Lieve dames, gezien de aard van het probleem zal ik misschien in sommige dingen niet heel uitgebreid kunnen zijn om herkenning te voorkomen... Ik hoop dat jullie me tips kunnen geven of de juiste richting in kunnen sturen hoe ik hiermee om moet gaan. Al jaren en jaren zie ik mijn moeder lijden onder een alcohol probleem. Ik denk dat ze ook al die tijd al lijd aan een vrij heftige depressie die komt en gaat in intensiteit, maar ze zal dit zelf nooit toegeven. Ze komt tijden amper de deur uit, loopt in huiskloffie de hele dag 'op te ruimen' en slaapt al jaren iedere nacht op de bank voor de tv ipv in bed. Ze drinkt sws iedere dag wel, maar bij iedere tegenslag loopt dat weer uit de hand in teveel drinken, ruzie maken, huilen, mij dronken en huilend opbellen dat ze het allemaal niet meer weet en zelfs een soort van suïcidale uitspraken... Ze heeft niet veel omhanden, werkt niet, heeft niet veel echte vrienden meer waar ze ook echt contact mee heeft en heeft geen echte hobby's. Sterker nog, ze lijkt al tijden nergens meer van te genieten. Verschrikkelijk, ik zie dit al die tijd met lede ogen aan, maar het is praktisch onmogelijk om erover te praten, want dit leidt altijd tot ruzie, meer drinken en de silent-treatment van haar kant. Steeds zijn er periodes waarin het (qua alcohol) weer even wat beter lijkt te gaan, en dan komt er weer die dip... Weer die dagen achter elkaar dronken, heftige (schreeuw) ruzies met mij en mijn zus, die eigenlijk nergens om gaan en vaak onredelijk zijn. Veel dingen gebeuren m.i bij haar onbewust. Ze heeft geen idee hoe dingen overkomen, wat ze met woorden kan aanrichten, wat haar gedrag aanricht, en ziet alleen dingen vanuit haar oogpunt. Zoals zij dingen voelt en vind, dat is een feit, vind zij. Uiteindelijk vind je een manier hiermee om te gaan, en ermee te leven, met ups en downs... Want iemand die niet geholpen wil worden, of niet inziet dat ze hulp nodig heeft, die kun je helaas niet helpen... De eerde stap is bewustwording en ik heb geen idee of ze zich hier ooit van bewust zal worden en hoe we dat kunnen bereiken. Ze heeft momenteel weer een slechtere periode, en ik begin me steeds meer zorgen te maken. Ik ben ruim halverwege mijn zwangerschap van ons eerste kindje...... Maar hoe kan zij straks een lieve en betrouwbare oma zijn voor haar eerste kleinkind...? Hoe kunnen wij straks ons kindje bij haar achterlaten als ze op wil passen, wetend wat haar de alcohol en het gedrag wat dat met zich meebrengt bij mij aangericht heeft...? Ik wíl zo graag dat ze een echte oma kan zijn voor ons kindje, ik wil haar niks ontzeggen of niet op laten passen omdat we dat niet aandurven, maar ik wil ook ons kind beschermen voor alle dingen die ik heb moeten horen. En nee, ik vrees niet dat het anders zal zijn, tot nu toe is er nog geen situatie geweest waarin ze zich 'inhoudt'. Als de bui er is, dan is die er en dan maakt het niet uit waar we zijn, of wie erbij is... Hoe ga ik hiermee om? Wat kan ik doen om haar te helpen? Sorry voor het lange verhaal...
Wat een ontzettend moeilijke situatie Zoals ik het lees wil je moeder ook niet geholpen worden want in haar ogen is er geen alcohol-probleem. Ik snap dat je heel erg graag wilt dat ze een goede oma voor je kleintje zal zijn maar ik zou dus nooit je kindje alleen bij haar laten en ja, misschien gaat je moeder daar wel eens boos om worden maar de veiligheid van je kindje gaat voor alles! Heel misschien gaat ze dan inzien dat er toch ergens iets fout zit als ze niet mag oppassen maar ben bang van niet. Erg genoeg zijn zulke mensen gewoon niet te helpen en je kan alleen maar jezelf en je gezin beschermen. Heel erg veel sterkte.
Wat heftig allemaal joh! Het zou kunnen dat de komst van jullie kindje haar wat uit die depressie trekt. Dat zie je wel eens gebeuren, dan vinden mensen daarin toch weer een nieuw doel in hun leven, (uiteraard opletten dat je kindje niet HET nieuwe doel wordt/compleet centraal komt te staan). De kans is alleen wel het grootste dat dit zo gaat blijven. Je moeder kan dan geen betrouwbare oma voor je kindje zijn en je zult je kindje dus moeten beschermen daarin. Ik zou zelf de huisarts van je moeder bellen en die inlichten. Die kunnen ook niet vreselijk veel, maar dan heeft die iig wat completere info en een neutrale derde, wat een huisarts over het algemeen toch is, kan vaak meer bereiken dan mensen die heel dichtbij staan. Wat jij teruggeeft aan je moeder, zal zij veel sneller als afwijzing ervaren, dat nadeel heeft een huisarts veel minder. Sterkte.
Wat onwijs verdrietig. Ik weet verder niet wat te zeggen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen..
Heftig meid! Werk in de verslavingszorg, dus herkenbaar verhaal. Jecstaat als naaste machteloos als de persoon zelf niets wilt. Het liefst zou je willen dat de huisarts hierover met haar spreekt, die kan dan door verwijzen. Maar ja dan moet ze wel contact met de huisarts willen. Voor jou zelf heb ik geen ander advies dan probeer je eigen leventje te leiden. Als t echt uit de hand loopt grijp dan in door huisarts te bellen. Maar verder kun jr niets als zij niet wilt. En duidelijk grenzen aangeven! Dus niet je kindje bij haar brengen. Bepaald gedrag negeren. Meer kun je niet doen!
Wat enorm verdrietig!!! Behalve naar de huisarts gaan om te praten heb ik geen tips. Maar de liefde en de zorg straalt van je bericht af, en daar wil ik je wel mee complimenteren...
Als ze geen gevaar voor haar zelf en anderen veroorzaakt dan zullen ze niet ingrijpen. Word het een gevaar kun je haar verplicht laten opnemen. Maar zitten veel haken en ogen aan. Je kunt nog proberen om haar vrijwillig op te laten nemen bij een detox afdeling. Geef duidelijk aan tegen je moeder dat je haar een kleinkind gunt maar niet zo. En dat je het niet vertrouwd om haar alleen te laten met de kleine. Vaak zit er achter de verslaving een psychiatrische achtergrond of een heftig verleden. Wees duidelijk tegen je moeder. Als ze gedronken heeft niet laten bellen. en dat je er voor haar bent als ze hulp wil. Maar dat je ook rust wilt. Succes en sterkte het is niet makkelijk.
Bedankt voor alle lieve reacties! Ik hou ontzettend veel van mijn moeder en zij van mij, en ik weet zeker dat ze ook zoveel van haar kleinzoon zal gaan houden, of nee, dat doet ze al... Ze zal hem nooit bewust kwaad doen. Helaas gebeurt het meeste 'kwaad' onbewust. Ik ben ervan overtuigd dat ze soms echt geen idee heeft wat ze doet, en wat ze ermee aanricht. Daardoor kan ik, na afstand te nemen door op mezelf te gaan wonen (10 jaar geleden), met haar verder zonder haar iets te verwijten. Ik denk ook oprecht dat ze er niks aan kan doen. Nu in ieder geval niet. We hebben het beiden niet makkelijk gehad, zij niet met haar ouders, in haar jeugd en met de scheiding met mijn vader, ik niet met haar in mijn puberjaren. En ik ben geen heilige hoor, zij heeft niet alle schuld want ik was ook geen makkelijke puber het was gewoon een k*** situatie voor ons beiden. Alleen nu moet ik inderdaad mijn gezin beschermen. Nu moet ik aan de ontwikkeling en de veiligheid van mijn zoon denken. Ik overweeg met haar in gesprek te gaan, en ongeacht haar ontkenning of reacties (waarschijnlijk word ze heel boos) uit te leggen hoe ik me voel, hoe ik het zie en wat ik voor problemen zie. En haar uit te leggen dat ze hulp kan krijgen, van mij, van familie, van vrienden, van iedereen, maar dat ze zelf moet willen. En dat als ze dat niet wil het haar keus is, maar dat mijn keus daarin dan is om haar niet op onze zoon te laten oppassen e.d. Dat ze hem altijd mag zien, altijd. Maar wel met een van ons erbij. Ik wil echt met alles wat ik heb voorkomen dat hij blootgesteld word aan instabiele, dronken uitbarstingen. Aan roekeloze scheldpartijen en ongecontroleerde woede uitbarstingen. Ik begrijp dat we haar niet 'zomaar' gedwongen op kunnen laten nemen en ik vraag me ook af of dat iets is wat ik zou willen, als dat al een optie was. Uiteindelijk ben ik van mening dat hulp alleen gaat helpen als iemand daarvoor open staat en zelf wil veranderen, en een gedwongen opname lijkt me dan het andere uiterste.... Maar kan ik het maken haar voor de keus te stellen..? Hulp accepteren en veranderen, of niet zonder toezicht bij haar kleinzoon zijn..? Ik wil haar geen verdriet doen. Tegelijk doet ze ons ook erg verdriet en maakt de situatie het onmogelijk haar niet te kwetsen. Maar misschien dat juist dit wel de eye-opener kan zijn die ze nodig heeft..? Dat ze hierdoor juist gaat inzien dat het zo niet langer kan... Ben ik te snel? Ons zoontje zit nog veilig in mijn buik, loop ik te hard van stapel door me hier nu al zorgen om te maken?
Mijn schoonmoeder is ook een depressieve alcoholist. De komst van onze dochter trok haar wel een beetje uit het ergste deel van de depressie. Maar daarmee blijft ze alcoholist. En ik gun haar het echt om te genieten van het oma zijn. Maar niet in combinatie met drank. Ze past eigenlijk nooit op, is niet alleen met haar. Hooguit even op het speelveldje en dan nog letten wij op. Ze mag heel af en toe oppassen met mijn schoonvader erbij. Hij is heel zorgzaam en hem vertrouw ik helemaal. Ze kan het niet laten om te drinken. Maar het is je eigen keuze. Iedereen is er anders in. Mijn zwager en schoonzus hebben al aangegeven dat zij een oppasdag gaat krijgen als ze een kindje krijgen. Onder het motto dat de jongens er ook wel groot om zijn geworden. Prima, hun keuze. Ik wil mijzelf niks kwalijk nemen als er wat misgaat. Wij zorgen er wel bewust voor dat ze oma regelmatig ziet. En praten leuk over haar. De negatieve dingen zeggen we elkaar wel als onze dochter op bed ligt. Ik zou afwachten hoe het gaat als jullie kindje er is. Misschien verandert ze wel voor haar kleinkind. Merk je dat er niks veranderd is, zoek dan de beste weg voor jullie allemaal. Geen contact hebben werkte bij ons helemaal niet, werd niemand gelukkiger van en een hoop frustraties. Nu zien we elkaar ieder weekend even en gaat het best goed. En mijn dochter is dol op haar oma en zij op haar
Heel verdrietig voor je moeder en haar naaste omgeving, ze raakt al haar dierbaren hiermee. 😕 Je moeder is ziek, alcoholisme is een ernstige ziekte. Helaas als ze niet geholpen wil worden, niet beter wil worden is er erg weinig wat je als 'buitenstaander' kan doen. Het enige wat mij nog te binnenschiet is een 'interventie' organiseren. Dus mensen optrommelen die om haar gaven, goede vriendinnen en familie. En haar vervolgens toch voor het blok zetten dat ze geholpen móet worden....want zolang ze ziek is mag ze nooit zonder toezicht op haar kleinzoon passen. Misschien, heel misschien is dat net het duwtje in de rug wat ze nodig heeft......😔 Heel veel liefs en sterkte xx
Punt 1: tuurlijk kan ze er wat aan doen. Dat kan altijd, als je maar wil. Punt 2: ja, dat kan je maken. Ik zou mijn kind ook niet alleen laten bij een alcoholist.
Liekje81: ik ben het niet met je eens. Zoals Nikki88 ook zegt, het is een ziekte en daar kun je zelf niet altijd wat aan doen. Sws is bewustwording de eerste stap, zolang je zelf niet bewust bent van een probleem, is het onmogelijk om er iets aan te veranderen. Zij heeft nooit goed geleerd te communiceren van haar ouders, en heeft niet echt inlevingsvermogen. Daar kan ze niks aan doen... Maar dat maakt wel dat in haar ogen, de dingen alleen zijn zoals zij ze ziet. Dus zij ziet geen probleem, dan is dat er ook niet. Probeer zo iemand maar eens aan het verstand te krijgen dat er toch wel degelijk een probleem is... Nikkie88: thnx, ik heb zelf inderdaad ook al eens nagedacht over zoiets, naar aanleiding van dat programma wat op tv was met jimmy geduld. Toch vraag ik me af of dat de juiste manier zal zijn... Mijn moeder is ongelofelijk labiel denk ik, als we met z'n allen gaan zeggen dat het ons of alcohol is ben ik bang dat we haar zo diep raken dat ze in een nog dieper dal terecht komt en gezien dat ze soms uitspraken doet waar ik bang van word ('wat doe ik hier nog' *lees: hier=de wereld* 'als ik er niet meer ben mist niemand me', 'ik heb helemaal niks om voor te leven') Helaas zal haar 'gewoon' niet laten oppassen niet dé oplossing zijn. Mijn moeder voelt zich namelijk ook nogal snel achtergesteld. Ze vond het al nooit leuk als wij leuke dingen deden met mijn vader en stiefmoeder, en nu vind ze het volgens mij ook niet zo leuk dat ik best wel regelmatig tijd met mijn schoonouders doorbreng, dus als mijn vader en stiefmoeder, of mijn schoonouders wél oppassen, en mijn moeder niet, zal er ongetwijfeld een hoo heibel komen. Daarom wil ik eigenlijk nu aan mijn moeder duidelijk maken hoe de vork in de steek zit en hoe ik het zie. Zo is er maar 1 die ze het kwalijk kan nemen als ze straks niet mag/kan oppassen, en dat is ze zelf... Ze heeft dan immers tijd genoeg om te laten zien dat ze wil veranderen..
Mijn vader is een alcoholist, mijn moeder was een alcoholist (ze zijn overigens gescheiden). Mijn vader ziet het zelf niet en vindt zelf dat hij alles volledig onder controle heeft (terwijl hij om 13:00 uur al tig halve liters naar binnen heeft gewerkt en half laveloos op de bank hangt, in slaap valt enz en dat terwijl hij zware diabetes heeft). Mijn moeder wilde er ook niets over horen maar heeft op den duur ingezien dat iedere avond 2 flessen wijn toch niet zo'n goed idee was... Gelukkig. Ze drinkt nu amper nog en als ze drinkt dan is het met mate. Het moeilijke is dat het heel frustrerend is dat ze het ontkennen. En de huisarts bellen? Opzich goed deze te informeren maar je moeder moet er zelf naartoe gaan willen ze haar helpen. Misschien 2 ideeën... - Een interventie met bijv. sowieso je zus erbij? Weet niet of je moeder meer mensen in haar nabije omgeving heeft die om haar geven, die er van weten en die je er bij kunt betrekken? Misschien als ze in een goed moment zit en ze hoort het van meerdere mensen dat het wel indruk maakt? - Het is misschien rot maar zou je niet kunnen opnemen als ze zo dronken is en zich dan zo misdraagt? Dan kun je haar misschien zelf laten zien wat júllie zien als ze in zo'n bui is? De schoonouders van mijn zusje drinken ook ontzettend veel en mijn zusje laat haar kinderen niet alleen bij ze achter omdat ze dat niet wil. Zij heeft geen contact meer met mijn vader. Ik spreek hem sporadisch (zie hem eigenlijk nooit maar dat komt door meerdere factoren) maar als wij ooit een kind zouden hebben dan zou ik dat kind ook zeker niet alleen bij hem laten. Voor geen goud. Sterkte!!!
Heb je al eens aan Al-Anon gedacht? Op Amerikaanse sites lees ik altijd veel positiefs over hen als ondersteuning van familieleden van alcoholisten en ze zitten dus ook in Nederland. Ik denk dat je je moeder straks niet alleen kunt laten met je kind. Ik weet dat dit enorm vervelend is, want vanwege medische problemen van mijn schoonouders kunnen zij ook niet oppassen. Zij zouden dat zelf erg graag willen maar helaas zijn ze niet in staat om te beseffen dat ze het niet meer kunnen (dementie). Ik heb zelf onvoldoende kennis van verslavingsproblematiek om je te kunnen adviseren hoe je dit moet aanpakken, maar ik denk dat je helemaal gelijk hebt als je denkt dat ze er in weze niets meer aan kan doen, dat ze het niet meer onder controle heeft. Ik vraag me dan ook af wat je ermee wilt bereiken door haar de 'keuze' te geven, volgens mij heeft ze die niet meer, want anders had ze al lang haar probleem aangepakt.
Wellicht kun je bemoeizorg inschakelen. Die zijn speciaal voor dit soort situaties, als er problemen zijn maar de mensen ze zelf niet zien. Ik zou juist nu wel al het gesprek aangaan. Juist nu je kindje er nog niet is. Straks komt er zoveel op je af en je moeder verwacht misschien wel te mogen oppassen en dan heb je dan de stress van alles moeten aangaan. Dat heb je natuurlijk altijd wel in bepaalde mate, maar minder als je dan kan aangeven dat je het al hebt gezegd tegen haar en dat ze zelf de kans heeft om van de drank af te komen.
Inderdaad met haar een gesprek hoe of wat en dan is het haar keuze of ze wel of niet wil veranderen. Voel je nooit schuldig dat jij je kindje beschermt en ze zeg alsjeblieft niet dat ze altijd haar kleinkind mag zien. Dat mag ze nl . Gewoon niet. Als ze laveloos is mag ze dan nl. Niet, als ze jouw s nachts belt mag ze dat ook niet. De keuze die jij haar geeft mag je haar zeker geven , sterker nog eigenlijk ben hr dat " verplicht" naar je kindje.
Wat kan helpen is op het gevoel gaan praten. Vraag naar haar (ellende) zoek haar zwakke punt op en probeer daar over te gaan praten hou haar situatie.s voor. zo dat ze een kans krijgt om er over na te gaan denken. Alles aanbieden en zeggen dit dat dat werkt vaak niet zo. zo te lezen heeft ze ( geen doel in haar leven) en ik ben het met Rozemarijke eens je hebt idd kans dat jou kindje wel eens een doorslag zal gaan geven. Oppassen hoeft niet maar vraag of ze de eerste periode bijvoorbeeld een dag in de week naar jou toe komt om jou te helpen met de baby. Dan geef je haar een doel alvast. En wat ik bedoel kijk of jij kan graven in haar ( verdriet of wat anders) zo pak ik vaak de dingen aan bij mensen. Gaat dieper dan en gewoon gesprek. En het werkt vaak. Ze klinkt ook idd ergens depressief. In combinatie met haar alcohol probleem. En lees ook deels dat ze wel die hulp zou willen. Niet iedereen heeft het inzicht in zicht zelf en niet iedereen staat er echt open voor. Daarom zeg ik zoek haar zwakke plek op maar meer om er over te praten. Dan te gaan verwijzen dat kan eventueel later.
Helaas een heel herkenbaar verhaal, met het verschil dat mijn moeder niet overdag drinkt. Ze begint om 5uur ongeveer, maar kan dan wel 1,5 of misschien wel 2 flessen wegdrinken. Het moeilijkste vind ik dat ze dan al haar gene verliest en erg emotioneel wordt. Wij hebben hier het 'geluk' dat ze erg ver weg woont en dus niet structureel kan oppassen, maar het logeren gaat m ook niet meer worden. Daar hebben we met de feestdagen een nare ervaring mee gehad, dat ze niet wist wat ze met ons zoontje aan moest (ik sliep om logistieke redenen ergens anders) en ik hem uiteindelijk heb opgehaald. Logeren alleen was in principe nog niet aan de orde, maar dat komt er ook niet meer van zolang zij drinkt. Maaaaar om dat aan haar verstand te krijgen is erg lastig. Het enige advies wat ik je kan geven is om wel met haar erover te blijven praten, wat de consequenties zullen zijn voor haar wanneer zij zoveel blijft drinken. Een aantal jaar geleden is het mij wel gelukt om haar te laten minderen, echter door omstandigheden is ze weer terug gevallen en ziet ze het nu nog somberder in... Ik zou je kindje dan ook niet alleen achter laten bij je moeder, maar wel zoveel mogelijk samen gaan en leuke dingen doen en tegelijkertijd blijven aangeven waarom het niet anders kan vanuit jou/jullie. Misschien zal dat haar een boost geven om er iets mee te doen.
Helaas herkenbaar, maar hier met een schoonvader. Hij mag absoluut niet in de buurt van mijn zoontje komen als hij heeft gedronken. Mijn schoonmoeder past wel op, maar als ik ook maar iets merk dat m'n schoonvader heeft gedronken en mijn zoontje heeft daaraan bloot gestaan, dan is het afgelopen met het oppassen. Misschien heel resoluut van ons, maar er zal maar iets gebeuren, dan vergeef ik het mezelf nooit meer. ik heb één keer gezien hoe hij waggelend van de drank m'n neefje (van 8 maand) oppakte en bijna viel. Als m'n schoonzus dat toelaat is dat prima, maar ik doe het niet. Voel je aub niet schuldig tegenover je moeder als je haar kleinkind bij haar weg houdt. Ziek of niet, ze 'kiest' er zelf voor om het te ontkennen en zich niet te laten helpen.
Wat naar... Ik werk zelf als therapeut in de verslavingszorg en je mag me een pb sturen. Misschien dat ik je nog wat telefoonnummers kan geven waar je advies kan krijgen. Veel sterkte alvast gewenst!