Vind ik toch appels met peren vergelijken. Je hebt hopelijk met je man een heel andere relatie als met je kind. Maar beide zou ik nooit in de steek laten!
Hoe zo appels met peren?? Natuurlijk heb ik een andere relatie met mijn man als met mijn kind. Op een ander nivo. Maar mijn kinderen en mijn man zijn mijn álles! Voor mijn kind zou ik alles over hebben, en voor mijn man ook. Zou je kunnen zeggen dat je je man in de steek zou laten als hij zou veranderen van karakter etc. En je kind, om dezelfde reden juist niet? Natuurlijk is je kind, biologisch gezien, afkomstig van je, maar ik vind de binding met je man door je huwelijk, net zo. Ik zou die niet zomaar in de steek kunnen laten omdat ik biologisch geen band met hem heb....
Het is denk allemaal niet zo zwart wit zoals hier soms wordt afgeschilderd. Ik hoop echt dat mijn man of ik onze kind beschermd tegen een thuissituatie waarin 1 van de 2 agressief is. Of de sfeer thuis zo aantast met gedragsproblematiek dat het schadelijk is voor een kind. Dat wil de bagheera die ik nu ben en zie dat als een plicht van mijn man ons gezin te beschermen op deze manier. Net zoals hij dat vind dat ik dat doe mocht hij in zn situatie komen. Boven de liefde die ik voor mijn man voel en hij voor mij delen we de liefde voor ons prille gezin. En dat gaat voor alles. Voor onze eigen belangen en gevoelens (van bijvoorbeeld schuld, want in voor en tegenspoed..) en voor ons eigen geluk. Ons kind en het welzijn/geluk van haar is belangrijker dan welke belofte of gelofte dan ook. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat er mensen zijn die bij elkaar zullen blijven terwijl een kind de dupe wordt van die keuze. En ja ik houd van mijn man. Ongelovelijk veel. Maar als hij niet meer de man is met wie ik ben getrouwd en niks meer van hem terug zie in zijn ogen/ziel/hart/gedrag en ik kan niet leven met wie hij is geworden dan ga ik weg. Want ik heb ja tegen HEM gezegd, niet tegen een agressieve gemene man. Ik heb ja tegen HEM gezegd dat ik alles zal doen om ons gezin te beschermen.
echt?! Dat vind ik niet kunnen... Hou dan gewoon je mond en zeg eerlijk dat vriendschap voorbij is, of dat je niet weet wat je met de situatie aan moet
Ik sluit me aan bij bagheera. Maar ik houd het ook bij mezelf. Als ik nah zou krijgen op zo'n manier dat ik niet meer mezelf ben, agressief ben naar de kinderen, niets meer voel ten opzichte van mijn gezin, en mijn vriend (want wij zijn dus niet getrouwd) alleen opzadel met een last, dan wil ik dat hij ervoor zorgt dat zij gelukkig zijn. Dan offer ik mezelf op. En ik heb het over een situatie waarin ik me dat waarschijnlijk niet eens bewust ben. Het is een heel andere situatie, maar mijn moeder is overleden en mijn vader heeft een vriendin die niets met mij en mijn zusje heeft. Nu zijn wij wel volwassen, maar toch doet dat zeer. Mijn veilige haven is er niet meer. Ik wil graag dat mijn kinderen altijd die veilige haven houden. Ook als dat zonder mij is. Ik moet er daadwerkelijk niet aan denken, maar zo voel ik het wel.
Ik denk niet dat ik daar eenantwoord op kan geven nu. mss als het me ooit gebeurd, maar dat hoop ik niet! Ik kan me nu niet voorstellen dat ik mijn maatje ooit in de steek zou laten, puur omdat hij er dan ook niet voor gekozen heeft, het overkomt hem en hij kan zelf niks aan een eventuele karakterverandering doen. Dit blijft een heel moeilijk en beladen onderwerp.
Maar sannebc een kind heeft toch een totaal andere rol in een gezin dan een ouder? Dat valt niet te vergelijken met elkaar. Een kind is afhankelijk van de ouders. De ouders zijn bij machtte om een gezin te vormen zoals het is, een kind heeft daar geen invloed op of een stem in.
Ben ik het mee eens. Kan je niet met elkaar vergelijken. Verder vind ik je man 'in de steek laten' niet gepast. Dat je geen partnerrelatie meer hebt met je man bij zoiets ernstigs wil niet zeggen dat je hem in de steek laat. Er zijn andere opties/oplossingen.
Jij verwoordt het beter dan ik. Wat mij betreft, ouder en kind ben je en blijf je altijd. Hoewel ik me kan voorstellen dat zelfs daar grenzen aan zitten, in de zin dat de ouder zichzelf soms moet beschermen en daardoor het kind naar een hulpinstantie moet (bijv. bij heroineverslaafde kinderen die je huis leeghalen en je gezin blootstellen aan gevaar, of kinderen met ernstige psychotische of agressieve/gewetensloze eigenschappen). Maar je blijft ouder, dat gaat nooit over. Ik verwacht niks van mijn kind, ik ben er voor haar. Ik ben haar mama, zij hoeft niks voor mij te doen. Met je partner heb je een liefdesrelatie. Die relatie is evenredig, je bent er beiden voor elkaar. Je kiest bewust voor elkaar. Natuurlijk blijf je zo lang mogelijk bij elkaar, doe je enorm je best voor degene waar je van houdt. Maar als zilverman hetzelfde krijgt als zijn vader dan zou ik er op den duur voor hem en mezelf beter aan doen om hem in de verzorgingstehuis - of (liever) samen in begeleid wonen - op te vangen. Daarmee zou ik hem niet in de steek laten, maar mijn leven gaat wel door. Je krijgt dan een ander soort relatie (zolang hij je nog kent).
Dani: de situatie die jij beschrijft lijkt veel op die van mijn zwager. Oordoppen in op een feestje omdat hij anders de muziekanten van het podium af wil slaan; eigenlijk liever niet naar zo'n feestje, maar soms kan je er simpelweg niet onderuit. Inderdaad altijd pijn, zenuwpijn noemen ze het volgens mij. Altijd koud, zelfs in de zomer jas en sjaal aan, slecht lopen, verkeerde emoties tonen, geen empathie hebben, zijn kinderen slaan soms zelfs met dat wat hij voor handen heeft; bijvoorbeeld een stok. Begrijp me niet verkeerd, ik ben getrouwd met een lieve man, ik moet er niet aan denken mijn leven zonder hem te moeten leven, ik had ook nooit verwacht dat zo'n nah tussen mensen kan komen te staan. Maar ik heb het met eigen ogen gezien. Gezien dat het na 2 jaar soms gewoon echt niet meer gaat. Altijd op je tenen moeten lopen, je woorden wegen, bang zijn dat ere ruzie of boosheid komt; soms maar om een ijsje in een pretpark (waar mijn zwager in een warm hoekje zit te slapen, maar ze moeten toch ook eens iets leuks doen met de meiden). Iemand had het over 'in een tehuis stoppen', mijn zwager hoort absoluut niet in een tehuis. Daarvoor is hij veel te bewust van wat er met hem is gebeurt. Maar kinderen horen niet geslagen te worden, horen met vriendinnen thuis durven te komen, horen zich thuis veilig te voelen, een vrouw moet niet direct na het eten naar bed om alle discussies met haar man uit de weg te gaan, moet niet zijn medicijnen klaar moeten zetten en hem eraan helpen herinneren dat hij zich moet douchen. Ik reageer misschien fel; maar het maakt zo enorm veel impact. Het geeft zoveel verdiet. Ik denk echt oprecht; je kan pas zeggen wat je zou doen als je ook daarwerkelijk in de situatie zit; en ik hoop voor alle lezers hier dat het hen nooit overkomt. Soms is op deze manier iemand verliezen terwijl hij er nog is, vele malen erger dan iemand echt verliezen.
jes4 onzin? Ik mankeer ook veel van die dingen! Behalve 't agressieve gedekte. Ik moet ook herinnert worden aan mijn medicijnen, kan niet tegen geluid / prikkels, kan soms dingen moeilijk begrijpen en dringt laat tot me door etc. Natuurlijk is dat agressieve niet goed, dat ze weg moet duiken etc. Maar 't eerste stukje wat je typte kwam vrij persoonlijk over omdat ik ook hersenbeschadiging heb. Maar wat ben ik blij dat mijn vriend mij zo goed steunt &helpt en niet de benen neemt..
Mar jij hebt het over in een tehuis stoppen; ik heb nergens geschreven dat ik daar een voorstander van ben. Het mooiste zou zijn als ze er samen op een goede manier uit kwamen. Maar mijn schoonzus wil in principe niet scheiden, vooral vanwege de kinderen. Maar door de weeks rust door een vorm van begeleid wonen zou hun in ieder geval op dit moment enrom helpen; dit zijn trouwens haar woorden. Ik kan natuurlijk niet weten dat jij een hersenbeschadiging hebt en ik hoop dat jullie samen hel oud mogen worden. Ik denk eigenlijk ook nog steeds dat ik bij mijn man zou blijven, mijn vader stierf op zijn 53e en ik zou hem liever een beetje hier hebben gehad dan helemaal niet. Maar wat als mijn kinderen echt beschadigd raken; wie ben ik dan om dat te laten bestaan. Geloof me; deze kinderen raken zowel lichamelijk als geestelijk beschadigd.
Jes4 ik herken ook veel dingen die je beschrijft van je zwager. Mijn man heeft nooit een vinger naar mijn zoon of mij uitgestoken gelukkig, maar ik moet wel vaak alleen weg, hij kan ineens om niets heel boos worden, hij vergeet zich te wassen, te eten, tanden poetsen, heeft het bijna hele dagen over zichzelf en zijn pijn, ligt soms hele dagen in bed en ik werk daarnaast 30 uur, dan nog de kleine en het huishouden. Ik hou me vast aan de goede dagen, dat ik wel een stukje oude hem terug zie of dat ie iets voor me doet of iets in het huishouden, soms zijn er dagen dat hij mee kan naar een feestje of een pretpark, maar moet daar dan wel een prijs voor betalen en ik ook, dat hij dagen weinig tot niets kan. Gelukkig kan hij nog communiceren in tegenstelling tot de jongen uit het filmpje, gelukkig is ie dol op onze zoon en doet daar alles voor en verzorgt hem zelfs een dag thuis voor zolang het nog gaat! Hij is nog te goed om naar een tehuis te gaan, maar hij is ook wel een heel andere man als die ik kende....ik heb ook zeker op het punt gestaan om te denken en nu pak ik mn boeltje en ik ben weg....ik ben 32 en ik heb hier allemaal geen zin meer in. Maar we hebben nog zoveel mooie momenten en alles loopt zoals het loopt en dat is voor mij nog genoeg voor nu, ik prijs me gelukkig dat ik hem nog heb en leer er steeds beter mee omgaan met zn buien...maar ja niemand kan ik de toekomst kijken is maar goed ook!
Heb niet alles gelezen, enkel de 1e pagina. Dus reageer alleen op start bericht van TS. Of ik in voor en tegenspoed bij mijn man zou blijven....dat is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden. Eerlijk, ik weet het niet zeker...heb het nu al behoorlijk moeilijk met hem, ik vermoed dat hij een vorm van autisme heeft. Als hij nog moeilijker zou worden dan is dat een grote aanslag op ons als gezin en als partners. Denk dat als de situatie zich voor zou doen dat ik dan op dat moment wel ervoor ga, maar als het niet mocht lukken ik er ook mee stop. Mijn kindjes gaan voor en die mogen er niet onder leiden, vooral omdat onze dochter ook Nah heeft. Die ontwikkeld zich nog dus ik zou niet weten wat voor kind het zou zijn als ze het niet had gehad....maar makkelijk opvoeden...nee niet echt. Daarom kijken hoe of wat...en als het toch te zwaar mocht blijken allemaal en ik mezelf en mijn kindjes er meer kwaad mee doe bij hem te blijven dan niet....anders altijd proberen en ervoor gaan!! Groetjes, Miranda
Hoi ik ben nog een beetje nieuw hier en reageer tot nu toe nooit. Heb ook niet alles gelezen. Sommige mensen die dit zelf niet meemaken kunnen niet oordelen over wat ze zouden doen. Natuurlijk moet een kind niet de dupe worden. Maar wat ben ik blij dat mijn lieve man mij accepteert en respecteert zoals ik ben. Hij helpt waar nodig en wast me en kleed me aan als dat nodig is. je weet pas wat je echt zou doen, als je daadwerkelijk in zo'n situatie zit.