Nergens, bij werkelijk niemand die weet dat ik zwanger ben kan ik mijn verhaal kwijt.Toch moet ik het even van me afschrijven en doe ik dat hier. 7Maart kwam ik erachter dat ik zwanger was, totaal onverwachts want ik slikte elke dag strikt de pil, ik ben niet ziek geweest en heb geen antibiotica gehad. Mijn vriend drong aan een test te doen..zodoende.. ik zag direct een dikke vette + verschijnen.. Nu voelde ik wat '' de wereld zakt onder je grond weg '' betekende. Even kon ik niets meer, ik was stijf, met stomheid geslagen. Ik zwanger?? Ik? 21 jaar, ken mijn vriend pas 3maanden, geen werk.. Ik??? Waarom ik? Volgens mijn vriend ben ik meteen de woonkamer ingerend dus wat voor mij lang was, dat alles tot me doordrong, was in werkelijkheid een fractie van een seconde. Beide wisten we niet wat we moesten doen of zeggen..ik hield me groot, ik weet dat hij een kindje heeft wat hij niet mag zien, dus ik durfde mijn gevoel niet te uiten. Toch liet ik een klein glimlachje op mijn gezicht zien.. om hem te laten voelen dat het oké was.. Meteen ben ik op internet informatie gaan opzoeken en zodoende uitgerekend hoever ik zwanger kon zijn.. Mijn vriend zijn dag ging gewoon door zoals al de andere dagen. Geen interesse, gewoon werkend aan de computer. Ik gaf hem even de tijd.. die week zouden mijn ouders komen eten.. hij wou het vertellen, nu kon ik het niet. Ik zag mijn moeder, mijn vader, pratend over kinderen (zo toevallig). Ik kon het niet..waarom weet ik niet, normaal kan ik alles kwijt aan mijn ouders. Nog 4dagen heb ik met dat gevoel gelopen.. '' Hoe ga ik het vertellen?? '' '' Hoe gaan ze reageren? '' Die vrijdag heb ik het toch aan mijn moeder verteld.. ze was blij, ze begon te lachen.. mijn vader precies dezelfde reactie. De dag erna kwam het besef pas echt en gingen ze nadenken. Kan het wel? Aan de leeftijd ligt het niet (21 en 26). Maar werk? Ruimte? Gevoel? Ze probeerde voorzichtig hun mening te geven.. toen ben ik ook eens goed gaan nadenken. Voordelen, nadelen, voordelen, nadelen, voordelen en nadelen. Ik heb alles afgewogen naast elkaar en besloot voor mezelf stiekem toch wel het kindje te willen houden.. Mijn gevoel voor hem is zo goed, zo sterk..dat ik het idee had het wel aan te kunnen samen met hem. Hoe? Dat wist ik niet goed, maar wat ik wel wist was dat ik alles zou laten en geven om ons kindje een mooie toekomst te geven. We hebben het even laten bezinken en elkaar de tijd gegeven.. toen hebben we een echo gedaan, ik bleek toen al 6w6d zwanger. We hebben het hartje zien kloppen, even werd ik emotioneel, mijn vriend leek kil. Ergens had ik gehoopt dat hij na de echo een sterkere mening had..dat hij het wou houden. Maar helaas maakte het de keuze nog moeilijker voor hem.. hij wist het niet meer (de dag voor de echo sprak hij echter wel uit het te willen houden, hij wou niet dat hem nog een keer een kindje werd afgenomen). Weer heb ik hem de tijd gegeven, mezelf natuurlijk ook. Afgelopen zondag sprak hij weer zijn mening uit, hij wou voor het kindje gaan.. maar wou even met mij kijken hoe we alles realiseerbaar gingen maken. Ik vond het een goed idee, ik wou zoeken naar oplossingen, ruimte, werk etc. Van binnen maakte mijn hart een sprongetje, hij wou een kindje met mij!! Hij wou ervoor gaan toch bleef ik voorzichtig, want wat als het allemaal te moeilijk zou worden, dan zouden we het toch weghalen? Elke dag deze week heb ik afgewacht, hopend op een antwoord, een uitweg. Maandag ging voorbij, dinsdag, woensdag, donderdag.. 's Avonds in bed dacht ik, komt dan nu toch eindelijk het besluit? Abortus of houden??????? Helaas weer geen woord..ik ben huilend in slaap gevallen, dit weet hij niet Vanochtend, weer geen antwoord, weer de zoveelste dag alsof er helemaal geen zwangerschap is..geen 1 dag wordt er vanuit hem iets gevraagd of erover gepraat..in zijn ogen ben ik het gewoon niet. Waarom niet?? Alleen omdat hij het Niet in zich draagt??? Elke dag wordt ik geconfronteerd ermee, niet alleen omdat ik lichamelijk verander, maar het zit natuurlijk ook constant in mijn gedachten. Andersom lijkt dit niet zo.. misschien zou je zeggen dat hij het niet makkelijk uit, maar ik geef hem zovaak de kans erover te praten, ik gooi elke keer een balletje op, en doe ik het niet, doen ouders of vrienden het wel..Maar niets.. geen gevoel, geen mening. Vanochtend ben ik met ruzie weggegaan... het voelde voor mij alsof ik dan toch de keuze alleen zou moeten maken.. Het kindje houden zou je dan denken, maar ik wil geen kindje als de papa er niet achterstaat. Ik ben ontzettend gek op die jongen en ik zou niets liever willen dan met hem keihard ervoor vechten maar ik wil het niet alleen doen.. waarom begrijpt hij het niet.. Voor mij tikt de tijd door..vandaag al 8weken en 2dagen zwanger..een minimensje ontwikkelt zich IN mij! Emotioneel wordt het met de dag zwaarder.. Als ik nu een afspraak maak, kan ik misschien volgende week terecht, dan krijg ik weer een week bedenktijd, zo zijn we weer 2weken verder. Dat kan ik toch niet aan??? En dan ook nog alleen.. Ik weet niet meer wat ik moet doen.. het enige wat mijn vriend me smst als ik hem erop wijs waar het misgaat is: '' het is goed met je, kijk hoe je doet tegen me''. Hoe ik doe???????????????????
Heftig verhaal... Abortus zou voor mij nooit een optie zijn, je hebt het hartje al zien kloppen alles.. Ook zonder vader red je het wel, en wie weet draait hij nog bij.
Wat een vervelende situatie meid. Ik hoop van harte dat jullie er toch samen uit kunnen komen. Ik merk alleen in je verhaal dat de keuze nu eigenlijk bij hem ligt en dat lijkt mij niet goed. Ik denk dat je voor jezelf duidelijk moet zien te krijgen wat je wilt, mét of zónder hem! Ik ben zelf de hele zwangerschap al alleen, wilde in het begin ook graag dat de vader er voor mijn kindje zou zijn maar ik had voor mezelf wel héééél duidelijk dat hij niet ging beslissen of dit kindje geboren ging worden of niet (en gelukkig maar... ik kan niet meer wachten tot mijn ukje geboren wordt, nog een paar weken!) Práát met elkaar, maar trek je eigen plan. Ik weet dat je in een emotionele rollercoaster zit maar je bent sterker dan je zelf denkt!!
lieve schat! ik was 21 toen ik zwanger wasvan de eerste 22 toen hij geboren werd nu ben ik 24 en 21 weken zwanger van nummer 2. wellis waar een betrokken vriend maard e rest van de wereld niet. wat ik wil zeggen je bent niet te jong! wat je vriend betreft mischien word het beter als je een echo laat maken? dan word het echt en raakt hij meer betrokken. wat ik in jou verhaal lees is vooral een sterke meid die het ook alleen wel kan redden en bovenal! nu al van haar kindje houd en dat zegt als veel over hoe jij je voelt. ik denk niet dat het voor jou verstandig is een abortus te doen. ik denk dat jij er heel erg veel spijt van gaat krijgen. daarbij als jij een echo krijgt daar bij de kliniek dan het kindje ziet.dan denk ik niet dat je het nog kan. meid geef die vriend van je een schop onder zijn hol en maak duidelijk wat je van hem wil!
Ik was 17 toen ik zwanger raakte van de oudste en heb hem in eerste instantie ook alleen opgevoed. Zo moeilijk is dat niet. Bovendien denk ik dat je vriend wel bijdraait. Als het weg is, is het weg en komt het nooit meer terug en je kan het ook niet vervangen! Ik kon zelf geen abortus plegen, alleen al het idee dat ze zo'n kindje helemaal kapot zuigen! Nee dan maar de keuze om het alleen te doen. De relatie zou toch niet meer goed komen als ik onder 'dwang' abortus zou laten plegen! De vader en ik zijn later weer bij elkaar gekomen. Hij miste mij en had spijt. toen hij ruim een jaar was zijn we gaan samen wonen. Jouw vriend wil zijn kindje vast wel zien opgroeien!
Ik kan me je dilemma wel voorstelen, maar vind het wel erg jammer dat je jouw toekomst en dat van jullie kindje nu op lijkt te hangen aan wat hij beslist. Terwijl ik tussen de regels door toch meen te lezen, dat je er zelf eigenlijk wel blij mee bent. Nu kan het zo zijn dat mannen aan het idee moeten wennen, zij voelen niet wat jij voelt, hebben geen last van hormonen. Maar dat maakt niet, dat jij wél al kunt beslissen wat je doet. er zij genoeg vrouwen die het alleen hebben gedaan en het lukt hen, dus ik zou niet weten waarom jij het niet zou kunnen. Vrouwen zijn sterk en moederschap maakt je nóg veel sterker. Er is begeleidign mogelijk, toeslagen etc. Ik wil je als laatste nog meegeven, dat je beter geen beslissingen kunt maken in de hoop je relatie met die jongen te houden, want ik ben bang, dat als je om de verkeerde redenen tot abortus besluit, je daar altijd spijt van zult houden. neem desnoods een contact op met het FIOM, die kunnen je goed helpen. En nogmaals; alleen moederen kan goed. Het is pittig, maar te doen. neem dat maar aan van iemand die het ook grotendeels alleen moet doen.
Heftig.. Ik ben ook geboren in 1989, dus ook 21. Als ik lees hoe je schrijft (hoeft niets te zeggen natuurlijk) kom je best volwassen over.. Abortus zou voor mij nooit een optie zijn. Ik heb ook voor het eerst het hartje zien kloppen met 6w5d.. &nu nog krijg ik kippenvel als ik haar hartje hoor kloppen, het is het geweldigste wat me ooit overkomen is &zou het voor geen goud willen missen.. Ik weet niet zo goed wat ik je als advies moet geven, maar doe geen dingen waar je de rest van je leven spijt van gaat krijgen. Zover ik lees ben je al best gehecht aan je kindje.. Kan je ermee leven als je dit kindje laat weghalen puur omdat je bang bent om het alleen te doen of bang bent om te falen?
Van abortus krijg je altijd spijt, niet doen dus!! Trek je eigen plan, een kind laten weghalen omdat je partner dat wil red NOOIT een relatie. Laat het kind dus maar gewoon komen en zie wat er met je relatie te redden valt. Anders doe je het alleen, dat kan best.
Ik zou het ook niet kunnen, zo'n klein mensje in stukjes laten hakken en weg laten zuigen. Het is echt geen klompje cellen zoals sommige mensen denken. Je zegt al dat je het kindje wilt houden, maar dat je het niet alleen wilt doen. Het is geen ideale situatie om in je eentje een kindje op te moeten voeden maar van weghalen krijg je spijt. Dat gaat echt aan je vreten.
het is uiteindelijk jouw beslissing , maar ik zou geen abortus doen en over je vriend , je zegt dat hij al een kindje heeft dat hij niet mag zien ? zou het niet kunnen dat hij daardoor miss schrik heeft om zich te hechten aan het idee dat jullie nu een kindje verwachten , miss heeft hij schrik dat het tussen jullie ooit mis gaat en dat hij dit kindje ook niet mag zien ? miss is het een idee om daar eens over te praten , ik kan begrijpen dat hij het daar moelijk mee heeft maar het niet echt durft te zeggen ik weet zker dt jullie er samen wel uit geraken , veel praten en als dat soms moeilijk is wegens de hormonen kan je altijd jouw gevoelens en gedachten op papier zetten voor hem x veel geluk x
Bedankt voor de reacties. Om even op het laatste bericht door te gaan.. ja ik heb dat inderdaad al aangekaart.. dat ik kan begrijpen dat ik dat moeilijk vind, en misschien bang is voor de toekomst.. maar daar ligt het niet aan zegt hij.. hij zou een kindje heel mooi vinden maar zijn gevoel wisselt zo sterk elke dag..of hij negeert het dagen waardoor ik er geen hoogte meer van krijg Vandaag al de hele dag niets gehoord..denk dat ik hem eventjes met rust laat..en even rust voor mezelf..
Jeetje meis wat een verhaal! Wat naar dat je vriend de boot afhoudt. Ik lees wel in je verhaal dat jij eigenlijk het kindje wil houden maar de keus nu een beetje aan hem overlaat. Misschien is het goed om voor jezelf een duidelijke keus te maken wat je wilt. Je gevoel is leidend hierbij denk ik. Probeer te bedenken welke consequenties je keuze heeft en hoe je je hierbij voelt -kindje houden met hem; wat betekent dat voor jullie? Als het gevoel goed zit tussen jullie; kunnen jullie dit dan samen aan? -kindje houden zonder hem; Zouden je ouders kunnen helpen? Er groeien genoeg kinderen op met 1 ouder maar het is wel fijn als je steun krijgt -abortus; zal je een schuldgevoel krijgen? Dan heb je kans dat je hem zal gaan verwijten dat je het kindje hebt weg laten halen. Dit kan nooit goed zijn voor jullie relatie en zal misschien tot een breuk leiden. Ik krijg uit je verhaal niet duidelijk of je hem een duidelijk standpunt hebt gegeven. Misschien denkt hij dat je ook twijfelt en weerhoudt hem dat van een mening te geven; bang dat jij wat anders denkt dan hij? Mannen die minder gevoelsmens zijn maar meer feitenmens, zijn ook nog wel eens te overtuigen door standpunten aan te dragen die niet voor discussie vatbaar zijn. Zet op papier wat de mogelijke valkuilen zullen zijn en hoe dit op te lossen is. Bv financiën, ruimte etc. Hopelijk heb je hier wat aan. Heel veel sterkte!!
Ik hoor uit je verhaal niet heel duidelijk dat je vriend zegt dat je het zou moeten weghalen! Hij zegt zelfs dat hij het mooi zou vinden, maar geeft alleen geen duidelijke "ja" of "nee". Ik kan me voorstellen dat hij zich enigszins bedreigd voelt door het idee dat je de beslissing bij hem neerlegt, en daarom geen duidelijke uitspraak doet. Jammer dat hij zich niet expliciet uit, maar waarschijnlijk vindt hij dat die beslissing bij jou ligt. En zo hoort het ook! Ik denk dat je zelf onbewust al wel een beslissing hebt gemaakt. Het is niet de ideale situatie, en dat weet je, maar uit jouw verhaal denk ik op te maken dat je er eigenlijk wel gelukkig mee zou zijn het kindje te houden. Wees zelf sterk en neem zelf de beslissing. Ik denk uit je verhaal op te maken dat je vriend zich daar ook in kan vinden, anders had hij wel een sterkere mening geuit. En in het geval ik het mis heb, en hij wel dreigt de relatie op te geven als je het kindje niet weg laat halen: wil je met een man samen zijn die jou hiertoe dwingt? Dat is JOUW keuze en je mag nooit een zwangerschap afbreken om een relatie te redden, terwijl je het zelf zou willen houden. Dat gaat gegarandeerd fout. Ten eerste omdat je het jezelf uiteindelijk verwijt, en ten tweede omdat je vriend geen greintje respect meer voor je overhoudt. Een kind weg laten halen omdat je vriend dat vraagt, dat doe je niet uit liefde maar uit angst. En zodra je vriend ziet dat hij jou met angst zo'n groot offer kan laten maken, walst hij voor de rest van de relatie over je heen. Geloof me, I've been there.
Ik kan me helemaal vinden in jullie reacties.. het is zo dat ik wel degelijk duidelijk heb gezegd het te willen houden, en alles wat hij afkaatste zoals ruimte werk enz, overal had ik mijn antwoord voor klaar omdat ik voor alles een oplossing zocht..zodoende is hij rustig gaan nadenken.. Dan wou hij het ook houden, dag erna weer niet..dus ik weer gaan twijfelen waarom niet. Toen weer wel...dus toen had ik een beetje hoop, tot de echo..toen kwam weer dat besef..toen zondag sprak ie weer uit het wel te willen, maar tot donderdag wou wachten... hij laat me in onzekerheid en gooit me vd ene naar de andere kant.. hij weet in zn hartje wel degelijk dat ik moeite heb met abortus..maar ik respecteer net zoveel zijn keuze als mijne.. riep hij maar een keer volmondig ja..of nee.. hij doet het inderdaad beide niet.. Het maakt me onzeker, maar heb besloten hem nu even niet te smsen of bellen..en ik wacht het af.. ik kan niet zonder hem naar abortuskliniek rennen of zonder hem alles gaan plannen. Ik wil dat samen met hem doen, samen wel of samen niet. Niet dat als hij roept..NEENEE ik wil het niet, dat ik dan gewoon ook zeg nee oke dan niet, want ik wil wel standpunten. Waarom niet? Zijn er geen oplossingen voor de dingen waar je aan twijfelt? Ik wil natuurlijk welke keuze we ook maken, er goed over praten.. Misschien komt het zo over, maar ik zet geen stap in de abortuskliniek als ik het gevoel heb het echt niet te kunnen. Maar ook ik heb de eerste dagen mn twijfels gehad, ik vind het alleen moeilijk..want zodra hij roept.ik wil het houden, maakt mn hart een sprongetje. Dan denk ik: we kunnen het! Maar het is natuurlijk vervelend als dat gevoel niet langer dan een dag mag duren En hij die twijfelt..is ook geen goede basis? Wat denken jullie, even laten of nogmaals keihard mijn mening zeggen?
Meid, wat een nare situatie. Ik wil je veel sterkte wensen met je keuze. Maar, ik moet eerlijk zeggen dat ik het jammer vind dat jij je keuze zo van hem laat afhangen. Als jouw hart een sprongetje maakt bij een positieve reactie van hem, dan wil jij het kindje wel houden naar mijn idee! Je laat toch zeker een jongen niet bepalen of jij je kindje weg laat halen of niet? Oke, het zal niet makkelijk zijn alleen en je kunt niet in de toekomst kijken hoe alles verloopt, maar maak een keuze voor jezelf en hou je daaraan. Ongeacht wat zij mening is! Wil hij het wel? Super, dan met z'n 2en er voor gaan! Wil hij het niet? Jammer, maar dan red je het alleen ook wel, echt waar! Ik zou nooit een abortus kunnen plegen omdat een ander dat wil / tegen mij zegt! Sterkte. Groetjes, Caitlin
Ik ben het volledig met je eens, maak je eigen keuze, het is jouw lijf waar een kindje in groeit. Als iemand anders uiteindelijk de keuze maakt ga je misschien vreselijk veel spijt krijgen. Waarom twijfel je er zoveel aan dat je het niet alleen kunt? Natuurlijk kun je dat! Bovendien ken je hem nog maar 3 maanden... Mss draait hij bij, dat zou super zijn (en is ook nog maanden tijd voor) En anders dor je het alleen en ook dat lukt hoor. Voor alles een oplossing!
Ach jee, wat een ontzettend vervelende situatie voor je! Maar als je vriend geen beslissing kan nemen, misschien moet je dan gewoon zo volwassen zijn om voor jezelf een beslissing te nemen? Persoonlijk zou ik niet alles van hem af laten hangen, luister naar je eigen gevoel. Gun jezelf een paar dagen om goed na te denken, want ik heb het idee dat je nu zelf ook helemaal niet meer weet wat je wil. En vergeet niet dat je er nooit helemaal alleen voor staat, je ouders zullen je vast steunen! En zo'n klein kindje is werkelijk waar het allermooiste wat je kan overkomen, ook al lijken er veel nadelen aan te zitten, die worden allemaal teniet gedaan als je kindje naar je lacht. Liefs en succes