Hoi dames.. Misschien kunnen jullie zeggen wat jullie zouden doen in mijn situatie.. Vanaf ongeveer 22 weken zwangerschap heb ik bekkenklachten..rug klachten..heel de zwangerschap al lage bloeddruk ook 2x flauw gevallen op het werk.. ik loop 2x in de week bij de fysiotherapeut voor mijn bekken want die staan ook scheef. Vaak veel pijn..soms Door de erge pijn ook op het punt van flauw vallen. Moeilijk lopen, kan niet lang staan.. en ik werkte in de ouderen zorg.. Na 2 verplichte weken rust van mijn fysiotherapie en verloskundige wilde ik weer aan het werk.. uiteraard aangepast werk want de zorg is lichamelijk te zwaar. Gisteren mijn eerste dag gewerkt als receptioniste dus zittend werk..maar kreeg smiddags als last van mijn heup en het straalde Door heel me been Door. .maar ik liet me natuurlijk niet kennen. Savonds weer zo'n pijn in me bekken, heupen liep als een oma. Veel mensen om me heen roepen maar ga toch de ziektewet in de rest van je zwangerschap.. Daar word ik boos van! Zwangerschap is geen ziekte en ben geen typ om thuis te zitten. Wil er alles aan gedaan hebben om te proberen te werken tot verlof. (Nog 7 weken) Ik merk dat ik een beetje erg worstel met mezelf.. me lichaam zegt vaak stop ermee..maar me hoofd? No way.. ben geen watje! Wat denken jullie.. ik weet het niet meer zo goed. Stoppen en toegeven...of doorgaan... Liefs.
Nee zwangerschap is geen ziekte, maar je kunt er wel ziek van zijn... Ik denk dat je in jouw geval goed moet gaan kijken naar wat kun je wel en wat kun je niet. Doorwerken met uitstralingspijn is gewoon niet handig, verwaarloosde bekkeninstabiliteit kan behoorlijk wat schade veroorzaken. Ik zou gaan overleggen met de fysio en de vk wat je wel en niet kunt doen en hoe lang je mag werken. Misschien kun je wel een deel van de dag werken, maar niet de hele dag. Of misschien kun je wel werken als je regelmatig even kunt lopen oid. De hele dag zitten lijkt me geen goed plan sowieso. En als je lichaam zegt, stop ermee... dan zou ik daar naar luisteren. Dat zegt je lichaam niet voor niets. Daar aan toegeven maakt je geen watje, dat maakt je verstandig.
Nee, zwangerschap is geen ziekte! Maar wel een aanslag op je lichaam! Je lichaam is met iets heel belangrijks bezig, het maken van een nieuw leven. En dat is nou eenmaal belangrijker dan je werk. Als je lichaam aangeeft dat het niet meer gaat, moet je accepteren, hoe moeilijk dat ook is. Dat vind ik ook! Ik wil nu nog met 37 weken van alles doen, maar ben op. Vandaag dochter een dag naar de oppas, want wil wel m'n bevalling een beetje redelijk ingaan. Plus dat straks na de geboorte je je energie en lichaam ook hard nodig hebt! Misschien kan je een tussenoplossing vinden door halve dagen te gaan werken? Kan je in de ochtenden werken en in de middag rusten? Dan heb je nog het gevoel dat je aan het werk ben, maar gun je je lichaam genoeg rust! Succes ermee!
Sorry maar ben het echt totaal niet met je eens, voor wie probeer je je nou 'groot' te houden? Als jij zo veel pijn hebt dan is het belangrijk dat je veel rustiger aan gaat doen, ook voor na de bevalling! Want hoe erg je nu gewoon door blijft lopen met je bi klachten des te langer duurt het herstel na je bevalling. Ik ben ook vanaf half januari halve dagen gaan werken en ik werkte maar 2 dagen, mogen mensen mij een watje vinden maar het heeft wel geholpen dat ik nu nog steeds niet in een rolstoel zit (de fysio had me hiervoor gewaarschuwd toen ik met 14 weken met bi klachten aankwam) enige wat ik je dus kan meegeven is stop met jezelf groot te houden voor heel de wereld.
Ik kan me voorstellen dat het tegenvalt dat je niet 'gewoon' je ding kunt blijven doen tijdens een zwangerschap, maar zo te horen schreeuwt je lichaam heel hard om meer rust... Ik zou echt luisteren, hoor. Je kunt maar 1 keer deze zwangerschap doen, dit kindje dragen, en je kunt daarna nog tientallen jaren werken. En met bekkeninstabiliteit geldt echt: hoe meer je overbelast, hoe langer de weg terug! Ik heb tijdens mijn 1e zwangerschap met precies hetzelfde idee ook doorgebikkeld en gebikkeld (ook in zorg) tot ik met 26 wkn volledig uitgeput was. Ik ben echt letterlijk en figuurlijk ingestort, van de ene op de andere dag. Ik kon alleen nog maar huilen, ik kon nauwelijks meer lopen, nauwelijks meer slapen, ik kon niets meer... De rest van zwangerschap heb ik letterlijk op mijn bank en in mijn bed doorgebracht omdat ik nauwelijks meer wat kon. Als ik eerder gas terug had genomen... misschien had ik dan nog langer enigszins kunnen werken? Bij nr 2 en 3 eerder naar mijn lijf geluisterd. Dat zorgde ervoor dat ik bij nr 2 vanaf 9 wkn gedeeltelijk en vanaf 18 wkn volledig in ziektewet raakte. Bij nr 3 ben ik meteen vanaf 6 wkn volledig in ziektewet moeten gaan, tot na bevalling (bijna een jaar ziektewet dus...). Het is geen ziekte nee, maar ik was er erg, erg ziek van...
Als je niet naar je lichaam luistert heb je uiteindelijk alleen jezelf ermee. Je hebt dan een lange herstelperiode na de bevalling en dan heb je ook geen fijne start met je kindje. Beterschap
Ik heb zelf bij de eerste hele erge bi gehad doordat ik veel te ver over mijn grenzen heen ben gegaan net zoals jij nu doet. Geloof me, je kan er beter nu aan toegeven zodat je na je verlof weer kunt werken. Doe je dat niet, dan loop je het grote risico dat je net als ik na anderhalf jaar na je bevalling pas weer kan gaan werken. Ook kun je straks niet alles doen met je kindje wat jij wilt en de pijn zal de grote overhand gaan nemen ipv het genieten van je kindje.... Is neem ik aan niet wat je wilt toch? Zittend werk is trouwens voor je bekken ook een zware belasting! Je moet echt afwisselen in je bewegingen. Ik mocht van mijn Fysio toen ik daar uiteindelijk terecht kwam, niet langer als een half uur achter elkaar zitten en dat kon ik ook niet eens meer..... Dus echt luister goed naar je lichaam hoor!!