Hoi allemaal, Ik wil graag iets delen wat mij dwars zit, Ik word voor het eerst keer moeder, Ik ben nu al 34 weken zwanger. Maar nu het bijna zover is word ik wel bang, Want soms vraag ik me af, Kan ik wel goed op voeden, Zou ik wel een goede moeder zijn? Ik ben heel erg bang dat ik iets verkeerds doe in de opvoeding. Zijn er meerdere moeders die zich zo voelen? En wat kan je er aan doen om niet zo te denken?
Ik denk dat elke nieuwe moeder dit heeft. En bij een 2e heb je gewoon weer diezelfde twijfels. Weet je wat mij altijd helpt. Denk gewoon die andere moeders doen ook maar wat! Niemand weet hoe het precies moet.
Ik denk dat we dit allemaal wel gedacht hebben op een bepaald punt. En het enige wat je er nu aan kunt doen is het avontuur aangaan, en dan zul je zien dat je een weg zult vinden. Dat je je er zorgen om maakt is ergens ook een goed teken.... je wilt het beste voor je kindje... en natuurlijk moeten we allemaal veel leren, maar dat is helemaal niet erg....het komt echt goed, als je je kindje steeds beter leert kennen weet je ook steeds beter hoe je op dingen kunt reageren.
Heel cliche maar een heleboel vrouwen hebben dit. En ik ga met mijn voorgangers mee. Laat het gewoon over je heen komen. Ga je niet van te voren vastpinnen op hoe je alles exact moet doen want dat werkt toch niet. Go with the flow, het komt wel goed.
Heel normaal hoor. Maar als je kindje er eenmaal is, gaat het vanzelf. Samen met de geboorte van je kindje, word jij als moeder geboren.
Ik heb ook even met die vragen gezeten bij onze eerste. En wat ik me later pas heb beseft is dat alles heel geleidelijk gaat. Je werkt nu toe naar de laatste weken zwangerschap. Op een gegeven moment ben je er (dat zijn de meesten althans) echt klaar mee om zwanger te zijn en wil je dat je kind er is. Dan begint je bevalling. Die duurt meestal bij een eerste kindje wat langer. Ook dan ben je het op een gegeven moment zat en wil je gewoon dat je kind er is. Als je kind er dan eenmaal is dan is dat zó mooi, en zó bijzonder dat je super blij bent (als alles goed mag zijn gegaan). Of je moet even bijkomen en die roze wolk is meer een beetje grijs, maar dat is meer een uitzondering dan de regel. En vanaf daar leer je je kindje kennen en ga je aftasten wat wel en niet voor jullie werkt. Het ene kind wil een speen, de ander niet. Het ene kind slaapt gelijk door, de ander niet. Het is echt kijken wat jullie prettig vinden en wat je kindje aangeeft. Vooral dat laatste, je kind geeft heel veel aan. Dat ga je automatisch oppikken. Het echte opvoeden komt pas een hele tijd later. Vanaf het moment dat ze gaan kruipen en dan lopen gaan ze aan dingen zitten en dingen doen terwijl jij dat niet wil. Dat is het moment dat je duidelijk moet gaan maken dat dat niet mag. Sommige kinderen laten het dan met rust en sommige kinderen zien het dan als een uitdaging. Ook wat dat betreft is het gewoon kijken wat er voor jullie werkt. Bottom line: het gaat heel geleidelijk. Je hebt niet op dag 1 een opstandige peuterpuber (gelukkig) en je vindt vanzelf de wegen die bij jullie passen. En soms weet je het ook even niet. Dan probeer je de ene dag het ene uit en de andere dag het andere en dan werkt het allebei niet en dan denk je "fuck it, dan slaapt hij maar in ons bed" of "fuck it, dan wil hij maar nog steeds een speen met zijn 3 jaar" of "fuck it, dan eet hij maar geen broodkorsten". Over het algemeen zijn het geen levensbedreigende dingen. En als die zich wel voordoen dan handel je vanuit moederinstinct, en daarmee kunnen vrouwen auto's optillen dus ook dat komt goed.
Herkenbaar. Ik vind het ook erg heftig allemaal. Maar heb nu al het idee dat het luisteren/voelen wat hij nodig heeft beter gaat dan een paar dagen geleden (mijn zoontje is 11 dagen oud, haha), ik dacht bijv.: ja hij heeft net een uur geleden bv gehad, kan niet alweer trek hebben. Maar dat kan natuurlijk wel zeker in het begin. Ik denk inderdaad dat het feit dat je je er nu druk om maakt al zegt dat je alles zult doen voor je kindje. En ook al weet je in het begin niet precies wat je kindje nodig heeft, ik ben ervan overtuigd dat dat wel komt. Neemt niet weg dat het lastig is als je voor je gevoel alles hebt geprobeerd! En qua opvoeding: ik ben wel heel erg van het op gevoel doen, mijn man ook.. probeer me daar nog niet teveel druk om te maken. Hopelijk kun je het een beetje loslaten en genieten!
Heel herkenbaar en volledig normaal! Het feit dat je hier over nadenkt maakt je al een goede moeder. Nieuwbakken ouders die zeker weten dat ze het juiste doen zou ik wantrouwen . Maar serieus, dit zijn normale gevoelens en twijfels en die zullen zo nu en dan de kop opsteken. Dan denk je dat je het doorhebt en dan heeft je kind bedacht zich compleet anders te gaan gedragen als de dagen ervoor . Merk dat ik nu voorafgaand aan de tweede wel relaxter ben maar aan de andere kant ook weer bang ben dat dit zo'n ander kind is dat we alles weer opnieuw moeten uitvinden. En het leuke is, mijn ouders vroegen toen mijn zoon in het begin er was aan mij hoe dingen moesten en toen dacht ik maar jullie hebben er 2 groot gekregen, maar ook dan weer onzekerheid dus.
Ik had toen ik zwanger was van de oudste steeds rare dromen, werd dan wakker en dacht dan ga ik dat echt doen. Was mijn baby kwijt en vond haar dan in de wastafel terug of in een kast of ik was buiten en vond dan de kinderwagen terug in de struiken, midden in het park of in een vijver. Nooit gebeurd in het echt, nooit mijn baby’s kwijt geweest. Toen mijn dochter werd geboren werkte ik al jaren in de kinderopvang, maar toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis ( dochter lag op de kinderafdeling in het ziekenhuis en dan word je geleefd, ik mocht een paar keer per dag komen, is nu ook anders hoor in 12 jaar is er veel veranderd gelukkig), mocht jullie dat overkomen) had ik echt even iets van en nu???? Ook had ik vaak iets ontdekt dat werkte en een week later werkte dat niet meer en bedachten dochter en ik iets nieuws wat wel weer even werkte. Volg je gevoel en het komt vaak wel goed! En je kunt altijd advies of hulp vragen als het toch niet lukt of als je vragen hebt aan de vk ( heb ik in het begin heel veel aan gehad met dochter, ze at niet goed) cb ( als je daar een klik mee hebt, de verpleegkundige daar had ik veel aan, de dokters waren elke keer anderen daar heb ik weinig aan gehad), huisarts. En hiwr aan het forum had ik ook veel, nog steeds wel.
Het is ook mega heftig in het begin. Ik had bij de oudste best een zware zwangerschap en eigenlijk niet verder nagedacht als tot de bevalling. Toen hij er was, was dat best een shock. De complete 24/7 afhankelijkheid en verantwoordelijkheid. Maar dat is normaal om soms zo te voelen. Komt vanzelf goed, je groeit mee met je kind. Je geeft het liefde en doet wat je op dat moment het beste lijkt. Je kan niet zoveel écht verkeerd doen. Je probeert soms iets en soms werkt dat niet, maar dan probeer je wat anders. In de meeste gevallen heb je je kind echt niet per direct verkeerd opgevoed. Je loopt tegen dingen aan, je kind doet iets wat jij niet wil of je wilt het iets bepaalds leren, gaandeweg kom je erachter wat jullie als ouders belangrijk vinden dus welke kant je op wil. Dus dan ga je dingen op een bepaalde manier doen. En werkt het niet dan probeer je een andere manier. Adviezen van anderen zijn prima, kan je ook altijd om vragen. Maar bedenk ook dat elk kind anders is, dus wat voor een ander werkt hoeft bij jou niet zo te zijn. Of dat jij tegen bepaalde dingen aanloopt en een ander niet, betekent niet gelijk dat jij het dan dus fout doet. En verder, gaat het niet zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat. Probeer los te laten dat dingen op een bepaalde manier horen of moeten. En dan vind je vanzelf je weg wel samen.
Jup zo dacht ik ook bij de eerste.... En bij de tweede dacht ik, HOE ga ik dit ooit doen/combineren met werk/etc En nu de derde komt denk ik weer HOE doen mensen dit? Mijn ervaring is dat het allemaal goed komt! Het is gewoon een hele bijzondere en intense stap in je leven, moeder worden.