt mij vreselijk. Dan maar duidelijkheid. Misschien komt hij op hangende pootjes terug.....
Misschien blijft hij eeuwig twijfelen en ben je dus rest van je leven alleen maar niet alleen. Hierover maar eens goed in gesprek gaan en je afvragen wat je zelf wilt
Waarom zou je nu de knoop door moeten hakken? Alleen zwanger zijn is zwaar en misschien heeft hij wel even tijd nodig er aan te wennen. Ook al twijfeld hij al lang. Als de baby er is kan je altijd nog besluiten uit elkaar te gaan. T is niet alsof je zwanger en wel lekker gaat daten. Hoe lang ben je nu zwanger? Is hij een moeilijke praten? Weet je waar z'n angsten vandaan komen? Angst om vrijheid kwijt te raakten zal vast niet het achterliggende probleem zijn. In elk geval heel veel sterkte.
Ik ben ook eerder geneigd om te zeggen "Zie het aan tot een paar maanden na de bevalling en beslis dan". En desnoods beslis je op dat moment in zijn plaats. Met eeuwige twijfel over jullie relatie en kinderen zou ik niet kunnen leven. Maar als 't eigenlijk een twijfel is die er al jaren is, dan zou ik kijken hoe hij effectief reageert als het kind er is. En hem dan ook wel een paar maanden de kans geven om erin te groeien. Misschien ook es praten als dat kan met je schoonmoeder? Of die twijfel niet toevallig iets is dat al heel zijn leven speelt? Dan kan je nog altijd nadien bepalen wat je ermee doet en of je ermee kan leven ...
Twijfel, twijfel, twijfel. Je gaat er zelf ook van twijfelen he. Wat doe je dan. Stel hem, of jezelf, voor een keuze. Wil je samen verder? Ga er dan voor en stop met twijfelen. Twijfel je? Of is het een zachte nee? Maak er dan een einde aan. Nu twijfel je nog. Als straks het kindje er is kan het twee kanten op gaan. De goede kant, van verbintenis, maar ook de slechte kant. Straks maak je om de kleinste dingen ruzie en is er altijd spanning in huis. Dan sta je voor een punt, ga je scheiden of niet? Wil je dat je kindje dat meemaakt? Alleen zwanger zijn, zal niet altijd prettig zijn. Maar er zal altijd iemand voor je zijn. Ouders, andere familie, kennissen of vrienden. Laat het daar dus niet op afhangen. Maak een keuze, die is belangrijk, want het is een keuze voor jou en je kindje. Je kindje heeft de toekomst, denk daar aan.
Ik herken dit! Bij mijn eerste zwangerschap reageerde mijn man ook zo, hij was vooral bang voor zijn 'eigen' tijd. Hij heeft overigens niet uitgesproken dat hij aan mij twijfelde, maar wel over het kindje. Door mijn hormonen was ik heel bang dat hij weg zou gaan. Dat heeft een hoop verdriet gegeven. Inmiddels is onze dochter 2 en ik kan mij geen leukere vader voor haar voorstellen, wat is hij gek met haar en super trots! Wat mij hielp was door het wel te bespreken, maar er niet bovenop te zitten. En door ook mijn 'angsten' te benoemen, zodat hij merkte dat hij niet de enige was. Lieve meid, ik hoop dat je hier wat mee kan en wens jullie het allerbeste!
Lieve Babyjongen, wat een vervelende situatie, zeg! Als hij wel veel van je houdt, is het misschien een idee om samen met iemand te gaan praten. Jullie krijgen nu samen een kindje, dat is een feit. Gaan jullie dan alsnog uit elkaar, dan heb je in ieder geval alles geprobeerd... En ja, zijn leven gaat dan grondig veranderen. Wel op een hele leuke manier, maar voor sommige mensen is verandering gewoon heel eng. De angst voor het onbekende. Vergeet niet, dat als je kindje straks geboren wordt, er ook een vader en een moeder geboren wordt Voor vaders gaat het pas echt leven als ze hun kindje voor het eerst zien. Ik ken een jongen, die 9 maanden heeft geroepen dat het voor hem niet hoefde. Toen zijn kleine net twee uurtjes op de wereld was, kwam ik hem tegen onderweg naar de supermarkt. Hij zag eruit als een glimworm. Trotser kon niet In ieder geval heel veel sterkte!
Als hij nou alleen zou twijfelen sinds de zwangerschap zou ik adviseren het aan te kijken, er zijn heel veel mannen die het eng vinden en niet weten hoe ermee om te gaan! De baby groeit in jou en hij bekijkt het van een zijlijn, dus heeft al een achterstand als het ware aan hechting met het kindje! Ik lees echter in jouw verhaal dat hij al jaren twijfelt aan jullie relatie? (Of twijfelt hij al jaren aan een baby, maar niet aan jullie relatie?) Als dit zo is dat hij al jaren aan jullie twijfelt dan zou ik persoonlijk nog voor de bevalling een keuze maken. Wil je dit? Kan je die twijfel aan? Is de kans groot dat de kleine dit straks mee krijgt? Dit alles zou ik namelijk voor willen zijn.. sterkte