In slaap vallen: Is laten huilen echt de enige optie?

Mijn dochter wilde ook alleen maar slapen tijdens het geven van de fles, ze wilde geen speen dus dat was al geen oplossing.

Ik ben haar hierin gewoon tegemoed gekomen en gaf haar haar laatste fles terwijl ze in bed lag.
Met een maand of acht gaf ik haar het eerste gedeelte van de fles terwijl ze bij mij op schoot zat (had een luie stoel op haar kamer staan) en de tweede helft wanneer ik haar overhevelde in bed.
Heel langzaam bouwde ik dit af en toen ze iets meer dan een jaar oud was kon ik haar de hele fles op schoot geven en haar daarna rustig in bed leggen. ZE jammerde dan wel maar dat was nooit langer dan een kwartiertje (let op ik heb het over jammeren en niet hysterisch huilen)

Weet nog dat ik bij het cb op mijn kop kreeg omdat ze (was toen bijna 1,5 jaar) helemaal geen fles meer zou mogen hebben 's avonds (19 uur) en toen in eens ging er een knopje bij haar om en wilde ze net als haar broer drinken en wat lekkers (beneden) voordat ze naar naar bed ging.

Ga gewoon af op je gevoel, als je kleine lekker aan de borst in slaap valt en je kunt hem daarna lekker in bed leggen zonder drama zou ik daar zeer zeker voor kiezen.
Ik weet niet natuurlijk of dit altijd mogelijk is voor je (misschien werk je wel onregelmatig) maar kijk anders of hij een fles borstvoeding accepteert. (ik had een difrax fles met een speen van de nuby omdat die spenen dus anti lek zijn en je dan niet het hele bed nat hebt)

 

Kan het zijn dat hij té moe is? Heb je al eens geprobeerd om herkenbaarheid in te zetten? Dus elke keer hetzelfde. Als hij wakker wordt uit bed komt, eerst wat eten, dan knuffelen, dan even alleen spelen, samen spelen/liedjes zingen, pamper verschonen. Pamper verschonen doe ik echt bij de eerste tekenen van moeheid. Ik ken ons meisje inmiddels, maar aan het begin zag ik het aan wrijven in haar ogen, gapen, bleekheid van de huid.

De volgorde die ik aan hou, dat is hier een beetje gewoon. Inmiddels kan ik er gemakkelijk vanaf wijken, maar aan het begin was onze dochter ook heel moeilijk met slapen en huilde ze ook veel. Dit heeft wel geholpen. Alleen, dat heeft echt lang geduurd en vraagt echt consequent gedrag van jezelf. Ik heb haar nooit langer dan een paar minuten laten huilen in haar bedje. Wel probeerde ik rustig te zijn. Dus als ik hoorde dat ze huilde er niet gelijk pats boem vol paniek weer boven gaan hangen. Daar wordt zo'n kindje ook gek van (weet niet of je dat doet, maar ik weet van mezelf hoe paniekerig ik me kon voelen door het huilen). Als ik dan na een paar minuutjes naar haar toe ging, gaf ik een aai over haar bol en ging weer weg. Dit hield ik max 10 minuten vol, als ik zag dat ze echt niet te sussen was, haalde ik haar er eerder uit.

Ik heb ook vaak zat heel lang naast haar bedje gezeten. Tegenwoordig speel ik gitaarliedjes als ze gaat slapen (s avonds), ze vind het echt leuk.

Het is een keuze die je zelf moet maken, waar jij je het beste bij voelt. Mijn manier vraagt wel dat je af en toe je verstand even op nul moet zetten. Of beter gezegd, misschien even je gevoel. Wat iemand hier al eerder zei, als jij gaat, dan wil hij de borst. Kindjes ruiken je, dus iemand anders inschakelen is misschien ook wel een goed idee.

Als je dat geen fijn gevoel vind en het zo niet wil (wat ik me ook best heel goed voor kan stellen, ik vind zeker niet dat je je kindje verwend). Dan denk ik dat je geduld zal moeten hebben en zoveel mogelijk toch met de borst je kindje die rust proberen te bieden. Je kan er denk ik niet om heen dat hij er doorheen zal moeten als jij er niet bent. Ik denk alleen zelf niet dat je dit kan voorkomen als je het niet doorbreekt. De vraag is, kan je het uberhaubt doorbreken of doe je daar en je kleintje alleen maar meer frustratie mee aan. Ik vond het met onze dochter lastige beslissingen om te nemen. Ik heb uiteindelijk mijn gevoel gevolgd, waar ik me het beste in kon vinden.

Succes en het gaat voorbij hoor, echt. 6 maanden is nog heel klein.

 

het CB geeft advies he, soms kun je die gewoon niet opvolgen. luister naar je eigen gevoel. ik gaf ook tijden een fles, nu nog vaak tuitbeker. beter iets binnen dn niets!

 

Eerst en vooral veel sterkte! Het is maar normaal dat je er onderdoor gaat! Ook hier al een paar keer aan het eind van mijn Latijn geweest. Zoontjelief wilde in het begin niet van zijn flesje drinken, toen we overschakelden van borst naar fles. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het heeft tijd gekost.
Wat betreft het probleem met het slapen, toch eens met verschillende speentjes proberen? Hier wilde hij ook geen tuutje en bemerkten we dat hij ook vooral aan de borst in slaap viel. Dan hebben we eens een ander geprobeerd en dat neemt hij wel en nu valt hij elke avond met zijn tuutje in slaap. Misschien es de moeite om dat te proberen?

 

Weinig begripvolle reactie inderdaad van die "vriendin"... en ik denk ook zeker niet dat je kindje gebaat is om je nu hard op te stellen!! Ik kan me wel vinden in de manier waarop Line het aanpakt. Hopelijk werkt het ook voor jou!
Weet even niet meer of het al was genoemd maar is een osteopaat niet iets om te proberen? aangezien je zelf aangeeft dat hij al vanaf zn geboorte veel huilt? Er hoeft geen medische oorzaak van het huilen te zijn, maar wie wet toch ergens een blokkade in zn lijfje?
En dat je je zo opgejaagd voelt: je zit duidelijk vol stress! Misschien heb je baat bij yoga of iets? Of een uurtje sporten> Even wat ontspanning en een uurtje voor jezelf. Ik voelde me een tijdje terug ook zo gespannen, merkte gewoon dat ik mn lijf je makkelijk meer kon relaxen, ik ben toen aan yoga gaan doen en ik kijk iedere week weer uit naar dat uurtje voor mezelf. Daardoor kan je de stress van overdag ook beter aan en als je zelf beter in je vel zit voelt je kleine dat ook!!

 

GEloof mij maar het is veel makkelijker om over een gillende peuter in de supermarkt te stappen en hem uit te leggen dat hij juist niet datgene krijgt omdat hij zich zo gedraagt.

Dan om aan een baby uit te leggen dat hij geen melk krijgt omdat hij zich zo gedraagt.
Jouw kleintje heeft jou gewoon nog even nodig om rustig te kunnen gaan slapen, klaar, kunnen ze hoog en laag springen zo is het nu gewoon even. Betekend heus niet meteen dat het ook zo zal blijven.

DAt je er tegenop ziet om te werken kan ik me helemaal voorstellen juist omdat je weet dat het thuis dan "niet goed" gaat.
Wat hier heel goed hielp is elke keer vertellen dat je weg gaat maar dat je ook weer terug komt en dat je je melk voor hem achterlaat alleen dat het dit keer uit een flesje komt omdat papa geen borsten heeft.
Klinkt misschien raar maar die kleintjes begrijpen vaak meer dan wij denken.

 

Jeetje Alizee,wat een verhaal!

Hier gaat slapen ook niet makkelijk. Overdag hebben we weinig problemen, omdat hij toch veel wakker is, net als bij jou, al sinds het begin. Hij leek wel niet te slapen overdag, behalve aan de borst. En hij dronk elke 2 uur!!

Wij willen ons kindje ook niet laten huilen. Het CB kan roepen wat ze willen, maar als ons kindje moord en brand schreeuwt, gilt en bijna geen adem meer haalt van het huilen, pak ik hem echt op. Er is dan iets aan de hand, zegt ons gevoel. Reageren op een jengelend huiltje vind ik verwennen, maar als je kindje blauw aanloopt van het huilen, wil hij bij je zijn, heeft hij je nodig.

Ons wordt ook verteld dat we hem te veel verwennen, maar ja, borstkindjes voed je op verzoek en als ze huilen, dan geef je, als moeder, graag je melk. Ik vind het juist heerlijk dat ik met de borst kan troosten! Ik merk wel dat hij anders op papa reageert. Papa heeft geen melk!

Anderen vinden inderdaad dat je je baby moet laten huilen om in slaap te komen. Kinderen MOETEN slapen, van 19.00-07.00, klokje rond. Hier ligt meneertje, nu dankzij de wintertijd, pas rond 22.00 uur in bed. Maar hij is overdag erg vrolijk en energiek! Ik vind het tijd worden dat het CB zegt dat je je gevoel moet volgen en moet kijken naar hoe je kindje is.

Tips: Gister heb ik per ongeluk het licht aan gelaten. Toen hij eindelijk sliep, huilde hij weer, maar voordat ik bij hem was, was hij alweer stil. En dat tot 4 keer toe.

Slaapt hij prettig in een wippertje? Onze kleine wel. Die kan vanuit de wipper even tot rust komen en valt daarna rustig in slaap (hij vecht er wel voor om wakker te blijven).

Wat ik de laatste tijd doe, is mijn kindje vasthouden en in slaap wiegen tegen mij aan. Vind hij heerlijk. Als hij begint te krijsen als ik hem in bed leg, pak ik hem nog even op. Op een gegeven moment is hij zo moe geworden en heeft hij zoveel van mijn liefde en warmte gevoeld (denk ik) dat hij het wel alleen kan, mama honger, zeg ik dan maar. Ik ben daar trots op! Hij heeft mij nodig J

Accepteer de situatie. Dat heb ik gedaan en het biedt mij rust. Het is zo en stap voor stap worden dingen beter, anders. Ik volg ons kindje en sommige dingen hebben tijd nodig.
Een vriendin van mij laat hun kindje gerust drie kwartier krijsen, omdat het tijd is voor een middagdutje. Dat heb ik met ons kindje nog niet gedaan. Vreselijk!

Wat Mich87 schreef ik heb het boek bij de bieb gereserveerd. Klink interessant. Ik ben er erg op gericht hoe ons kind is en niet hoe de maatschappij wil dat wij met hem omgaan. Ik denk dat je naar je kind moet kijken.
Wat Zijzei schreef denk ik ook. Een kind voelt jouw situatie aan. Ik denk dat je kindje er ook voor jou wil zijn en dat kan bij jou!

Ik heb ‘savonds ook weinig tijd voor mezelf. Ons kindje sliep ook weinig overdag. Behalve aan de borst. En dan heerlijk knuffelen!

Misschien kun je de Rapley methode proberen, dat hij daarmee meer eet? Misschien vind hij zichzelf al groot genoeg nu om dingen zelf te doen? (lees er eerst maar wat over en bepaal of je het iets vind!)

Blijf vooral werken! Het zal op een bepaald moment bevrijdend voelen, als je weet dat je kindje in goede handen is. Ik vond het heerlijk, even geen kindje om me heen om voor te zorgen en mijn eigen ding doen. Als ik goed in mijn vel zit, kan ik een goede moeder zijn. En ik heb werken “nodig”.

Ik ken het opgejaagde gevoel wel als ik ‘s avonds weg ben en weet dat de kleine brult! Dan wil ik zo snel mogelijk terug, want mama’s borst biedt troost.

Over dat supermarkt verhaal en een krijsend kind: Ik wil ons kind ook niet verwennen, maar je hoeft ook niet bij elke kik die hij geeft naar hem toe te gaan. Ik heb gelezen dat hoe sneller je je kind troost biedt, hoe liever het later is, omdat hij zich zelfverzekerd voelt. Hij voelt zich veilig, want hij weet dat jij er altijd voor hem bent.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Ik heb in elk geval alle begrip voor jullie situatie en leef met jullie mee. Heel veel sterkte, maar je komt er doorheen!! Misschien dat dat boek ook voor jullie uitkomst biedt?

Misschien is deze link ook interessant om te lezen: De schaduwkant van slaaptraining
Ook dit is een mooie link (net nog even opgezocht) slaaptraining « blikborstvoeding

 

Hoe moeilijk ook, lekker laten praten. Heeft ze zelf kinderen? Want vaak merk ik ook aan mensen die al lang uit de kinderen zijn of zelf hele makkelijke kinderen hebben gekregen of geen kinderen hebben, dat die zo reageren. Het zegt wat over hun, zij hebben een gebrek aan kennis en de ruimdenkendheid om zichzelf te willen blijven ontwikkelen. Hun probleem dus.

Ik heb me hier bijna 4 maanden laten voorhouden dat onze dochter geen probleem had en dat alles wat ze deed, huilen, slikken, verslikken, spugen, dat het er allemaal bij hoorde. Totdat ze zo hysterisch werd dat ik geëist heb dat ze naar een kinderarts ging. 3 dagen ziekenhuis en we hadden een ander kind. Ze kreeg medicijnen tegen reflux en daarmee hadden we gelijk het ergste gehad.

Mensen willen nou eenmaal graag zien dat je je kind aanpakt op de één of andere manier. Waarom weet ik ook niet. Het liefste zien ze dat je het van jongs af aan het kindje aan alle kanten begrenst. Totdat ze er vaak zelf één hebben, dan wordt alles anders. En als ik een moeder zie die haar kind inderdaad heel strak houd, dan vind ik dat vaak alleen maar heel erg zielig. Die kindjes stralen zo klein ze zijn vaak al onzekerheid uit. Nou amahoela dat ik dat wil.

Je kan een kindje onder het jaar niet verwennen, lekker zoveel mogelijk bij je pakken. En je dus zoveel mogelijk afsluiten voor zo'n vriendin in dat opzicht. Jouw kindje hoor, jij bent de baas.

 

Verandering aan brengen in ritme is ook heel lastig. Volgens mij had iemand je hier de tip gegeven het steeds een beetje korter te doen. Misschien is dat een optie? Ik zou het wel proberen nu, want als het 'cold turkey' moet, is ook best wel heftig hoor. Nu kan het nog in zijn veilige omgeving waar hij geliefd is.

Het is niet makkelijk, maar het komt echt wel goed. Misschien niet zonder slag of stoot, maar zo is het leven helaas. Soms moeten we zo klein we zijn door een zure appel heen, achteraf zijn wij mama's het die ons die zure appel vaak nog herinneren, het kindje is dat dan lang en breed vergeten

 

Helaas heb geen tips voor je, wel herkenning! Wij zaten in dezelfde situatie als jullie en hebben alles geprobeerd, ka, kno arts, osteopaat, mt, fysio, kan nog wel even doorgaan, ALLES dus. Ook wat rrr en flessen betreft, alle tips hebben we geprobeerd. Ons meisje huilde ook zo ontzettend veel en HARD dat ik zeker wist dat er iets niet goed was, we zijn er nooit achter gekomen. Ook onze relatie leed hier erg onder en ik ben gestopt met werken. Dat was niet te doen, ze kwam s nachts ieder uur, was uren lang wakker of sliep alleen bij mij op de borst als ik rechtop zat. Dan kon je na een hel van een nacht ook nog eens de hele dag met haar in de weer, wiegen, wandelen, geen seconde rust. Na 10 mnd werd het huilen minder en nu (15mnd) is het eindelijk gelukt haar beter te laten slapen. We hebben het laten huilen elke x wel geprobeerd, maar ze was binnen 5min totaal overstuur. Tot voor kort dus, opeens viel ze na 10 min (normaal) huilen in slaap en toen ze s nachts wakker werd was het 1x 20 min. Nu nooit langer dan een paar minuutjes, maar meestal slaapt ze zonder problemen. Ik wil je ook graag mijn hulp aanbieden, als ik wat voor je kan doen pb me! Ik heb ook ondervonden hoe weinig hulp en begrip er is. Meerdere keren heb ik het zh gebeld en gezegd dat ik haar zou brengen, dat ze maar moesten zien wat ze met haar deden. Dan begonnen ze op me in te praten tot ik weer gekalmeerd was, maar dat was natuurlijk altijd maar voor even. Iedereen in mijn omgeving kwam met commentaar dat ik zoveel afviel en er moe uitzag maar niemand heeft ingegrepen, dat vind ik nog steeds erg kwalijk! Mijn grootste vraag is nog altijd wat er mis was met haar of wat wij fout hebben gedaan, maar we zullen er nooit achter komen. Ik leef ontzettend met jullie mee en echt als je je verhaal kwijt wilt of een dagje hulp pb me!!!
Heel veel sterkte!

Liefs Anouk

 

Als je iets veranderd aan je slapen gaan ritueel verander dan 1 ding tegelijk zodat je kindje kan wennen, pas als het veranderde bij het ritueel hoor kun je (maar dat is wat ik ervaren heb) doorgaan met het volgende.

Tot nu toe was jij lijfelijk aanwezig bij je kindje als het in slaap viel (aan de borst), misschien kun je hem nu de borst geven op zijn kamer, hem daarna in bed leggen maar dan wel bij hem blijven (desnoods handje vasthouden o.d)

Hier heb ik een behoorlijke tijd de was gedaan nadat mijn zoon (en later dochter) net in bed lag, ze hoorden mij dan rommelen en dat gaf dan genoeg veiligheid om in slaap te kunnen vallen.
Pas als ze sliepen deed ik hun slaapkamerdeur dicht.

 

Ik zou me nog geen zorgen maken over het KDV hoor!
Mijn zoon sliep thuis ook alleen maar bij mij in, maar leerde op het kdv om zelf in slaap te vallen. Ik had er een hard hoofd in moet ik zeggen, en in het begin ging het niet zo soepel, maar nu....Hij pakt z'n knuffel, gaat liggen en valt in slaap. Gaat daar heel makkelijk, ik denk dat het ook helpt dat ze daar met meerdere kids tegelijk naar bed gaan en ze dus meedoen met de groep.
Thuis daarentegen ben ik nog steeds degene bij wie hij het makkelijkst in slaap valt (hij is al bijna 1,5 jaar). Zodra ik in beeld ben moet ik hem ook naar bed brengen, maar als ik uit het zicht ben dan kan papa of oma het ook.

 

Nou, ik zou bijna zeggen God zij dank dat jij je kind geen honger wil laten lijden. Jemig wat een advies weer, ik vind het gewoon grof. Het slaat helemaal nergens op wat ze zegt, je kindje zou daar heel erg veel stress door ervaren ik geloof echt niet dat zoiets onschuldig is.... Luister naar je moederhart, dat verteld je precies wat jij moet doen.

Wat je misschien ook zou kunnen proberen is pap van moedermelk maken en dat met een lepeltje geven. 6 maanden is je kindje toch? Ik zou ook andere voeding langzaam aan gaan bieden, broodkorstje ect Als je savonds als laaste pap van moedermelk probeert te gaan geven (je moet wel oefenen met het lepeltje), dan kan het goed zijn dat jij wat meer uurtjes gaat slapen. Er zijn mensen die erop tegen zijn om savonds granen aan te bieden omdat het energierijk is, dat zou voor het begin van de dag zijn. Maar als ik met een kale maag naar mijn bed ga, dan vind ik dat geen lekker gevoel en neem ik dus ook een boterham (en ik heb echt geen overgewicht). Ik denk altijd zo, wat voor mij goed zou voelen, dan verwacht ik dat het voor een kindje ook wel zo zal zijn.

 

Jeetje, wat vervelend zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet meer trekt.

Ons zoontje is - wel in veel mindere mate - ook tijdenlang een slechte slaper geweest. Zelf in slaap vallen lukte hem niet. We liepen soms wel een uur met hem op de arm voordat hij bij één van ons in slaap viel, en dan legden we hem in zijn bedje. Maar om de haverklap werd hij dan weer wakker, en uiteindelijk belandde hij elke nacht tussen ons in, waar hij overigens wel heerlijk sliep. Vriend vond het allemaal wel prima zo, hij is er ook maar twee avonden in de week (werkt in de horeca), maar vijf avonden in de week kon ik het alleen opknappen, en daar werd ik op een gegeven moment ook ontzettend moe van. En tussen ons in slapen, ik vond het hartstikke gezellig, maar ik vind het geen oplossing voor de lange termijn, waarvoor ik toch van mening ben dat hij in zijn eigen bedje hoort te leren slapen.

Uiteindelijk ben ik op een avond dat ik alleen thuis was (mijn vriend zou dat echt niet aankunnen, die zou hem bij het eerste snikje weer oppakken )begonnen met hem in zijn eigen bedje te leggen (wel het bedje weer bij ons op de slaapkamer gezet). Ik ben er naast gaan zitten en heb hem volkomen genegeerd. Hij heeft van alles geprobeerd, van huilen tot lachen aan toe om mijn aandacht te trekken. Na 1,5 uur gaf hij de strijd op en viel hij in slaap. Wel op zijn buikje trouwens, het is een echte buikslaper, en op zijn rug valt hij nooit in slaap. De dagen erna heb ik het op die manier doorgezet en de tijd dat hij nodig had om in slaap te komen werd steeds korter en korter. Ik ben steeds verder bij he bedje vandaan gaan zitten, totdat ik uiteindelijk zo'n beetje in de deuropening zat. Nu, na zo'n twee weken, ben ik zover dat ik hem in zijn bedje kan leggen en de deur uit kan lopen. Negen van de tien keer valt hij binnen een paar minuten in slaap en maakt hij nachten van zo'n 10 uur achter elkaar.

Achteraf (nu binnen twee weken eigenlijk het hele probleem is opgelost) denk ik dat wij als ouders het grootste probleem hadden met hem in slaap krijgen, en dat hij helemaal niet zozeer een probleem had. Begrijp me niet verkeerd: dat denk ik niet over jullie, dat kan ik helemaal niet inschatten, maar dat was hier denk ik wel zo.

Ik wens jullie enorm veel succes en hoop dat het bij jullie ook snel beter mag gaan!