Hallo allemaal, Dit bericht plaats ik eigenlijk omdat ik hoop op reacties van mensen die ook in deze situatie hebben gezeten..en me hopelijk wat tips kunnen geven over hoe ze het opgelost hebben. Even in het kort: M'n vriend en ik zijn 5 jaar samen, hij is 6 jaar ouder dan mij. Hij heeft nog kids uit een eerdere relatie, ik niet. Toen we zwanger probeerden te worden (wat in totaal bijna een jaar heeft geduurd) ging het op zich ook nog goed, maar toen we zo'n maand of 10 verder waren begon het geruzie..echt heel vaak hadden we ruzie en het kwam zover dat we begonnen te denken dat het misschien beter was om ermee te stoppen. Maar je raad het al..net op dat moment was ik zwanger. Toch heel blij natuurlijk, en ik zag het een beetje als een teken dat we dan blijkbaar toch bij elkaar horen, omdat dit nu toch op ons pad kwam en we dit graag zo hadden gewild. Tijdens de zwangerschap ging het nog moeizamer tussen ons. Hij leefde totaal niet mee, liet me voor bijna alles alleen staan. Toen de baby voor het eerst schopte en ik riep dat ie snel moest komen, kreeg ik als antwoord: "Wacht effe" omdat hij op zn telefoon bezig was. Andere mannen waren meer bij mijn zwangerschap betrokken dan hij. Zijn antwoord daarop: "Zo zijn mannen nou eenmaal, als een kennis zwanger is vraag ik daar ook aan hoe het gaat..maar als het eigen is doen mannen dat gewoon niet zo". Nogal een rare opmerking als je het mij vraagt. In de laatste weken van de zwangerschap heeft hij zich daar wel wat in veranderd, hij was er meer voor me en het ging ook een stuk beter. Tijdens en vlak na de bevalling ook...helemaal happy waren we weer met elkaar. Nu is ons mannetje bijna 4 maanden en zijn we weer terug waar we een jaar geleden waren. We leven langs elkaar af, hij heeft meer een relatie met zijn pc dan met mij. Pas geleden zat hij tegen een depressie aan omdat het niet goed gaat op zijn werk.. En hij vindt dat hij hiermee meer steun bij zijn collega's vindt dan bij mij. Terwijl ik hem vaak heb gevraagd hoe het ging e.d. maar dan zegt hij goed en daarmee is de kous af.. We hadden afgelopen weekend afgesproken om na lange tijd weer wat samen te gaan doen. Voor mijn gevoel was dit echt nodig omdat we aan de rand van de afgrond staan. Maar zaterdag was het weer zover dat ik maar iemand anders moest zoeken om wat leuks mee te doen, want hij moest werken (waar hij niks aan kan doen).. Maar toen hij thuis was, weer achter de pc de hele dag/avond. Gisteren zelfde verhaal..wilde hij weer ineens wat anders gaan doen, terwijl ik me verheugd had om samen weg te gaan. Dus toen ik hier boos om werd en er iets van zei, wilde hij toch met mij weg..maar dan hoeft het voor mij niet meer, als het zo moet. Graag of niet! Gevolg..weer ruzie omdat hij vindt dat het toch goed is dat hij dan wel met me mee wil?? We hebben erover gepraat en het blijkt gewoon dat we allebei het gevoel hebben dat we niet door elkaar gesteund worden. We willen elkaar dat wel geven, maar als wij ergens over praten kijken we allebei gewoon zó anders tegen dingen aan..dat we het bijna niet eens kunnen worden. En daarbij schreeuwt hij ook nogal als hij boos is..en ik heb de slechte gewoonte om te gaan schelden. Ik heb hem beloofd dat ik dit niet meer zou doen, maar hij zegt dat dit niet te veranderen is..hij schreeuwt nou eenmaal als hij boos is, en dat moet ik accepteren of niet accepteren en ermee stoppen. Daarbij vindt hij dat ie niet met mij kan praten, omdat ik qua niveau niet volwassen genoeg ben voor hem. Dit vind ik zo laag als hij dit zegt. Hij weet al jaren dat ik jonger ben dan hem..en schreeuwen uit wanhoop en boosheid vind ik ook niet volwassen. Als er geen kinderen waren geweest, was ik een jaar geleden al weg geweest..want schreeuwen op zo'n manier zou ik van niemand pikken.. En daarbij, als het zo gaat zoals bij ons..daar wil je toch niet mee doorgaan? Hij zegt: Als je zo denkt, dat je allang weg was geweest als er geen kinderen waren geweest, dan kan je er maar beter mee kappen, want dat blijft altijd terug komen. Maarja..ik geloof wel dat er nog genoeg tussen ons is om wel door te gaan. En daarbij wil ik ons zoontje geen gebroken gezin geven, en zijn andere kinderen wil ik dit ook geen 2e keer aandoen.. Daarbij ben ik ook best ouderwets, als je samen besluit om voor een kindje te gaan vind ik dat je er ook voor kiest om je leven lang bij elkaar te blijven..vind dat er al veel te veel en te snel mensen uit elkaar gaan tegenwoordig..(iedereen moet dat zelf weten natuurlijk). Dus dat is eigenlijk het láátste wat ik wil..hopelijk heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan.. Pff nu is het al met al toch een lang verhaal geworden..
Ohhh wat vervelend zeg, lijkt me erg moeilijk, echt dezelfde ervaring heb ik niet, maar hoor vele dat nieuwe ouders langs elkaar heen leven, e moet echt balans vinden. Kleine ideeen 1. Ga samen als stel even een aond weg, regel een oppas en praat de hele avond over ditjes en datjes behalve jullie kindje ( doe geen bios want dan praat je niet) plan het ook als hij er niet zo'n zin in heeft, gewoon doorzetten, want niks doen blijf je in dezelfde negatieve spiraal zitten 2. Ga ook als gezin een middagje weg, wandelen zwemmen even iets leuks doen, ook met geen zin toch doorzetten, en niet denken graag of niet want kort gezegt hij wil niet je krijgt ruzue en tich krijgt hij zijn zin, nu mag jij je zin jullie gaan! Ik hoop dat het zo beter gaat succes
Ik zou het voor nu heel praktisch en zakelijk aanpakken; pak jullie agenda's en plan komende maand een paar avondjes samen met z'n tweetjes en een paar dagen met het gezin, die tijd moet gewoon vrijgemaakt worden. En kies wat jullie willen doen; filmpje, uiteten, zoiets... en bv een keertje zwemmen met 't gezin, dierentuin of mooie speeltuin. Iets dat je niet wekelijks doet, dus echt een uitje. En spreek af dat jullie dan gewoon een leuke dag gaan hebben, geen diepgaande gesprekken ofzo; dat komt daarna wel. Maar het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan; uit je verhaal haal ik dat je bij hem tegen een muur oploopt, dus ik hoop dat hij hiervoor openstaat en ook de noodzaak ervan inziet!
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt (vriend had ook problemen op het werk, ik vond ook dat hij niet genoeg bezig was met de bevalling en daarna met de kleine en we vonden beiden dat we niet goed begrepen waren). Hij is op de koop toe degene die ook schreeuwt en ik diegene die direct huilt. Dus we kunnen ook niet discussiëren zonder dat het een drama wordt. Maar goed, het enige dat je volgens mij kan doen is praten praten praten. En ook zijn kant begrijpen. Misschien moet je ook eens kijken naar zijn vader bijvoorbeeld. In geval van mijn schoonvader was die er ook nooit voor zijn vrouw, vrouw moest alles zelf doen met de kinderen, in huis etc. Hij zorgde gewoon voor het geld. Mijn vriend gaat ook elke avond voor de pc, zijn vader ging ook in zijn werkkamer vanalles doen... Het is maar een voorbeeld hé, maar als je kan vinden waarom hij zo doet, dan kan je het vaak ook beter begrijpen. En eenmaal dat gedaan proberen tot een consensus te komen: Jij doet minder dit en ik doe meer dat, etc. Dat van dat je eerder al uiteen zou zijn gegaan, tja, dat heb ik ook gedacht. Maar eerlijk? Ik denk (in mijn geval) dat het eerder de hormonen en de woede van op het moment zijn die me zo doen denken.
+1!! Ik herken het ook hoor, maar in ons geval kroppen we beiden heel veel op en praten we te weinig. Ik heb me dus voorgenomen als ik ook maar een beetje ergens mee zit, dat ik het gewoon gelijk zeg en ml probeert meer betrokken te zijn en meer begrip voor de situatie te tonen. Daarnaast gaan we weer meer dingen samen doen om uit die sleur te komen. Ook ik zag mezelf al bij mijn ouders zitten met een kind, maar als je er allebei nog voor wilt gaan, dan is er altijd hoop!
Onze relatie heeft de eerste maanden ook zeker onder spanning gestaan, ik ben er dan ook van overtuigd dat kinderen krijgen iets is dat je pas doet als je relatie echt goed loopt. Bij jullie is dat niet het geval, de relatie stond al onder spanning en dat is bij zoiets heftigs als een baby verzorgen een reden om nog meer spanningen te geven. Ik heb altijd geleerd om geen verwijten te maken, als iets je dwars zit, zeg dan niet: jij doet dit of dat, maar: voor mij voelt dit of is dat... Probeer hem te begrijpen en probeer uit te leggen hoe jij je voelt. Onze discussies worden ook nogal een ruzies, ik emotioneel, hij schreeuwt snel (en dit heeft hij van zijn vader!) Om situaties niet te laten escaleren hebben wij het woord bliksem geintroduceerd, als een van ons dat woord gebruikt is het tijd voor een time out om op later tijdstip als we afgekoeld zijn normaal met elkaar te kunnen communiceren, dit helpt goed. Mochten jullie er samen niet uitkomen, dan zou je een stap verder kunnen gaan, relatietherapie. Maar, voor een kind bij elkaar blijven is een mooi streven, maar als die relatie slecht is is dit niet beter voor een kind...
Eerlijk?Als je niet meer kan communiceren, of elkaar gewoon niet meer begrijpt, is het tijd voor relatietherapie. Soms is het noodzakelijk dat een buitenstaander zich er mee bemoeit.Om samen te achterhalen hoe de patronen zijn, in jullie relatie.Waarom die er zijn, hoe je ze kan herkennen, aanpassen of veranderen. Soms komen er dingen naar boven die heftig zijn. In mijn relatie leidde de relatietherapie tot solo therapie voor mijn vriend, die daardoor een zeer heftige inzinking kreeg omdat de beerput eindelijk open ging. Maar....we zijn er sterker uit gekomen!! Zijn we het ideale stel, nee. Maar het gaat steeds beter, de lol is al een tijdje terug en het vertrouwen ook. Natuurlijk, ga ook leuke dingen doen, samen en als gezin. Maar als je naar een oplossing wil,zou ik echt voor therapie gaan Succes!
Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben wel een aantal goede punten. Ik zal even op iedereen reageren (hoop dat ik nu niks vergeet ): Hij belde gisteren vanuit zijn werk en vroeg of ik zin had om na het werk samen wat leuks te gaan doen..en a.s. weekend samen met het gezin weg te gaan. Dus ik denk toch dat een nachtje erover slapen wel goed heeft gedaan. Ikzelf had zelf na een nachtje slapen ook de dingen wat meer op een rijtje. Dan kan ik mijn eigen fouten ook beter inzien dan op t moment dat we ruzie hebben. En tuurlijk is er genoeg om voor door te gaan. Vlak na de geboorte van de kleine ging alles een heel stuk beter en dat kan niet binnen een paar maanden weg zijn.. Zijn vader: Daar weet ik vrij weinig van.. ten minste, hoe hij is op het gebied van praten e.d. Hij is wel inderdaad kostwinner en zijn moeder werkt niet, maar in de tijd dat de kinderen klein waren wel.. Het is wel zo dat in zijn familie dingen nooit echt uitgepraat worden, iedereen houdt zijn mond maar. Terwijl het bij ons juist heel erg zo is dat iemand het zegt als hij/zij ergens mee zit. Annasskies: De relatie liep wel goed toen we besloten dat we een kindje wilden..maar toen ik net zwanger was stond de relatie idd onder spanning. Zoë: Relatietherapie..daar krijg ik hem niet mee naartoe. Hij heeft dit met zijn ex ook gedaan was geen succes.. (hier ging het ook tijdens/vlak na de zwangerschap mis).. Dus ja ik denk dat we proberen wat jullie al adviseerden, meer tijd voor elkaar vrij maken en vooral goed blijven praten. We hebben gister nog eens erover gesproken en we waren het er wel over eens dat we meer met elkaar moeten praten, meer samen moeten doen..dus hopelijk wordt het dan weer beter Bedankt allemaal!
Misschien relatietherapie? Ik ken een fantastische vrouw in Utrecht en niet duur! En hele leuke opdrachten maar die ook de man net zoveel laat praten als de vrouw voor als je man daar bang voor zou zijn omdat het een vrouw is. Pb me maar voor meer info!
Zou nu geen overhaaste beslissingen nemen. Het eerste jaar met jullie eerste kindje is het zwaarst. Je bent nog aan het ontzwangeren, je hormonen zijn vaak niet in balans. Daarbij mis je vaak een heleboel nachtrust waardoor je ook niet zoveel geduld en inlevingsvermogen hebt. En jullie moeten allebei wennen aan een leven met een kindje, je kan niet zomaar een avondje uit en als je weg wilt gaan moet je dit meestal toch ook redelijk plannen of op z'n minst een hoop zooi inpakken en meenemen. De ruzies van voor de zwangerschap kunnen ook juist komen doordat het maar niet lukte om zwanger te worden, dit kan ook voor veel frustraties zorgen. Kortom, zoals ik het lees zijn dit eigenlijk allemaal zwangerschaps- en bevallingsstrubbelingen. Probeer het niet teveel op elkaar af te reageren en ga idd wat leuks doen. Geef elkaar de tijd en ruimte om te wennen aan dit nieuwe ritme.
en bedenk dat je het ook niet altijd eens hoeft te zijn met de ander als jullie het er maar over eens zijn dat jullie meer tijd met elkaar (zowel met z'n 2 als met z'n 3) doorbrengen en meer praten, en jullie allebei goed luisteren naar elkaar. vaak is een luisterend oor alles waar je behoefte aan hebt i.p.v. ook gelijk oplossingen (en de daarbij horende verschillende meningen en opvattingen ) succes! (en alleen bij elkaar blijven voor het kind is nooit een goed idee...)