Als mijn vriend verlamd zou raken zou het voor mij een heel ander verhaal zijn. Natuurlijk is dat alsnog een ramp, maar ik zou het erger vinden als hij zijn verstandelijke vermogens kwijt zou raken. Met lichamelijke beperkingen zou ik makkelijker kunnen leven.
In voor en tegen spoed zou voor mij ook anders geinterpreteerd kunnen worden dan bij elkaar blijven. Ik zie het namelijk zo dat ik in zulke tegenspoed zoals een eerder geschetst ziektebeeld zou kiezen voor mijn man. In de zin van dat ik hoop dat hij iemand tegen komt met wie hij een gelijkwaardige partnerschap kan aangaan met alles wat daarbij hoort. Dat hoort voor mij ook bij kiezen voor elkaar en elkaar voorspoed en geluk wensen. Dat vind ik ook liefde in de puurste vorm.
Heb het artikel gelezen en moet ook zeggen dat ik veel bewondering voor hun heb... Ikzelf kan het me ook niet voorstellen tot jezelf in deze situatie komt.. Als ik er overna denk, denk ik wel dat ik bij mijn vriend blijf! Ik hou natuurlijk ook ontzettend veel van hem en we hebben een zoon samen! Het zal afentoe heel eenzaam zijn, maar dan moet je hopen dat je fijne mensen om je heen hebt. Die andere "bijzondere" relatie lijkt mij ook moeilijk! Als de mensen om je heen je relatie niet accepteren omdat je vriend veel oudere is... Pff moeilijk zeg!
Ik denk dat er voor mij ook wel verschil zit tussen een lichamelijke handicap en een handicap waarmee je ook verstandelijk bij aangetast bent, dat hij een groot kind is met alles wat daarbij komt. Vond het allerlaatste stukje in Jong wel grappig dat Manuel zei nadat ze het erover hadden dat ze misschien nog wel een kindje wilden als hij iets zelfstandiger werd: "Dus dan weet je dat je je best moet gaan doen" En je zag hem helemaal glimlachen en toen zei hij erachteraan: "Ik doel op zelfstandiger worden he?" En toen was het van "Oh", hij dacht natuurlijk ergens anders aan. @ Aatje, ja inderdaad, dat over dat andere stel is ook een lastige situatie. Ik zou niet beter weten als ik ze zou zien lopen of ik zie een vader met dochter. Ik vind het nogal 'apart' dat die man niet heeft gekozen voor zijn kinderen, maar voor die ene vrouw in zijn leven. Ik weet niet of ik dat ervoor over zou hebben gehad, als je band daardoor niet zo goed meer was met je kinderen,
moeilijk.. misschien denk ik weer heel verkeerd ofzo hoor maar hoe ga je ermee om dat je totaal geen intiemiteit meer kan hebben.. stel dat je bv 30 bent in de bloei van je leven.. je man raakt verlamd ga jij dan al die jaren dus misschien wel 50 monogaam aan hem zijn. je eigen gevoel weg stoppen ??? ben wel benieuwd hoe mensen dat zien.. ik zou dat namelijk echt niet kunnen.
MrsNuke dat vraag ik me ook af. Denk dat de 1 er wel mee kan en wil leven en de ander niet. Misschien dat er dan wordt afgesproken dat de ander wel seksueel contact "mag" met anderen? Verschilt denk ik per persoon, stel, relatie? Ik zou ook niet zonder seks door willen/kunnen (ik ben 23) en mijn vriend ook niet.
nee maar zou dan niet de kans heel groot zijn je verlieft wordt op een ander omdat je daar intiem mee zou kunnen zijn en dus iets speciaals deelt.. je sext namelijk niet alleen om alleen pure lust..
het is in voor en tegenspoed dus ja ik zou bij hem blijven. Houden van is houden van dat veranderd niet. Ik heb het bij mijn oma gezien mijn opoa kreeg een herseninfarct en werd een klein kind Moest een grote luier om drinken aangegeven worden en gevoerd. Maar ze heeft hem begeleid tot het eind.. Dat zou ik ook doen. Dus ja in voor en tegen spoed!
hier ook in voor en tegenspoed, mocht mijn vent wat over komen dan zou ik er voor hem zijn en zorgen ! nou hebben wij zelf wel is die discussie gehad en ondanks dat hij ook voor mijn zou blijven zorgen , zou hij willen dat ik verder zou gaan met mijn leven ... maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt nou is het wel zo dat mijn vent voor mijn gekozen heeft terwijl ik in een rolstoel zit en de situatie nu wel stabiel is en artsen ook verwachten dat het stabiel blijft maar er is natuurlijk geen arts die daar geld op zet! en ondanks dat zij wij 23 maart getrouwd en heeft hij voor mijn zijn leven verandert zijn huis en zij toekomst plannen ! dus ja in voor en tegenspoed ik kan me niks beters wensen
Sommige kunnen wel seksen puur en alleen vanwege lust. Pff moeilijk hoor, hoop dat al deze vraagstellingen mij en mijn partner bespaard zullen blijven.
Ik vond ook erg vreemd dat hij niet voor zijn kinderen heeft gekozen.. Ik zal toch heel graag willen dat mijn kids mijn relatie accepteerde en moeite voor hun doen! Als ik ze zal zien zal ik denk ik denk ik ook denken dat ik vader en dochter zag lopen! Ik en mijn vader schelen ook nog minder! Hihi En inderdaad het stukje van de jongen met de hersenbloeding was erg mooi toen hij begon te lachen met toekomst op een tweede kindje! Duim omhoog als hij aan sex denkt! Blijft toch een man he... Maar super mooi, ook veel respect voor haar! Spreek je haar nog wel eens Jel ?
bij ons is 't ook voor en tegenspoed.. Ik heb zelf vorig jaar een herseninfar gehad. Was 22. We zijn 7 jaar samen, ik was 7 maanden geleden bevallen. Mijn vriend heeft me met alles bij gestaan. Ik ben er zeker door veranderd. Ben veel banger voor alles, hele dagen moe en daardoor sneller op mijn tenen getrapt. Krijg veel onbegrip, want Hoe kan een meid die altijd op stap ging, 45 uur in de week werkte Nou hele dagen moe zijn? Gelukkig steunt en vooral begrijpt mijn vriend me! Dit was een grote klap maar heeft ons ook wel dichterbij elkaar gebracht. Ik Blijf zeker bij hem! In voor en tegen spoed..
Afhankelijk van de ernst blijven we ook als koppel samen, ik zou dat alleen niet meer kunnen wanneer hij agressief wordt of een heel verward karakter zou krijgen (dement). Maar als daar geen sprake van is blijven we bij elkaar. Wat er ook gebeurt ik zal mijn zorgplicht voor mezelf toch ook wel houden. Het is toch de man waar ik mee ben getrouwd. En wat betreft seks geen idee dat is voor mij niet zo belangrijk.. ik kan wel zonder.. maar heb wel liefde nodig op een andere manier (gewoon een knuffel bijv). Dat zal best zwaar zijn.
Ik ken ze verder niet hoor. Die jongen zat bij mij op dezelfde school en ook in hetzelfde jaar. Alleen niet in dezelfde klas. Ik ken hem puur alleen van gezicht. Niet persoonlijk dus, en haar al helemaal niet.
Wij hebben hier uitgebreide gesprekken over gehad. En wij hebben tegen elkaar gezegd: Mocht er een situatie ontstaan zoals NAH dan gaat ieders leven wel verder, maar we blijven altijd voor elkaar zorgen. Helaas maak ik deze situatie namelijk dagelijks mee, de afgelopen 13 jaar al. Mijn vader heeft een zwaar herseninfarct gehad. Van de één op de andere dag was mijn vader er voor mij niet meer. Maar er was wel iemand met zijn uiterlijk. Alleen hij ziet zichzelf nog steeds als de oude. Mijn vader is deels gehandicapt en geestelijk is hij totaal anders. Hij is depressief geworden en suicidaal (zusje heeft ooit de strop met stoel eronder klaar moeten zetten, ze was 14 jaar destijds). Als hij zijn anti depressiva slikt gaat het redelijk goed. Maar als hij zich daardoor weer beter voelt stopt ie er weer mee. Psych heeft hoe lomp ook meerdere malen zijn dosis afgebouwd met alle gevolgen van dien. Mijn ouders zijn nog steeds samen. Vorig jaar hebben we ze een ultimatum gesteld omdat het niet meer ging. Toen pas werd voor mijn vader duidelijk dat er van een liefdesrelatie met mijn moeder geen sprake meer kon zijn. Wij hebben afstand genomen en hij heeft ons een tijd gestalkt. We waren op de vlucht voor hem, maar controleerden elke dag of het nog goed ging. We vreesden namelijk voor het leven van mijn vader en moeder. Gelukkig ging het daarna beter. Totdat hij viel. Gekneusde heup. Toen viel hij weer. Gebroken heup en dus operatie. Na 3 weken ziekenhuis kon hij niks en kwam hij toch thuis. Inschattingsfoutje van het ziekenhuis zullen we het maar noemen. Hij viel weer. Wederom een operatie. Dinsdag komt hij eindelijk thuis, na een half jaar. Dit keer is hij naar verpleeghuis gegaan. Diverse malen is er met spoed een psych bijgekomen vanwege zijn gedrag. Wij mochten niet meer langskomen tenzij het op afspraak is. Het kost mij te veel energie, dus ik ben niet meer geweest. En ondertussen is hij boos dat niemand komt. Hij kan nog steeds niet lopen/voortbewegen. Hij wil geen thuiszorg. Mijn moeder werkt 3 dagen in de week. Kan de zorg niet bieden. Lichamelijk en geestelijk is het gewoon te zwaar. Wij kinderen, kunnen het ook niet meer opbrengen. Zie met angst en beven tegen dinsdag op. Mijn moeder heeft in de tijd dat hij weg was, de bloemetjes flink buiten gezet. Ze is totaal anders geworden. Ze drinkt veel en volgens ons heeft ze het wel erg gezellig met die ene vriendin. Ik ken haar niet meer terug. Het moeilijkste is nog dat de situatie zo eindeloos is. Mijn moeders leven heeft lange tijd stil gestaan. Het is zwaar, te zwaar. Vandaar dat wij tegen elkaar gezegd hebben. Ieder heeft recht op geluk in zijn/haar leven. Alleen we beloven om altijd voor elkaar te zorgen.
Ja ook als dat zou gebeuren zou ik blijven. Tis de liefde van mijn leven En ik kan zeggen uit ervaring dat het heel zwaar zou zijn maar dat moet je over hebben in de relatie mijn vader heeft 7 beroertes gehad en ik weet wat het met een persoon kan doen. Ja mijn ouders zijn gescheiden maar niet vanwege zijn ziekte maar vanwege het leeftijds verschil en andere wensen (zat 16 jaar tussen) Mijn vader heeft een ernstig ongeluk gehad en in coma gelegen toen ik 17 was) dit heeft mijn vader veranderd in een norse negatieve man bij wie niets goed is dit maakte het voor mij enorm moeilijk om met hem om te gaan en heb op mijn 21 het contact verbroken omdat het toch alleen van mij uit moet komen.
zolang er niet iets gebeurd waardoor hij idd agressief word of iets dergelijks blijf ik ook bij hem. we hebben zoveel meegemaakt samen, dan weten we wel wat we aan elkaar hebben. maar idd, moet er niet aan denken om in die situatie terecht te komen...
Lastig. Ik denk dat je dat niet weet tot het je overkomt. Maar ik denk wel dat het erg afhankelijk is van het soort letsel/ziekte dat iemand heeft. Bij NAH en als gevolg daarvan een ernstig veranderde persoonlijkheid, of bijvoorbeeld bij Alzheimer (kan ook heel jong gebeuren) moet je ook aan de kinderen denken. Die hebben een veilig thuis nodig. Als dat betekent dat vader ergens anders moet wonen, dan is dat misschien zo. Maar ja, dat is allemaal erg afhankelijk van de situatie natuurlijk. Ik kan me ook wel voorstellen dat als je partner echt helemaal zichzelf niet meer is, je toch op zoek gaat naar een ander. Misschien niet bewust, maar ik stel me zo voor dat als je er alleen voorstaat met twee kinderen, een man in een instelling, en je moet het alleen rooien, dat red je niet zonder mensen om je heen. En daar kan dan natuurlijk wel eens wat uit opbloeien. Lichamelijke ziekte vind ik wel anders. Als je partner geestelijk dezelfde partner en vader is, maar alleen fysiek problemen heeft, dan is hij ook echt nog de vader van de kinderen bijvoorbeeld. Dan zou ik zo lang mogelijk proberen hem thuis te houden. (Misschien is mijn beeld wel een beetje gekleurd door iemand die ik via via ken met NAH en die erg agressief is geworden, ook naar de kinderen. Zijn vrouw heeft nu ook een ander en eigenlijk gunt iedereen het haar.)
Ik ken deze jongeman ook en heb heel veel respect voor zijn vrouw. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het zou kunnen. Werk zelf met dementie en de partners hebben zoveel verdriet in hun ogen, omdat hun demente man/vrouw niet meer weet wie ze zijn. Ik weet het echt niet, moeilijk.