Dan lijkt het me beter dat zo iemand niet meer thuis woont, maar dat betekent niet dat je je huwelijk moet verbreken.
Maar stel dat nu jou man iets overkomt. Jong vol in het leven... Ga jij je dan tot zijn dood weg cijferen?
Dat is inderdaad de oplossing waar ze naar op zoek zijn, maar als de man niet wil, blijft het heel lastig.
Als dit ons zou gebeuren zal ik bij hem blijven en het er beste van gaan maken als hij woede uitbarstingen gaat krijgen en het bot viert op de kinderen zal ik ten alle tijden voor mn kinderen kiezen zwaar en misschien onredelijk maar zou niet willen dat bv hij zo agresief is geworden en de kinderen wat aan doet maar is dat niet dan zal ik ten alle tijden voor hem klaar staan en hem verzorgen zo lang het me maar lukt en het kan
Ja..dat heb je toch beloofd? Ik tenminste wel. En ik zei niet, alléén als dit en dit en dit niet gebeurd...
En wat zeg je dan tegen je kinderen als papa ze slaat? Ja sorry, maarja mama heeft aan papa belooft bij hem te blijven en papa is in de war? Of als je kind als 16 jarige het huis uitvlucht (en dan maar hopen niet in de armen van een foute man, verkeerde vrienden). Wat zeg je tegen je kinderen als ze vragen waarom je ze dat in godsnaam jarenlang hebt kunnen toelaten? Nee sorry, ik zou mijn kind niet meer in de ogen kunnen aankijken! Ik ben iemands vrouw dat klopt, maar op de eerste plaats moeder!
Inderdaad! Mochten mijn kinderen in gevaar komen, zullen we moeten zoeken naar een andere oplossing. Hij in een verpleeghuis bijvoorbeeld...
Dit is echt een gevalletje, niet weten waar je het over hebt, Als iemand 42 is, mobiel, voor het grootste gedeelte zelfedzaam, voor 75% goed bij zijn verstand, maar anderzijds niet tegen prikkels kan, per dag hooguit een uurtje of 4 bezig kan zijn, snel boos/aggresief wordt, overal over doorzeurt, zo kan ik nog wel even doorgaan........dan stop je hem niet zomaar in een verpleegtehuis; daar is hij simpelweg te goed voor. Maar de thuissituatie is ook niet meer te handhaven. Begeleid wonen is dan een oplossing; maar dat moet de persoon in kwestie zelf willen. Maar een moeder die naar haar eigen ouders vlugt met haar kinderen....dat kan niet goed zijn. Dat heb je niet beloofd en dan nog, waar hebben we het over, er word om veel minder zwaar wegende redenen gescheiden. Als je mijn schoonzus had gevraagd of ze ooit van haar man af zou willen als hem dit zou overkomen, zou ze absoluut nee hebben gezegd. Maar nu wordt de situatie steeds zwaarder, er is geen gelijkwaardigheid meer, er zijn geen gevoelens van zijn kant; hij is volledig afgevlakt; het interesseerd hem allemaal geen zak. (Letterlijke woorden) Ik kan hier bladzijdes mee vullen. Maar ik denk dat we hier alleen over kunnen oordelen als je ervoor staat.
Pfff... moeilijke vraag. De vader van mijn vriend heeft een - al dan niet erfelijke, dat weten we niet - vorm van Parkinsonisme. Vroeg invalide, moeite met zindelijkheid, moeite met bewegen, geen emotie in het gezicht, ongeduldig en ongeremd, vroeg dement.... zijn vrouw heeft echt een rotleven en een hoop zorgen. Mijn vriend heeft gezegd dat hij niet wil dat ik op die manier voor hem moet zorgen als het zover komt. Maar ja, wanneer is het "zo ver"? Ik weet niet wat ik zou doen. Ik zou, denk ik, prima kunnen leven met een rolstoel bijv. maar minder goed met een ander karakter (zoals bijv. met Huntington) of dementie (als hij mij of Fay niet meer kent en onberekenbaar wordt). Alcoholisme, drugsverslaving, dat soort dingen zouden voor mij ook dealbreakers zijn. Zoals met zijn vader, daar is het heel langzaam gegaan. Je grens verschuift dan steeds verder, misschien wel veel te ver. Ik hoop dat we dan middelen hebben om het gros van de medische/persoonlijke verzorging over te laten aan een ander, ik denk nml. dat je echt anders in je relatie staat als elke nacht de poeplakens mag verschonen. Ik heb geen idee. Voor zolang als het voor mij en voor hem nog te doen is blijven we samen. Volgens mij kunnen we daar best ver in gaan, maar ik wil er eigenlijk ook niet echt over nadenken hoe ver die grens ligt.
Oei, wat een felle reactie. Ik snap dat jullie (en vooral zij) in een ontzettend moeilijke situatie zitten en dat ik me daar geen beeld bij kan vormen. Het lijkt me ook onmogelijk hier iedere situatie te beschrijven met daarbij wat ik in dat geval zou doen. Wel weet ik dat ik mijn man nóóit in de steek zou laten, omdat we elkaar beloofd hebben samen te zijn tot de dood ons scheidt en elkaar onvoorwaardelijk lief te hebben. En ik ben ervan overtuigd dat dit kan! Natuurlijk kan je in dit soort lastige situaties komen, maar ik denk dat er met hulp van anderen een hoop mogelijk is. Ik wens jullie heel veel sterkte en wijsheid in deze situatie!
jes4, regel dan ook maar een tehuis voor mij. Van heel dat rijtje wat jij opnoemt heb ik ook last van 4 dingen. Moet ik dan ook maar na een tehuis?
Mijn man heeft 4 jaar terug op zijn 29e ook een herseninfarct gehad...Het is niet meer de man met wie ik trouwde nee, snel boos, onredelijk, slecht in het verplaatsen van een ander, ongeinteresseerd, elke dag 24/7 pijn, waardoor hij vaak roept dat hij zo niet meer wil leven. Hij heeft een traplift, scootmobiel, nog wat aanpassingen in huis en loopt met een stok, evenwichtstoornis, kan niet meer tegen druktes. Kan gelukkig nog wel zichzelf aankleden en dat soort dingen, zitten ook redelijke dagen tussen en dan gaan we eens een dagje weg ofzo....ondertussen toch een kindje gekregen, maar sta er ook vaak alleen voor. Soms is het verdomd moeilijk en voel ik me heel alleen en heb ik ook wel gedacht zal ik gewoon weggaan en alles achter me laten, maar ik hou nog steeds heel veel van hem, zal hem nooit verlaten tenzij hij het niet meer ziet zitten en ons verlaat...
ik bedoel dan ook meer geestelijk en lichamelijk niet meer in staat zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen. dus dat jij complete zorg op je neemt knap dat mensen het kunnen hoor al vraag ik me af wat er gebeurt als mensen daadwerkelijk in zon situatie komen het ook echt doen. maar ik zelf moet er niet aan denken op mijn 25ste bijvoorbeeld nooit meer intiem met een man te zijn of heerlijk op de bank te kunnen liggen.. mijn ei kwijt kunnen etc etc betekend niet dat ik niet meer van mijn man zou houden. respect voor de mensen die het wel doen.
op dit moment ligt er een collage van mijn man in het ziekenhuis vanwege een enorme hoge val op zijn hoofd die jonge heeft bijna alles gebroken in zijn hoofd en heeft nu dus een korte termijngeheugen zo erg dat hij zijn huidige vriendin niet erkent alleen zijn ex maar hebben dus wel een huis gekocht waar ze eigenlijk afgelopen vrijdag in zouden trekken het is dus maar de vraag hoe die hersteld!! wat ik er mee wil zeggen is het ligt er denk ik aan wat er aan de hand is ! als mijn man z'n val zou maken en er een letsel aan overhoud ga ik voor hem door het vuur zou die mij nooit meer herkennen en zijn kids weet ik het niet !
Wat heftig meid! Echt respect dat je ondanks alles zijn steun en toeverlaat wilt blijven. Ik wens je heel veel kracht toe. Kan me voorstellen dat je je af en toe heel eenzaam voelt en er even doorheen zit!
poe lijkt me zeer heftig... en je kunt zo'n situatie niet op voorhand beoordelen... ik houd zielsveel van mijn man en weet zeker als hem dit zal overkomen hij er liever niet meer is... ik zou voor hem willen zorgen. maar of ik dit dan ook kan? ik weet het niet! zeer veel respect voor de vrouwen of mannen die dit is overkomen en dit allemaal wel aankunnen. emotioneel veranderd ook alles... je man is je man niet meer zoals hij altijd was. en vaak komt er ook zeer vervelend gedrag naar voren. poe heftig onderwerp!
Weet je wat ik me wel eens afvraag: je kind kan ook zoiets overkomen (NAH) die laat je dan toch ook niet in de steek? (Om over na te denken...) Ik hoop dat ik de kracht zou krijgen om bij mijn man te blijven, hoe moeilijk het ook zal zijn.