Hallo allemaal, Ik ben eigenlijk op zoek naar lotgenoten. Ik ben vier maanden geleden bevallen van een tweeling (ze zijn 3 maanden te vroeg geboren) en ben daarna in een postnatale depressie geraakt. Ik heb nu psychologische hulp en kalmerende medicijnen en daarmee gaat het al wat beter, maar ik zou het wel fijn vinden om met mensen contact te hebben die ook door dit moeilijke proces gaan. Mijn klachte"n: - extreme moeheid en slecht kunnen slapen'; - geen plezier beleven aan dingen (ook niet aan de babies); - angsten; - weinig eetlust; Ik heb geen anti depressiva en dat wil ik eigenlijk ook niet. Zijn er andere ervaringen?
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen. Heb geen postnatale maar n gronische depressie. Dus kan n beetje inenken hoe je er nu bij zit. Sterkte meid!
Hallo Twinsmam, Ik herken helemaal wat je beschrijft. Mijn dochter is nu bijna 2 maanden en ik vraag me nog steeds af waar die roze wolk is en wanneer het genieten begint, waar iedereen het over lijkt te hebben. De eerste week na haar geboorte, toen de kraamhulp er nog was, voelde ik me best goed. Had zelfs geen last van kraamtranen, maar na die week begon het. Veel huilen, geen zin hebben om haar te verzorgen, slecht slapen, angstig zijn vooral als mijn vriend de deur uitgaat e.d. Ik vraag me nu nog steeds wel eens af waar ik aan begonnen ben, terwijl ik me zo verheugde op haar komst. Ik vind het zo bizar dat mijn gevoel zo omgeslagen is, van intense vreugde en afwachting tijdens de zwangerschap naar zo'n leeg gevoel na haar geboorte. En onze dochter doet het uitstekend, gezond, slaapt goed, eet goed, dus daar ligt het niet aan. Toen onze huisarts twee weken na haar geboorte langskwam om haar te controleren, vroeg hij ook hoe het met mij ging en toen heb ik alles verteld in tranen. Sindsdien kom ik regelmatig bij de huisarts en inmiddels ook bij een psycholoog. Ik hoop daarmee mijn vreemde gevoelens op een rijtje te krijgen. Ook ben ik begonnen met medicijnen sinds vorige week, ter ondersteuning. Ik vind het een vreemde, verwarrende periode waar ik nu in zit en soms ben ik bang dat het niet meer overgaat, dat ik nooit plezier zal gaan beleven aan mijn meisje, maar ik probeer de hoop te houden dat het beter zal gaan. Wat in ieder geval ook helpt, is weten dat je er niet alleen voor staat en dat er meer vrouwen zijn die dit meemaken. Alleen jammer dat het zo'n taboe is om over te praten. Groetjes, Ivka
hee Ivka, ik herken jouw verhaal ook heel goed. De eerste weken toen de tweeling nog in het ziekenhuis lag ging het prima met mij. Pas na enkele weken overviel mij een heel moe en verdrietig gevoel en ik kon ook niet genieten toen de tweeling thuiskwam, terwijl ook zij, ondanks hun slechte start, het goed doen. Welke medicijnen heb jij gekregen? Antidepressiva? Ik heb nu kalmerende medicijnen, om rustig te blijven, zodat ik igg kan eten en slapen. Fijn dat jij ook zo eerlijk om er voor uit te komen, dat heel anders is gelopen dan verwacht, want dat is wat ik vooral heel moeilijk vind. Ik had het zo anders verwacht....
Ik herken het verhaal van Ivka precies. Mijn zoon is nu ruim 11 weken. De eerste week/weken was ik in een soort euforische roes of zo. Daarna ging het steeds minder. Maar omdat ik voor de zwangerschap ook een depressie heb gehad, (en wel vaker), had ik me er op voorbereid. Ik wist ook dat het mogelijk een hormonen kwestie is, maar in mijn geval ook zeker te wijten aan mijn karakter. Ik wil alles min of meer perfect doen, en dan bedoel ik dat alles moet gaan, en dat ik moet zijn, zoals ik het me voor had gesteld. Ik zag het allemaal zo rooskleurig voor de bevalling, lekker kindje in de box, kindje in bad doen, kindje aan de borst. Maar de borstvoeding lukte niet (vond ik heel erg) en na 6 weken stopte ik ermee. Het omgaan met mijn zoontje (Jesse) qua verzorgen vond ik lastig (hoewel hij objectief gezien zeer makkelijk is, een tevreden kindje), dat had ik niet verwacht! In bad doen ook, dat kleine broze, breekbare rode schreeuwende lichaam... ik vond het een beetje eng allemaal. En nog, als ik de video's terugzie.. nu is hij stevig en veel groter, das heel anders. ik heb met veel praten mijn verwachtingen van voor de bevalling een beetje los kunnen laten. Ik dacht steeds 'ik ga er blanco in in het hele avontuur, ik zie wel', maar toch waren er een heleboel dingen die niet overeenkwamen met mijn gedachten of me overvielen. Ook voelde ik het hele gebeuren 'alsof mijn ziel werd blootgelegd'. Ik voelde me enorm kwetsbaar. En je krijgt alleen maar te horen 'geniet ervan!'. Hoe dan? en waarom wordt de keerzijde zo verzwegen? Bijna iedereen komt wel los, nadat je zelf toegeeft dat het soms keihard bikkelen en huilen en wanhopen is. Nou ja, ik kan er wel een boek over schrijven, heb nog veel meer wat in me opkomt maar goed. Ik ben dus een paar weken bij mijn moeder gaan logeren, (met jesse) ook omdat het huis hier werd verbouwd (woningbouw, lekkere planning...) en heb mijn best gedaan hulp te aanvaarden, ook nu nog, in de huishouding, van de oma's, etc. Mijn 'moeder' beeld, was te idealistisch. daar kon ik nooit aan voldoen. Ik kan er wel naar streven, maar das wat anders. En vooral: ik dacht eigenlijk dat die moedergevoelens helemaal vanzelf zouden komen, en dat ik direct alles als vanzelfsprekend en met plezier/liefde etc zou doen. ik ben wel verzorgend van aard. maar het valt me soms vies tegen! en dan dus: schuld gevoel. voila, zeer voorspelbaar allemaal. Ik geef wel toe nu, ook naar mijn vriend, dat ik soms gewoon geen zin heb om hem de fles te geven of zo. Dat wil niet zeggen dat ik geen zin heb om hem in mijn leven te hebben. Maar dan denk ik .. laat een ander het maar even doen. En dat dat ok is. Ik voel me nu sinds een paar weken beter. heb weer zin in de dag. Ik krijg trouwens ook vitamine B6, dat is het mildste en vaak eerste wat ze proberen in geval van een (aankomende) pnd. Via de huisarts. ok nu stop ik echt ha ha. groetjes Muis San ps. ik denk wel eens, ik weet bij god niet wat ik had gedaan als ik een huilbaby had gehad... heb je dat ook wel eens
Hallo Muis San en Twinsmam, Wat een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke gevoelens. Ik herken ook heel goed wat Muis San schrijft over dat je verwacht dat alles gaat zoals je dat had voorgesteld. Met een grote glimlach 's nachts je bed uit voor alweer een voeding.. Ik vond er niks aan, die nachtvoedingen en ben erg blij dat onze dochter sinds drie weken de hele nacht doorslaapt. En dan zo'n klein, kwetsbaar mensje in je armen hebben, volledig van jou afhankelijk. Ik hoorde wel eens mensen zeggen, na 2 dagen weet je al niet meer hoe het vantevoren was, zonder die kleine. Nou, ik wist dat maar al te goed. Ook was ik vol goede moed begonnen met borstvoeding, maar ben er na 5 weken ook mee gestopt. Ik had echt het gevoel dat ik leeggezogen werd, letterlijk en figuurlijk. Kwam ook nog eens bij dat het gewoon niet lekker liep en met een groot schuldgevoel hebben we toch besloten dat het beter was om ermee te stoppen. Sindsdien krijgt ze de fles en dat heeft al een deel van mijn onrust weggenomen. En een huilbaby..ik weet niet wat er dan gebeurd zou zijn. Als ik me met een makkelijke baby al zo voel.... Ik gebruik Citalopram, een lichte antidepressiva. Hiermee voel je je niet zo suf en mat als bij sommige antidepressiva. Het neemt de scherpe kantjes er een beetje van af en zorgt ervoor dat je de dingen niet meer zo somber inziet. Ik ben er nu een week mee bezig en hoop dat het aanslaat. Groetjes, Ivka
hoi ivka, ik heb een kindje van 10 weken en nog 1 van anderhalf en ik heb ook allerlei vervelende klachten: angsten somber zijn nergens zin in hebben niet genieten van mijn kindje (s) moe warrig voelen piekeren slechte slapen vergeetachtig zijn na de geboorte van mijn eerste had ik echt een rose wolk was ook moe maar volede me wel dolgelukkig en dat gevoel heb ik nu totaal niet ik kom nu eens per 2 weken bij de huisarts (ben pas 1 x geweest) en me thet cons. bureau heb ik hier ook contact over. verder weet ik nog niet zo geod wat ik ermee moet, mijn verlof gaat als een speer voorbij en straks moet ik aan het werk en ik heb nog niet eens genoten voor mijn gevoel. bij onze ggz zijn er speciale cursussen hiervoor met lotgenoten dus ik ben daar nu mee bezig. ik wil nog niet aan de pillen
Ik had een pre portale depressie. Wilde niet meer zwanger zijn. Deed net alsof het er niet was. Kocht de hoognodige spullen pas bij ruim 7 maanden en kleertjes heb ik gekregen, wilde ze niet kopen. Was woest op iedereen die maar vroeg hoe het met baby was. niemand vroeg meer hoe het met mij ging. Alles draaide om de baby. Wilde het liefst het kind eruit halen. Gewoon abortus doen of ipv bevallen het kind eruit laten halen met een keizersnede. (ik weet dat dit gevoelig ligt voor sommige, sorry hiervoor) Maar zo dacht ik echt. Zelfs over adoptie had k nagedacht. en echt elke avond huilen. huilde mezelf vaak gewoon in slaap. Ik voelde me machteloos ik kon niets anders doen dan gewoon uitzwangeren en dat wilde ik dus niet. Nu ze er eenmaal is heb ik nog 2 weken zitten tobben met deze gevoelens maar ben nu zo vreselijk blij dat ze er is. Ik kan mezelf wel voor mn hoofd slaan dat ik zo over haar heb gedacht. Ze betekend echt de wereld voor me! Dus ik weet ongeveer hoe jullie je voelen alleen ik had het tijdens de zwangerschap. Wil jullie in iedergeval heel veel sterkte wensen en laten weten dat ook dit gevoel weer over gaat. Wacht maar tot ze zometeen beginnen te kruipen en naar je lachen voor het eerst! Of hele verhalen tegen je brabbelen. Dan smelt je, en gaan alle gevoelens weer weg! Koppie op! Liefs van 2 dames hier! ps. er is trouwens hulp hiervoor he. Mijn moeder heeft een eigen bedrijf en heeft iemand in dienst die bij ernstige gevallen gewoon 24 uur zorg leverd. Ze zit nu ook bij een gezin met hetzelfde geval alleen zo erg dat ze zelfmoordneigingen heeft dus om de baby en haarzelf te beschermen is daar 24 uur per dag zorg tot het over is.
ik voel me altijd meteen aangesproken als het gaat om postnatale depressie. ik heb er namelijk zelf ook last van gehad, na de geboorte van mijn oudste zoon, die gisteren 5 is geworden. heb er een jaar lang last van gehad, maar de oplossing was zo simpel. als ik dat eerder had geweten, had ik er niet een jaar lang last van hoeven hebben. vanaf het moment dat ie geboren werd, had ik zoiets van : bah ik hoef jou niet. was ok erg moe steeds, had geen eetlust. geen zin in leuke dingen, gedacht dat dat zin in leuke dingen nooit meer zou komen. kon niet genieten van mijn kind. was overbezorgt over hem. als ik met hem wandelde heb ik ook vaak gefantaseerd om hem in het water te gooien. heel vreemd is dat, overbezorgt zijn en tegelijk toch bijna in staat zijn om hem iets aan te doen. ik heb via een vriendin hulp gekregen op spiritueel gebied. ben naar een healer geweest, ik ben zelf ook paranormaal begaaft. mar was hier toch sceptisch over. na een behandeling van 2 uur zal alles weer goed zijn? dat kon toch niet? maar ik heb de behandeling ondergaan, ben meteen linea recta naar huis gegaan. ik dacht es kijken of er iets veranderd is. mijn zoon wilde heel die tijd ook niks van mij weten. maar toen ik na die behandeling thuis kwam, stak hij meteen zijn handjes naar me uit. heb nog wel wat dipjes gehad, nu nog wel soms. maar die depressie was weg. en tussen mij en mijn zoon ging het ineens wel goed. stuur me maar een pb als je wil weten waar ik geweest ben. ik was sceptisch hierover, maar het heeft echt gewerkt. zonder medicijnen. gewoon 2 uur op een stoel zitten, healer deed zijn werk. echt super liefs Nienke
He meiden, even een tip van mij als hulpverlener: als je echt een postnatale depressie pur sang hebt, is het vaak een hormoonverhaal en is het handig als je je arts vraagt of er op je hormonen geprikt kan worden. Zijn die namelijk idd uit balans, dan kun je ook met hormonen behandeld worden en daarmee schijnen erg goeie (en snelle) resultaten geboekt te worden...
Hee lieve mensen,\ wat fijn om wat reacties te krijgen! Ik voel me helemaal begrepen. Ik herken alle klachten die jullie opsommen. IK ben wel benieuwd hoe jullie ermee omgaan. Ik praat en huil veel en soms lucht dat op en soms ook niet. Ik slaap heel slecht, wordt vaak vaker en heb dan een hoofd vol gedachten. Wanneer jullie tips hebben hoe je hiermee om moet gaan, zijn die heel welkom. Mijn psycholoog zegt steeds dat ik moet aanvaarden dat het zo is, maar dat vind ik echt heel moeilijk. Ik wil heel graag dat ik wel kan genieten, maar dat kun je natuurlijk niet forceren en ik vind het ook zo moeilijk dat er na een goede dag ook vaak weer een slechte moeilijke dag volgt. Ik heb zo weinig energie dat ik eigenlijk behalve de verzorging van de kinderen nergens toe kom, en daarbij heb ik ook nog hulp nodig, terwijl ik normaal gesproken super zelfstandig ben. Wat is dit toch een moeilijke periode en wat staat die toch ver van de verwachtingen die ik had. Liefs, Twinsmam
twinsmam, je staat zeker niet alleen, in noorholland is een organisatie die heet mamakits en die helpt deze groep vrouwen. misschien is er bij jullie in de buurt ook iets dergelijks? het kan misschien ook helpen je verwachtingen iets bij te stellen. ik heb ook een lijstje gekregen met opdrachtjes hele simpele dingen bv op papier zetten welke mensen je kan bellen als er iets is. en een lijstje maken van dingen die je leuk vind en met wie je die kunt doen. en een netwerkje maken van mensen en dingen die ze kunnen doen voor je bv je moeder en dat ze dan een boodschapje kan doen, vond het wel prettig om op papier te zetten ik zal je de link even geven : http://www.geestgronden.nl/default.asp? ... =14&xtp=24
Hee hallo, vannacht weer een hele slechte nacht gehad. De kids sliepen allebei rustig en ik kon de slaap niet vatten. Steeds maar woelen en steeds maar die angst/onrust in mijn hoofd. Ik kan dat niet van me afzetten... Hoe is het met jullie? Liefs
Hoi Twinsmam, Ook weer heel herkenbaar, die nachten.. Ik zie er al tegen op als het avond wordt. Ik kan moeilijk in slaap komen en kan uren liggen piekeren over de meest onzinnige dingen. En als ik dan wel een keer goed slaap, schrik ik 's morgens wakker, bang dat mijn dochter al uren ligt te huilen en ik haar niet gehoord heb (is nog nooit gebeurd) en dan heb ik weer een schuldgevoel. Nooit goed dus.. Maar 's nachts is alles altijd veel erger..ervaar jij dat ook? Als ik overdag nadenk waar ik 's nachts over heb liggen piekeren, vraag ik me wel eens af hoe ik daar toch wakker van kon liggen. Mijn medicijnen beginnen langzaam aan te werken, waardoor mijn angstgevoelens minder heftig worden. Ondanks dat ik het eigenlijk niet wilde, ben ik toch blij dat ik ze ben gaan gebruiken. Zonder deze heftige gevoelens ben ik beter in staat om mijn gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen (mbv de psycholoog) en op deze manier te proberen de negatieve spiraal te doorbreken. Om mezelf beter te voelen helpt het bij mij om te praten, praten en nog een praten. En dan het liefste met iemand die vrij nuchter is, zoals mijn vriend. Door hem te vertellen over mijn angsten en gevoelens en zijn meestal praktische en nuchtere reactie hierop, kan ik beter relativeren. Als ik mijn soms vreemde gedachten hardop uitspreek helpt dat om in te zien hoe ver gezocht ze zijn en niet reeël. Soms zijn er dagen dat ik het weer helemaal zie zitten en positief ben over de toekomst, maar dat betekent niet dat het dan opeens allemaal over is. Het zijn toppen en dalen, maar als het goed is, worden de dalen steeds minder diep en de toppen steeds een klein beetje hoger. Groetjes, Ivka
Bedankt voor je antwoord Ivka! Ik heb gelukkig ook een hele nuchtere man, die mij aan alle kanten probeert te helpen en te ondersteunen. Heb jij geen last van bijwerkingen van die antidepressiva medicijnen? Ik heb 1 pilletje parodoxine gebruikt (is ook anti depr.) en daar werd ik heel beverig en nog angstiger en misselijk van. Ik ben er toen meteen mee gestopt. Ik durf nu geen anti depr meer te vragen aan de huisarts. Mijn psycholoog heeft nu toevallig 3 weken vakantie en dat maakt het weer extra moeilijk. Ik merk daaraan dat ik toch baat heb bij de gesprekken met haar. Zij kan mij ook helpen om die vreemde gedachten om te buigen in helpende gedachten, zoals zij dat noemt. Ik heb net even een uurtje in bed gelegen en nu voel ik me weer wat rustiger. Ik vind het fijn om met jullie ervaringen te delen, want je denkt soms echt dat je gek bent..... En wat betreft die huilbaby: dat heb ik ook al heel vaak gedacht.... Voor mij is het alleen extra zwaar omdat ik een tweeling gekregen heb en dat kost natuurlijk meer tijd en energie dan 1 en dan voel ik me daar weer schuldig over, dat ik denk "had ik er maar gewoon 1". Liefs, twinmam
ik sluit me aan, ik dacht dat ik erdoor was, maar de laatste tijd heb ik die gevoelens terug, en ik heb niemand om er over te praten, met mijn moeder heb ik geen goede band, mijn vriend steunt me niet en vriendinnen heb ik al helemaal niet. als ik hulp wil zoeken bekijkt mijn vriend me zo van: waarom? da ga toch wel over, je moet niet overdrijven!
Dat herken ik ook wel, dat de ander het wil wegwuiven als een fase of een bui. Wat het echter steeds veroorzaakte is dat ik dit zelf ook probeerde, en het bleef, werd erger. Ik nam daarmee eigenlijk mezelf ook niet serieus. ik denk dat je een krachtige statement maakt naar jezelf en naar de omgeving, als je er voor staat dat je niet lekker in je vel zit, je anders voelt dan anders, en dat je gewoon naar de huisarts gaat en je door laat verwijzen. En ik mag ook gewoon depressief zijn als ik me zo voel. ook van mijn vriend nu. hij wilde me eerder altijd een 'schop onder de kont geven' om me weer op te peppen. En het te bagataliseren. Maar dat werkte averechts. Ik heb dit nou eenmaal (niet altijd, nu al een paar weken niet meer gelukkig) en heb het samen met mijn familie geaccepteerd als een af en toe terugkerend heel vervelend iets. Ik vertrouw er op dat ik er hoe dan ook steeds weer uit krabbel. maar ik kan het niet door te doen of het er niet is... het zal toch een signaal zijn van je lichaam/geest dat er iets aan de hand is denk je niet? dat je negatief aan het denken bent over jezelf steeds, en over de toekomst. Ik denk dat bij mij mijn 'denkertje' een grote rol speelt. naast biologische en omgevingsfactoren. groetjes
dat is nu een reactie van een zogezegde vriendin van me, ik ben op msn tegen haar bezig dat ik me echt depressief voel enzo, zegt zei: ik ben weg, ik word er zelf depri van! leuk é? zo is dat met iedereen.