Dat geloof ik zeker wel. Ik vind soms dat er onmenselijke keuzes gemaakt moeten worden door de maatregelen. Als bijv mijn oma sterft wie van de bijna 100 kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen mogen die 30 plekjes opvullen om haar begrafenis bij te wonen? Operaties/ behandelingen die verschoven of afgezegd worden. Ja dan moeten we ons allemaal aan de regels houden dan kan er weer meer. Al die oudjes die zeggen van mij hoeft het zo niet meer omdat ze nog eenzamer zijn dan ze al waren. Het kromme van een aantal regels. Bedrijven die kapot gaan want de compensatie is bij lange na niet genoeg om ze boven water te houden. Een deel van het probleem van de overbelaste ziekenhuizen is het wegbezuinigde personeel, het sluiten van ziekenhuizen. Dan heb ik vast een bepaalde denkwijze als ik reacties en artikelen zie dat we toch vooral naar bang moeten zijn voor dit virus. De who heeft onlangs het moraliteit cijfer aangepast, het zit nu iets hoger als de gewone griep wereldwijd gezien. Het RIVM schat het op 1%. En hoe goed zal dat vaccin werken als je nu al kans op herbestemming hebt? De immuniteit is van korte duur, moeten we ons dan elke paar maanden laten vaccineren?
Stilleggen van het sociale leven (inclusief sluitingen van theaters etc), mondkapjes, ja hoor, dat speelde 100 jaar geleden ook tijdens de Spaanse griep. Over virussen en de exacte verspreiding wist men pas een fractie van wat we nu weten, en je kon je leven nog niet digitaal organiseren.
Aangezien je mij quote wil ik toch even reageren. Jij betrekt mijn reactie op jouw persoonlijke situatie. En dat is niet fair. Ik reageer op iemand die moppert over de maatregelen want geen vuurwerk, geen zwemles en nu willen ze ook al alcohol verbieden en wellicht een avondklok. Dat is toch echt iets anders als de situatie die bij jou thuis is ontstaan. De stress of jouw werk door kan en mag blijven gaan. En de problemen van je kinderen. En ja, daar mag je over mopperen en daar mag de rek uit zijn. Maar Nederland met een dictatuur vergelijken zoals TO doet, voor de maatregelen die er nu zijn, gaat toch echt te ver en dan denk ik inderdaad dat ze beter kan gaan kijken naar welk geluk ze wel heeft en de leuke dingen die wel nog kunnen.
Inderdaad, ik ook! Ik kan er wel zeker depressief van raken en dan heb ik het niet over het missen van een etentje oid, maar wel over het feit dat het uitzichtloos is. En het verdriet wat ik om me heen zie door de maatregelen. Mijn zus en haar man keihard knokken met hun bedrijf om hier doorheen te komen en de vooruitzichten zijn niet positief, de eenzame ouderen, begrafenissen, horeca wat maar de knoppen gaat, ik heb al sportscholen zien omvallen enz enz. En dan persoonlijk, ik mis het normale leven enorm! Ik ben erg van de vaste gewoontes en raak hiervan behoorlijk van de leg. Mis mijn vrienden en familie enorm en wil iedereen knuffelen. Is dat verwend gedrag??? Wat een inlevingsvermogen hebben sommigen zeg.
Dat zijn dr uitspraken (oa van mij) zonder de context, niet fair. Hier sluit ik me ook graag bij aan!
Het was niet eens voor mij persoonlijk hoor. Er zijn zoveel situaties die nog erger zijn vanwege de maatregelen waardoor er bij mensen de rek uit is. Ik begrijp niet waarom dat voor anderen zo moeilijk voor te stellen is. Ook hele stabiele mensen kunnen ineens overspannen/depressief raken. Dat weet je niet van te voren dat dat kan gebeuren. Er zijn mensen die prima varen bij weinig contact en veel afstand, maar het is niet mens eigen, het is niet natuurlijk. Dus ik vind het helemaal niet raar dat ook mensen waar weinig aan de hand is dit aanvliegt en de kleinste dingen teveel worden. Het zou al schelen als we allemaal eens wat meer begrip hadden.
Ik kan me persoonlijk ook weinig voorstellen bij depressief worden van niet naar een pretpark of restaurant kunnen. Het vervelend vinden: ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. En ik heb op zich redelijk wat moeite met veranderingen (ASS) maar weet ook dat deze maatregelen er niet voor niets zijn. Ook stellen de maatregelen in NL gewoon niets voor vergeleken met andere landen. M'n vriendin die in Marokko woont mocht 3 maanden ofzo niet eens naar buiten. Er was 1 persoon per huishouden die naar buiten mocht, vastgelegd in een soort contract. En omdat haar man naar zijn werk moest was hij die ene persoon. Ongeoorloofd aar buiten gaan kon je dan duur komen te staan.
Nou ik kan je zeggen dat ik redelijk depressief wordt van thuiswerken. Hetzelfde werk moet gedaan worden door dezelfde mensen, maar het voelt alsof ik op een soort hindernisbaan een marathon probeer te lopen. Ik kan nog 25 redenen op noemen waarom ik depressief wordt van thuiswerken... maar ik heb even geen tijd want ik moet aan het werk
Ik denk dat iedereen hier beseft hoe ernstig alles is! Er zijn echt mensen voor wie dit een ramp is, die depressief worden of erger. En zelfs ik, die weinig mist, een goede relatie heeft, een huis met tuin .... heb echt dagen dat ik bang ben, mopper en klaag. Alle begrip en respect dus voor iedereen! Maar oproepen tot verzet? Ons eigen land vergelijken met een dictatuur? Wat wil je ermee bereiken? Dat zal echt niks uitmaken voor dit virus, dat zal vrolijk verder om zich heen grijpen. Of je daar dan vrolijk van wordt? Ik heb echt waar begrip voor iedereen, (zelfs de regering ) die in deze moeilijke, onvoorspelbare situatie verder doet, fouten maakt, moppert en klaagt en elkaar helpt om weer door te gaan. Maar verzet en rebellie zullen dit virus niet stoppen en het leven niet aangenamer maken!
Ik denk dat het erg uitmaakt wat voor soort werk je doet. Er is ongetwijfeld werk wat zich er goed voor leent.
nogmaals. Ik reageerde puur op de eerste berichten van TO en daar wordt enkel benoemd over zwemles, vuurwerk, alcohol, avondklok en dacht ik horeca. En dan blijft er toch heel veel over waarmee je het leven toch echt leuk kan maken. Je mag naar buiten, bij vrienden op bezoek, je kunt je familie bezoeken ( als ze in NL wonen) the enz enz. Je kunt gewoon heel veel sociale contacten blijven houden. Ik ga bijvoorbeeld regelmatig wandelen met een vriendin. Lekker bijkletsen in de buitenlucht. Is net wat anders als met een glas wijn in een restaurant maar toch is het leuk en ontspannend. Jij blijft er een heleboel dingen bijhalen die TO niet benoemde en waar ik dus geen rekening mee ga houden in mijn reactie op haar. Ook ik ken best wel schrijnende gevallen. En natuurlijk vind ik dat erg voor hen. Laat mijn kinderen regelmatig een tekening maken die we in de brievenbus doen of maak een leuk pakketje en zet dat voor de deur. Kleine gebaren die de medemens er hopelijk doorheen helpen.
Met dat grote verschil dat de griep zich in een aardig regelmatige golf beweegt. Hij komt in de winter op en dooft uit ergens in het voorjaar. De ene keer duurt hij langer en is hij heftiger dan een andere keer. Ook is vaak de samenstelling van het virus (of hoe je dat ook noemt) weer anders bij de volgende golf. Maar ... We weten ongeveer wat ons te wachten staat. Corona is toch wel degelijk anders. We spreken van een 2e golf, maar dit is nog steeds hetzelfde virus als waar we in het voorjaar mee te maken hadden, het is niet weg geweest. Dus ook de regering moet op inzicht en adviezen wat doen, want van ervaring met dit virus kun je nog niet spreken.
Dat lijkt mij ook niet het belangrijkste niet naar een restaurant kunnen. Het gaat om het gehele plaatje.. Ik ben op een punt geweest dat ik niet meer zwanger wilde zijn.. Maar heb geen zin om daar tekst en uitleg bij te geven.. Het is makkelijk praten om te zeggen dat je er niks bij voor kan stellen dat je van deze situatie depressief zou worden. Ik vind ook niet dat je dat kunt zeggen. Mensen die echt depressief zijn, hebben ook niet allemaal dezelfde reden om dat te zijn. Persoonlijk vind ik depressief een groot woord voor mijn situatie, maar heb dagen gehad dat ik alleen maar het negatieve kon zien en iedere dag bezig was in mijn hoofd met corona. Dus ja, deze hele situatie weegt voor mij mentaal wel degelijk heel zwaar.
Voor mij en mijn gezin veranderd er weinig.. Ik werk in het onderwijs en mijn man is chauffeur. Beide zijn dus gewoon werken buitenshuis. Kids gaan ook gewoon naar school en sport, spreken af etc. Op de dagen dat ik vrij ben poets ik en doe ik mijn boodschappen. dat mijn weekenden dan meer thuis op de bank zijn vind ik niet erg, was zo ie zo al wel.. mis wel een feestje, etentje op zijn tijd hoor! Dat zeker! Maar wij zien ieder weekend eigenlijk wel een bevriend stel, en gaan 1 dag naar mijn ouders. Ik kan heel erg begrijpen dat mensen die thuis werken soms gillend gek worden en dat de muren op hun af komen. Persoonlijk word ik moe van de hele corona discussies en verhalen.. met iedereen die je praat komt corona in het verhaal voor.. dus ben in dat kader zeker “corona moe”. Wat betreft de maatregelen; daar kan ik goed mee leven.. vind alleen het mondkapje onzin, maar houd me er wel aan als het verplicht is. Nu nog niet altijd...
Ik kan me best voorstellen dat mensen simpel worden van het thuis zitten. Ik ben 6 weken geleden geopereerd, met helaas nogal wat complicaties. Zit ook al zolang thuis. Mocht de eerste weken geen autorijden, nu wel maar het doet me nog erg pijn. Ik mis mijn werk, ik mis de vrijheid om gewoon lekker even weg te gaan. De muren komen nu, na 6 weken, enorm op me af. Ik kom (in het normale leven van voor corona) weinig in de horeca, hou niet van shoppen en pretparken vinden we vaak te druk (kinderen en ik hebben ass). In die zin is ons leven door de laatste lockdown dus niet enorm veranderd. Maar nu ik 6 weken thuis zit heb ik dr echt schoon genoeg van. En dat is maar 6 weken. Dus ja, ik kan me indenken dat mensen voor wie het leven ingrijpend is veranderd, er af en toe flink doorheen zitten. In verzet komen, vergelijkingen met dictatuur terwijl wij nog heel veel keuzes kunnen en mogen maken, vind ik weer een ander uiterste. Ik snap het als mensen dat zeggen als uiting van een down-gevoel. Maar voor mezelf zie ik dit als een vervelende tijd waar we met zijn allen doorheen moeten. En misschien moeten we allemaal wel iets meer omzien naar elkaar, de ander meer motiveren en goede moed inspreken, juist omdat het zolang duurt.
Een goede vriend van mij is onlangs gediagnosticeerd met uitgezaaide prostaat en leverkanker, hij krijgt nu experimentele chemo. Maar ik moet mij dus niet aanstellen dat ik niet bij hem langs kan gaan. Hij woont namelijk in Engeland. De kans dat het fout gaat is erg groot, maar he niet aanstellen dat ik straks ook niet naar zijn begrafenis mag. Erg leuk dat mensen hun familie kunnen zien, wij helaas niet, aangezien die ook in het buitenland wonen. De mei- en herfstvakantie mochten we niet naar familie. Hoe leg ik dat aan mijn kinderen uit? Wij wonen in de randstad, qua besmettingen was dat ongeveer zwart gekleurd op de kaart. Maar van de Nederlandse regering mogen wij niet naar een gebied zonder besmettingen, want men is bang dat wij besmet terug komen in Nederland?! In dat land waren wij, als risico Nederlanders namelijk wel gewoon welkom. Sorry maar dit viel echt niet uit te leggen aan mijn kinderen. En ja die missen hun familie gigantisch. Maar ik zal zeggen dat ze zich niet aan moeten stellen.
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En de mensen die zeggen dat je je niet aan moet stellen hebben het over mensen die klagen dat ze niet naar de kerstmarkt kunnen, boehoe. Ik begrijp totaal niet waarom je je aangesproken voelt daarover. Mijn situatie is vergelijkbaar met de jouwe. Ik woon in het buitenland, ik heb mijn familie en vrienden al heel lang niet gezien. Sommige familieleden hebben ons jongste kind zelfs nog nooit ontmoet. Hij is ondertussen al 8 maanden. Mijn oudtante lag op sterven, is ondertussen overleden, mijn oudoom is overleden, een hele goede vriendin van mij is bevallen van een extreem prematuur kindje en ik kon bij alle 3 er niet zijn. Verdrietig? ja! Maar als iemand zegt dat 'men' zich niet moet aanstellen dan voel ik mij niet aangesproken, want iedereen kan het zich voorstellen dat dit super zwaar is! Net zoals ze dat van jou kunnen voorstellen. We zitten allemaal in dezelfde situatie, en ja, de 1 heeft er meer last van dan de ander. Maar er is geen oplossing behalve dan om het virus onder controle te krijgen. Mensen gaan dood, mensen worden doodziek, de zorg is overbelast. We dragen dit met zijn allen.. en sommige meer dan anderen. That's life. Hoe vervelend ook.. en ik weet hoe vervelend het is.