Hallo dames, Zoals je misschien kunnen zien ben ik nieuw hier. Na lang wikken en wegen besloten mijn verhaal hier van me af te schrijven. En hopelijk geeft me dit weer een beetje moed en hoop op wat we allemaal willen een Happy End. Vorig jaar Maart/April hadden mijn vriend en ik besloten het een serieuze poging te geven. In Juni stond ik met een positieve test in handen en bleek ik zwanger, totaal onverwachts, maar oh zo welkom! We waren in de wolken. En konden niet wachten om het nieuws aan de grote klok te hangen. Helaas nog voor de 1e echo gepland stond, kreeg ik een bloeding en volgens de verloskundige waar we gelukkig snel terecht konden. Was er inderdaad sprake van een vroege miskraam. Volgens haar zag ze nog een restje zitten vanwaar de eicel zich genesteld had. Dit zou bij mijn volgende menstruatie vanzelf afkomen. Omdat ik me nog steeds zwanger voelde (lees; misselijk, zere borsten en emo). En we een week later op vakantie zouden gaan, liet ik op het werk in de week na de echo 2x bloed prikken (werk in een huisartsenpraktijk). Uit de bloedwaardes bleek mijn HCG flink door te stijgen, dus gingen we 1 dag voor we op vakantie ging op advies van de verloskundige, via de spoed naar de gynaecoloog om een eventuele buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Wat een emotionele-achtbaan bleek dat. Er zou namelijk volgens die gynaecologe geen sprake zijn van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar van een hele vroege zwangerschap. 2-3 wkn korter dan dat wij dachten (wat ik absoluut ongeloofwaardig vond, want niemand wordt zwanger van de lucht), maar goed. Ik moest na onze vakantie maar terug komen om te kijken of het echo beeld meer duidelijkheid liet zijn. Geloof me die vakantie was alles behalve relaxing... Na de vakantie moest ik wekelijks voor controle naar de gynaecoloog. Al snel werd duidelijk dat er niets levensvatbaar te zien was. En dus mochten we het afwachten totdat het vanzelf af kwam. Maar ja dat was juist het probleem. Me lichaam liet het niet los. Er kwam pillen aan te pas, een soort van kuur die vaginaal moest inbrengen. Volgens de bijsluiter zouden deze binnen enkele uren ervoor zorgen dat het vruchtzakje afgestoten werd, maar helaas! Emotioneel was ik een wrak. Bij één van de laatste bezoeken, was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde een abortus. De gynaecoloog probeerde het nog met een afwachtend beleid, maar uiteindelijk omdat ze snel doorhad dat ik emotioneel niet meer kon. Besloot ze me nog éénmaal die kuur mee naar huis te nemen. En als het niet zou werken, zou ze me z.s.m. inplannen voor curettage. Uiteindelijk op 13-8 deden de pillen hun werk en verloor ik het vruchtzakje. Nu vandaag zijn we precies 9 maanden verder en ben ik in afwachting van mijn menstruatie, die vandaag of morgen zal doorkomen. Ik maak me zorgen, waarom lukt het niet? Je hoort zo vaak dat vrouwen na een miskraam snel weer opnieuw zwanger zijn. Ben ik er te zeer mee bezig? Waarschijnlijk wel, maar hoe laat ik dit in hemelsnaam een beetje los? Hoe zorg ik ervoor dat de focus niet op zwanger worden ligt? Liefs, een verdrietig meisje
Ik heb geen tips, maar wil even zeggen dat ik met je meeleef. Heftig dat het zo lang duurde voordat je het vruchtje verloor. Loslaten is moeilijk als je iets heel graag wilt. Ik hoop dat je snel opnieuw zwanger mag zijn.
Zelf geloof ik niet in loslaten wat ook kan helpen of toevallig goed uitkomt is als je voor jezelf afspreekt bij een jaar naar de huisarts tegaan om dingen uitsluiten .