De laatste tijd gaat het regelmatig lastiger.. afscheid nemen bij het kdv... maar van de week spande de kroon... Krijsen gillen huilen . het hoofd kwam zelfs uit haar kantoor om te checken wat er was vind het echt hardverscheurend om dan weg te gaan. De juf zei ;"ga maar en bel straks maar even " dus dat heb ik gedaan. Toen was alles alweer goed. Maar pffff wat lastig vind ik dat zeg. Toen ze kleiner was had ze het ook wel eens maar niet zo heftig. Het begint thuis al; mama ik wil niet naar de kindjes, ik wil thuis blijven bij jou... dan breekt mijn moeder hart... tips ??? Graag ! Overigens heeft ze het ontzettend naar haar zin bij het kdv... ze speelt mat andere kindjes is dol op de juffen en ze zeggen allemaal dat ze het zo leuk vind en goed doet.. alleen afscheid nemen is lastig.. gelukkig niet altijd, maar het lijkt wel erger te worden
Hier ook gehad met de overgang naar de peutergroep. Ze zei thuis 'hoef niet met kindjes spelen' terwijl ze dat altijd heel leuk vond! was ook alleen bij het afscheid nemen. En bij het ophalen was het krijsen dat ze weer mee naar huis moest Ze wil hier gewoon altijd blijven waar ze is. Is ze bij mama, dan wil ze bij mama blijven. Is ze eenmaal aan het spelen met de kindjes, dan wil ze daar blijven. Tja.. ik bleef het gevoel houden dat ze het toch wel leuk vond, dus dan moet het maar. Hier is het nu weer over gewaaid. Ze huilt en schreeuwt niet meer bij het afscheid nemen. is nog wel een kleine tien tellen verdrietig, maar het helpt hier heel goed als ze me gaat uitzwaaien bij het raam met de juf. Dan zwaait ze en roept vrolijk: 'dag mama!'
Dank je wel voor je reactie en herkenbaar. Hier is het bij het halen ook altijd tegensputteren dat ze wil blijven ! Dat zwaaiien heeft hier een tijdje goed geholpen. Nu is dat juist HET moment waarop het drama vaak echt in volle hevigheid losbarst... Misschien moet ik gewoon doorzetten en gelijk weg gaan, maar dat kan ik niet goed. Maar als ik terug ga om haar te proberen nog even te troosten wordt het vaak alleen maar erger.
We hebben hier ook zo'n periode vol drama gehad toen hij over ging naar een nieuwe groep. Ineens was hij weer de jongste. Hij vond het te druk en moest duidelijk zijn plekje veroveren. Soms hielp het dan wel om even nog te zwaaien en soms ook helemaal niet. Het is niet fijn, maar van de leidsters hoorden we wel dat het echt een moment was en dat hij daarna gewoon meedeed De laatste tijd gaat het gelukkig een stuk beter, maar soms begint hij thuis al dat ie niet mee wil. Dan weet ik dat het wegbrengen iets langer gaat duren. Rustig even een bakkie koffie, samen nog even puzzelen of lezen en duidelijk aangeven dat je weggaat als de koffie op is.
De enige tip die ik je kan geven is: niet teruggaan! Dag zeggen, kus geven en weglopen. Als je teruggaat maak je het onduidelijk voor je kind. Gaat mama nu wel of niet weg? Als ik maar hard genoeg huil komt ze terug.
ja he... dat vind ik wel heel moeilijk sta ik de gang hoor ik haar krijssen.. maar je hebt gelijk terug gaan maakt het onduidelijk
Ik werk met kids in de opvang. Je kan altijd eerst even een klein spelletje met je kindje doen (als je daar tenminste tijd voor hebt) zodat je kindje meer op zijn/haar gemak is op de groep. Het afscheid moet je wel kort houden en zorgen dat er een leidster het gelijk van je over kan nemen en voor het raam samen kunnen zwaaien. Blijf niet te lang staan, ga nooit weg zonder afscheid te nemen( sommige ouders lopen stiekem weleens weg met als gevolg kind in paniek) en loop na het zwaaien vrolijk weg en ga niet meer terug. Hoe moeilijk dit ook allemaal voor je is, er zijn heel veel kinderen die zo'n fase meemaken. En.... je bent weg, ze worden door de leidster getroost en afgeleid met een activiteit en het gaat zo weer goed. Voor je eigen gemoedstoestand kan je altijd een uurtje later bellen. Dit vind ik nooit erg als ouders dit doen. Succes!