Ik hoop dat ik niet iedereen over mij heen krijg door het openen van dit topic. Ik merk alleen dat het mij frustreert en dat in mijn omgeving mensen voornamelijk dezelfde gedachtegang hebben als dat ik heb, dus echt ruimte voor een andere kijk is er niet. Sinds dat de diagnose Endometriose bij mij is gesteld merk ik dat kinderen een gevoelig onderwerp is. Terwijl ik nu zwanger ben en dus eigenlijk totaal geen reden zou moeten hebben om mij hierover druk te maken merk ik toch dat het mij frustreert als iemand in mijn (directe) omgeving zwanger wordt in een situatie die eigenlijk voor niemand goed is. Het gaat hier dan niet om de zwangerschappen die niet gepland waren en door de anticonceptie heen komen maar echt de geplande zwangerschappen. Voorbeeld: een familielid in de 20, woont nog thuis en ditzelfde geldt voor zijn vriendin. Beiden volgen geen opleiding en hebben geen werk. Zij is gestopt met de pil en nu een paar maanden later is ze dan inderdaad ook zwanger. Mijn eerste gedachte is: waarom in godsnaam? Maar hun reactie was "het lijkt ons zo leuk". Als je dan vervolgens verder vraagt over wat hun ideeën zijn voor de toekomst is het allemaal natte vingerwerk; uitkering, huisje samen etc. Maar echt een goed plan is er niet en de motivatie om te gaan werken/studeren ook niet. Ik kan werkelijk waar niet begrijpen hoe mensen zo kunnen denken/handelen ten koste van een kind! Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? Mijn advies aan iemand anders zou zijn om je er niets van aan te trekken maar ik ben bang dat ik wellicht nog wel vaker dit soort 'gevallen' mee ga maken van dichtbij, om dan met iedereen maar het contact te verbreken is ook zo wat
Ja toch niets van aantrekken? Iedereen heeft recht op het krijgen van een kind, wat jij ook vd situatie vindt. Ik weet dat veel mensen het van ons ook niet snapten toen wij jong kinderen kregen. Inmiddels beiden afgestudeerd, goede baan en mooi koophuis. Ik vind het fijn dat ons gezin al gegroeid is terwijl wij tegelijkertijd alles nog op moesten bouwen. En het geeft een goed gevoel dat we die zeurders het nakijken hebben gegeven dat hoop ik ook voor andere jonge mensen die een gezin willen. Dat ze er met hard werken ook komen ik ben juist geneigd om bij mensen die weinig geld hebben mijn halve uitzet weg te geven. Heb ik ook vaak genoeg gedaan. Geven en helpen is veel fijner dan mokken
Ik snap zelf uiteraard dat iedereen recht heeft op het krijgen van een kind. Ik begrijp alleen niet waarom je er bewust voor zou kiezen om een kind te krijgen in een situatie waar geen zicht op verbetering is. Beide vroeg met school gestopt, een WAJONG-uitkering en totaal geen motivatie om te gaan studeren/werken en een kind willen omdat het ze wel leuk lijkt. Je kunt dan wel mensen zeurders noemen maar dat het in jouw geval wel goed heeft uitgepakt betekent niet dat dit bij hun natuurlijk ook zo is. Leverde het jou geen stress op dan, niet wetende of alles wel oké zou uitpakken? Ik denk trouwens ook dat jullie situatie wel iets anders was dan die van het betreffende familielid aangezien jij het hebt over hard werken, dan is nu net het stukje wat bij hen ontbreekt.
Maar bij wajong ga ik ervan uit dat ze door ziekte of handicap niet kunnen werken? En dat ze deze uitkering zullen houden? Ik heb wel stress gehad maar wist altijd dat het goed zou komen
Dat zou je denken maar nope, geen handicap of ziekte. Dat is ook iets wat best frustrerend is. Hij geeft ook aan dat hij best wil/kan werken, maar dan wil hij wel een leuke baan en minimaal 1600 netto ontvangen. Vrijwilligerswerk vind ze beiden ook maar niets.
Ja super irritant zulke mensen. Maar zou daar echt niet mee gaan zitten hoor! Jij zit waarschijnlijk lekkerder dan zij straks met jullie kindje. Daar zou ik gewoon van genieten
Heel herkenbaar. Hoewel ik iedereen het wonder van het mogen meemaken van een zwangerschap en het krijgen van een kindje gun, heb ik soms ook moeite met het opbrengen van begrip voor de keuzes die mensen hierbij maken. Ik snap dat niet iedereen ergens in z'n leven in de positie komt dat ie "geld zat" heeft en de ultieme, perfecte situatie voor een kind. En geld is ook zeker niet het belangrijkste: maar het bieden van een goede basis lijkt mij wel het belangrijkste. Beide nog bij je ouders wonen, geen werk (of school) en/of spaargeld hebben, lijkt mij niet de beste basis voor je kind. Natuurlijk kies je niet altijd voor een zwangerschap, maar hier bewust voor kiezen terwijl je geen woning en nauwelijks geld/middelen hebt, nee dat snap ik niet.
Hier iemand in de familie die bezig is met hormonen om een kindje te krijgen. Beide werkloos en geen cent op de rekening zegmaar.. Ik weet nooit zo goed wat ik daarmee moet, ik irriteer me er mateloos aan. Vooral omdat er amper op mijn zwangerschap is gereageerd door deze twee. De enige opmerking die we kregen was: o wij zijn ook bezig. Iedereen in de familie houd zijn hart vast maar niemand heeft de ballen om deze twee aan te spreken helaas. Het is niet alleen geld, er spelen meer dingen waarvan ik denk daar kan en mag een kind niet opgroeien. Mede door de hormonen kan ik me daar nu nog drukker om maken, heel herkenbaar dus.
Bij het uwv kan je echt niet even langs gaan voor een uitkering alsof je een broodje gaat halen. Dat jij niet weet waarom ze die wajong hebben gekregen zegt mij dat je te ver af staat om er zeker van te zijn dat je serieuze antwoorden krijgt. Wat betreft thuiswonen ligt het er denk ik ook een beetje aan hoe hun ouders erin staan. Stel mensen besluiten om met 3 generaties in een huis te leven en iedereen is het daarmee eens is, wat maakt het dan uit wat de buitenwereld ervan vind. Hebben ze het gepland maar niet overlegt met hun eigen ouders, dan vind ik het wel raar. Zo van wij doen waar wij zin in hebben en anderen ruimen toch wel de puinresten op. Als iemand niet kan werken door een handicap, maar wel een goede ouder kan zijn vind ik dat iemand ook een vol leven verdient. Dan ligt het er dus erg aan op welke manier iemand belemmerd wordt in zijn functioneren. Ik denk dat ze jou niet alles vertellen.
Ik gun ook iedereen een kind, ongeacht de leeftijd, maar wel in een situatie waarin er een gezonde basis is. En daarmee bedoel ik niet eens zozeer een koopwoning, of het hebben van een dikbetaalde baan, maar wel een gezamenlijk huis en een inkomen die je verdient door te werken. Dat de een dan nog een studie volgt, is natuurlijk ook prima. Ik ben ook bewust jong moeder geworden, maar wel in een situatie waarin het kindje niets te kort zou komen en ik niet zou hoeven vrezen hoe de toekomst er uit zou komen te zien. Ik vind het zelfs een beetje egoïstisch. Ieder doet het op z'n eigen manier, en de ander zal daar altijd een mening over hebben, maar dit zijn situaties waar ik altijd sterk mijn twijfels bij heb..
Maar wanneer komt een kindje tekort? Als ik nu om mij heen kijk denk ik: zóveel speelgoed, de kledingkasten hangen tjokvol, mijn kinderen hebben álles wat ze wensen en meer. Hebben kinderen dat echt allemaal nodig? Ik ben altijd thuis (mijn man heeft een goede baan en ik werk vanuit huis), ze zijn geliefd door ons en onze families. Ik denk dat dit veel belangrijker en fijner is voor kinderen. Ik woon in een duurder/groter dan gemiddeld huis en bij ons on de straat wonen een paar jonge gezinnen (maar vooral wat rijkere senioren) die beiden werken. Kinderen hele dag naar school en bso of creche. Is dat dan wenselijk? Ik vraag het me af. Ik denk dat iedereen het voor zichzelf moet bepalen. Je zou namelijk ook kunnen denken: fijn dat dit kindje straks beide ouders thuis heeft en wajong krijg je idd niet zomaar. Daar gaat een hoop ellende aan vooraf.
Frapant dat jij zo snel al weet hoe dicht ik bij ze sta. Voordat de discussie straks gaat over het wel of niet krijgen van een WAJONG; deze mensen hebben dus WEL beide een uitkering en hebben GEEN handicap/ziekte die hun belemmerd in het werken. Dit geven zij zelf ook aan en is in de familie/directe omgeving ook bekend. De ouders (mijn oom & tante) hebben ook beide een uitkering. Niets ten nadele van mensen met een uitkering hoor. Maar het geeft wel aan wat voor types het zijn qua instelling.
Tuurlijk doe je een kind niet tekort als het geen bergen speelgoed heeft of de kasten bomvol kleding. Ik vind dat je een kind tekort doet als je deze zomaar op de aarde zet zonder na te denken over zijn/haar toekomst. Ik vind dat een kind in deze situatie al met 1-0 achterstand op de wereld wordt gezet. Waarbij het totaal geen stimulering krijgt om iets te gaan maken van het leven. Alleen maar omdat het hun wel leuk lijkt een kindje. Heel sneu vind ik dat.
Maar even heel eerlijk he: iedereen krijgt een kindje uit egoistische motieven. Echt niet dat ik of jij een kind krijgen om de wereld te verbeteren nee er is een verlangen! Waarom mogen zij dat niet hebben?
Het verlangen hebben naar een kindje betwijfel ik ook niet. Maar dat het verlangen groter is dan het vermogen om logisch na te denken vind ik wel erg.
Precies dit. Tuurlijk is het altijd vanuit egoistische bedoeligen, immers kun je niet van te voren aan een kindje vragen "wil jij wel geboren worden?". Maar bewust bezig zijn met zwanger raken terwijl je nog bij je ouders woont (die je weinig tot niet supporten hier in!), geen zicht hebt op een eigen woning, geen zicht op een baan of inkomsten; ik vind je dan méér dan egoistisch.
Een wajong krijg je niet voor stinkvoeten. Verder vind ik het allemaal wat simpel geoordeeld. Dat is niet een manier waarop ik naar mensen wil kijken.
Prima dat jij er zo over denkt. Ik heb dit topic ook geopend om andermans visie hierop te zien, die van jou is mij nu duidelijk. Thnx