Oke, het onderwerp spreekt voor zich denk ik.. Maar om het even nader toe te lichten.... Ik ben zo bang dat ik van de tweede niet zo veel kan houden als van de eerste! Ik weet niet waarom..... maar als ik erover nadenk... Ik heb een moeilijke start gehad met mijn dochter....(1e) Ze at ontzettend slecht en we hebben ons echt het eerste jaar alleen maar op dat stomme eten gefocust... (mede dankzij consultatiebureau, maar dat terzijde) Daardoor heb ik het idee dat ik veelminder van haar heb genoten dan ik had kunnen doen.. Nu sinds een tijd alweer gaat het een stuk beter en merk ik echt dat ik steeds meer en meer van haar ga houden! En ze is echt mijn kleine princesje! en ze is en blijft mijn eerste wondertje... dus dat blijft toch speciaal! Ook voel ik me nu een beetje schuldig dat ze ons straks moet delen. Lijkt wel of ik haar extra verwen sinds ik zwanger ben Tuurlijk is het voor haar ook heel leuk dat er een broertje of zusje komt... maar er zal toch veel veranderen.... Zal ik straks van ons babytje evenveel kunnen houden als van mijn dochter? of zal dit ook moeten "groeien"....? Mijn moeder verteld me dat het allemaal vanzelf gaat en dat ik me geen zorgen moet maken.. maar toch doe ik het wel een beetje eerlijk gezegd... zijn er meer mama's die hier last van hebben? Vast bedankt en sorry voor het lange verhaal Sorry... verkeerde plaats!?! wilde in zwangerschap zetten maar blijkbaar zat ik al hier in gezondheid....
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar dit wel meegemaakt met mijn schoonzudje. Zij had dezelfde angst als jij. Maar het gaat echt vanzelf! Na een paar weken is het alsof ze er altijd geweest is. En ja, je dochter zal het misschien wel even moeilijk hebben straks. Maar in het geval van schoonzus was dat pas toen de baby ging kruipen. En nu ben je waarschijnlijk wat meer ontspannen wat het eten betreft omdat je het al een keer hebt meegemaakt! Het gaat helemaal goedkomen!
Ik geloof ook dat het goedkomt, je wilt dit kleintje immers ook heel graag en zorgt er nu vast al goed voor, dus ja - dat zit wel snor
Het klinkt mij in de oren alsof je twee dingen door elkaar haalt... Ik lees er namelijk een beetje uit dat je bang bent dat je dochter straks niet voldoende aandacht zal krijgen... Tuurlijk krijgt ze straks minder aandacht en dat is ook heel gezond: ze zal moeten leren dat de wereld niet om haar draait, (enigst kinderen die dat altijd wel hebben gehad, worden hele vervelende volwassenen...). Je dochter zal het er in het begin misschien moeilijk mee hebben, alhoewel ik je alvast wil waarschuwen dat kids donders goed aanvoelen wanneer jij je schuldig voelt en daar gretig misbruik van weten te maken! Trap dus niet in die val en weet dat je straks nog net zo veel van haar houdt als nu, ook al kan ze minder aandacht krijgen. Heeft ze toch moeite met het feit dat ze jou straks ineens moet delen, dan zijn er wel hadige trucjes om dat op te lossen: haar laten helpen met de baby verzorgen, apart tijd voor haar nemen als de baby z'n middagdutje doet, dat soort dingen. Mijn moeder had altijd een aparte tas met speelgoed waarmee we alleen maar mochten spelen als zij de baby de borst gaf. Heel slim: wij waren zoet met dat speelgoed (en hadden geen tijd om ons te realiseren dat mijn moeder even geen tijd voor ons had, ) en zij had rust voor de baby, Het klopt dat je kind vooral liefde nodig heeft om een evenwichtige volwassene te worden. Maar liefde is niet altijd hetzelfde als aandacht en aandacht kan ontzettend liefdeloos zijn, (ook -misschien wel juist- als je het doet om je kind tevreden te houden).
Heb ook wel gemengde gevoelens hierover, ben ook best bang dat ik straks mijn dochtertje tekort doe, probeer haar wel zoveel mogelijk erbij te betrekken, hoop dat ze niet te jaloers is, weet dat het houden van vanzelf gaat, want die liefde voor je andere kindjes gaat natuurlijk nooit weg en voor het nieuwe kindje is er ook genoeg liefde! Komt allemaal goed en je groeit er vanzelf wel in mee...
heel herkenbaar... Heb soms dat gevoel ook..... of ik er wel verstandig aan heb gedaan om voor een tweede te gaan... of me zoontje straks nog wel genoeg aandacht krijgt en zich niet in de steek gelaten voelt.... Ga me best doen om hem overal bij te betrekken.. en ook tijd voor hem alleen vrij te maken..... Mijn moeder had dit gevoel tijdens haar tweede zwangerschap ook (van mij) en dit is ook allemaal goed gekomen, denk dat het er beetje bij hoort... net als de onzekerheden die je had tijdens je eerste zwangerschap: word ik wel een goede moeder........ xxmona