Wat doe jij als iemand aangeeft niet lekker in z'n vel te zitten? Deze persoon staat dichtbij mij en ik zou daar vandaag en of morgen heengaan. Echter is diegene liever alleen. Erover praten wil diegene ook niet. Respecteer je dat en laat je het, vraag je door, ga je er alsnog naar toe of wacht je tot diegene uit zichzelf contact legt? Ik ben heel erg geneigd door te vragen, langs te willen gaan. Omdat ik diegene wil helpen. Maar goed dan ga ik de grens van diegene over en dat wil ik niet dus ik heb aangegeven dat als diegene erover wilt praten ik er zal zijn. Maar ik merk dat ik het wel lastig vind om niks te doen. Dus ik ben benieuwd; hoe gaan jullie met dergelijke situaties om?
Ik zou vooral zeggen: "Mocht je een luisterend oor nodig hebben of als ik iets voor je kan doen, dan ben ik hier!" En, ik weet niet hoe jullie contact onderhouden, misschien net iets vaker een appje sturen. Gewoon luchtig houden maar wel eventjes vragen hoe het gaat. Zo weet iemand toch dat er aan hem/haar gedacht wordt maar worden ook de grenzen gerespecteerd.
Ik denk dat ik het zou respecteren als iemand aangeeft liever alleen te zijn. En inderdaad wel aangeven mocht je behoefte hebben om te praten dat je er dan voor hem/haar zal zijn. Misschien voor nu een kaartje sturen?
Vooral respecteren Maar een kaartje sturen kan wel heel welkom zijn. Of heel gericht hulp aanbieden: zal ik op woensdag een maaltijd of soep klaarmaken en dat bij je bezorgen? Wat ik zelf merk is dat de drempel groot is als iemand zegt 'als ik wat voor je kan doen zeg het maar'. Maar op t moment dat mijn vriendin zei 'wij willen zaterdag je kinderen ophalen, zodat jullie even samen zijn' nam ik dat aanbod aan. Als iemand zegt nu: ik kook morgen voor jullie, zou ik zeker ja zeggen. Maar ik zou niet iemand vragen om te koken voor ons. Ik heb nu ook zelf aangeboden bij een vriendin die veel rust wil nu om dit weekend even haar kinderen op te vangen of samen even een rondje te wandelen en te praten.
Grens respecteren maar wel vaker bellen. Alleen zeggen, je kan mij contacten, is vaak drempel te hoog. Als je belt hebben ze nog de keuze of ze opnemen maar initiatief ligt bij jou wat vaak voor de ander extra drempel is. Extra kaartje, aardigheidje, wandel voorstel altijd goed natuurlijk.
Ik zou een lieve kaart schrijven en eventueel bloemen of chocolade of iets laten leveren. Laten merken dat je er bent voor die persoon. Maar ik zou wel het alleen willen zijn respecteren. Verder zou ik wel regelmatig contact houden en je zorgen ook uitspreken, laten weten dat hij of zij altijd bij je terecht kan maar niks pushen. Dat is wat ik fijn zou vinden als ik de andere persoon zou zijn. Meeste mensen zeggen oh ja ok, andere keer afspreken dan, is helaas mijn ervaring. En dan hoor je vervolgens niks meer. Dat kan echt heel eenzaam voelen.
Kaartje sturen vind ik een beetje lastig omdat ik geen idee heb wat er precies aan de hand is, al heb ik wel een vermoeden. Daarbij is het gewoon een persoon die erg op zichzelf is en niet makkelijk over gevoel praat. Ik juist wel, vandaar dat ik ook zo geneigd ben om iets te doen. Ik denk dat ik morgen even bel en het voor vandaag laat. Heb net een appje gestuurd dat ik aan diegene denk.
Een kaartje met alleen 'ik denk aan je' zegt ook al veel Maar helemaal prima natuurlijk appje en belletje. Het gebaar kan al een groot effect hebben op iemand
Ik heb hier vorig jaar mee te maken gehad. Iemand die heel erg dichtbij stond. Diegene wilde echt met rust gelaten worden en dit heb ik met heel veel moeite gedaan. Ik stuurde hem af en toe een appje om te vragen hoe het ging en verder liet ik het zo veel mogelijk los. We zijn nu bijna een jaar verder en ons contact zal nooit meer zo worden als het was.
Vooral níet langs gaan (ik wil ook alleen zijn als ik me niet fijn voel), dat kan heel erg over iemands grens gaan. Een lief kaartje of bloemetje sturen, en af en toe een appje. Je schouder en een luisterend oor aanbieden, vinger aan de pols houden..
Oh echt, dat is jammer zeg. Toch niet iets waar je niet op hoopt. ik hoop niet dat het bij mij die kant op gaat.
Ik denk dat je het juiste hebt gedaan. Ik ken de situatie vanuit diegene (hoewel iedereen anders is natuurlijk). En soms is alleen zijn en geen vragen hoeven beantwoorden gewoon precies wT je nodig hebt. Horen dat iemand er wel voor je wil zijn en dat diegene je grenzen respecteert is ook heel fijn. Mss over een paar dagen een Appje sturen met een lieve tekst, maar zonder vragen . Dus iets wat niet perse beantwoord moet worden. Diegene weet dan dat je voor haar openstaat zodra zij dat wil.
Ik zou ook niet bellen trouwens, als iemand niet wil praten is dat niet voorkeurs communicatie middel denk ik. Maar nu spreek ik vanuit wat ik zelf fijn en niet fijn zou vinden.
Ik zou een bos bloemen en een knuffel brengen en dan kijken hoe diegene reageert. Soms merkt iemand het dan toch fijn te vinden dat je er bent en doorbreekt het wat en mag je toch binnenkomen. Anders afgeven en weer weg gaan. Mijn beste vriendin vond het toendertijd heel fijn dat ik dit zo aangepakt had. Nu 10 jaar later zegt ze daar nog wel eens wat over
Weten dat iemand aan je denkt is al super fijn. En geduldig zijn. Zelf zat in een tijd niet lekker in mn vel. Ook gewoon verteld naar een tijdje. Uit eindelijk kreeg ik dit als verwijt, dat ik het niet op haar moest af reageren dat ik niet lekker in mn vel zit. en dit was dan dus omdat ik me juist terug getrokken had en even met rust gelaten wilde worden. Toen dat aan gaf kreeg ik bovenstaande reactie. Dat was meteen het einde van de vriendschap vanuit mijn kant.
Zou je een man ook een bos bloemen brengen? Ik merk dat ik dat toch wel een beetje een drempel vind. Ik wil niet pusherig overkomen en hem nog verder weg duwen. Hij sluit zich nu juist even af en dat is iets waar ik totaal niet tegen kan. Hij is ook niet zo van die dingen (zover ik hem ken in elk geval, Al weet ik dat hij dit voor zijn collega's wel doet Als die ergens mee zitten.)
Toen ik zelf een burn out had wilde ik inderdaad gewoon dat iedereen deed wat ik zei dus als ik zei dat ik even niks wilde dan ook graag niks. Ik kreeg dus wel aanbiedingen van: ik kom morgen koken en dat vond ik lastig want dat wilde ik dus ook niet maar dan was iemand al zo stellig dat ik geen nee durfde te zeggen (wat precies onderdeel was van mijn burn out ) Het is persoonlijk maar bij mij is het dan zo dat ik zelf wel weer in de lucht komt. Appje of kaartje wordt gewaardeerd. Zelf doe ik dat ook. Kaartje, vaker een appje maar ik laat verder initiatief bij de ander. Als ik wel wat opgooi maak ik het vrijblijvend: als het je helpt kan ik zaterdagmiddag op de kinderen passen, wil je dat? Of: ik kan het weekend wel extra koken, zal ik wat langsbrengen of liever niet? En: vind je het fijn om te bellen? Komt morgen uit? ik drukte zelf namelijk vaak mensen weg die zomaar belden. Had ik precies geen zin in…
Ik zou inderdaad de wens van diegene accepteren. Wel zou ik een bosje bloemen of een kaartje sturen. Over een paar dagen weer even vragen hoe het gaat en wellicht een maaltijd maken voor diegene.