Vanochtend maar even de polikliniek gebeld voor een recept voor een reservepen. Ik heb nu nog maar 150 in de pen zitten en ik prik 75 eenheden per keer, dus voor nog maar 2x. Morgen kan ik dus als het goed is bij de apotheek een pen van 300 ophalen.
Gister was ik trouwens vergeten te vertellen dat de vrouw die hetzelfde heeft meegemaakt, in de ronde dat haar dochter is verwekt van de arts te horen kreeg dat ze die ronde niets hoefde te verwachten. De follikel groeide zo langzaam dat ze geen inseminatie gingen doen. Ze mochten zelf in het weekend proberen, maar het ziekenhuis ging niets doen. Twee weken later was ze zwanger. Dus er is nog hoop meiden!
Dag meiden, wat een verhalen allemaal. En een aantal ook zo herkenbaar! Hier mijn openhartige verhaal. Niet bang worden van een paar details. Mijn lichaam is het jouwe niet In april wist ik al dat we voor IUI zouden gaan, mijn vriend was er echter nog niet aan toe. Na alle testen, onderzoeken en een mislukte HSG in maart (ik viel flauw en kreeg heftige spasmen toen ze de baarmoederklem zette en vloeistof in ging spuiten) kreeg ik begin april dezelfde behandeling maar dan via een laparascopie. Bij het bekijken of de eileiders wel open waren bleek eentje lui te zijn. Met een beetje hulp konden ze hem doorspuiten. Dus in principe waren we 'good to go', afgezien van een beetje endometriose. Mijn gyneacologe stelde voor om IUI te gaan doen, mede vanwege mijn leeftijd 39 jaar. Maar mijn vriend wilde het toch nog zelf proberen nu de medici hadden gezegd dat technisch niets een zwangerschap in de weg stond. Dus spraken we af dat als ik in september nog ongesteld zou worden, we dan een afspraak zouden maken voor IUI. Zelf had ik niet echt veel vertrouwen in onze 'laatste' pogingen om het zelf te doen. We waren namelijk al 2,5 jaar bezig dus waarom zou het dan nu ineens wel gaan? Maar goed, voor hem was het een soort van nederlaag als hij er niet echt deel aan zou hebben (met je weet wel) en dat kon ik ook goed begrijpen. En ook ik hoopte op onze eigen kracht. Alle pogingen ten spijt ben ik 11 sept. begonnen met mijn eerste IUI. Bij de uitgangsecho de dag ervoor had ik een cyste van 3.3. Na een week 75 eenh. Gonal-F was ie een klein beetje geslonken naar 2.7, weinig bms en geen eitjes (cd7). Dus werd de dosis verhoogd naar 100. Het zelf spuiten ging de eerste keer helemaal niet. Ik vond het me toch een partijtje eng! Ik zat met tranen in mijn ogen te proberen, maar kreeg dat mini naaldje niet in mijn buik. Toen mijn vriend prikte, die normaal gesproken bij het zien van een naald flauw valt, was ik nog aan het tellen. Met andere woorden ik voelde niets. Dus probeerde ik het de volgende dag zelf en het viel inderdaad redelijk mee. Het ging niet van harte hoor, maar het ging. Bij de derde echo (cd 14) zat er aan beide zijden een eitje en waren ze ook groot genoeg. 's Avonds moest ik pregnyl spuiten. Dit heb ik door mijn buurvrouw laten doen, want een echte injectie ging me te ver. Mijn vriend kon de prikpen nog net aan, maar de aanblik van de spuit en naald deed ook zijn benen slap worden... (grappig gezicht overigens). Donderdags ben ik geinsemineerd. Geen centje pijn. Tot anderhalf uur daarna. Tot aan het plafond ging ik. Het deed zoveel pijn, net als bij de HSG, dat ik wederom bijna van mijn stokje ging. Ik was bang dat mijn baarmoeder het zaad niet accepteerde, net als de vloeistof destijds. Gelukkig was mijn schoonvader toevallig bij me. De arme man was volledig in paniek geraakt door mijn reactie (en sorry, gevloek) belde tig keer mijn vriend op zijn werk, die vervolgens meteen naar huis kwam en ondertussen de gyneacologe telefonisch stalkte, de schat. Na wat heen en weer gebel met haar stelde ze dat het eitje aan het springen was en mijn eileider waarschijnlijk door de grootte van het eitje in een spasme geraakte. Pregnyl kan de veroorzaker zijn van een wat groter eitje dan normaal. De pijn hield maarliefst 1,5 uur aan en uiteindelijk viel ik met 3x 600 ibu en 1000 para in een heerlijke diepe slaap... We zijn nu halverwege de 14 dagen wachttijd. Nog een weekje in spanning en dan weten we meer... Weinig mensen in onze omgeving weten er van. Mijn ouders, schoonvader, buurvrouw en twee vriendinnen. Aan de ene kant wil ik het nog meer mensen wel vertellen, omdat het niet niks is allemaal. Maar aan de andere kant is er de angst dat je iedere keer wordt gevraagd: en? Waarschijnlijk omdat ik met zo weinig mensen erover praat, stort ik hier mijn hele verhaal over jullie heen Groetjes, Nathalie
Hoi Marloes, dank je! En ja, ik hoop het van ganser harte dat het raak is Jij bent ook al even bezig las ik. En nu overgestapt op Gonal-F. Was daar een speciale reden voor? (ben relatief nieuw in IUI wereld, ondanks veel speurwerk op het internet)
Ik zit nu op cyclusdag 13. Waarschijnlijk a.s. zaterdag de inseminatie. Morgen weer een follikel meting.
Wat een verhalen! En zeker Nath74.. jeetje. Ben erg benieuwd voor je, hoop dat het meteen raak is na zoveel gedoe. En marloes, bij jou gaat het ook snel! Hoop dat het goed zal gaan.
hihi... dan Mogen we er bij mijn cyclusdagen dus twee bij op tellen. Ben ook op dag 3 begonnen met spuiten en op cd18 geïnsemineerd. Ben erg benieuwd of je morgen een "ja" te horen krijgt. Ik hoop het wel voor je
Dank je Gwendela. Ja, het is wel een verhaal hè? Maar ach, als het resultaat een kindje is dan heb ik het er allemaal voor over. Ik las even jouw eerste verhaal. Weet je al wat meer of jij ook hormonen moet?
Zullen we nog een lijstje maken? Merk dat ik het wel prettig vind om te weten wanneer iemand een afspraak heeft en daar niet 18 pagina's voor door hoef te zoeken. Ik heb maar een begin gemaakt. Als jullie nog andere interessante dingen willen weten: typ ze er gerust bij! Marloes85 - 27 jaar - eerste kindje - 4de IUI - Gonal-f/Pregnyl - 04.10.13 follikel meting
Gister bloed af laten tappen... de eerste dag dat ik ongesteld word, zal rond de 13e zijn, bel ik voor een 3e dags echo. Dan heb ik dus een echo, uitslag en de vraag of ik aan de hormonen ga. En, of het uberhaupt wel door kan gaan (of de uitslag dus goed zal zijn....)
Heb ik ook al verteld geloof ik... maar geeft niet! Mijn vriend heeft weinig zaad. En van wat hij heeft is weer minder correct gevormd. Het zou op de natuurlijke wijze mogelijk zijn, maarja die kans is er altijd wel bij iemand. Hij heeft een miniscule spatader in zijn linkerbal. Die kon hij laten verwijderen. Maar na zelf wat onderzoek te hebben gedaan en tijdens het gesprek met de uroloog, afgesproken het niet te latrn verwijderen. Hij was zo klein dat het misschien niet de moeite was, en het zaad is dan na 6 maanden pas te controleren omdat het heeltijd nodig heeft. Plus, het is gewoon niet bewezen dat het nut heeft. Dus, meteen een verwijsbrief van de dokter gekregen naar de gynaecoloog. En die zei meteen dat we verder konden.
Ah oké! Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder. Gelukkig nog maar een ruime week en dan kunnen jullie ook weer verder. Als die trein eenmaal rolt heb je niet in de gaten dat je er in zit. Toen ik net typte dat ik al met de 4de IUI bezig ben vroeg ik mezelf echt even af: gaat dat over mij? Het gaat allemaal zo snel...
Nee vind niet echt ingewikkeld wat dat betreft. Zien wij eigenlijk niet zo. Ben vooral benieuwd nu wat de uitslagen zijn. Dat betekent dat we deze maand al kunnen iui'en!! Lijkt zo ver weg, maar gaat allemaal snel. Dus tis meer allemaal een beetje onwerkelijk. Ook t feit dat we meerdere pogingen zouden kunnen krijgen. Heel realistisch, maar toch vreemd. Het stomme een beetje is, is dat nu we op de medische toer zijn, de hoop groter is. Waarom zou het niet lukken? Of meteen lukken? We worden dalijk toch geholpen door het ziekenhuis? Haha.. dat zegt een stiekem ver weg stemmetjevin mijn hoofd. Maar de behandeling ed lijken nog ver weg, onrealistisch maar we zijn er al bijna. en zo kan ik door blijven kletsen . Achja! Hihi.