Je leest in allerlei boekjes en blaadjes dat zodra je kindje op je borst/buik ligt je meteen een soort oerinstinct over je heen krijgt, genaamd moedergevoel.. Maar klopte dit bij jullie ook? Bij ons heeft het papa en mama gevoel een paar weekjes geduurd.. L. moest een weekje in het ziekenhuis blijven i.v.m. fikse longontsteking.. De eerste 2 dagen heeft hij aan de beademing gelegen en toen ik samen met mijn man na 3 dagen wel het ziekenhuis uit mocht, was dat nog gewoon als Roeltje en Roeltjeman en niet als papa en mama.. De eerste dagen mochten we hem wel aanraken maar liever niet omdat alle apparaten over de zeik gingen i.v.m. teveel prikkels.. Pas na een week of 2 hadden we het gevoel van: Ja, wij zijn papa en mama.. Oja, Vanaf het eerste moment hielden we wel ontzettend veel van ons kleintje.. Vanaf minuut 1 was hij ons kleine mannetje, alleen het gevoel als papa en mama waren er nog niet.. Ben wel benieuwd..
Nu dat alle drukte met kraamvisite voorbij is komt voor ons pas het besef dat je een gezin bent. Nu gaan we echt leuke dingen doen met elkaar en hebben we alle tijd voor elkaar.Het verantwoordelijkheidsgevoel was wel meteen aanwezig maar de roze wolk die je in alle boeken leest niet
Geen idee wanneer het kwam, in ieder geval niet direct na de geboorte. Toen mijn zoontje geboren was, was ik voornamelijk blij dat de bevalling achter de rug was. Zij hadden hem toen meegenomen voor wat onderzoeken en pas een paar uur later weer teruggebracht. Echt niet dat ik mij afvroeg of alles ok was. Het was alsof ik verdoofd was. En toen hij in zijn bedje naast me lag in het ziekenhuis moest ik er af en toe aan denken om even naar hem te kijken. Heel maf. De volgende dag ging het in ieder geval een stuk beter met dat moedergevoel van mij.
Nou, zeker met zo'n start kan ik me dat helemaal voorstellen hoor! Ik ben ook niet gelijk op die roze wolk gezweefd na de bevalling hoor... Ik was keikapot en toen VK en kraamhulp dus om 5 uur 's ochtends de deur uit gingen, zijn wij zo in slaap gevallen. Voor ik me echt moeder voelde... poeh, dat heeft wel een paar dagen geduurd geloof ik. We waren natuurlijk wel gelijk hardstikke blij met Thirza en helemaal onder de indruk van ons kleine meisje, maar dat ik echt voelde van: Sjonge, maar IK ben gewoon haar mama, en ik ben de enige die dat kan zeggen... Dat duurde wel een paar dagen geloof ik
Tja, die roze wolk.. hier zweeft hij nog ergens kilometers boven ons haha.. Beschermingsgevoel kwam in het ZH duidelijk naar voren Toen hij huilde zei de verpleegkundige dat hij honger had.. Maar mijn (toch moeder?) gevoel zei dat dat het niet was.. Geen idee wat het dan wel was hoor haha, maar honger zeker niet.. Verpleegkundige:"uh, wij hebben hier jarenlange ervaring mee hoor, dus ik weet echt wel wanneer een kindje honger heeft." Ik:"Kan wel zijn, maar IK ben zijn moeder!" had nog gelijk ook, hij kreeg de fles, maar die weigerde hij.. Heeft ze alles in zijn sonde-slangetje gemieterd.. Dat gaat mis natuurlijk, een kindje laten drinken als het geen honger heeft.. Resultaat: mama onder de uitgespuugde melk
Rozemarijke Toen ik wakker werd na mijn eerste slaapje was het meer een verplichting om te vragen hoe het met L. ging.. (wist toen nog niet dat hij aan de beademing was gelegd) In eerste instantie ging hij naar de kinderafdeling vanwege zuurstof tekort in zijn bloed..
Bij mij duurde het een paar dagen, maar mijn man voelde zich meteen papa. Luka werd onverwachts met een keizersnee geboren en dat was zo'n tegenslag voor me. Ik zag haar niet geboren worden en al het personeel stond om haar heen, terwijl ik haar nog niet eens gezien had. Daarna werd ze even bij me gelegd en toen ging ze met mijn man mee. Die heeft een uur met haar kunnen knuffelen voor ik haar weer zag. Hij voelde zich echt meteen papa. Bij mij kwam het pas een paar dagen erna, toen ze 's nachts bij me lag. Ik keek naar haar en voelde me zo gelukkig en echt haar mama.
Kan het mij goed voorstellen. Zoals ik hierboven zei, werd mijn zoontje voor onderzoeken meegenomen en was pas een paar uur later terug op de afdeling. Ze hadden hem meegonomen omdat ze een klein vlekje net boven zijn bilnaad hadden gezien dat zou kunnen duiden op een lichte vorm van open ruggetje. Het bleek dus gewoon een onschuldig vlekje te zijn, maar ik weet wel dat op het moment dat het aan mij verteld is, ik helemaal niets voelde. Ik bedenk mij ook dat ik het toen liever had dat hij op de kinderafdeling sliep ipv bij mij 's nachts (wij kregen de keuze). Achteraf kan ik mij niet meer indenken hoe ik dat helemaal prima kon vinden!
Het hangt ervan af wat je onder moedergevoel verstaat. Dat allesoverheersende beschermende gevoel, en dat besef van verantwoordelijkheid had ik vanaf minuut 1. Maar echt genieten van het moederschap begon bij mij pas toen hij al een maand of 3 was... voor die tijd was ik superlabiel, onzeker en down. En zelfs na de eerste 3 maanden had ik nog regelmatig gevoelens van: waar ben ik aan begonnen? Dat gevoel had trouwens niks met de liefde voor mijn kind te maken, maar meer met alle veranderingen in mijn leven, die ik moeilijk kon accepteren (geen vrijheid meer, slaaptekort, strak dagschema, gigantisch veel verplichtingen etc.). Inmiddels ben ik het allemaal gewend en geniet ik me te pletter van mijn zoon, maar poeh... ik vond het heftig hoor, in het begin.
Echt meteen vanaf het moment dat hij geboren was. Ik heb ook een super bevalling en kraamtijd gehad dus misschien dat dat ook meespeelt.
vruchtje denk dat het daar ook mee te maken kan hebben hoor.. als alles idd helemaal super is gegaan waar iedereen toch op hoopt dan is het denk ik makkelijker..
ow dat heeft hier ook n paar weekjes geduurd hoor was in het begin zelfs doodsbang voor haar hahaha was ook erg bang alleen met haar te zijn...
Hier idem. Hij is de eerste 12 weken ook een enorme huilbaby geweest dus heb regelmatig een potje zitten janken. Niet dat ik niet van hem hield toen ofzo, maar ik vond het zo ontzettend zwaar (soms nog af en toe). De eerste paar dagen had ik sowieso niet het idee dat ik een kindje had. We lagen nog in het ziekenhuis in een vreemde omgeving. Toen we eenmaal thuis waren, kwam dat pas een beetje.
Dat duurde echt wel een poosje. Ten eerste was ik ongepland zwanger geraakt waardoor de hele zwangerschap een beetje onwerkelijk ofzo was en ten tweede werd mijn dochter 6 weken te vroeg geboren toen ik het nog helemaal niet verwachtte. De bevalling vond ik vreselijk en ik was zo blij dat 'het' eruit was dat het me op dat moment niet eens interesseerde wat er uit gekomen was.. Pas toen ik heeeeel erg moest huilen toen ik vond dat mijn dochter teveel prikkels kreeg van alle visite voelde ik ineens die beschermingsdrang en dat moedergevoel. Toch heeft het wel een poosje geduurd voordat het allemaal lekker liep en vond ik de eerste maanden echt heel zwaar (ze had kma, kwamen we vrij laat achter dus veel huilen etc). Al met al dus echt geen roze wolk gehad en een moedergevoel wat tijd nodig had om te overheersen over alle 'negatieve' gevoelens. Nu ik weer (gepland) zwanger ben voelt het nu al anders. Als ik m'n beebje voel bewegen smelt ik helemaal, dat heb ik bij de eerste nooit gehad en als ik een echo heb.. *zucht* voel me helemaal op en top mama En dat gevoel heeft de eerste natuurlijk wakker gemaakt en voel ik elke dag voor haar. Dus dat komt wel goed met nummer 2
Wanneer kwam het moedergevoel? Weken later pas. Tis bij ons natuurlijk anders gegaan dan verwacht. Anne kwam 10 weken te vroeg, ik werd woensdags opgenomen en zondags moest ze gehaald worden met een keizersnede omdat mijn bloeddruk niet meer omlaag wilde. Toen hadden we zo'n klein breekbaar en fragiel popje van een kilootje in de couveuse liggen, voel je dan maar es moeder! Dat had ik dus totaal niet. Iedereen had het maar over Anne dit, Anne dat, en ik had er totaal geen gevoel bij. Het was allemaal veels te snel gegaan. Al moest ik toen ik een week later naar huis mocht en zij in het ziekenhuis bleef, toch huilen in de auto toen we weg reden, dus blijkbaar was er wel wat moedergevoel. Echt moedergevoel kwam 5, 6 weken later. Toen begon het echt ons kindje te worden al was ze pas na 8,5 week thuis. Maar ja, tis natuurlijk anders gegaan dan verwacht, maar ik kan me wel voorstellen dat je je niet meteen moeder voelt, maar dat dat groeit. Dus zo gek is je vraag niet.
Ik voelde me meteen moeder. Vanaf het moment dat ik haar aanpakte. Maar toch heb ik ook wel last gehad van neerslachtige gevoelens hoor in mijn verlof.
Direct toen ze op mijn buik werd gelegd voelde ik me 100% mama... Was echt gelijk mn meissie. (eigenlijk al veel eerder, toen ze nog in mn buik zat te trappelen) Heb ook een perfecte zwangerschap gehad en een heel makkelijke bevallign speeld mischien ook wel mee. Mn dochtertje heeft door de verkeerde voeding in het begin wel verschrikkelijk veel gehuild maar dat maakte het mamagevoel eigenlijk alleen maar sterker. Ik moest voor haar zorgen en haar troosten hoe dan ook. Liefs mij
Dacht al dat ik de enige zou zijn, maar schijnbaar hebben veel meer meiden dit.. Als je op de man af tegen iemand zegt dat je je nog geen echte moeder voelt ondanks alle liefde die je je kindje geeft, kijken ze je dom aan alsof je de slechtste moeder op aarde bent..
hier net zo... De bevalling was niet gemakkelijk en m'n dochter had wat 'nood' , huilde dus niet en werd snel bij me weggehaald, maar ik heb alleen maar haar huilend haar naam liggen roepen in de richting van het kamertje waar ze met haar bezig waren (en waar mijn man dus ook was op dat moment) . De 1e nacht in het ziekenhuis niet geslapen en alleen maar naar m'n dochter liggen kijken (net als de andere mama's op de kamer eigenlijk.. alleen diegene die al vroeger op de dag bevallen was, die heeft wat geslapen). Ik vond het wel ongelooflijk hoor... en moeilijk te bevatten.. maar oh wat een bijzonder gevoel was dat toen...