Sorry als ik het verkeerd heb geplaatst. Ik moet even wat kwijt. Heb ook al eerder hierover een topic geopend toen ik zwanger was dat ik bang was dat ik niet mijn gevoel durfde te laten spreken tegenover anderen. Ik ben afgelopen woensdag wezen zwemmen voor het eerst met de kleine. Helemaal geweldig, en papa heeft aan de kant foto's staan maken. Het was ontzetten leuk allemaal. Op een gegeven moment moesten wij liedjes gaan zingen. Ik voelde mij zo voor lul. Ik kende ten eerste sommige nummer niet, maar ik moet er gewoon heel erg aan wennen.. Ik voel me dan zó'n saaie, koele moeder. Die niet met hoge stemmetjes praat. Ik zeg eerlijk dat ik gewoon heel weinig ervaring heb met kinderen. Ik was laatst ook op een kinderparty. Ik voel mij dan totaal geen moeder. Ik durf geen initatatief te nemen naar andere kindjes en te zeggen. ''Kom timmetje we gaan lekker puzzelen''. Of gewoon kinderdingetjes. Ik ben thuis absoluut geen koele moeder vind ik. Maar soms ben ik bang als anderen mij zien met Yocena dat ze denken dat ik een saaie moeder ben. Ik durf gewoon niet overenthousiast te doen waar andere bij zijn. Ik maak mij soms als druk als we straks een verjaardagsparty thuis moeten houden van Yocena. Ik met al die kinderen. Ik klap dicht Iemand hier last van, en wat kan ik ertegen doen of groei ik hierover heen?
hoi het gaat vanzelf beter. je groeit er gewoon in. en verjaardagspartijtjes hoeven nu nog lang niet. ik was ook niet zo toen ik net mama was. had ook nog geen ervaring met kinderen. blijf gewoon jezelf, en dat is goed genoeg voor kindjes. die hebben liever iemand waar ze gewoon lekker zichzelf bij kunnen zijn dan een opgeklopte moeder die zich overal mee bezig houd. hier voelen alle kindjes die komen zich thuis, en ik laat ze gewoon lekker gaan. ze weten dat ik er ben en ze altijd naar me toe kunnen. voel je er niet rot over, je bent vast een goede mama zoals je bent, en die ervaring komt vanzelf.
ten eerste: ik ben ook niet zo'n kindermoeder hoor. Ik heb tegen mijn dochter nog nooit met zo'n belachelijk hoog stemmetje gesproken, gewoon normaal. Niks mis mee. En de babys van een ander...nee, hou maar. Ik vind alleen mijn eigen kinderen leuk. Je hebt nou eenmaal kindermensen en andere mensen. Ik ben ook geen paardenmens. Kan toch? Maak je niet te druk, en al helemaal niet wat anderen denken.
Ik herken het wel een beetje hoor! Ik was eerst ook zo... Maar goed, als je juf bent/ wilt worden (zoals ik) moet je soms wel eens wat! Op een gegeven moment heb ik mezelf een houding aangemeten van: Sch*t eraan hebben! Niemand op het zwemmen weet dat je eigenlijk wat terughoudend bent, dus als je gelijk enthousiast meedoet denk iedereen ook dat je zo bent! Dat maakt het voor jezelf ook makkelijker.... Want elke keer als je weer zwemmen hebt (of iets anders) wordt de stap/ drempel steeds moeilijker en hoger om wél losser te zijn! Dus gewoon gelijk doen en denken, wie doet me wat!
Klopt wel, maar er is een verschil tussen niet willen en niet durven (omdat je dus denkt dat je voor lul staat)
Marsab je heb daar wel gelij in. Ik zou het wel willen (al ben ik als persoon niet zo) Maar het is meer dat ik het niet durft. En om te zeggen dat ik geen kindermens bent vind ik raar om te zeggen als moeder. Maar het is eerlijk gezegd wel een beetje zo. Het is inderdaad gelijk doen en dan weten ze niet beter. Een klein voorbeeldje is de familie. Iedereen weet hoe ik ben. En opeens ander te doen dan ze gewend zijn vind ik zo eng. Terwijl ik het wel graag zou willen.
Ik ben leerkracht en heb ook met kleuters gewerkt, ben dus wel gewend mijn stem aan te passen. Komt nog wel joh, als je kleine straks gaat praten of als je boekjes voor gaat lezen. En zeker niet raar voelen ofzo hoor. Jij bent zijn/haar moeder dus je bent toch al fantastisch
Ik vond dit topic beter passen bij baby en dreumes, vandaar dat het verplaatst is. Maar nu mijn ervaring over het moeder zijn. Ik ben ook geen superzorgende blije happy met de kinderen meespelende moeder, terwijl ik wel fulltime thuis ben. Voor mezelf heb ik min of meer de verdeling als volgt: Ik ben Kiki en vooral Kiki, daarbij ben ik getrouwd en uit onze relatie zijn straks 3 kinderen waar ik ontzettend veel van hou. Tuurlijk speel ik met de kids en probeer ik de aandacht evenveel te verdelen over de kids. En af en toe doe ik ook lekker gek met de kids en op die momenten kan het me heel weinig schelen wat een ander daar van denkt. Ik heb niet het gevoel dat ik op de wereld ben gezet om als zorgzame moeder mezelf helemaal weg te cijferen voor de kinderen, ik doe ook echt mijn eigen dingen nog. En in mijn ogen vind ik een zorgzame "hoetsiekoetsie" mama al snel overdreven... (ik ben opgevoed met het idee: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg). Ik heb wel gemerkt dat je "vanzelf" in die rol groeit, nu ons dochter op school zit, sta ik ook meer open voor andere kinderen. En tot mijn stomme verbazing zie ik de mama's die superzorgzaam zijn tegen precies dezelfde dingen aanlopen al de "koele" mama's, ook hun kindjes luisteren lang niet altijd, ook hun kindjes worden vies, ook hun kindjes kunnen jengelen... Mijn conclusie is dan ook, blijf zoveel mogelijk jezelf, met al je "gebreken", op die manier speel je geen rol en weet je kindje ook wat hij/zij aan je heeft. Honderd kinderen = honderd verschillende moeders met ook honderd verschillende opvoedstijlen... En in elke stijl zit wel iets wat je tegenstaat of juist er aanspreekt, opvoeden is iets wat je leert door het te doen en vooral wat bij jou past. Groet van Kiki
Ben het helemaal met Kiki eens. Elke moeder is anders en doet het op haar eigen manier. Jij bent Yocena's moeder, dus maak je niet druk om andere kinderen, als Yocena zich maar bij jou op haar gemak voelt (en dat doet ze). Nu ik moeder ben wil dat niet zeggen dat ik opeens alle kinderen leuk vind. Integendeel, ik kan ze nog net zo irritant vinden als voor mijn moederschap! Als je niet met een gek stemmetje wilt praten, moet je dat ook niet doen. Ik ben iemand die als enige niet meezingt bij 'lang zal ze leven' op het werk bijvoorbeeld, want ik heb daar een hekel aan. Voor mijn kindje zing ik de hele dag, vind ik heerlijk. Echt hoor, ik zou mezelf niet teveel opleggen als ik jou was. Gewoon lekker genieten van het zwemmen met je meisje. En als ik heel eerlijk ben: ik vind het soms een verademing om een moeder te zien die lekker rustig en zichzelf blijft bij haar kindje in plaats van de hele stemmen-trukendoos open te trekken! groet Amber
Whahaha, moet even lachen om de benauwde ondertoon in je bericht Niet gemeen bedoeld hoor... En waarom ik er ook om moet lachen.......Het is alsof ik mezelf hoor praten, maar dan zo'n 3 jaar terug. Brrrr, ik ging het liefst andere kinderen uit de weg, ik wist totaal niet hoe ik met ze om moest gaan..Toen Milan nog baby/peuter was, ging dat me nog goed af, maar toen moest hij naar de peuterspeelzaal Help, wat heb ik me ellendig gevoeld in het begin..En dan ook nog hulpmoeder zijn 1x in de zoveel tijd..Al die kinderen die op je af komen met snotneuzen (die ik meestal richting 1 van de juffen afwimpelde 8) ), "ik moet plasssssseennn", "wil je voorlezen", "wil je helpen puzzelen" en nog meer van dat peutergebeuren..Maarrrr, het wonder geschiedde, ik ben er ingegroeit. Ben zeker geen "hogepiepstemmetjes en zingalleliedjesmee" moeder geworden, maar ik durf me wel vrij te bewegen nu op de psz Ik ben een no nonsens moeder en zo gedraag ik me ook naar andere kinderen toe en dat werkt prima (al hebben de verlegen typetjes daar ìetsjes moeite mee soms, wss straal ik toch iets uit ) Jezelf blijven en je niet aan willen passen naar hoe je "denkt" dat het moet, dat is het sleutelwoord!
Het is ook niet de bedoeling om een rol te spelen, dat was ook helemaal niet mijn intentie... Maar meer een advies om wat opener te zijn/ worden... Aangezien ze dat graag zou willen en ook wel kan, maar dus niet durft. Vandaar dat je soms de: wie doet mij wat, houding aan moet nemen.... En dit geldt niet alleen voor het onderwerp kinderen, maar eigenlijk voor alles. Soms wordt er wat té veel gelet op: Wat zullen anderen van mij vinden, als ik dit of dit doe? :-k Nou gewoon jammer dan, toch?! Ze denken maar!
Ik zeg over mezelf ook altijd dat ik geen echte 'zorg'-moeder ben. Ik vind de leeftijd die evi nu heeft bijv. ook leuker dan dat hele kleine. Mijn man zou bv. wel 6 kinderen willen, maar ik vind 2 meer dan genoeg (als ons een volgende gegund is). Ik wil ook nog een beetje mezelf blijven. En ik hou heeeel erg veel van Evi, maar ik heb ook weleens een dag dat ik denk 'nu zou ik weleens ff lekker alleen iets willen doen. Gewoon waar ik zin in heb'. Ik heb me daar ook weleens schuldig over gevoeld, maar nu ben ik inderdaad meer zo gaan denken dat je gewoon ook hele verschillende moeders hebt.
Ja, ik herken me er wel een beetje in, maar meer in de zin dat ik weinig met andermans kinderen heb. Op een enkele uitzondering na. Het is wel minder dan voor ik een baby had, daarvoor keek ik echt nooit in een wagentje en ik wilde ze ook liever niet op schoot met kraamvisite. Al kan ik me er ook niet druk om maken, krijg er niet de zenuwen van, ik heb er gewoon weinig behoefte aan. Ik praat wel vrolijk tegen haar, maak rare geluiden etc., wat ik bij een volwassene niet zou doen, maar ik zet geen zijen sokkenstem op. Op het consultatiebureau zit ook zo'n verpleegkundige, die praat ook met zo'n bepaalde stem, ook tegen mij, alsof ik een kleuter ben, ik vind dat heel irritant, krijg altijd de neiging om haar door elkaar te schudden om te kijken of ze ook een zware, boze stem op kan zetten . Maar goed, ik dwaal af ! Je kunt gerust gezellig mee zingen en gek doen hoor in het zwembad, als je daar zin in hebt. Als je er geen zin in hebt of het ligt niet in je karakter, dan zou ik het niet doen. Zoveel moeders, zoveel karakters.
Ik kan het me heel goed voorstellen. Ik ben altijd zoooo bang geweest om wat anderen van mij vonden... Ik heb mijn nichtjes en neefjes altijd behandeld als minivolwassenen.. Dus gewoon tegen ze praten, ik zong nooit liedjes mee, terwijl mijn man uit een gezin komt waar zo ongeveer voor iedere sch**t een lied word aangeheven.. En vooral bij baby's had ik zoiets van "wat wil je nou?" als ze me met van die grote ogen aankeken... Maar ik moet zeggen dat het in de loop van de tijd beter gaat, thuis ben ik nu de halve gare die de rara stemmetjes enz doet... En bijv bij de ah ben ik die mafkees die hele verhalen loopt te kletsen tegen haar kind "wat zullen we eten?" En als ik dan geen antwoord krijg (natuurlijk niet ) "Aan jou heb ik ook niks.." Het is gewoon een kwestie van oefenen. Begin gewoon in een situatie waar je je op je gemak voelt, of waar niemand je kent. En dan bedoel ik niet in het zwembad, maar meer tijdens het boodschappen doen of als je aan het wandelen bent. Succes! En het komt echt goed!