Ik open dit topic echt om alles van me af te schrijven, niet om discussies/ruzies op te wekken. Hoi.. Allereerst in het kort onze gezinssituatie: Ik (24 jaar) ben nu ruim 6 jaar samen, waarvan 4 jaar getrouwd met mijn man (29 jaar). In 2009 zijn we trotse ouders geworden van een zoon, en in maart 2013 besloten we voor een 2e kindje te gaan, en nu ruim een week geleden is onze 2e zoon geboren. Sinds 2010 hebben we onze eigen woning (koop), daarvoor hebben wij gehuurd sinds eind 2008. Het begon voor mij in augustus 2013, ik had het idee dat mijn man via de telefoon contact had met een andere meid. Dit door het vreemde telefoongedrag. Dit gevoel bleef, en ik wist bijna zeker dat er iets niet klopte. Dit mede doordat zijn gedrag naar mij toe ook veranderde. Ik heb hem hier een aantal keren naar gevraagd, maar het antwoord wat ik kreeg was boos: "Waar haal je die idiote gedachtes vandaan!!". Toen ik 35 weken (gepland!) zwanger was (10-3-2014) ben ik erachter gekomen dat mijn man seksuele contacten had met een andere meid (18 jaar), zo vond ik onder andere foto's van zijn piemel die net klaargekomen was, en midden in de nacht (01.15u) verzonden waren. Ook kwam ik er toen achter dat er telefoongespreken van ruim 40 minuten gevoerd waren, toen hij 's avonds naar een kennis was om "aan onze auto te sleutelen". Ik heb hem geconfronteerd met de foto's, de locatie waar de foto's gemaakt zijn, en een overzicht van de telefoongesprekken/smsjes. Hij kon er nu dus niet meer om heen, en heeft het toegegeven. Na die dag goed nadenken, besloten hem een kans te geven, en hem ook de kans gegeven ALLES eerlijk te vertellen, ook als er nog een/meerdere ander(en) waren. Maar dit was alles wat ik moest weten zei hij. Tot een oud klasgenootje (24) mij zo'n 2 weken later kwam vertellen dat hij haar om dates heeft gevraagd, hetzelfde soort foto's stuurde, en mij gigantisch zwart heeft gepraat. Dit was al een jaar gaande gaf zij aan. Hiermee heb ik hem ook geconfronteerd, en hij ontkende eerst, tot ik zei dat ze een backup had van de whats app geschiedenis, en toen kwam het woord eruit. Het klopte inderdaad... Ik ging kapot, de grond zakte onder mijn voeten vandaan.. Die avond ben ik ook even weg geweest, om alleen te zijn, en na te denken. Toen ben ik verder gaan kijken, en zover als zijn telefoonrekeningen terug kunnen (1 jaar!) was er toen ook al contact met die andere meid. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd, zoals oa. mijn vader 2x in het ziekenhuis waarvan 1x in zeer kritieke toestand, heb ik een miskraam gehad, en gedoe met een ex-werkgever van mij, het overlijden van een kennis, en het overlijden van mijn paard. Het enige positieve was dat ik opnieuw zwanger was, van ons zoontje die net geboren is. Ondanks dit alles, vond hij het belangrijker om zich bezig te houden met andere meiden.. Ook toen we gingen voor een 2e kindje, wat hij al 2 jaar wou, en wat voor mij een moeilijke stap was ivm mijn gezondheid en een slechte eerste zwangerschap én bevalling. Hierdoor voel(de) ik mij een legbatterij, die alleen nog goed was om voor hem zijn kind op de wereld te zetten, en verder niet meer belangrijk was. Hij zegt dat dit niet zo is, maar dit gevoel gaat voor mij niet meer weg... Nu niet in ieder geval, in de toekomst vast nog wel. Ik had gezegd voor "ons" te knokken, en dacht dat dit wel "even" zou lukken, omdat ik normaal sterk genoeg ben om ergens voor te knokken.. Maar vooral sinds ik bevallen ben, wordt het verdriet erger, zit ik elke dag te huilen, en voel ik mij verraden, bedrogen, en ook een dombo.. Ik weet er niet mee om te gaan, en het vertrouwen is nog steeds 0,0.. Als hij weg gaat ben ik bang dat hij naar een ander gaat, en als hij de hele avond op zijn telefoon zit ben ik bang dat hij weer bezig is met een ander.. Als ik 's avonds ga douchen of eerder op bed ga, ben ik bang dat hij weer van dat soort foto's gaat versturen.. 's Nachts lig ik wakker, omdat de vragen door mijn hoofd blijven spoken "waarom?"... en de beelden terugkomen.. het idee dat hij tijdens de seks misschien wel aan hun dacht.. dat alles het afgelopen jaar niks heeft voorgesteld.. etc Ik ben gewoon bang dat ik er niet mee om kan gaan in de toekomst.. Ik heb daarnaast ook niet de financiële middelen om met iemand te gaan praten.. Er is 1 ding wat ik zeker weet, en dat is, dat ik heel veel van hem hou, en met hem een toekomst zag. Maar dat laatste, dat zie ik ook niet op dit moment.. Maar ik ga er wel voor knokken om dit terug te krijgen! Gezien ik er eigenlijk met niemand over kan praten (behalve met hem en één vriendin), probeer ik het zo van mij af te schrijven.. En misschien zijn er dames die iets soortgelijks mee gemaakt hebben en tips hebben om er goed uit te komen. Opgeven wil ik sowieso niet.. Ik merk wel dat hij zijn best doet om het allemaal weer te laten worden zoals het was, maar helaas is dit niet iets wat snel weer wordt zoals het was.. Hij is lief voor me, wil er voor mij zijn, ik mag hem controleren wanneer ik wil (maar dat wil ik niet), laat zijn telefoon nu ook gewoon bij mij liggen, etc Dat doet al veel goeds, maar toch, voel ik mij er niet beter door. Tijdens de bevalling, en nu erna is hij een geweldige man voor me, beter kan ik niet wensen. Dus dat zit wel goed! Liefs
wauw wat een verhaal!! Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen in de situatie. Ik vind dat hij zich enorm mag gaan bewijzen en dat je hem duidelijk mag maken dat dit zijn laatste kans is (mocht je hem die nog willen geven want dat merk ik uit je verhaal op) 1 keer kan gebeuren, al keurt niemand het goed, je raakt gevoelsmatig verwikkeld in iets waar je dieper en dieper inkomt (kan ik uit ervaring vertellen) maar vlak daarna een 2e keer komt op mij over als een soort "ziekte" hij moet schijnbaar aandacht van andere vrouwen hebben om zich goed te voelen en dat doet hij op een hele achterbakse manier. Mijn mening is dan ook dat dit in hem zit en je dit er niet zomaar uit krijgt en je er in de toekomst nogmaals mee geconfronteerd zou worden... Ik hoop dat jullie er met zn 2 uitkomen... Liefs en heel veel sterkte.
Heftig! Wel knap dat je ondanks alles er nog voor wilt vechten! Het lijkt me echt heel heftig hoor! Ik had ook zo'n relatie ( zonder kids) en altijd gevochten maar hij bleef vreemdgaan en me zwart maken dat ik toen door hem aan de kant ben gezet ( te zwak om zelf weg te gaan hoopte dat hij veranderde) maar kan me wel indenken hoe bizar zwaar t is met 2 kids waarvan er eentje er net is. Achteraf had ik spijt dat ik niet de touwtjes in handen genomen had en het eerder gestopt had. Ik zou je dus relatie therapie adviseren zodat je kan zien of d'r bij hem nog liefde zit voor jou, want dan is het waard om te vechten anders zou ik m'n verlies nemen.. Verder onderwijs sterkte!!
grappig hoe je sommige dingen pas achteraf ziet he... Als je er midden in zit dan zie je soms echt niet hoe stom je bezig bent...
Meid waar is je eigenwaarde??!! Als jij er voor wilt vechten is het enige advies dat ik heb: relatietherapie Sterkte
Beste Niicci. Wat een drama zeg. Echt heel naar. Ik herken het ook, heb iets soortgelijks meegemaakt rond jouw leeftijd (ben nu 35). Echt ver-schrik-ke-lijk. Ik begrijp ook dat je ervoor wil vechten. Wilde ik ook. gelukkig had ik geen kids, en ben uiteindelijk bij hem weg gegaan omdat het vertrouwen té erg geschaad was. Eerlijk gezegd lijkt me dat bij jullie ook aan de hand. Het is niet één fout, maar het lijkt hardnekkiger te zijn bij hem. Heel goed en fijn dat ie echt zijn best doet, en ik geloof ook best dat hij wel echt om je geeft, maar feit blijft wel dat er heel wat diepe wonden zijn bij jou... En met "ervoor knokken" weet ik niet of je die "weg krijgt". Dat moet genezen en daar kan héél veel tijd overheen gaan. Het lijkt me eerder verstandig als híj in therapie gaat voor dit idd "zieke" gedrag. Dan moet ie zijn spaargeld maar aanbreken of zo. Want als je dit niet aanpakt bij de wortel, kan hij nóg zo graag willen maar blijft het toch een hele onveilige situatie voor jou. En wat jij nodig hebt is liefde, zorg, veiligheid, zodat je kunt "herstellen", nietwaar? O, het doet me altijd pijn om dit soort verhalen te lezen en dan te horen dat de vrouw en nog voor wil knokken. Omdat ik het zelf ook deed snap ik het wel, maar soms denk ik: hou je niet vast aan iets omdat het té eng is om alleen verder te gaan? (wat ik ook begrijp!!) Ik zou je dit allemaal niet gunnen, dat je het helemáál niet hoefde mee te maken. en ik zou zeggen, stop ermee. maar zomakkelijk is het niet he, zeker niet als je kids hebt. Dan echt in therapie. Hij eerst, dan samen. want dit is wel veel om "zelf" te doen. Ik wens je heel veel sterkte, succes en uiteindelijk geluk!!
Ik denk dat dit niet door 'te vergeven' opgelost gaat worden. Ik ben bang dat het een koe gaat worden die geregeld uit de sloot gevist gaat worden. Ik zou ook zeggen ga in relatie therapie.. Maar persoonlijk zou ik me zo verraden gevoeld hebben en zou ik met dat idee niet kunnen leven. Ik geloof persoonlijk ook niet 'in bij elkaar blijven voor de kinderen' . Maar als jij denkt dat wel te kunnen dan kan ik je niet meer als heel veel succes wensen!
Zeker zo! Ik was echt zo dom bezig, nog steeds af en toe last van dat ik me zo heb laten behandelen en t niet zag! Of niet wou zien.
Lieve niicci Wat een vervelende tijd zit je in... Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen! Het is niet gek dat je verdriet er nu uitkomt, zie het als een natuurlijke reactie van je lichaam, het verdriet wat je (on) bewust hebt opgekropt toen je erachter kwam komt er nu uit! Praat eens met je huisarts hierover of een maatschappelijk werker. Kan je man het waarom uitleggen, want die lijkt me erg belangrijk. Zonder de reden waarom het gebeurt is, zal jij je altijd blijven afvragen of het nog eens gebeurt of misschien of het wel gestopt is. Praat erover met bijvoorbeeld een relatietherapeut, maar ben ook eerlijk naar jezelf, voor en over jouw gevoel! Dikke knuffel
Poeh, ik heb veel respect voor je dat je het nog wil proberen. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat zou kunnen. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
Jee, wat een moeilijke situatie inderdaad, je hebt het al zwaar genoeg zo kort na je bevalling. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zou doen als er kinderen bij zijn en als je al zo lang samen bent. Relatietherapie, ik weet niet of dat zal helpen voor dit probleem. Vreemdgaan heeft in mijn ogen te maken met respect voor elkaar en het gebrek daaraan, en respect is iets wat vanuit jezelf moet komen, niet iets wat aangeleerd kan worden. Zowel mijn vader als mijn ex waren mannen die vreemdgingen, keer op keer. Mijn moeder vergaf mijn vader 25 jaar lang, ontkende het vreemdgaan tegen de buitenwereld en tegen ons. Ze hebben meerdere malen relatietherapie gehad, maar dat stiekeme, dat zat er gewoon in bij mijn vader. Ik heb mijn ex 1x vergeven dat hij vreemdging en binnen 3wk was het weer raak. Toen heb ik het hem niet vergeven, vertrouwen in hem was gewoon 100% weg, maar mijn zelfrespect niet.
Weetje een slippertje oké kan gebeuren (hier ook exit maar goed) Maar een ruim lang je vrouw zo gruwelijk beduvelen en er een ander op na houden is zo laag bij de grond dat hik niet dieper kan zinken. Waar is het houden van van hem dan? Als je echt van iemand houd wil je die geen pijn doen is mijn mening. Misschien relatie therapie maar ik denk dat het vertrouwen nooit terug komt.
Wow, je man mag wel in zn handen knijpen met jou want menig vrouw had allang haar biezen gepakt! Wat een loser die man van jou zeg.... Misschien helpt relatietherapie idd wel, al lijkt het idd meer een (groot!) gebrek aan respect, dus ik denk dat je zelf ook duidelijk je grenzen moet stellen en niet meer met je moet laten sollen. Hele veel sterkte en hopelijk komen jullie hier helemaal uit...
Jeetje meid wat een verhaal. Heb niet echt de puf om een heel verhaal neer te zetten. Ik wil je veel sterkte wensen en vooral wijsheid. Mocht je een betaalbare relatietherapeut zoeken doe me dan even een pb zij is echt de moeite waard , hier onze redder in nood geweest.. Maar ik vindt het wel gruwelijk hoe hij met jou om is gegaan. Is er ook echt fysiek contact geweest? Knuffel