Hoi, ik zit denk ik met een probleem. Ik ben nu aan het einde van me zwangerschap 37+ en ik kan het altijd nog Niet geloven dat ik een klein mensje in me draag... Ik voel de beeb natuurlijk wel, en ik weet het dan ook wel, maar omdat ik bijna geen buik heb, geen klachtjes enso, kan ik het niet bevatten. Daarbij heb ik last van een angst, angst dat er iets niet goed zal gaan, zo heeft de kleine beeb bijna ot niet de hik (tot nu toe denk 4x ) dus maak ik me erge zorgen als het na de bevalling wel goed ademhaalt. Herkent iemand dit? En hoe ben jij er mee omgegaan? Maak me zorgen :-<
Heel herkenbaar hoor! Denk dat het voor geen een aanstaande moeder (.van eerste) ECHT te bevatten is! Ben er bijna de hele dag mee bezig, maar het idee dat er straks echt iemand in dat wiegje ligt blijft vreemd. Ook angst is iets wat we volgens mij allemaal wel kennen ( weet niet hoe het zit met de hik...heb het zelf pas 1x gevoeld...geloof niet dat dat kwaad kan, maar vraag het anders even aan VK) Maar als dit ' opgelost' is verzinnen we ws over een tijdje wel iets anders om ons druk om te maken, en denk niet dat dit ophoud bij de geboorte. Ben bang dat dit ons lot is mja...je kunt maar ergens zoveel van houden he?!
Ik had dit ook aan het einde van de zwangerschap. Op een gegeven moment was ik zelfs zo bang dat ik in paniek raakte en huilend naar de verloskundige ging. Het was alsof ik op een gegeven moment ineens dacht: 'oh shit, ik heb straks écht een kind' Alsof ik niet al maandenlang de tijd had gehad om daar aan te wennen Volgens mij heb ik er destijds zelfs nog een topic over geopend en toen bleek ook wel dat het voor veel vrouwen herkenbaar is. Het is ook bijna niet te bevatten en hoe kun je je nou op zoiets voorbereiden? Maar het komt goed, echt. Praat gewoon over je gevoelens en als je kindje straks geboren is zul je zien dat je je kindje zo in je leven inpast
Heel herkenbaar..... Wat betreft de hik... dat heb ik hier voor mijn gevoel nog niet waargenomen.... en ik ben toch aardig aan het eind van mn zwangerschap hehe Wat betreft angst..... dit is heel gewoon.... is ook in elk boek oid (mocht je dit gelezen hebben) terug te vinden. Vergeet tenslotte niet... het is en blijft een wonder (althans vind ik....) Hopelijk kun je snel jullie gezonde wonder in jullie armen sluiten!!
Yep! Heel herkenbaar, ik probeerde het aan mijn vriend uit te leggen als volgt: je weet dat het universum oneindig is, dat 'weet' je, maar je kunt dat niet echt bevatten. Zo voelt het met de zwangerschap voor mij ook. Ik 'weet' rationeel gezien dat er een baby in mijn buik zit, er schopt namelijk iets en die buik komt niet alleen van al die chocola. Ik zie een baby op de echo en ja ik weet die zit in mijn buik... Maar het blijft onbevattelijk, het echt realiseren, dat lukt nog steeds niet (met 33 weken). En die angst, elke dag, ze beweegt minder...wat is er aan de hand? Ze beweegt wel erg veel, wat is er aan de hand? Wat is de kans dat het misgaat, wat als dit, wat als dat, wat als zus, wat als zo...? Eindeloos... Ik kan niet wachten tot ze er is, zodat ik de verantwoordelijkheid voor haar welzijn ook eens los kan laten, over kan dragen en mij niet helemaal alleen verantwoordelijk voel.
Heel herkenbaar dat had ik ook bij de eerste dat onwerkelijke. Daardoor was ik ook erg gehecht geraakt aan mijn zwangerschap/ het zwanger zijn, heb hier na de bevalling echt even moeite mee gehad. Wat betreffende de hik, het kan zijn dat jou kindje minder hikt of misschien er niet heel erg goed voorlicht waardoor je het minder goed voelt en het je misschien al een paar keer is ontgaan? Deze keer ben ik me heel bewust van alles en realiseer ik me heel goed wat er straks gaat gebeuren, ondanks een vlekkeloze bevalling vond ik het tochniet echt 'leuk'. En ik realiseer me nu ook extra de verantwoording en zorgen die erbij komen kijken als je kindje net is geboren. Nee, doe mij de eerste maar hoor.. Dat is allemaal nog zo lekker blanco.
Ik ken je gevoel en ben blij dat ik nog een maand of 3 heb. Ik blijf het ook een raar idee vinden dat ze zo'n klein hummeltje aan mensen meegeven die nog nooit voor zoiets hebben gezorgd... Ik vraag me af of ik wel weet wat te doen en of ik het dan wel goed doe. Er wordt tenslotte geen gebruiksaanwijzing bijgeleverd.
Schrik niet, de zorgen en verantwoordelijkheid worden alleen maar erger. Als ze geboren worden komen er zoveel nieuwe zorgen en vragen bij
Daar sluit ik me bij aan Dus.... Ook al is het lastig, probeer de gevoelens op een plankje te zetten en er af en toe naar te kijken en te denken "we zien wel hoe het loopt" en te genieten van de dag. Makkelijker gezegd dan gedaan (i know...) Een mooie ontspannende zwangerschap gewenst en een prachtige bevalling!