Lieve mensen, geen idee of ik hier wat mee bereik en of ik hier op de juiste plek ben. Maar ik zit met een groooot dilemma… ons eerste kindje wordt in september drie. Het was niet makkelijk hem te krijgen (icsi) en de babytijd/dreumestijd was een hele beproeving. Ik heb mentale klachten waardoor ik veel meer tijd en rust nodig heb dan een gemiddelde vrouw en dus ook niet werk. En ons mannetje had zoveel last van krampjes en reflux. Ook heeft hij een sterke eigen wil. Naja het was vooral veel huilen en overleven van beide kanten. Ook heb ik veel ondersteuning nodig gehad van mijn man en onze ouders. twee jaar lang waren we er samen over eens echt niet nog een keer door zo’n diep dal te gaan. Maar nu is ons mannetje zelfstandiger en gaat hij vier keer per week naar de psz en begint bij mij de wens weer te groeien.. Mijn zoontje is ook zo gek op elke baby die hij tegenkom, het geeft mij echt weer het gevoel van het willen van nog een kindje. Nog niet zo dramatisch als bij de eerste, we zijn ook heeeeel dankbaar dat we een zoontje hebben mogen krijgen. Maar de wens is er wel weer. maar dan mijn verstand. Het was met 1 kindje al bijna niet te doen. Dan zal het met een 2e nog zwaarder worden. Hoe ga ik dat volhouden? Kan onze relatie zoveel druk aan? Ik zelf denk dat het vooral de eerste jaren druk wordt. Mijn man gelooft er sterk in dat de drukte pas minder wordt zodra ze het huis uit gaan. En dan komt het financiële plaatje. Met een kind kan je zorgeloos alles doen wat je maar wilt. Met een tweede zal dat bij ons veel inleveren zijn. Mijn man is er rationeel dus wel vrijwel zeker van dat het geen goed idee is. Maar mijn gevoel voor meer liefde en een broertje of zusje blijft. Hebben meer mensen voor dit dilemma gestaan? Hoe liep het af? Verdwijnt mijn wens vanzelf zodra ik ouder wordt? Ik ben nu dertig. Op zich nog jong, maar heb ook geen jaren meer gezien we weer via icsi zwanger zouden moeten worden. ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Zeker. Na de eerste heb ik best lang volgehouden "dit doen we noooooooit meer". De eerste zwangerschap vond ik vreselijk, ze had reflux, huilde heel veel, sliep belabberd, ik voelde mezelf zo niet mezelf en moest echt wel van ver komen. Heeft me ongeveer 1,5 a 2jr gekost. En zie onderschrift..
Ik heb een extra kind niet zo zeer gezien als een verpesting van mijn financiële vrijheid. Is dat bij jou zo'n groot verschil @Asley? Doel je dan ook op het moeten betalen van eventuele vruchtbaarheidsbehandelingen? Je kunt het als je het kind hebt zo bont maken als je zelf wilt qua kosten, niet waar? Er zijn overigens weinig rationele argumenten te bedenken om wel voor een kindje te gaan. In jouw situatie misschien nog om jouw kind een broertje/zusje te geven. Waar ik de meerwaarde wel van inzie. Verder zijn er een hoop rationele argumenten te bedenken om niet voor een kindje te gaan, en dat geldt bij een 2e, 3e, en elk opvolgende kind. Geen kind is voor veel vlakken makkelijker Je schrijft dat je mentale klachten hebt en dat je hebt moeten overleven. Zijn er mogelijkheden om in die (potentieel) zware tijd (weer) je netwerk in te schakelen? Heb je familie en/of vrienden die kunnen bijspringen? Hoe flexibel is het werk van je man? Kan je al eerder gebruik maken van opvang, zodat je op die manier ontlast wordt? Ik geloof overigens wel dat de directe zorgdrukte minder wordt. Mijn jongste is nu 1.5 en ik hij slaapt nu 'gewoon' overdag in bed. Dat in tegenstelling tot het eerste jaar. Dus wat dat betreft heb ik nu zoveel meer rust. Dat eerste jaar vind ik zwaarder dan de jaren erna. Afhankelijk van hoe jij dat ervaren hebt, is de tijd dat je mogelijk wat moet afzien de investering wel of niet waard.
Bij ons zit er ook 3,5 jaar tussen. Das niet voor niks. Onze oudste was een prima baby, maar de zwangerschap en bevalling waren erg pittig. Vandaar wat langer er tussen. Het is heel fijn dat de oudste al wat zelfstandiger is wanneer een eventuele tweede geboren wordt. Dat scheelt echt in drukte. Of jullie tweede ook zo'n lastige start gaat krijgen weet je natuurlijk nooit. Verder vind ik het zeker niet rustiger worden nu onze kinderen wat ouder zijn (10 en 13). Sterker nog, ze gaan een stuk later naar bed, dus 's avonds heb ik ook geen rust. Wat wel gezellig is, maar soms ook vermoeiend . Ook hebben ze veel meer sociale verplichtingen, waardoor we een aantal middagen/avonden in de week taxi spelen en in het weekend halve dagen langs het sportveld staan. Dus wat dat betreft geef ik je man gelijk. Daarentegen zijn ze natuurlijk veel zelfstandiger, dus het echte zorgen is minder. Ook is het fijn dat ze alleen thuis kunnen blijven. Ik werk 3 dagen en mijn man 5, dus dat is misschien wel anders dan bij jullie. Op mijn twee parttime dagen kan ik thuis alles bijwerken, sporten en tot rust komen als ze op school zijn. Dat scheelt veel.
leuk om die verschillende ervaringen te lezen. Kan mij voorstellen dat het wat dat betreft wel twee keer zo druk blijft dan met 1 kind. Ik werk zelf momenteel helemaal niet, dus wat dat betreft tijd zat als ze naar school zijn
@Asley mag ik vragen waarom je vergoeding krijgt voor 4 ochtenden psz? Omdat je zegt dat je zelf niet werkt zal dit geen kinderopvangtoeslag zijn, neem ik aan. Als het een VVE vergoeding is, is het niet automatisch zo dat je dat bij een 2e ook krijgt. Oprechte vraag hoor
Ik zou wel eerst bedenken of het financieel te doen is. Je kunt het deels inderdaad zo duur maken als je wil, maar een tweede kind kost ook gewoon geld. Je kunt ze niet minder eten geven en ze hebben ook gewoon kleding nodig, wat hoe dan ook iets kost (tenzij je echt alles van de eerste kunt hergebruiken, maar dat weet je van tevoren niet en het is wellicht ook niet zo leuk voor het tweede kind), enz. Qua drukte vind ik twee gewoon dubbel zo druk. Ook nu ze ouder worden (tieners nu). Ja, ze gaan naar school, maar de rest van de tijd zijn er gewoon twee ipv een. En ook qua school is er soms drukte voor twee of er is er een ziek en de ander moet naar school en qua sport en afspraakjes ed. En wat ze zeggen qua ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’ klopt in de meeste gevallen echt. Dus ja, de fysieke zorg wordt minder, maar de regelzaken en psychische zorg vele malen meer. Ik realiseer me dat dit misschien negatief klinkt…zo bedoel ik het niet! Ik ben super blij met onze kinderen, zou ook nog graag een derde (en vierde) willen, maar ik wil wel realistisch zijn.
@NiekeKris : dankjewel voor je eerlijke antwoord. Dat is juist waar ik naar op zoek bent! Financieel zullen we er wel uit moeten komen. Mijn man heeft wel een hoog inkomen. Meer een keuze in hoe luxe/makkelijk je het wilt hebben. En ik kan mij daar wel snel ongerust over maken ook al komt het altijd goed. Maar ik heb wel boven gemiddeld moeite met prikkel verwerking, dus dat is wel iets om serieus te overwegen. gaat inmiddels gelukkig wel vele malen beter dan toen ik net ons zoontje kreeg, toen hadden we er ook nog geen weet van. Maar een kindje neem je uiteraard voor je hele leven. Dus dat moet je wel heel goed overwegen.
@Elsa86 : dat komt door onze omstandigheden. Nu verwacht ik het niet nodig te hebben. Maar in de toekomst weet je natuurlijk maar nooit. Dus is meer als back up. Maar ik ga er niet vanuit.
Hier 2 kids met 3.5 jaar ertussen. Terwijl de eerste altijd uitsliep en overdag 200% aanstond(dacht dat het niet erger kon) is de 2e er 1 die nu na 2.5jaar nog minimaal 3x in de nacht komt. En beide aardig ondernemend en pittige karakters (producten van hun ouders)verder zijn het ook echt lieve gevoelige kids. Maarja je weet van te voren helaas niet wat je krijgt. Kreeg bijna 2 jaar terug een nekhernia en dat maakt het wel echt zwaarder, gezin, huishouden, werk. Wij zijn als stel beide gevoelige mensen maar onze kids zijn ook erg gevoelige typjes. Het is lastig als je rammelende eierstokken hebt, bij mij rammelen ze niet meer het is echt genoeg zo.
Ik heb 2 meiden met 6,5 jaar leeftijdsverschil. De oudste gaat na de zomervakantie naar het VO. De kosten lopen dan echt op. Schoolgeld is ongeveer €650,- per jaar. Kleding wordt duurder, laptop, telefoon, etc komt er ook bij. Qua tijd, wat al werd gezegd, hoe ouder ze worden hoe minder je een avond voor jezelf hebt. Met sporten ben je redelijk wat tijd kwijt. Wij wonen in een klein dorp, in de winterperiode moeten we Q ook naar het sporten brengen. Dan komen de wedstrijden er bij waar het toch wel wordt verwacht dat je regelmatig gaat kijken. M sport ‘natuurlijk’ ook. Zij sport veel, hier zijn we 3 tot 4 dagen per week mee bezig. Afhankelijk van de sport die ze kiezen is het duur of ‘goedkoop’. Paardrijden is relatief duur, korfbal (wat ze beiden doen) is veel goedkoper. Kunnen je schoonouders ook helpen als ze wat ouder zijn? Is het ‘erg’ als je zoontje alleen blijft? Wat voor een invloed zouden de behandelingen om zwanger te worden op je zoontje hebben? Waarom wil je graag nog een kindje? Dat lijken mij dingen om goed over na te denken.
@debq @esklessebes Als ik het zo van jullie lees lijkt het bijna alsof jullie spijt hebben van twee kinderen met zoveel drukte Maar wel realistisch. Alles gaat natuurlijk x2. Mij lijkt vooral het eerste jaar heel pittig. Gebroken nachten, zoveel bezig met voeden en tegelijk een peuter/kleuter die alle aandacht wil. Ik zie bij de mensen om mij heen dat vooral het eerste jaar heel pittig is. Dar is even standje overleving. Hoe ervaren jullie dat? Ja het financiële is maar net wat je wilt. Op zich is het in Nederland nu zo gemaakt dat elke kind toch wel naaar school kan en clubjes kan. Het ligt er maa rent aan waar je meer waarde aan hecht. Mijn man geeft als argument dat je met een nog verre reizen kunt maken en het financieel heeeeel goed hebt en veel vrijer bent om ergens naartoe te gaan. Met een uiteten is alweer makkelijker dan met twee. Tenminste in de begin fase. Hier heeft hij natuurlijk gelijk in. Zijn allemaal feiten en die eierstokken heeft hij niet. We gaan het zien wat het wordt. We gaan straks eerst een mooie verre reis maken en dan bedenken we na de zomervakantie wat we nou echt willen in ons leven. Want ik vind mijn zoontje nu ook niet zielig hoor. Ben juist eerder bang dat hij heel erg veranderd/teleurgesteld wordt als er een tweede bij komt. Dat hij niet meer alleen op de eerste plek staat. Maar goed, dat geld natuurlijk voor elke oudste kindje.
Hier zeker geen spijt hoor, vind het eerste jaar helemaal niet pittig maar na die tijd best wel, komt ook bij toen m'n 2e net een jaar was kreeg ik een nekhernia, mocht amper tillen(heb gezegd behalve hem) maar had in die tijd dag en nacht pijn en uitval in arm en dan nog een nachtbraker en dan corona tijd, op een gegeven moment ook in die tijd werken na een aantal blokkades. En gewoon 2 gevoelige pittige karakters van kinderen. Zie ook veel kids om mij heen die gewoon helemaal met de flow meegaan en dan kan je er wel 10 hebben. Of dat ze doorslapen want ook dat breekt wel op. Maar hou ontzettend veel van ze en zijn ook echte lieverds maar doerakjes
ah dat kan ik mij voorstellen. Klinkt als een heftige tijd. En ja dat zie je nooit van te voren aankomen. Zo heeft mijn zus long COVID gekregen waardoor ze nauwelijks voor haar kindjes kan zorgen. Echt ellende als je als moeder langdurig ziek bent. ons zoontje was juist als baby heel pittig en nu gewoon gemiddeld. Hij slaapt dan ook wel als een os. Lijkt mij behoorlijk pittig zo lang gebroken nachten
Ook hier zeker geen spijt, in tegendeel. Ik ben alleen van mening dat als je kinderen wil, je er ook zelf voor moet kunnen zorgen en niet op voorhand al van uit moet gaan dat anderen wel helpen. Natuurlijk kunnen we altijd onvoorziene gebeurtenissen plaats vinden, maar als je nu al bijna zeker weet dat je het als gezin niet zonder hulp van anderen gaat redden zou ik geen (tweede) kindje prefereren.
Zeker mee eens! Was ook niet mijn insteek. Was meer een ‘je weet maar nooit’ scenario. Zoal mijn zus nu long COVID heeft. Maar als we een tweede nemen, dan wel alleen als we het samen aan kunnen.