hallo Mijn miskraam is bijna 5 maand geleden en nu kan ik er een beetje over praten/schrijven. Ik vind het heel moeilijk te accepteren omdat ik het gevoel heb dat het mijn schuld is. Ik ben doorgegaan met werken terwijl mijn lichaam aangaf dat ik moest stoppen. Ik had veel last van kramp tijdens het werk in mijn buik en onderrug. Het was een verrassing dat ik zwanger was en kwam er vrij laat achter dat ik zwanger was omdat ik wel vaker had dat ik een hele kleine bloeding had. Ik was net een beetje goed gewend en we waren er bijna aan toe het de familie te gaan vertellen. Ik ben 10 weken zwanger geweest en was er zo blij mee. We hadden alles al gepland ondanks dat het kindje onverwacht er was.We waren al wezen shoppen, klein beetje dan, hadden al gehad over namen en dat soort dingentjes. En toen ging het mis. Ik heb dagen lang gehuild, vrij genomen van mijn werk en even tijd voor mezelf genomen. Maar die huildagen komen steeds weer terug, vooral als het een zware dag was op werk. laatst kreeg ik een mailtje van de leidinggevende van een andere locatie, hij was net vader geworden van een te vroeg geboren zoon en had bij zijn mailtje foto's bijgevoegd. Het was maar goed dat ik hem thuis opende. En dan spreekt ook nog een collega me later aan van schattig kindje he! Ja het had die van mij moeten/kunnen zijn dacht ik, want in maart was ik ook uitgerekend net zoals zijn vrouw. Maar hij kon het ook niet weten, omdat op mijn werk niemand weet dat ik zwanger ben geweest. Het lukt niet om daar over te praten. Wat ik ook heel erg vind om mee om te gaan, mijn nicht is ook zwanger ze is twee weken voor ik uitgeteld was is zij uitgerekend. En zij is er helemaal niet blij mee. De babykamer is nog lang niet af, kaartjes niet besteld en ze praat nog gepasineerder over hun hond dan over de baby. Dan denk ik waarom zij wel en ik niet, ik wil het kindje tenminste. Ik weet niet zo goed hoe ik met deze gevoelens om moet gaan, ik wordt dan aleen maar verdrietig en boos op mezelf omdat ik zo denk. Hebben jullie ook die gevoelens van die had van mij kunnen zijn? Ik ben heel blij voor mijn nicht en voor de leidinggevende maar toch vind ik het heel moeilijk. Kusjes
ook al heb ik geen miskraam gehad, toch kan ik het gevoel van waarom zij wel en ik niet goed voorstellen. ik had dat zelfs al als ik in de omgeving hoorde dat mensen zwanger waren en ik niet. ik dacht toen ook dat het misschien wel eens aan mij kon liggen. ik vind het wel knap van je dat je je gevoelens op papier zet, dat lucht denk ik wel op. het is denk ik heel normaal als je zoiets als jij hebt meegemaakt dat je dan zo voelt. je mag toch ook verdrietig zijn en je mag toch ook huilen. ik persoonlijk heb het op mijn werk al vrij vroeg verteld om zo te voorkomen dat als het mis gaat ze dan ook weten wat er in mijn omgaat en dat ik dan aan een woord genoeg heb. dit neemt niet weg dat voor iedereen hun eigen keuze is wanneer ze het vertellen. ik hoop dat je door dit forum toch wat steun vind bij je verdriet, er zijn hier (helaas) veel lotgenoten die jou verhaal nog beter snappen als ik. ik wil je wel heel veel sterkte wensen
Natuurlijk ken ik die gevoelens.... Bij de eerste mk heb ik elke week gedacht van; 'ik had nu ... weken moeten zijn' en de volgende week weer precies hetzelfde. Nu heb ik zelfs twee data om bij te houden..... En ook inderdaad als je andere zwangeren ziet, zo van; 'zou ik ook zo'n buikje gehad hebben?' De enige remedie voor mij is om weer zwanger te zijn. Toen ik de tweede keer zwanger was heb ik mijn mk namelijk een beetje opzij kunnen zetten. Nu dat het weer mis is gegaan denk ik weer de hele tijd eraan. Het beste is denk ik om niet tegen die gevoelens te vechten, want vroeg of laat komt het er toch allemaal een keertje uit. Laat jezelf ook niet wijsmaken dat er een limiet is aan de tijd dat je mag treuren. (Gelukkig) weten heel veel mensen niet wat voor een impact zoiets op je heeft. Echte tips heb ik dus niet..... die confrontatie met andere zwangeren blijft moeilijk, maar zal er altijd zijn. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Neem de tijd ervoor en praat er met iemand die dicht bij je staat over. Ik hoop dat je heel snel weer dat intense geluk mag ervaren! Liefs Gwenn.
Liz1, Ik weet dat het heel moeilijk kan zijn en ik denk dat je gevoel uiten heel belangrijk kan zijn voor het verwerkingsproces. Na m'n miskraam in juli 06 ben ik gewoon weer volledig gaan werken, maar na een week of 3 kwam de klap. Ik heb daarna een tijd lang minder gewerkt, maar dat bleek nog te veel voor me en zit nu helemaal thuis omdat ik uitgeput/opgebrandt was. Ik heb gewoon teveel hooi op m'n vork genomen en mezelf niet de rust en ruimte gegeven die ik schijnbaar nodig had. Verstandelijk had ik waarsch zoiets van: Hup ....we gaan gewoon weer door, het leven gaat door, maar m'n lichaam dacht daar anders over. Het gaat nu wel met me (ben wel nog steeds erg moe), maar 1 maart a.s. was ik uitgerekend en die datum komt nu erg dichtbij. Als ik iemand zie die ongeveer even lang zwanger is (bijv Yvon Jaspers van de tv) dan krijg ik een samentrekking in m'n maag en voel toch wel verdriet opkomen. Hier zal ik wel doorheen moeten. Ook heeft een hele goede vriendin van me een 2e dochtertje gekregen precies toen ik een miskraam kreeg rond 10 juli en het contact tussen ons is het laatste half jaar (misschien mede daardoor) minder 'intensief' geweest. Gevoelsmatig was zij heel blij, maar ik voelde me helemaal niet blij. Gun het haar van harte, maar voor mij was het wel moeilijk en voor haar denk ik ook. Nu ga ik volgende wk maandag haar (en de baby) weer eens zien en nu is de tijd rijp ervoor denk ik. Misschien dat ik het wel ter sprake breng over hoe ik me voelde etc, maar misschien ook niet ...we kennen elkaar al ons hele leven lang en soms zijn er geen woorden nodig/is het goed zoals het is. Tips kan ik je niet geven, maar vanuit mezelf alleen maar zeggen dat de 1 meer tijd nodig heeft dan de ander in sommige situatie's. Het is heel natuurlijk denk ik dat je van slag raakt als je in je nabije omgeving met zwangerschap/bevalling te maken hebt en je hoeft niet boos /teleurgesteld te zijn in jezelf dat je de gevoelens hebt die je hebt. Acceptatie van het gevoel maakt dat je je snel beter zult gaan voelen. Sterkte en kracht toegewenst! Mirre
Kon het zelf wel geschreven hebben.... Onthoud ook steeds die twee data...Hopelijk zijn we allemaal weer snel en goed zwanger!
Hallo Liz, Wat goed van je dat je nu wel van je af gaat schrijven! Ook ik herken je gevoel. Het gedeelte had ik maar heb ik ook nog wel eens, terwijl ik eigenlijk in mijn achterhoofd ook weet dat ik er waarschijnlijk niets aan had kunnen veranderen. Wat betreft je gevoelens en de huilbuien, die ken ik ook, ik kan soms uit het niets heel diep geraakt zijn. Ik werk op een kinderdagverblijf en vind het soms ook heel moeilijk om met inschrijformuklieren te worden geconfronteerd met de uitgerekende datum van ons kindje. Sterkte en probeer gewoon toe te geven aan dit gevoel, dan heb je kans dat het ook echt op de momenten komt wanneer het jou uitkomt. Als je het gaat opkroppen heb je kans dat de gevoelens je ineens zo overvallen. Liefs bigdream
Hoi Liz, Ik begrijp je zo goed! Ook ik heb een MK gehad afgelopen november. Ik ben er kapot van geweest. Het verdriet is nu nog steeds niet over al kan ik gelukkig weer normaal functioneren. Ik heb ook vaak dat ik na een drukke dag op het werk helemaal gesloopt thuiskom en in huilen uitbarst. Ook als ik zwangere vrouwen, baby's enz. zie of verhalen hoor kan ik daar bijna niet mee omgaan. Ik ben wel heel blij voor anderen als ze zwanger zijn maar voel mezelf daar wel doodongelukkig bij. Ik had het zelf ook zo graag gewild. Ook dat het leven voor anderen gewoon weer doorgaat en dat mensen en geneens bij stilstaan wat ik heb meegemaakt doet me soms verdriet al kan ik het me zo goed voorstellen. Voordat ik dit zelf had meegemaakt had ik dat nl. ook zo kunnen doen, gewoon even denken van wat erg en dan weer vrolijk doen of er niets aan de hand is. Pas als je dit zelf heb meegemaakt weet je wat het is en zul je anderen die dit meemaken ook zo goed begrijpen! Ik begrijp je echt volkomen. Toch zal je moeten proberen het een plekje te geven hoe moeilijk dat ook is. Je moet toch weer door en als je weer zwanger zou willen raken is het ook goed voor jezelf om weer verder te gaan. Ik weet niet of het zo is, maar ik kan me goed voorstellen dat op het moment dat je er nog zo veel mee bezig bent en zo veel verdriet hebt het jezelf in de weg staat om weer zwanger te worden. Maar dat weet ik natuurlijk niet, dat denk ik alleen maar. Ik wil je heel veel sterkte wensen en goed dat je dit zo op papier hebt gezet, want dat is niet makkelijk. En het forum is hier natuurlijk ook voor, je kunt hier veel steun krijgen en dat kun je goed gebruiken nu. Vergeet nooit: ook voor jou komt die mooie droom ooit uit en zul je waarschijnlijk een kindje krijgen. Probeer je daar op te richten op een nieuwe zwangerschap die je misschien gaat krijgen (als je daar aan toe bent natuurlijk! Heel veel liefs van Irene
Hoi lieve Liz, allereerst wil ik je op het hart drukken dat je niet schuldig bent aan je miskraam. Er is iets in de aanleg niet goed geweest en daarom is je vruchtje weggegaan. Ikzelf bleek 1 maand eerder zwanger te zijn geworden dan ik dacht en heb in die maand gewoon behoorlijk gedronken. Ik heb me daar ook zo schuldig over gevoeld en dit ook uitgesproken naar mijn gynaecoloog. Mijn gyn vertelde dat het vruchtje als alles goed met hem is, gewoon blijft zitten. Vroeger probeerden mensen van alles om een miskraam op te wekken, maar dit lukte nooit. Wij hebben allebei geen schuld aan onze miskraam. Ik begin steeds meer te accepteren dat het vruchtje zelf niet goed was. Ik hoop maar dat je jezelf niet blijft pijnigen: Jij kon er niets aan doen! Ook ik vind het nog steeds moeilijk om geconfronteerd te worden met vrouwen die ongeveer net zo lang zwanger zijn als ik. Het is niet dat ik het hun niet gun, maar ik had het ook gehad kunnen hebben, en wordt zo met mijn neus op de feiten gedrukt dat het bij mij mis is gegaan. Ik denk dat het zo is als Gwenn zegt: dat gaat pas weg, als ik weer opnieuw zwanger ben. Mij heeft het heel erg geholpen om er veel over te praten. Je schrijft dat je dat niet kunt, dus het is al heel erg goed dat je hier je verhaal doet. Dat is het begin van de verwerking. Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld op je werk met je verdriet. Is het toch niet mogelijk om er iets over te zeggen op je werk? Ik kan me voorstellen dat je werk er ook een beetje onder heeft geleden (was bij mij wel het geval), en zo kunnen ze misschien begrijpen waarom je af en toe verdrietig bent. Wees niet te hard voor je zelf. Wij hebben allemaal dezelfde gevoelens als jij hebt, en dat is nou eenmaal heel normaal. Geef lekker toe aan je verdriet en praat er veel over met je vriend/man. Heel veel sterkte! Liefs, Marla die jou helemaal kan begrijpen!
Dag Liz zoals alle vorige reacties, die gevoelens hebben wij bijna allemaal. Vandaag nog, een telefonische aanmelding die ik kreeg ivm vraag naar huisvesting" ik ben mama van twee kindjes, ben zwanger van 3e, maar dat zal ongedaan gemaakt worden, ik ga naar oostende gaan daarvoor, ik ben dringend op zoek naar een woning", ik heb haar doorverbonden met een collega, ik was er even niet goed van. Een eerste telefonisch contact, en ze vertelde zomaar, zo gevoelloos over haar leven en haar ongewild baby'tje.... Ik dacht, je had het beter aan mij gegeven, ipv abortus te moeten uitvoeren, ik kreeg meteen terug krop in de keel en alle gevoelens kwamen boven, waarom niet mij? Net hetzelfde als de dochter van een cliënte, 14 jaar oud, ongewild zwanger, te laat voor abortus, dus ze moet het kindje maar willen... ik dacht toen ook waarom kon iemand daarboven, als die al bestaat, niet wisselen? ik zou tevreden zijn met een kindje, en zij zou op haar manier nog verder van haar jeugd kunnen genieten..... Mijn nicht bevalt in april, ik was uitgerekend juni, oorspronkelijk zou ik het op het werk ook niet vertellen van mijn MK, maar toen vertelde een collega dat ze zwanger was, amper paar dagen verschil uitgerekend met mij, dus heb ik mijn collega's toch op de hoogte gebracht, waar ik nu eigenlijk blij om ben. Vragen zullen er altijd zijn, waarom zij, waarom ook niet ik, ik probeer mij ernaast te zetten en mij niet teveel te focussen over het waarom en hoe, hen overkwam het 'ongeluk' in hun ogen, maar ik ben er zeker van dat ONS GELUK zeker ook komt! sterkte! flyke
Hallo allemaal Bedankt voor jullie lieve reacties. Als ik dit lees ben ik blij dat ik het geschreven heb omdat ik weet dat ik niet alleen ben, jammer genoeg. Een aantal van jullie schrijven dat opnieuw zwanger wordt je helpt om het een beetje te verwerken. maar dat is iets waar ik nu echt niet aan zou moeten denken, heb nog steeds het idee dat mijn hormonen op hol geslagen zijn. Maar allemaal bedankt hiervoor.
Hoi Liz, er is al zoveel geschreven, maar ik wil je zeggen dat ik je gevoel heel goed begrijp. Ik heb het ook heel lang moeilijk gehad. Na mijn uitgerekende datum, die heel moeilijk was, ging het steeds ietsjes beter. Het blijft moeilijk, maar kan het iets meer van me afzetten. Klinkt misschien gek, maar misschien moet je het toch op je werk vertellen. Ik hoop voor je op begrip. Er zal natuurlijk veel gepraat worden over de baby van de leidingevende en dat zal bij jou iedere keer moeilijk zijn. Ik wens je iig veel sterkte en schrijf het maar gewoon van je af. Liefs Hope