Ik werk ook in het onderwijs toen nog in het regulier. Werkte 3 dagen, groep van 36kn en ik had volledige verantwoording, 2 anderen werkten maar n halve dag. Ook dat idee van: als ik wegval dat dan het einde zoek zou zijn... maar uiteindelijk is iedereen vervangbaar ook al is de organisatie er dan niet happy mee. Dus ik herken het zeker! Heb uiteindelijk na de burnout ook besloten voor een nieuwe uitdaging te gaan, lang gedacht van wat wil ik en wat mis ik nu. Uiteindelijk is dat voor mij het speciaal onderwijs geworden. Had ik jaren eerder moeten doen... maar zo maakt ieder zn eigen keus.
Heb trouwens toen ook een dag van mn benoeming ingeleverd en ben 2dg gaan werken, dan zou ik ook nooit mee in mn eentje volledige verantwoording hebben. ( En nog wat redenen meer). Bij het maken van de formatie is het hun probleem om te kijken hoe ze de andere dagen gevuld krijgen, daar zijn ze directie voor. Hun taak om een passende oplossing te vinden. Maar ik ken het wel, leerkrachten voelen zich vaak onmisbaar en overal verantwoordelijk voor. Alsof de school, de kinderen, de ouders niet kunnen voortbestaan zonder jou. En ik weet, die gedachte wordt ook vaak zo verkondigd vanuit alle kanten maar uiteindelijk blijft het toch gewoon een baan en jij maar een mens.
Fijn dat je nu beter je plek hebt gevonden! Tis nu wel een periode van ernstig lerarentekort, vandaag staat er alweer een OA voor een bovenbouwgroep omdat de vervangingspool leeg is... ik heb mn zorgen geuit en ga ervoor dat de kinderen krijgen wat ze nodig hebben (voor zover dat kan) en doe gewoon even geen extra taken meer. Helaas dan, dat moet een ander maar oplossen of gewoon even niet.