In slaap vallen: Is laten huilen echt de enige optie?

Jeetje wat erg voor je/jullie allemaal... ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen! Heb je al hulp gevraagd bij het CB? Misschien weten zij nog tips waar je zo 1,2,3 niet aan hebt gedacht?
Je zit nu in zo'n patroon dat je er maar nauwelijks uitkomt. Ik denk het enige wat helpt is het patroon te doorbreken, maar hoe ga je dat doen? je moet een heel lange adem hebben denk ik... maar het zou wel moeten, anders kan je nooit meer alleen de deur uit, en je moet straks ook werken?
Helaas, ik heb dus geen tips maar wil je erg veel sterkte wensen...

 

Allereerst; je bent absoluut geen slechte moeder! Dat je je verhaal hier neerzet geeft aan dat je voor je kindje gaat! Ik vind het heel knap dat je dit doet, want dat moet niet makkelijk zijn.

Het is een heftig probleem en ik weet uit ervaring dat het haast niet anders kan dat je huwelijk eronder lijdt. Zo had je het je niet voorgesteld. Ik vind het heel goed dat je met die naar bed gaan training bent begonnen.
Heb je al hulp gezocht bij de huisarts? Ik vind het knap dat je weer gaat werken. In deze situatie lijkt me dat haast onmogelijk. Hier heeft een ritme geholpen en vanavond voor het eerst een krui je in zijn bed gelegd. Ons mannetje slaapt slecht, maar kan het wel. Ik weet niet goed hoe ik je kan helpen. Sorry, maar ben daar niet ervaren genoeg voor. Ik stond op het punt naar bed te gaan, maar moest reageren op je berichtje. Probeer af en toe even afstand te nemen. Vraag anderen even een paar uur op te passen en besteed tijd aan je man (en hij aan jou) of doe even iets echt voor jezelf. Geef jezelf niet de schuld, want dat is oneerlijk. Houd vol het komt een keeer goed!

 

Oww meis toch! Wat ontzettig heftig zeg!!! Ik snap dat je hart breekt, kan me ook niet voorstellen dat dit de bedoeling is, als het niet wil zo dan wil het niet. Geef nog maar even toe aan de borst hoor tot je een manier hebt die wel helpt, hier kwel je jezelf heel erg mee!!

Hier ook een mannetje die je niet moet laten huilen, werkt gewoon niet is keizielig! Mijn oudste daarintegen huilde zichzelf in slaap maar dat was gewoon miemelen, niet echt huilen. Dat kon ik nog wel handelen maar mn jongste laten huilen zou ik ook niet kunnen(die krijst moord en brand tot hij compleet over de zeik is en houdt niet meer op tot je hem eruit haalt, net als die van jou). Mijn jongste wilt wel een speen, slaapt absoluut niet zonder.

Dingen die in me opkomen voor jou mannetje zijn inbakeren, of is hij daar te oud voor? In slaap wiegen op de arm en dan wegleggen? Matrozenbedje(ff googelen, is geborgener) of wiegje? Schommelwieg? Een tutdoekje om op te sabbelen? In de kinderwagen laten slapen, wiebelend? Als hij slaapt overleggen.

Als je hem op de arm of in de wagen in slaap laat vallen met een slaapzakje aan krijgt hij het niet zo koud als je hem overlegt, heb je meer kans dat hij doorslaapt.

Heb je alle merken spenen al gehad trouwens? En de verschillende soorten? Mijn manneke wil alleen(alle andere spuugt hij uit!!) de difrax kersenpit..

 

Misschien bedje dichtmaken aan de zeikanten, of zo neerzetten dat hij heel weinig ziet(prikkels). Hmmmsz.. Probeer je al ritme neer te zetten als hij wakker is? Dat naar bed gaan voorspelbaar wordt? Eten-verschonen-spelen in de box- spelen met mama- naar bed bijvoorbeeld.

 

Jeetje, wat enorm zwaar moet dit zijn! Natuurlijk ben je geen slechte moeder! Moeilijk....je kindje zichzelf overstuur laten huilen zou ik ook niet kunnen. Misschien toch proberen hem aan de speen te krijgen? Bente wilde hem eerst ook niet, maar op het KDV hebbben ze haar er toch aan gekregen. Overag hoeft ze nooit een speen, maar soms als ze moeilijk in slaap valt, heeft ze er wel behoefte aan en valt ze ook meteen in slaap zodra ze hem krijgt. Iets anders zou ik ook niet weten...

 

Hoi!
Meid toch, je zit er even helemaal doorheen he!
Ook niet zo gek omdat je het gevoel hebt dat jouw kindje volledig afhankelijk van je is en dat is heel benauwend. Als je kleine dan ook nog de fles weigert dan kunnen ze je wel opvegen.

Heb je het al in de gaten? Een en al herkenning hier, zoals je zelf ook wel schrijft, er komen hier veel vragen over slapen voorbij, veel mensen lopen hier tegenaan en het is ook gewoon heel lastig.

Het is een fase en ik denk dat er geen pasklaar antwoord is, jullie moeten opzoek naar een oplossing die past bij jou en jullie kindje. Je hebt al veel geprobeerd en je zult hier vast ook nog wel tips krijgen.
Het komt goed.

Wat mogelijke tips;
-medische oorzaak van het huilen uitgesloten?
-Osteopaat kan soms ook dingen doen wat onrust bij kleine verminderd.
-Flesje --> bij ons was een rubberen speen van Chicco de oplossing. Silicone neemt hij tot op de dag van vandaag niet.....
-Kleine valt in slaap aan de borst, drinkt hij wel goed door? Want hongerige baby's gaan niet slapen.
-Bij ons werkte uiteindelijk, maar dat was na een lange periode van van alles proberen een heel duidelijk en uitgebreid naar bed breng ritueel. Met tot slot het muziekdoosje aan en dan hem stevig tegen je aan gedrukt door zijn donkere kamertje lopen tot het muziekje af is en dan in bed leggen en het muziekje nog eens aan. Het was hier net of hij opeens begreep wat er op dat moment van hem verwacht werd, hij is het er nog niet altijd mee eens, maar meestal gaat hij dan toch wel slapen of een beetje keutelen in bed.

Sterkte meid, als het echt niet meer gaat hulp vragen, ik heb ook wel eens op een huilende baby van mijn vriendin gepast, ze moest er even van weg, ik deed het graag, een paar uurtjes oppas vragen, zelf even weer opladen dan ben je misschien zelf wat relaxter wat je kindje ook aanvoelt.

 

Had het nog niet getypt maar wil je toch nog even zeggen dat je helemaal geen slechte mama bent en dat het echt niet gek is dat je er doorheen zit! Echt niet!!!

Weet niet waar je woont maar zou met alle liefde voor je oppassen. Knuffel en hou je taai!

 

Ik voel uit je verhaal dat je er helemaal doorheen zit.

Ik wil alleen even duidelijk stellen dat zoals het nu gaat helemaal niet 'niet gezond is'. Het is juist wel heel gezond, en hartstikke natuurlijk wat jouw baby doet. Hij zuigt aan de tepel om in slaap te vallen, daar is niks mis mee.

Daarnaast begrijp ik verdomd goed dat je een probleem hebt omdat je gaat werken. Huilt hij de hele tijd als jij er niet bent, of alleen als ie moet gaan slapen? En hij weigert de voeding dus ook begrijp ik?
Ik denk dat het jou ook niet gaat lukken om hem te leren om alleen in slaap te vallen, dat moet iemand anders doen. Bij jou wil hij aan de borst.

Misschien is het een idee om papa/ oma oid in te schakelen om hem 1x per dag in bed te doen. Of in slaap te wiegen. Eventueel met een shirt van jou erbij, zodat hij jouw geur ruikt.
En dan afgekolfde melk geven, desnoods uit een kuipje/ van een lepeltje enz.

Hoeveel uur per dag ben je weg? Als het om 1 slaapje gaat, kan de oppas misschien gaan wandelen zodat hij in de wagen in slaap valt, en als jij dan thuis bent dat je hem dan gewoon aan de borst in slaap krijgt?

Mijn neefje is 1,5 en slaapt ook alleen op zijn moeder (die krijgt niet eens bv meer, maar toch). Toen zij in zkh was beland, heeft hij bijna 1,5 dag niet geslapen! Het was echt drama, dus ik snap jouw punt echt.

Succes!

 

Heb je de calma fles van medela ook al geprobeerd?

Calma – Voedingssysteem

De speen laat niet zomaar melk door, zoals de normale spenen wel doen als je er in knijpt. Je zoontje moet er net zo hard aan zuigen als aan de borst om melk te krijgen.

Heel veel sterkte.

 

Wat ontzettend naar voor jullie Alizee! Ik snap dat je hier niet meer tegen kan.

Ik kan me vinden in de mogelijke oplossingen die Adi aandraagt. Zelf zou ik daar regelmatig mee gaan oefenen (wandelwagen en wiegen door papa of andere oppas met shirt van jou), niet direct met hem te laten huilen in zijn bedje. Daarmee bereik je bij jouw zoontje op dit moment nog niks ben ik bang. En dat kun je zelf ook niet meer hebben.

Daarnaast wil ik een ding benadrukken: je beschrijft dat je je erg schuldig voelt tegenover je man. Ik snap dat jullie huwelijk hieronder leidt, dat kan bijna ook niet anders. Maar ik hoop dat jullie beide beseffen dat dit voor jullie een gezamenlijk probleem is! Jij hoeft je net zo min schuldig te voelen over de mindere aandacht die je hem kunt geven als dat hij hij zich schuldig zou moeten voelen dat hij jou minder kan helpen met de grote zorg voor jullie zoontje. Probeer dat voor jullie beide duidelijk te krijgen en samen een lijn uit te zetten wat betreft jullie zoontje. Niet schuldig voelen, het is een probleem van jullie samen.

 

Jeetje wat ontzettend naar voor je! Ik heb hetzelfde probleem gehad, mijn zoontje viel eerst ook alleen aan mijn borst in slaap. Doodvermoeiend en ik werd helemaal gek. Ook ik ben toen met 'alleen in slaapval training begonnen' en voor mij was de puckababy de oplossing. Maar mijn zoontje was toen een stukje jonger en vanaf 6 maanden kun je die natuurlijk niet meer gebruiken.

Wat mij erg geholpen heeft is het boek van Tracy Hogg 'Wat je baby verteld'. Dit boek heeft mijn ogen geopend wat betreft het naar bed brengen. In dit boek staat dat je iedere baby alleen in slaap kunt laten vallen, maar dat je er rekening mee moet houden dat vanaf 3 maanden en ouder dit even kan duren. Belangrijk is dat je een methode uitkiest en hierbij blijft. Wisselen van methode maakt het alleen maar erger. In het boek staat een voorbeeld van een kindje van 1 jaar dat niet alleen in slaap wil vallen. Zij loste dit op door bij hem te blijven zitten, niets zeggen, maar net zolang hem in zijn bedje terugleggen totdat hij in slaap viel. De eerste avond moest zij dit geloof ik wel 60 keer doen, de tweede avond 30 keer, de derde avond 10 keer en de vierde avond sliep hij zelfstandig in. Nu kan jouw zoontje natuurlijk nog niet staan, maar misschien kun je iets anders doen?
Ik tilde mijn zoontje eventjes uit zijn bedje en zodra hij gekalmeerd was meteen weer terugleggen. De eerste keer duurde dit uren (je denkt echt dat je gek wordt), maar bij mij was het een kwestie van een lange adem en ik hoefde hem steeds minder vaak uit zijn bedje te halen om te troosten. Na een paar dagen had hij het door en hij valt nu volledig zelfstandig in slaap.

Vrienden van ons hadden precies hetzelfde en hebben via het consultatiebureau een orthopedagoog laten komen en filmen. Die heeft met hen de beelden teruggekeken en een aanpak bepaald hoe zij hun zoontje konden leren slapen. Dat is wellicht ook een oplossing?

Heel veel succes in iedergeval. Ik weet hoe zwaar het is, maar het is goed dat je nu opzoek bent naar een oplossing. Die ga je echt vinden!

 

(Ik had een lang verhaal getypt, helaas liep de laptop daarna vast ) Dus nu niet zo'n lang verhaal, maar wel de essentie van wat ik in mijn uitgebreide bericht wilde vertellen.

Je verhaal is heel herkenbaar. Vorig jaar zat ik in dezelfde situatie. Mijn dochtertje viel niet alleen in slaap, dronk niet uit de fles (uiteindelijk wel) en was als ik naar mijn werk was alleen maar aan het huilen/mopperen bij de oppas.

Uiteindelijk heb ik me ziek gemeld bij mijn werk omdat, ik het geestelijk niet meer trok.


Uit mijn eigen ervaring heb ik wat adviezen voor je.
Belangrijk is het om hier met je man serieus en rustig over te praten. Breng je zoontje naar iemand die je volledig vertrouwt en zorg ervoor dat je rustig kan praten. Als deze situatie samen draagt, worden de lasten verdeelt. Scheelt schuldgevoel en eenzaamheid.

Daarnaast is het goed om het alleen slapen los te laten. Dit is nog 5 stappen te ver voor jullie. Het levert huilen en stress op voor jullie beide. Wat je kan doen is bij je kindje in de kamer blijven en je hand op z'n hoofdje leggen bijvoorbeeld. Dit werkt bij mijn oudste dochter. Mijn jongste dochter sliep op haar buik en dan drukte ik mijn hand op haar rug. Hierdoor viel ze rustig in slaap. Een volgende stap kan zijn bij hem op de kamer blijven etc.

Mijn dochtertje wilde ook alleen bij mij zijn. Bij mijn man huilde ze ook net zo hard. Ik voelde me verschrikkelijk opgesloten. Had ook veel schuldgevoelens naar haar toe. Dit was al voordat ze meer begon te huilen en te mopperen (rond 8 weken). Uiteindelijk zie ik (heel pijnlijk) ook dat mijn schuldgevoelens, stress en omgaan met de situatie het voor haar niet beter maakte. Zij klampte zich nog meer aan mij vast terwijl ik alleen maar wegwilde.

Belangrijk is dat je nu eerst rust voor jezelf creeert, in je hoofd en in je omgeving. Van daaruit kan je weer verder.. Veel sterkte!

 

Pfff moeilijk hoor! Ik heb geen tips voor, hopelijk hebben andere tips voor je. Ik wil je even een knuffel geven!

 

Zeg vooral je werk niet op! In snap heel goed dat je het nu niet ziet zitten maar het is ook een stukje van jezelf wat je dan op gaat geven. Meld je hooguit ziek als je het niet trekt, maar niet opgeven.

 

Als je werken even niet trekt is ziek melden een optie, opzeggen is een stap te ver, je gaat hier namelijk doorheen komen, dat voelt nu niet zo, maar toch, dit blijft niet zo! (Ik heb een poosje een aantal uren ziektewet gekregen, die uren heb ik bijna allemaal gewerkt, maar het feit dat het niet hoefde en dat ik naar huis kon als het niet ging was wel prettig.)

Ik denk dat je toch wat harder aan de bel moet gaan trekken bij anderen, geef duidelijk aan dat je het niet trekt zo, aan je man, familie / vrienden en ook de huisarts, ze hebben je tot nu toe afgescheept met wat algemeen advies (en opmerkingen waar jij niets mee kon), maar als jij duidelijk aangeeft dat het echt niet meer gaat, dan komen er vast wel hulptroepen in gang. Je hoeft dit niet alleen te doen.

Sterkte nogmaals!

P.s. Borstvoeding vond ik zelf heel mooi en belangrijk, maar ik merkte wel toen ik gestopt was dat ik weer anders in de wereld stond, die hormonen maakten mij wel wat weker en emotioneler als ik eigenlijk ben. Nu kan ik wat nuchterder omgaan met zorgjes rondom de kleine.

 

Ja mijn dochter wilde ook alleen aan de borst in slaap MAAR ik werkte niet en was praktisch niet weg.

We hebben heel wat geprobeerd maar uiteindelijk stopte ze met bijna 11 maand met drinken bij mij, zowel overdag als 's nachts. dat vond ik zó gek.. dus je weet niet hoe het gaat. maar je hebt het heel zwaar nu dat begrijp ik! Wij hebben veel gewiegd en rondgelopen zodat ze uiteindelijk in slaap viel. warm bedje enzo. Succes hoor!

 

Baby's/kinderen voelen heel goed je emoties aan. Ik denk zelf doordat je er al zo doorheen zit, erg gestressed bent, je baby geen goed gevoel heeft bij het naar bed gaan. Dat goede gevoel heeft hij wel als hij lekker warm en geborgen bij jou ligt.

Volhouden, eerst voor jezelf de rust en ruimte in je hoofd en lijf terug vinden. Even los laten (desnoods ga je de ziektewet in om dit te krijgen) en dan als de rust terug is, je kindje op zijn bed gaan leggen. Ja hij zal huilen, maar associeer dat niet met slecht moederen oid. Het is een kindje dat niet wilt, maar moet wennen. En dan gaat het moeilijkste komen, volhouden, niet meehuilen, rustig blijven zodat de kleine het niet weer gaat koppelen aan stress. Laat hem even huilen , het is ook een manier van verwerken, troost hem (het liefste in zijn bedje houden, want als je hem eruit haalt is het voor hem een teken dat hij eruit kan met huilen) en laat hem weer proberen. Het zullen de eerste nachten lange nachten worden, wissel het af met je man, praat erover hoe jullie het SAMEN aanpakken. Ook de vader moet hem een avond op bed leggen, hij moet immers ook zijn kind op bed kunnen leggen. Je kleine gaat er aan wennen, maar jij moet de langste adem/ rustig blijven/ hebben!

Het is zo moeilijk, maar voor jezelf en de kleine is de beloning zo groot!