Nog ruim twee maanden, dan word onze baby een dreumes. Hoe dichter bij het komt, hoe verder ik het weg wil duwen. Natuurlijk is het een prachtige dag en kleine meisjes worden groot, maar ik heb het gevoel dat ik iets ga verliezen, iets waar ik nog geen afstand van kan nemen. Mijn baby, mijn pasgeboren meisje. Het is als de dag van gisteren dat ik een positieve test in handen had. Verward en blij tegelijk. Het lijkt een paar uur geleden dat ik haar op mijn buik kreeg.. mijn lieve lieve meisje. Van een klein, hulpeloos wezentje is ze al veranderd in een parmantig dametje wat precies weet wat ze wil en alles best zelf kan. Het gaat allemaal al zo snel.. Wat mij betreft mogen deze laatste weken jaren duren!
Haar eerste verjaardag is slechts een datum, pin je er niet op vast, je kleine meisje blijft gewoon lekker je kleine meisje en je viert gewoon een feestje!
Ik heb de avond voordat Jayden 1 werd ontzettend zitten janken de bevalling en het jaar, het is allemaal zo snel gegaan! En nu is hij alweer 2 jaar! Maar geloof me, het is en blijft je klein meid, ookal wordt ze een jaartje ouder! En er zijn weer zoveel leuke dingen om mee te maken en trots op te zijn! groetjes Setje
ik begrijp HELEMAAL wat je bedoelt, hier is het binnenkort ook zover........ alles wat ik het afgelopen jaar heb moeten afsluiten vond ik moeilijk......van wieg naar ledikant, de eerste kleertjes opruimen....van kinderwagenbak naar wandelwageninzet..... allemaal dingen die ik moeilijk vind. het klinkt voor sommigen belachelijk..... maar als ik er over nadenk dat mijn kereltje strakjes nooit meer baby/klein zal zijn , kan ik wel huilen...... de eerste fotos kijken vind ik ook gek....aan de ene kant al heel lang geleden en aan de andere kant was het gisteren. ik beleef op het moment alles een beetje opnieuw. vorig jaar rond deze tijd werd het echt spannend! gewoon al bijna een jaar gelden! ach en op een ander moment kan ik heel goed relativeren en zie allle leuke dingen die er voor in de plaats komen. en dat is ook zo, maar toch doet het een beetje zeer dat bepaalde momenten noooooit meer terug komen..... dus ja! ik snap je helemaal!
Wat grappig toch dat dat voor iedereen zo anders is... Ik heb hier net de eerste verjaardag gehad en ik vind het heerlijk! Ik juich elke ontwikkeling toe van m'n zoontje en ben blij dat die babytijd maar een jaar duurt, hoe makkelijk hij ook is/was en hoe stapelgek ik ook op hem ben! Maar ik denk juist dat ik het straks, als ik met hem praten en spelen kan, nóg véél leuker ga vinden! Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor! Het gaat allemaal idd razendsnel!
Morgen is het hier zo ver en ik heb al een paar huilbuien gehad vandaag. Ik ben er ook vreselijk emotioneeel over, emomuts
Djenno wordt over iets meer dan 3 weekjes 1. Het is inderdaad een heel raar idee. Vooral dat het alweer bijna een jaar geleden is! Voor mijn gevoel is er nog geen jaar om! Het cliche is inderdaad waar, voor je het weet zijn ze groot!
Met haar verjaardag had ik er niet zo'n last van, wel heel bijzonder om bij elk moment van de dag stil te staan wat je toen deed... Eva zat lekker in bad te spelen toen ze precies 1 jaar was . Maar vanavond had ik het even moeilijk, ze lag aan de borst te drinken, iets waar we over niet al te lange tijd afscheid van gaan nemen en ik heb het er nu al moeilijk mee. Het is namelijk het enige moment dat ze rustig bij me ligt... En ik vind het heel moeilijk dat de herinneringen aan het gevoel dat ze in mijn buik zat en de eerste weken, steeds vager worden. Het wordt steeds onwerkelijker, omdat ze ook zo groot wordt. Maar het is waar wat mwjalloh schrijft, ze is en blijft mijn kleine meisje! En het wordt inderdaad nog leuker! Maar het kleine baby-achtige, dat gaat er steeds meer vanaf. Daar heb ik het ook wel eens moeilijk mee. Maar nu is het ook superleuk!
Slik... Bij mij duurt het nog ietsie langer, maar ik krijg dat gevoel ook al. Ze is onze derde. We zijn er ook uit dat het onze laatste is, dus als ze 1 wordt is voor ons de babytijd voorgoed voorbij... Nog maar even extra genieten dan!
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt! Had ik ook toen mijn zoontje 1 jaar werd... want dan besef je ineens dat de tijd toch wel hard gaat! Maarrrrrr..bij deze alvast gefeliciteerd met de kleine! Maak er een leuke dag van!
En ik vind het nu al zo snel gaan....... elke nieuwe ontwikkeling is prachtig om te zien, maar ook een klein afscheid.
Wat grappig dat iedereen dit zo anders ervaart. Ik kijk zelf heel erg uit naar de 1e verjaardag. Sterker nog, gisteren heb ik een topic geopend over haar 1e verjaardag met de vraag of iemand leuke tips weet. Zelf vind ik het nu veel leuker dan toen ze zo'n klein babietje was. Nu kruipt ze ze lekker rond in de kamer en krijg ik lekkere natte kwijlkusjes van haar. En ze begint steeds meer te brabbelen en krijgt al een eigen willetje. En wanneer ik met haar op vistie ga dan gaat ze zich uitsloven zodat alle ogen op haar gericht zijn. En voordat ze naar bedje gaat zing ik nog een liedje voor haar en dan kruipt ze heel dicht tegen me aan met haar duimpje in haar mondje. Dan schiet ik steeds weer vol! En wanneer ik haar uit haar bedje haal dan draait ze door van enthousiastme en begint heel hard te gillen en te zwaaien met haar armpjes! Zo leuk! Tuurlijk heb ik ook mijn emo-momenten wanneer er weer een stapel kleertjes naar zolder gaat omdat deze te klein zijn geworden maar verder juich ik het juist toe! Ik vind het veel gezelliger zo! ps: ik zie dat het kindje van de TS op dezelfde dag jarig is als mijn dochter! Wat toevallig!
Ik denk er precies t zelfde over als Lara! Keek er ook heel erg naar uit, dat baby zijn is leuk, maar nu is het veeeeeel leuker en word alleen maar leuker nu ze steeds meer gaat ondernemen! En afscheid nemen van kleine kleertjes doet me ook niet veel
Ook ik denk er net zo over als Lara. Vond zijn eerste verjaardag eigenlijk helemaal niet moeilijk. Ik vind het wel eens jammer dat het zo snel gaat, maar het gevoel van trots dat hij weer wat nieuws kan en zo groot wordt overheerst hier altijd.
Waarom ermee stoppen? Moet je dat of wil je dat? Als ik het zo lees wil je dat niet, dan ga je toch lekker door. Ik ben ook doorgegaan tot ze zelf niet meer wilde, een maand geleden was dat (ze is nu 17 maanden) En w.b. het topic, ik had er een dubbel gevoel over, het is echt een afsluiting van een periode maar ook de inluiding van de volgende, heb wel die hele bevallingsdag herbeleefd, maar volgens mij doet iedereen dat. Grappig is dat dat ook je leven lang zo blijft, bij mij wel tenminste. Ik heb al 3 grote kids (bijna 20, 17 en 15) en ook bij hun verjaardag spookt vanalles door mijn hoofd, niet meer zo gedetailleerd, maar wel flarden van die dag.
Ik begrijp het ook zo. Ik moet nu al huilen.als ik er aan denk.Het is veel en veelste snel gegaan.Ons lief kereltje
Ik heb een beetje een dilemma... Ik wil al een tijdje (ongeveer een jaar ) zwanger worden van de 2e, maar we hebben waarschijnlijk wat hulp van het ziekenhuis nodig (net als bij Eva) en dan moet ik een paar maanden met de borstvoeding zijn gestopt. Met pijn in mijn hart is de ochtendvoeding er nu al af, maar de avondvoeding is gewoon het lastigst, Eva geniet er nog zo van, en ik ook. Als deze voeding eraf is is de borstvoeding gewoon over . Dus tja, het is een kwestie van willen en moeten en prioriteiten stellen... de tijd zal het leren wat het gaat worden . Eigenlijk hoop ik gewoon dat Eva er over een maandje zelf genoeg van heeft...