Misschien hadden ze wel symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen, maar hebben zij die niet als zodanig herkend. Ik heb best vaak 'zwangerschapssymptomen' (ik menstrueer al een jaar niet meer, ik heb stemmingswisselingen, ik heb vaak pijnlijke borsten, ik ben soms ineens misselijk en duizelig en moet soms ook zomaar overgeven), maar omdat ik een mirena heb ga ik niet testen. Uit ervaring weet ik dat ik na 24 weken zwangerschap een enorme buik krijg, en ik zal dus niet zomaar bevallen van een voldragen baby zonder het doorgehad te hebben. Maar er zijn vrouwen die nauwelijks een buik krijgen van een zwangerschap. Je mag geloven wat je wilt, maar ik hoop niet dat je ooit tegen iemand die jou persoonlijk zo´n ervaring vertelt zult zeggen dat jij denkt dat ze liegt. Lijkt me voor haar extreem pijnlijk.
Dit maar toch blijf ik het ook een moeilijk verhaal vinden hoor. Omdat ik het me zelf gewoon niet kan voorstellen. Maar moet gewoon uit gaan van de geloofwaardigheid van de mens op zich van alles kan in het leven blijkbaar.
Ik geloof er niet in omdat ik gewoon niet kan geloven dat je echt totaal geen zwangerschapsverschijnselen heeft. Je hoeft een baby niet te voelen, maar dan zal bijv je menstruatie wel uitblijven. Of je wordt misschien wel ongesteld, maar je borsten worden erg zwaar en je buik dik. Ik kan gewoonweg niet geloven dat iemand ECHT van niets weet. En ja, dat zou ik dus ook gewoon zeggen tegen haar.
Hier ken ik ook een meisje die niet wist dat ze zwanger was. Zelfs tijdens de bevalling gaven de artsen nog aan dat ze niet zwanger kon zijn. Heel apart dus. Uiteindelijk dmv een echo toch uitsluitsel gekregen en binnen een dag stond het huis vol met babyspullen. Ze werd wel dikker en sommige maakte wel grappig van; Goh is ze zwanger ofzo, maar omdat ze al flink was van zichzelf heeft niemand er meer over gesproken.
Wat ik met mijn post ook wilde zeggen: ik heb voortdurend zwangerschapsverschijnselen, en toch ben ik het niet. Ik test dus ook niet. Ik word al een jaar niet ongesteld, mijn borsten doen vaak zeer, ik ben soms misselijk en duizelig, heb al een paar keer spontaan overgegeven. Heeft NIETS met zwangerschap te maken. Of wel, en ben ik ook zo iemand die denkt dat ze echt niet zwanger is. Alleen zal ik het wel merken rond de 20-24 weken, omdat ik dan ineens een enorme buik krijg.
Ik blijf erbij dat ik het erg naïef vind. Als je een beetje bewust bent van je eigen lichaam moet het kwartje toch wel ergens in die 40 weken vallen.. Het is mij te toevallig allemaal, geen kwaaltjes, een menstruatie, geen buik, geen schoppende baby. En 80 procent is ook nog is te dik lees ik uit de verhalen, nog zo'n toevalstreffer. Ik weet zeker dat ze achteraf allemaal dachten van oh daar kwam dat dus vandaan. Ik zal niet beweren dat mensen liegen, dat gaat weer een stapje verder.
Dat zou ook best kunnen, dat ze achteraf ineens allerlei dingen kunnen duiden. Maar dat sluit niet uit dat ze op het moment dat ze die kwaaltjes kregen geen moment hebben gedacht dat ze zwanger konden zijn. Zwangerschapskwalen kunnen zó enorm vaag zijn, dat je makkelijk kunt denken dat heel iets anders ze heeft veroorzaakt.
Sommigen menstrueren gewoon door, of hebben nooit echt een normale cyclus gehad. Borsten hoeven niet perse veel zwaarder te worden en als iemand in die periode toevallig ook veel eet (waarschijnlijk door de zwangerschap, maar dat weet diegene niet) en dan aankomt, ook op de borsten dan zal er nog geen belletje gaan rinkelen.
Ik kwam er bij de laatste zwangerschap ook pas later achter dat ik zwanger was. Ten eerste ik ben nooit ongesteld dus kan niet zomaar zwanger raken. En een menstruatie blijft sowieso uit dus daar herken ik het niet aan. Mijn buik was niet dik, ik was niet misselijk ik had nergens last van. Ik voelde op een gegeven moment dat mijn borsten anders voelden. En dit herkende ik van de eerste zwangerschap. Daarom gaan testen en bleek ik zwanger te zijn. Als ik niet eerder zwanger was geweest had ik toen niet getest. Kan toch vanalles zijn. De verdere zwangerschap ook niet echt kwaaltjes gehad. En mijn buik ging groeien nadat ik een positieve test had. Rond die termijn paste ik bij de eerste mn eigen kleren al niet meer en deze keer dus wel (je hoofd doet dus ook veel). Ik geloof dit dus zeker wel
Gut wat zijn we weer lekker op dreef... Dat iemand zich niet kan voorstellen dat je zoiets niet merkt: prima joh. Maar blijkbaar zijn er dus genoeg gevallen waarin de symptomen niet als zwangerschapskwalen worden herkend, omdat de a.s. moeder bijvoorbeeld helemaal niet bezig is met zwanger worden (door spiraal/pil heen bijv.), of doordat ze leven in de veronderstelling dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Zo'n geval had iktegenover me liggen in het ziekenhuis, die vrouw kwam er pas met 34 weken achter, omdat ze al een tijd last van haar buik had en de artsen dachten aan een gezwel in de baarmoeder. Dat gezwel bleek dus armen en benen te hebben Ik ben zelf ook zwanger, en had in het begin extreme zangerschapsmisselijkheid, dus neuh, dat was moeilijk te negeren. Maar een vriendin van mij was niet misselijk bij beide zwangerschappen en kreeg ook nog gewoon af en toe bloedingen (had daarvoor onregelmatige cyclus). Verder heb ik nog steeds (baal ) geen grotere borsten dan voor de zwangerschap, dus daar hoef je het ook niet aan te merken. Ik heb bovendien de placenta aan de voorkant, waardoor ik erg weinig beweging voel, helemaal als het kindje met de rug naar mijn navel ligt. Het kan allemaal dus best. Ik vind het een beetje snel geoordeeld als mensen meteen roepen dat dat naief is, of 'dat merk je heus wel!'.
Maar als je nog nooit een kind hebt gekregen en nog helemaal niet bezig bent met kinderen krijgen, sta je er ook niet bij stil dat bv. zere borsten of misselijkheid zwangerschapsverschijnselen zijn, toch?
Als je kijkt naar al die baby's die dagelijks over de hele wereld geboren worden, geloof ik echt wel dat sommige vrouwen het echt niet wisten en geen een symptoom hadden (of het symptoom niet aan de zwangerschap koppelden). Het komt namelijk relatief weinig voor op alle baby's die er dagelijks geboren worden (alleen hier en in Amerika bijvoorbeeld al)!
Juist en ik denk dat dat het hele probleem is, bang voor de ouders! Of igg bang voor de reacties van andere.
Het is net zoiets met bevallen. Ik kan me niet voorstellen dat vrouwen 'zomaar' een kind uit zich voelen glibberen. Bij mij gingen daar uren van zéér heftige pijn aan vooraf. Maar ik weet van vele persoonlijke verhalen dat er vrouwen zijn die gewoon geen voelbare weeën krijgen en wel ineens een kind baren. Zou dat ook aandachttrekkerij zijn, of zou het heel misschien kunnen dat er gigantische verschillen zijn? An open mind is a joy forever... oftewel laat de mogelijkheid open dat je eigen ervaringen niet maatgevend zijn voor die van ieder ander.
In een dorp is men wel vaker bang voor wat de rest wel niet zal denken. ls je heel erg verwikkeld bent in die gemeenschap, kan ik het me voorstellen. Maar sommigen hier doen net alsof alle vrouwen dat doen. Wat een onzin.
Dat is ook de 'oorspronkelijke' versie (en die is óók waar). Maar ik snap gewoon niet dat er mensen zijn die zo ontzettend niet open staan voor inzichten die afwijken van de hunne. Daar word je nooit wijzer van.