Hallo, Ik ben nu 7 week en 1 dag zwanger, en wij willen het graag aan onze ouders vertellen. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader is opnieuw getrouwd met een veel jongere vrouw. Toen mijn zusje net geboren was besloot mij vader om zich te laten sterriliseren, toen hij een poosje bij zijn nieuwe vriendin was heeft hij dit ongedaan laten maken. Nu zijn ze al bijna 2 jaar bezig met ivf behandelingen Nu ben ik bang dat als ik vertel dat ik zwanger ben hij en zijn vrouw ik hun hiermee kwets aangezien hun het nog niet lukt om kinderen te krijgen. Hoe denken jullie dat ik het hun het beste kan vertellen, want ik wil hun natuurlijk geen pijn doen. Groetjess
Eerlijk en open! Het os misschien een open deur, maar ik heb dat altijd het fijnst gevonden. Ik ben zelf getrouwd met een oudere man en ook hij heeft zijn sterilisatie ongedaan laten maken, met een verminderde vruchtbaarheid tot gevolg. Inmiddels verwachten wij ons tweede kindje middels ivf. Door de jaren heen (we zijn vier jaar bezig geweest voor de eerste) heb ik zo'n beetje om mij heen iedereen zwanger zien worden. Het was altijd slikken als weer eens iemand eerder was dan ik, maar het was de manier waarop de boodschap werd verteld hoeveel pijn het deed. Sommige vriendinnen waren zo 'vol' van hun zwangerschap dat het nieuws als een soort olifant in een porseleinkast over je heen donderde. Met geen enkele hint dat vriendin-lief begreep dat het voor mij misschien wel moeilijk zou zijn. Je hoeft niets aan je eigen vreugde af te doen, maar ik vond het altijd erg fijn als er toch even zoiets werd gezegd als: ik weet dat het misschien wel moeilijk is voor je om te horen (erkenning) maar im wilde het je toch zelf vertellen: we zijn zwanger! Je vader zal blij voor je zijn, echt wel! Maar zal vast even moeten slikken. Dat is hun pijn, waar jij niets aan kunt veranderen. Deel je geluk met hem. Zie je dat hij het moeilijk vind, ook in een later stadium, geef hem en zijn vrouw de ruimte om zelf aan te geven hoe betrokken ze bij je zwangerschap willen en kunnen zijn. Heel veel sterkte en succes! Het komt vast goed!
Precies! Bovendien is het weliswaar lief van je dat je meeleeft met je vader, maar als dochter hoef je niet de hernieuwde maar vooralsnog onvervulde kinderwens van je vader en je moeders vervangster op je schouders te nemen. Klinkt cru misschien, maar zelfs daar begrip voor hebben is al ruimhartig genoeg van je. Gewoon vertellen en blij zijn voor jezelf. Ik heb iets bijna vergelijkbaars meegemaakt met mijn zusje, dat al jaren bezig is, tot nu toe zonder succes. Vertellen en interesse blijven tonen in haar traject was het beste, ook later in de zwangerschap en na de geboorte. Ze is apetrots nu als tante, heel lief!
Bedankt voor jullie reacties, hier heb ik zeker wat aan! We gaan het dit weekend vertellen, ben benieuwd hoe ze reageren
ik heb een paar mensen in mijn omgeving waarbij het ofwel langer duurt, of wel willen en er nog geen optie voor is. Ik zeg het er meestal bij want ik ben me bewust van hun situatie. Aan de andere kant vind ik wel dat je het gewoon moet kunnen zeggen en blij moet kunnen zijn, het is altijd toeval/geluk als het je gegund is.
Je moet het ze inderdaad gewoon vertellen. Zou wel op je timing letten. Wij hebben een paar keer gehad dat het ons verteld werd aan het begin van een bezoek en dan bleven ze nog een paar uur zitten. En ik me maar groot houden en lachen als een bier met kiespijn. Want het is wel gemakkelijk gezegd: Wees blij voor de ander! Maar in de praktijk werkt het zo niet. Natuurlijk is het leuk voor de ander, maar het maakt je eigen verdriet er niet minder om. Dus persoonlijk zou ik er een kort bezoek van maken, zodat ze even de ruimte hebben om het nieuws te verwerken. En natuurlijk zal je vader blij zijn dat hij opa wordt, maar kan me voorstellen dat dit voor zijn vriendin wat gevoeliger ligt... En ik zou dit nieuws ook niet vertellen in een volle woonkamer, maar echt alleen bij je vader en vriendin. Succes en gefeliciteerd!