Zou het met 'symptomen' niet net zo zijn als met emoties of pijn? Ik bedoel hiermee te zeggen dat je als je bijv. verdrietig bent en dit helemaal wegdrukt, je zelf gaat geloven dat je niet verdrietig bent? Of wat ze dus ook wel eens zeggen: pijn kun je ook heel goed onderdrukken? Liefs,
Nee natuurlijk niet, dat is ook logisch, maar ik kan mij gewoon echt niet indenken dat je niet ergens in die 9 mnd totaal nergens wat van merkt. Zoals ik al een paar keer heb gezegd (maar daar wordt blijkbaar overheen gelezen ) hoef je niet dikker te worden en kan het zijn dat je je kindje niet voelt en kan het ook zo zijn dat je door blijft menstrueren, maar ik geloof niet dat dat allemaal tegelijkertijd gebeurd. Vandaar mijn reactie dat ik gewoon niet kan geloven dat iemand er niets van merk. Maar blijkbaar ben ik dan niet open minded ofzo, jammer dan, ik hou er niet van als mensen andere mensen voor de gek lopen te houden (inclusief zichzelf!) Oh en over dat mensen bang zijn voor de reacties van andere: Het verhaal van een vriendin van mij die tot 3x toe niet wilde zeggen dat ze zwanger was, bij de eerste was ze 19, en thuiswonend, dus dat klopt, maar bij de 2e en 3e was ze getrouwd en respectievelijk 23 en 27 jaar. Bovendien was het in het kleine gat Rotterdam Dus ook die vlieger gaat niet op.
Ik voel de eerste 5 cm ontsluiting ook amper hoor, in het ergste geval zijn het lichte ongesteldheidskrampen. Dat heeft wel een oorzaak, komt door mijn cervixinsufficiëntie. Daar kunnen sommigen (die bij 1 a 2 cm al om een ruggeprik smeken) zich ook niks bij voorstellen.
mamabri misschien ben jij er zo over gaan denken omdat je vriendin je 3 keer voor de gek heeft gehouden? Het is juist de combinatie die het maakt dat iemand het niet weet/doorheeft. Het komt ook niet vaak voor, maar als het voorkomt, is het juist met die combinatie, anders had diegene het wel geweten
Nee, want ze heeft mij niet voor de gek gehouden (graag lezen ) De eerste keer heeft ze het niemand verteld, ook mij niet. De 2e en 3e keer wist ik het wel en de rest van haar vrienden, haar schoonfamilie wist het ook, behalve haar moeder en verdere familie niet, terwijl ze daar gewoon wekelijks op de koffie ging en mee ging winkelen, een gezellige band dus. Sterker nog, toen ze zwanger was van de 2e was ze 26 weken zwanger en wist haar familie nog steeds niet dat ze zwanger was, toen heb ik gezegd dat ze het moest zeggen, omdat ik het anders deed. In de 27e week heeft ze het verteld, en in week 28 in het kindje plotseling overleden. Fijn als moeder/oma zijnde wanneer je dochter niet even wil vertellen wanneer ze zwanger is, dat kun je toch niet 2, 3 x maken??? Vond het best zielig voor haar moeder nl.
Ik ken iemand met ziekte van Chrohn. eerste kindje wist ze niet dat ze zwanger was, ging met hevige pijn in rug naar dokterspost, was dus al aan het bevallen, bij haar tweede wist ze het wel, was voor gekozen. Haar derde wist ze ook niet, niet bezig zwanger te worden, ds net als de eerste een grote verrassing. Ik kan me dus heel gooed voorstellen dat mensen het niet altijd door hebben. Zij had Chrohn dus last van darmen en werdt dikker dan weer dunner, dus ja kan best spontaan bevallen.